[Fic].....ลานเกียร์.....[กอล์ฟฐา][Yuri]

ลำดับตอนที่ #6 : เอาแต่ใจหรือเพราะหวง

            เดินลงจากตึกคณะวิศวะมาไม่ทันไร สาวๆในมหาลัยพากันแกล้งสะดุดลานเกียร์เป็นแถว กอล์ฟส่ายหัวกับท่าทางของหญิงสาวสี่ห้าคนที่ส่งสายตาออดอ้อนมาให้ แต่เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่เล่นด้วยก็รีบเก็บมารยาก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
 

          “แหมๆๆไม่ไปช่วยเค้าหน่อยเหรอพ่อคุณพ่อทูนหัว” เสียงเหน็บแนมมาพร้อมกับสาวหน้าสวยอย่างน้ำชา
 

          “พอเหอะชา ดูแม่นางแต่ละคนดิ แต่งตัวแรงเกินไปอะกอล์ฟไม่ชอบ” ยักไหล่ไม่แยแสก่อนจะเริ่มสอดสายตาหาใคร   บางคน
 

         “จ้าๆสุดหล่อ ว่าแต่สุดหล่อจะไปไหนต่ออะ” เอ่ยถามเสียงน่ารักก่อนจะมองตาอีกคน ตาตี่ๆของร่างสูงเคลื่อนมาจ้องตากลมโตของน้ำชา

         ‘ขนาดแค่มองตายังทำให้ใจสั่นแรงขนาดนี้เชียว ทำไมตากอล์ฟมีเสน่ห์นัก’
 

         “อืมมม กอล์ฟว่าง งั้นวันนี้ชาไปไหนกอล์ฟไปด้วยละกัน” กอล์ฟตอบก่อนจะยกยิ้มให้อย่างน่า
 

        “อะ อื้ม...แต่ว่า...วันนี้ชาต้องไปซ้อมหลีดคณะอะ กอล์ฟจะ..” หลุบสายตาลงต่ำไม่กล้าสู้ เพราะถ้ายังดันทุรังมองต่อรับรองว่าเพื่อนสาวต้องจับได้แน่ๆ ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่ออีกฝ่ายก็ตอบรับเสียก่อน
 

       “เอาสิ เดี๋ยวกอล์ฟไปรอ นี่ก็บ่ายกว่าแล้ว พอซ้อมเสร็จจะได้ไปหาอะไรกินกัน” ยกยิ้มตาปิดให้ก่อนจะจูงมืออีกคนให้ตามไปใต้ตึกคณะ
 

       “น้องชา มาพอดีเลย วันนี้พี่จะต่อท่าให้นะคะ” เสียงครูสอนหลีดเอ่ยเรียกก่อนจะกวักมือ
 

       “ค่า” น้ำชาขานรับก่อนจะเดินไปหา กอล์ฟเลือกนั่งลงไม่ห่างจากกลุ่มที่ซ้อมเท่าไหร่นัก หยิบหูฟังเสียบโทรศัพท์ก่อนจะปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก เอนตัวพิงกำแพงอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะพักสายตา
 

      ‘หล่อ’
          
           เป็นคำเดียวที่กำลังดังก้องอยู่ในใจสาวๆที่กำลังต่อท่า สายตาหวานหยาดเยิ้มถูกส่งมาให้คนที่นั่งเล่นอยู่ แม้กระทั่งตัวของน้ำชาเองก็มิวายจะลอบมองอยู่บ่อยๆ จนทำให้สมาธิในการจำลดลงอย่างฮวบฮาบ ‘คิดถูกหรือผิดกันแน่ที่พากอล์ฟมาด้วยเนี่ย’
 

          “อะแฮ่ม” กระแอมเบาๆเรียกให้เจ้าตัวรู้สึก สะกิดท่อนแขนให้ขยับก่อนจะทรุดนั่งลงข้างๆ
 

