คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Fact.............The story
ทำไมคนเยอะจัง
มีถ่ายหนังกันเหรอไง หรือว่ามีงาน
รถค่อยๆขับเข้าใกล้ ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าขึ้นเรื่อย
แล้วสิ่งที่เห็นนั่นคือ
ภาพของสิ่งของกระจัดกระจาย
ไม่ต้องนึกไปไกลเลย
มันเป็นเช่นเดียวกับเหตุการณ์ที่ฉันเพิ่งเจอมาแบบสดๆ ร้อนๆ นี้เอง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ทำไมวันนี้ถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้
และที่ฉันตกใจที่สุด คือ ร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นร่างนั้น เค้าเป็นอะไรหรือไม่
แค่เพียงสลบไป หรือ................................
...................................................................................................
ป้ายรถเมล์ตรงนี้ คือป้ายที่ฉันจะต้องมาต่อรถทุกๆ วัน
ฉันจะต้องมาต่อรถทุกๆ วัน
ฉันจะต้องมาต่อรถทุกๆ วัน
และหลายๆ คน คงเป็นเช่นเดียวกับฉัน
ความหวาดกลัวในสิ่งต่างๆเพิ่มมากขึ้น
...................................................................................................
คนในรถเริ่มตกใจมากขึ้นกับภาพเหตุการณ์ ที่เพิ่งประสบนี้
2 เหตุการณ์ติดต่อกัน
หลายคนเริ่มพูดคุยกัน ว่าควรกลับบ้านดีกว่ามั้ย................ กับการเสี่ยงต่อ
...................................................................................................
อีกหลายป้ายทีเดียว กว่าที่จะไปถึง หัวลำโพง
ผ่านแต่ละที่ ดูจะเป็นจุดน่าก่อเหตุทั้งนั้น
.............ไม่ต้องคิดแล้วว่าเหตุการณ์แรกที่เจอนั้น มันคืออะไร
ในหัวของฉันปั่นป่วน
ฉันได้ยินเสียงไซเรน ดังเซ็งแซ่ อยู่ทั่วทุกอณูของโสตประสาท
แม้ว่าเสียงนั้นมันจะเป็นเพียงเสียงการทำงานของระบบแอร์ของรถที่นั่งมา
แต่ ก็มีรถพยาบาลหลายคันที่วิ่งผ่านไป
มันผสมกันจนฉันแทบคุมสติไม่อยู่
แม้สีหน้าของฉันจะดูเรียบเฉยจนดูไม่แสดงอาการใดออกมา
...................................................................................................
ฉันอยากให้รถ ไปถึงหัวลำโพงเร็วๆ
อย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่อยู่บนถนนที่ดูไม่น่าจะมีทางรอดอย่างนี้
...................................................................................................
ฉันมาถึงหัวลำโพง.......................อย่างปลอดภัย...
แต่สิ่งที่จะเจอต่อไปนั้นเรายังไม่มีทางรู้ได้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จากในกระเป๋าสะพายของฉัน
แม่
แม่
“มี่ ถึงไหนแล้วลูก”
หนูถึงหัวลำโพงแล้ว
“มี่หนูฟังข่าวนะ” (แล้วแม่คงจะเอาโทรศัพท์แนบกับวิทยุแหละ)
เหตุการณ์ที่ผ่านมา ที่ฉันเจอนั้น
คือการก่อความไม่สงบ
...................................................................................................
ฉันเดินลงไปที่สถานีรถไฟใต้ดินอีกครั้ง
เช่นเดียวกับตอนที่มา แต่สวนทางกันเท่านั้นเอง
จุดประสงค์เดิม คือ เพื่อมาต่อรถกลับบ้าน
ฉันนั่งอยู่ด้านหน้าสุดของรถ
เบียดมากๆ มาก่อนมักโดนเบียดเสมอเหรอเนี่ยะ...............
ไม่มีมารยาทเลย ที่เท่านี้ ก็แบ่งปันกัน
แต่.........เล่นนั่งอ้าขาซะนึกว่ามีที่ซัก 100หลาให้นั่งหรือยังไง
...................................................................................................
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกแล้ว
เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันนี้แล้วนะ
แม่..............แน่นอน
“มี่ ลูกตอนนี้มีระเบิดเพิ่มอีกสองที่นะ”
นี่จะวางกันทั่วกรุงเทพฯเลยหรือไง
T-T
เหลือเส้นทางอีกยาวไกลกว่าจะไปถึงจุดหมาย
ขอให้ฉันปลอดภัย
และไม่มีใครต้องบาดเจ็บหรือจากไปอีกเลย
...................................................................................................
แล้วฉันก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย
กับชีวิตน้อยๆ ทั้ง 5 ของฉันที่ผ่านเหตุการณ์อันหน้าสะพรึงกลัวนี้มา
ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า.....................ที่ประทานชีวิตให้ก้าวต่อไปกับฉันอีกปี
...................................................................................................
ความคิดเห็น