เรื่องเล่าจากเหตุการณ์จริง 1

ลำดับตอนที่ #2 : Encounter

 รถสาย 34 ขับเข้ามาที่ป้าย

สายรถที่ไม่คุ้นเคย  แต่เป้าหมายสุดท้ายของรถคันนี้ คือ หัวลำโพง

อะไรก็ได้ที่ไปหัวลำโพง  ฉันจะขึ้น  จะได้กลับบ้านเสียที

...................................................................................................

ฉันนั่งที่เบาะคู่แรกของทางขึ้นด้านหลัง  มีหญิงผู้หนึ่งนั่งอยู่แล้วด้านใน

ของที่ซื้อมาหนักมากเลยทีเดียว

ฉันเริ่มจัดแจงจัดของที่ซื้อมา

มีทั้งกระบองเพชร  กระถางดินเผา อีกหลายใบ  เทียนหอมเป็นของขวัญปีใหม่ให้กับเพื่อน

แล้วก็เมล็ดพืชสีแดงๆดำๆ ที่แม่อยากได้นักหนา

...................................................................................................

รถค่อยๆขับผ่านถนนอะไรก็ไม่แน่ใจ  แต่เป็นทางที่จะมุ่งหน้าไปยังอนุสาวรีย์

รถค่อยๆ ขับผ่าน  ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งสีสันสดใส

คนก็ค่อนข้างเยอะ  ก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ  ปีใหม่  ใครๆก็อยากเที่ยวกันทั้งนั้น

รวมถึงตัวฉัน..............  ถึงได้ตัดสินใจออกมาเที่ยวนี่ไง

................................................................................................... 

รถขับมาติดไฟแดงแล้วล่ะซิ่

มันคือสี่แยก............สะพานควาย

บริเวณห้างที่ผ่านมานั้นดูคึกคักดี

แต่บริเวณรอบนอกนั้นซึ่งไม่ได้ห่างไกลกันเลยกลับดูเหงาๆ 

ร้านดอกไม้ที่มุมถนนฝั่งที่รถฉันกำลังขับไปใกล้ๆ นั้น

พ่อค้าแม่ค้ารีบเก็บร้าน  เค้าคงจะรีบไปงานฉลองปีใหม่กันซิ่นะ

ฉันหวังว่าพวกเค้าจะเก็บร้านได้อย่างรวดเร็ว  วันนี้จะได้หายเหนื่อยกันเสียที

ใกล้จะหกโมงเต็มที่แล้วซิ่นะ

................................................................................................... 

สายตาของฉันมองเหม่อไปยังเบื้องหน้า  สีมันเหมือนน้ำนม

เหมือนมีเมฆหมอกล่องลอยอยู่เบื้องหน้า

วัตถุสีดำ ผ่านหน้ารถที่ฉันนั่งอย่างเร็ว

ฉันนึก........................นั่นคืออะไร  มอเตอร์ไซด์  ใช่หรือเปล่านะ

ไม่ผ่านพ้นเสียววินาทีนั้น

ไม่ซิ่นะ  ถ้าจะพูดให้ถูกคือ เสียววินาทีที่ฉันคิด 

และเสียววินาทีที่ประสาทสัมผัสของร่างกายรับรู้

สายตา  ที่มองเห็น

หู ที่ได้ยิน

เสียงที่ดังมาก  กึกก้องจนฉันแทบจะไม่เชื่อเลยว่าสิ่งที่ได้สัมผัสเบื้องหน้านั้น คือความเป็นจริง

ทัศนียภาพเบื้องหน้านั้นจากที่ดูเหมือนกับหมอกลง ในตอนแรกแล้ว

ครั้งนี้  หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น  มันกลับเหมือนมีกลุ่มควันพวยพุ่งออกมาจากปล่องภูเข้าไฟ

สี่แยกนั้น..........................................ลูกกลืนไปกับกลุ่มควันสีขาว

ทุกสิ่งหายไปชั่วระยะหนึ่ง

รถทั้งคันสั่นไหว จากอานุภาพของสิ่งที่ทำให้เกิดเสียงดังนั้น

ใจฉัน..............................มันสั่นไปด้วย

................................................................................................... 

เมื่อเมหหมอกเบื้องหน้าจางลง

ทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร

ฉันพยายามที่จะเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา

ฉันเห็นบางสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นรถมอเตอร์ไซด์ ที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่จะเกิดเสียงกึกก้องนั้นขึ้น

“ยางระเบิดเหรอ”

มันอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้

“หม้อแปลงไฟระเบิด”

ก็อาจจะเป็นไปได้

ในเมื่อทุกๆ อย่างนั้นสามารถเป็นไปได้เสมอ

เพียงแต่ตอนนี้ฉันยังไม่หลุดสั่นเลย  ขนมันลุกไปทั้งตัว 

ทำไมฉัน และใครๆ ใน ตอนนั้นจึงพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ ในวันที่ทุกๆ คนควรจะมีความสุข

................................................................................................... 

มีเพียงพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้นที่ล่วงรู้ สิ่งที่เกิดขึ้น

รถที่ฉันนั่งอยู่เริ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้งหนึ่ง 

ถ้าฉันเป็นคนขับรถคงจะตกใจไม่ใช่น้อย  เพราะเป็นคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าสุด

หากสิ่งนั้นมีอานุภาพที่รุนแรงกว่านี้  รถที่ฉันนั่งอยู่นี้  คงจะต้องมีใครซักคนที่จากไป

ซึ่งมันอาจจะเป็นตัวฉันเอง ก็เป็นได้

แต่ในใจของฉันยังคงคิดอยู่ตลอดเวลาว่า

สิ่งที่เกิดขึ้น คืออุบัติเหตุ

................................................................................................... 

ฉันโทรหาแม่  และเริ่มเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง

เสียงของแม่นั้นดูไม่ตกใจเลย  จนทำให้ฉันเองรู้สึกฉุนขึ้นมา

“หนูว่าแม่ไปเปิดดูข่าวดีกว่านะว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

................................................................................................... 

ฉันภาวนาในใจว่าอย่าให้เกิดอะไรเลวร้ายขึ้นอีกเลย

แม้ฉันจะเคยดูการแสดงที่มีการจุดระเบิด สตั้นแมน อะไรแบบนี้มาแล้ว

แต่พอเอาเข้าจริง  มันคนละความรู้สึกกันเลย

ของจริง  กับของเทียม

สิ่งที่คิดได้ตอนนั้น คือ ชาวใต้  ในจังหวัดที่ได้รับผลกระทบเกี่ยวกับเหตุการณ์แบบนี้

นี่ฉันเจอระเบิดเพียงครั้งเดียว............... และมันอาจไม่ใช่การก่อความไม่สงบด้วย

ยังรู้สึกกลัวขนาดนี้...................... แล้วพวกเค้าที่ต้องเผชิญกับเรื่องเหล่านั้นทุกวัน

ฉันเข้าใจถึงสภาพความเป็นอยู่ที่ต้องกลัวแบบนี้เลย

................................................................................................... 

รถแล่นอย่างสบายๆ รถไม่ติดเลย

หาช่วงเวลาแบบนี้ยากเย็นแค่ไหน

ที่เส้นทางที่จะมายังอนุสาวรีย์ แล้วรถวิ่งได้สะดวกคล่องตัวขนาดนี้

(หรือเราจะต่อรถที่อนุสาวรีย์เพื่อที่จะกลับบ้านดีล่ะ)

...................................................................................................