          “อ้าวฐา!! เลิกแล้วอ่อ??” เอ่ยถามน้ำเสียงประหลาดใจเล็กน้อย
 

          “อื้ม เหนื่อยด้วย หิวด้วย” เสียงบ่นอุบอิบของร่างเล็กเรียกรอยยิ้มน้อยๆจากร่างสูงได้อย่างดี ยกมือขึ้นยีผมอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนก้มมองนาฬิกา
 

         “เอางี้ เดี๋ยวฐารอกับกอล์ฟละกัน เพื่อนกอล์ฟซ้อมอีกพักก็คงเสร็จ แล้วจากนั้นเราค่อยไปหาไรกินกัน” เสนอทางเลือก เลิกคิ้วเชิงถามว่าตกลงไหม หล่อนพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะถือวิสาสะดึงหูฟังของร่างสูงออกมาข้างนึงแล้วเสียบเข้าหูเธอแทน กอล์ฟก้มหน้าลงน้อยๆเพื่อหลบซ่อนความเขินอาย ‘อะไรวะตู เรื่องแค่นี้ยังจะใจสั่นอีกเหรอ’
 

         เหลียวซ้ายแลขวาหาอุปสรรค ‘ผ่าน ปลอดภัยแฮะ เอาวะ!! ถามแม่มวันนี้แหละ’

         รวบรวมความกล้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ส่งนิ้วเรียวสะกิดท่อนแขนเล็กของเธอหันมา ร่างเล็กหันมองพร้อมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
 

         “มีอะไรหรือกอล์ฟ” เอ่ยถามเสียงหวานก่อนเอียงคอมอง

         “คือ.....กอล์ฟมีเรื่องจะบอกกับฐาอะ”

         “หืออ เรื่องอะไรอะ ว่ามาสิ” เจ้าตัวหันมาประจันหน้ากันก่อนจะยิ้มหวานๆให้ เรียกใบหน้าขาวของเค้าขึ้นสีได้ง่ายดาย

        “คือ....จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าเราจะ...”

               ไม่ทันจะพูดใจความสำคัญ เสียงกรีดร้องดังลั่นก็กลบคำพูดเค้าเสียหมด ทั้งคู่สะดุ้งสุดตัวก่อนจะมองไปหาต้นตอของเสียง ร่างบนสุดของยอดพีระมิดกำลังโงนเงนคล้ายจะโค่นลงมา และแล้วสิ่งที่ทุกคนกลัวก็เกิดขึ้นเพราะว่า ฐานของท่าพีระมิดล้มลงคนนึงทำให้ชั้นๆต่อมาเริ่มล้มตาม

                จนสุดท้ายร่างของน้ำชาก็หงายหลังทิ้งดิ่งลงมา แววตาของร่างสูงเบิกโพล่งก่อนจะออกตัวตามสัญชาตญาณด้วยความยาวของขาบวกกับความเร็วจากการซ้อมวิ่งอยู่บ่อยๆทำให้เค้าเป็นเบาะรองกันกระแทกของน้ำชาได้ทันท่วงที
 

               “เป็นอะไรมั๊ยกอล์ฟ” เอ่ยถามเสียงสั่นก่อนจะเขย่าแขนของเพื่อนร่างสูง
 

              “อือ ไม่เป็นไรๆ แค่จุกนิดหน่อย ว่าแต่ชาไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย” เอ่ยถามเสียงเบาก่อนจะมองสำรวจเพื่อนสาวคนสนิท โชคยังดีที่เค้ากระโจนมารับตัวเอาไว้ได้ทัน ชาส่ายหัวก่อนจะลุกขึ้นยืน
 

             “กอล์ฟค่อยๆนั่งนะ” น้ำชากล่าวก่อนจะจับมือค่อยๆดึงอีกคนให้นั่งตรงโดยมีหลีดอีกสองสามคนช่วยประคองไว้

             “โอยยยย เจ็บหลังงะ” โอดครวญเสียงแผ่วเรียกเสียงหัวเราะของคนโดยรอบได้อย่างดีเว้นแต่ ..................................

