[Fic].....ลานเกียร์.....[กอล์ฟฐา][Yuri]

ลำดับตอนที่ #3 : คำพูดและน้ำตา

         ขับรถสปอร์ตคันหรูมาส่งถึงคอนโดทั้งที แต่ทว่าร่างเล็กข้างๆเนี่ยสิเอาแต่ฟังเพลงจากโทรศัพท์ท่าเดียว เห็นแล้วน้อยใจนักอดไม่ได้จะแขวะอีกคน

 

         “ฐาจะฟังเพลงให้หูชาหรือจะฟังให้หูหนวกดีหละ” ร่างเล็กยกยิ้มก่อนหันไปหาคนขี้น้อยใจ

         “กอล์ฟน้อยใจฐาเหรอ” เอ่ยถามอย่างรู้ทันทำเอาคนตั้งใจกวนถึงกับพูดไม่ออก

          “ก็...ปะ..ปะ..ป่าว กอล์ฟจะไปน้อยใจทำไมในเมื่อ...ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างกอล์ฟเป็นรุ่นน้องนะ จะไปน้อยใจรุ่นพี่ได้ไง” อึกอักตอบคำถามจนอยากจะกัดลื้นตัวเองตายซะตรงนี้กับข้อแก้ตัวที่แสนจะงี่เง่าจนทำให้คนฟังหัวเราะ

 

           “กอล์ฟนี่ตลกดีจัง อยู่ด้วยแล้วอารมณ์ดี ไม่เห็นเหมือนกับ..” เว้นจังหวะทำใจก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา

           “เหมือนกับอาร์ม” เจ้าคนตั้งใจกวนได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆให้ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

 

            “ฐา..ถึงคอนโดแล้วนา” เอื้อมมือไปแตะไหล่เล็กเบาๆก่อนจะปลดล็อครถให้
 

            “อ้อคะ กอล์ฟจะไปนั่งเล่นบนห้องก่อนมั๊ย” หันไปสบตาร่างสูงด้วยแววตาออดอ้อน ทำเอาเค้าเองปฏิเสธไม่ได้
 

            “อื้มๆ เดี๋ยวกอล์ฟไปนั่งเล่นก่อนก็ได้ รำคาญกอล์ฟเมื่อไหร่ค่อยไล่กลับนะ” เปิดประตูไปหยิบของจากท้ายรถ หนังสือเล่มหนากับดินสอคือสิ่งที่พกติดตัวเค้าขึ้นมา ฐามองก่อนจะดึงไปดูอย่างสนอกสนใจ
 

             “อะไรกัน ตำราเล่มหนาขนาดนี้กอล์ฟแปลเองเลยเหรอ”พลิกหน้ากระดาษด้วยแววตาสงสัยแบบเด็กๆ
 

             “อะไรเนี่ย ลายมือทำไมอ่านยากนักนะ”บ่นเสียงแผ่วเบาก่อนจะมองหน้าร่างสูง
 

             “ก็ใช่หนะสิ ฐาอยากจะช่วยกอล์ฟแปลมั๊ยหละ พอแปลเสร็จก็เอาไปพิมพ์เป็นรายงานส่ง”

                      ร่างบางชำเลืองมองท่าทางของเด็กร่างสูงก่อนจะตอบตกลงอย่างเสียมิได้ เท่าที่มองผ่านๆเจ้าเด็กคนนี้ขอบตาคล้ำลงไปเยอะ ไหนจะหน้าซูบเซียวนั่นอีก ได้นอนพักผ่อนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
 

              “ใจดีที่สุดอะคนนี้ ถ้ากอล์ฟเป็นแฟนฐานะ กอล์ฟโคตรรักอะ”

                      พูดออ้อนอยากสนุกปากจนลืมนึกถึงใจคนฟัง ทั้งสีหน้าทั้งแววตาเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
หล่อนต้องบ่อน้ำตาแตกแน่ๆ

                      อาศัยความยาวของแขนดึงร่างเล็กให้มานั่งบนตัก ส่งแขนเรียวยาวโอบรอบเอวเป็นการกอดปลอบ ความอบอุ่นจากผิวกายกำลังแผ่ซ่านทำให้น้ำตารื้นขึ้นอีกครั้ง

                       พูดแล้วมันเจ็บนักที่เธอโง่ไปรักคนปากหวาน โง่นักที่ไปหลงรักคนที่มีเจ้าของ โง่นักที่ไม่รู้จักฟังความใครและก็โง่นักที่เธอรักคนที่เค้าไม่ได้รักเธอ

                      ได้แต่กำมือเล็กๆทุบไหล่กว้างดังอักเผื่อระบายความเจ็บปวด เจ้าของอ้อมกอดยกมืออุ่นขึ้นลูบผมอีกคนแผ่วเบา
 

                    ‘ถ้าเกิดวันนั้นฉันตัดสินใจพูดออกไป อะไรหลายๆอย่างอาจจะไม่เกิดขึ้น แล้วฐาเองก็คงไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้


                      ขอโทษนะฐา


                    ขอโทษที่กอล์ฟกลัว..... 


                    ............ขอโทษที่กอล์ฟไม่กล้าพอ’



--------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีคะ ตอนที่สามสั้นไปนิดนุง ขออภัยนะคะ
พี่ฐาของเราแค่ได้ยินชื่อก็ร้องไห้แล้วอะ ทำไงพี่ฐาจะแข็งแรงหนอ
แล้วกอล์ฟน้อยของเราจะทำยังไงต่อไปกัน
จะพูดหรือไม่พูด ต้องติมตามกันต่อนะคะ
รักรีดเดอร์คะ มีอะไรติชมเขียนไว้เลยนะคะ ไรท์เตอร์จะได้เอามาปรับปรุง ขอบคุณคะ