[Fic].....ลานเกียร์.....[กอล์ฟฐา][Yuri]

ลำดับตอนที่ #1 : จบเพื่อจาก

 

       "ยัยฐาา แกจะกินอีกกี่ขวดเนี่ย แค่นี้ก็เดินเซแล้วนะ"

ได้แต่บ่นเป็นพิธี เพราะห้ามปรามอย่างไรเพื่อนสาวคนนี้ก็ไม่หยุด มีแต่กระดกเอาน้ำสีอำพันเข้าปากอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย


       "ออย ผสมให้อีกแก้วสิ เร็วๆเลย"มือเรียวเล็กยื่นแก้วมาให้ ใบหน้าแดงก่ำเป็นตัวบอกได้ดีว่าเพื่อนสาวคนนี้สติไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่นัก


       "พอๆ หยุดได้แล้วแก ฉันจะพาแกกลับห้องละ"พูดจบก็จัดแจงกดเบอร์โทรหารุ่นน้องคนสนิททันที


       "อืออออ ว่าไงพี่ออย" ปลายสายเอ่ยรับเสียงง่วงงุน ทำเอารุ่นพี่ที่โทรหากลางดึกถึงกับขอโทษขอโพยยกใหญ่


       "แก พี่ขอโทษนะ ขอโทษจิงๆ นึกว่ายังไม่หลับอ่ะ"

       "ไม่เป็นไรพี่ มีไรให้ช่วยเหรอ โทรมาซะดึกเลย"  เสียงหาวหวอดๆดังเล็ดลอดมาให้ได้ยิน ใจนึงก็นึกสงสารน้องที่พึ่งจะได้นอน แต่ด้วยความห่วงเพื่อนที่มีมากกว่าเลยตัดสินใจวานรุ่นน้องให้ช่วย

        "ออกมารับฐาที่ร้านพี่เป้ทีสิ พี่พามันกลับไม่ได้อะ" พอได้ยินชื่อของอีกคน โสตประสาทที่เคยหลับใหลถึงกับตื่นตัวขึ้น กดตัดสายก่อนจะก้าวเท้ายาวๆไปคว้ากุญแจรถทันที

นั่งมองสภาพเพื่อนสาวที่หลับสนิทอยู่ข้างๆไม่ให้คลาดสายตา ก็ดูเจ้าหล่อนสิ แก้มแดงบนผิวขาวใสไหนจะริมฝีปากได้รูปนั่น แถมยังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ดีไม่ดีหันไปทำอะไรเข้าหน่อยจะโดนฉุดไปทำมิดีมิร้ายโดยไม่รู้ตัว

         "พี่ออย ทำไมปล่อยฐาให้เมาแบบนี้" เอ่ยถามอย่างหัวเสียก่อนจะพยุงอีกคนไว้ในอ้อมกอด

         "ฐาเพิ่งโดนอาร์มบอกเลิกมาหนะสิ" ตอบน้องกลับด้วยความรู้สึกผิดเต็มประตูที่ละเลยเพื่อนสาวให้เลือกแอลกอฮอล์มาย้อมใจ บรรเทาอาการเจ็บปวดที่หัวใจ

         "ทำไมกัน ทำไมพี่อาร์มถึงได้ทำแบบนี้" เปรยถามเสียงสั่นกับรุ่นพี่ เสียงสั่นที่เกิดขึ้นมาจากความโกรธหรือเพราะความเสียใจที่เห็นฐาดดนบอกเลิก มันเป็นคำตอบที่แม้แต่ตัวเค้าเองก็ไม่สามารถรู้ได้ รุ่นพี่ส่ายหัวให้กับคำถามของเด็กร่างสูง

         "กอล์ฟขอพาฐาไปที่ห้องละกัน กลับคอนโดคงได้หลับในแน่ๆ"ยกแขนเรียวเล็กอีกฝ่ายโอบรอบคอก่อนจะช้อนตัวมาอุ้มอย่างเบามือ ดีหน่อยตรงที่อีกฝ่ายไม่หนักมากถึงพามาส่งได้จนถึงรถ

ค่อยๆวางร่างเล็กอย่างทะนุถนอมลงบนเตียงนุ่ม ไม่นานโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

         "ถึงห้องแล้วหรือยังกอล์ฟ"

        "ถึงแล้วพี่ เมื่อกี้นี้เอง ฐาปลอดภัยดีไม่ต้องห่วงนะ"

       "ขอบคุณมากๆเลยนะกอล์ฟ ฝากฐาด้วยนะ"

       "อื้ม"

 ยืนกอดอกมองร่างบางที่หลับเป็นตายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์บนเตียง ถ้าจำไม่ผิด เวลาที่คนเมาเค้าจะให้เอาน้ำเย็นลูบหน้า หนิถามเองตอบเองในใจก่อนจะหยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำเย็นเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อีกฝ่ายอย่างเบามือ

       'ว่าจะนอนออมแรงไว้ลุยคลาสพรุ่งนี้เสียหน่อย สงสัยคงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วกันงานนี้' นั่งมองใบหน้าเรียวเล็กน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายก็อดไม่ได้ที่จะส่งนิ้วเรียวไปสัมผัส

           "อาร์มอย่าพึ่งไปสิ อาร์มล้อฐาเล่นใช่มั๊ย อาร์มอย่าทิ้งฐานะ อาร์มกลับมาเถอะฐาขอร้อง"

เสียงสะอึกสะอื้นแผ่วเบาของร่างบางดังทะลุโสตประสาทของเค้า นิ้วเรียวยาวที่เคยสัมผัสโครงหน้าหวานกำลังกำแน่นด้วยความโกรธ น้ำตาจากร่างบางกำลังทำให้เค้าเป็นบ้า เกลียดนักคนที่ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าร้องไห้

รู้มั๊ยการที่ต้องมานั่งเห็นคนที่เรารักทรมานเพราะโดนทิ้งมันเจ็บขนาดไหน

คำบอกรักที่เคยพร่ำบอก ทำไมถึงหมดความหมายเสียอย่างนั้น

ฐากับพี่อาร์มเลิกกันมันเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับเค้า แต่...การบอกลาด้วยน้ำตาไม่ใช่สิ่งที่เค้าปรารถนา

ไม่อยากรับรู้หรอกว่าฐาจะเจ็บปวดมากมายขนาดไหนเพราะเค้าก็รู้ดีว่า...........



ความเจ็บปวดในใจของฐา....



ที่ใครหลายคนไม่อาจรับรู้.....




ยังคงมีเค้า...ที่เจ็บไม่แพ้กัน