           ............ฐา............ ที่ได้แต่นั่งจ้องตาไม่กระพริบ สายตาหวานปรับเปลี่ยนเป็นเย็นชาจนกอล์ฟรู้สึกได้ แต่ไม่ทันจะได้ถามเพื่อไขข้อข้องใจ ก็มีคนมาระงับไว้เสียก่อน
 

           “ยัยฐา รายงานเราผ่านแล้วนะ” เพื่อนสนิทของร่างเล็กกล่าวอย่างดีใจก่อนจะแกว่งใบวิจารณ์อยู่หน้าฐา
 

           “จริงเหรอเนี่ยยย ดีแล้วแหละเนอะ” ฐาตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนลุกขึ้นยืน
 

          “งั้นเราไปฉลองกันมะ” คนเจ็บเมื่อครู่เสนอก่อนจะเก็บของ
 

          “เอาสิ แกเลี้ยงนะ” ทั้งสี่พากันไปร้านอาหารใกล้รั้วมหาวิทยาลัย ผ่านไปพักใหญ่ก็ได้เวลาแยกย้าย
 

          “ฐา ชั้นจะไปดริ้งค์ต่อกับพี่เป้นะ” เป็นประโยคบอกเล่ากล่าวลอย ขืนถ้าเธอชวนเพื่อนสาวไป มีหวังเด็กตัวโตได้ลากคอเธอไปถ่วงน้ำแน่ โบกมือลาเพื่อนร่วมวงก่อนเดินไปที่รถ
 

ส่วนเพื่อนสนิทของร่างสูงก็กลับไปพร้อมกับเมทเป็นที่เรียบร้อย

ก็เหลือเพียงแค่....เค้ากับเธอ
 

        “กอล์ฟขับรถไปส่งฐาหน่อยสิ” สาวหน้าหวานเอ่ยทำลายความเงียบ ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะยื่นมือไปให้จับ หล่อนเงยหน้ามองก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจ ‘เอาและไง ตูไปทำไรให้วะ’
 

        กำลังจะเปิดไฟเลี้ยวเพื่อไปยังคอนโดของร่างเล็ก แต่แล้วหล่อนก็เอื้อมมือมายั้งไว้เสียก่อน
 

       “วันนี้ขอนอนห้องกอล์ฟนะ ไม่อยากกลับห้อง” สารถีร่างสูงเหยียบเบรกกะทันหัน โชคยังดีที่ไม่มีรถตามมา
 

       “โอเคๆ ฐาแวะเอาเสื้อผ้าก่อนมั๊ย” ร่างสูงเอ่ยถามก่อนเปิดไฟขอเปลี่ยนเลน
 

       “ไม่เอาอะ ฐาอยากใส่ชุดนอนของกอล์ฟ” ร่างสูงยกยิ้มให้ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังหอพักของเค้า

 

‘อบอุ่น อบอุ่นจนไม่อยากให้เค้าใกล้ใครเพราะกลัวคนอื่นจะติดใจเหมือนเธอ

หวงเหลือเกินที่จะให้เค้าไปใกล้ชิดกับใครที่ไม่ใช่เธอ

เอาแต่ใจเหมือนเด็กๆที่ไม่ต้องการให้ใครก็ตามมาแย่งช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเค้า.....ก็เท่านั้น’

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีคะ เป็นอย่างไรบ้างคะกับตอนนี้
พี่กอล์ฟจะพูดอยู่แล้วเชียววววว แต่ดันเกิดเหตุการณ์ซะก่อน
พี่กอล์ฟก็แมนเนอะ พุ่งไปรับตัวเพื่อนโดยไม่ห่วงว่าตัวเองจะเป็นอะไร
ส่วนพี่ฐาของเรา เค้าเริ่มงอแงไม่อยากให้กอล์ฟสุงสิงกับใคร
ไรท์แอบสปอยนิดนะคะ...ตอนหน้าไรท์เชื่อว่าใครหลายคนคงปวดหัวกับ....อิอิ
ไปและคะ รักรีดเดอร์ทุกคนนะ จุ๊บบบ