เรื่องเล่าจากเหตุการณ์จริง 1

ลำดับตอนที่ #1 : Beginning

ณ วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ.2549

ทุกๆ คนคงทราบกันดีว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปี

แต่จะมีใครเล่าจะล่วงรู้ว่าวันนี้นั้น..............จะเป็นวันสุดท้ายของตนเอง

ฉันตื่นขึ้นมาตอน 11 โมงเช้า(สายแล้วซะมากกว่า)

หลังจากที่เมื่อวานนี้ ตั้งใจจะไปเที่ยวจตุจักรกับเพื่อน

แต่เพื่อนดันไม่มีตังเสียก่อน  เมื่อวานแผนการไปเที่ยวที่วางไว้จึงเป็นอันยกเลิก

ฉันตั้งใจว่าวันนี้แหละที่จะต้องไปเที่ยวจตุจักรให้ได้

เพราะฉันเป้นคนที่ตั้งใจว่าจะทำอะไรแล้วจะต้องทำมันให้ได้........จะไปก็ต้องไปให้ได้

แม้ว่าจะต้องไปคนเดียวก็ตาม

ฉันอาบน้ำ แต่งตัวและทานข้าว.......เตรียมพร้อมเพื่อการออกไปเที่ยวในวันนี้

...................................................................................................

ฉันเดินทางออกจากบ้านตอนบ่ายสองโมง 

แม่แนะนำให้ฉันขึ้นรถสาย 138 ไป  เพื่อจะได้ไปถึงเร็วๆ

แต่ในใจฉันนั้น  ตั้งใจว่าจะอ่านหนังสือระหว่างเดินทางไปในครั้งนี้มากกว่า

จึงอยากจะนั่งรถที่ไปถึงช้าๆ หน่อย

...................................................................................................

ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตามทาง  จากบ้านซึ่งไม่ห่างจากป้ายรถเมล์ที่จะขึ้นรถนัก

.........................แล้วรถเมล์สายนั้น ก็มาจอดตรงหน้า

ฉันขึ้นรถ  และเลือกนั่งที่เบาะคู่  ฉันนั่งริมหน้าต่างด้านที่ติดกับถนนใหญ่

...................................................................................................

ฉันเริ่มเปิดหนังสือเล่มโต  ที่พกไปด้วยและเริ่มอ่านมัน

แต่ด้วยวันนี้..........วันสุดท้ายของปี

คนหลายคนกลับต่างจังหวัดกัน

ถนนจึงโล่ง รถแล่นฉิวตลอดเส้นทาง

และด้วยเวลาไม่กี่อึดใจเท่านั้น......

หรือไม่ฉันก็จิตใจจดจ่อกับหนังสือที่อยู่ตรงหน้าจนไม่ได้เงยหน้าดูว่าไปถึงไหนแล้ว

ฉันก็มาถึงบ่ายรถเมล์ (สุดสายที่หัวลำโพง)

...................................................................................................

ฉันเดินลงไปที่สถานีรถไฟใต้ดิน

ไม่ใช่เพื่อขึ้นรถไฟ  แต่ฉันเพียงจะข้ามไปอีกด้านหนึ่งของถนนเท่านั้น

...................................................................................................

ฉันยืนรอรถอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง  มีคนรอรถอยู่พอสมควร  แต่ก็ไม่ถึงกับมากจนอึดอัดนัก

ยืนรออยู่ไม่ถึง 5 นาที  รถก็มา

ฉันเดินขึ้นรถที่ว่างเปล่าคันนั้น............................ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณสามโมงครึ่ง

ฉันนั่งที่ริมหน้าต่าง เบาะคู่เช่นเดิม

...................................................................................................

ทั้งๆ ที่ตลอดเส้นทางการเดินทางครั้งนี้  ถนนจะโล่งปลอดโปร่ง

แต่หลังจากที่ก้าวเท้าขึ้นรถคันนี้

แค่เริ่มออกตัว.....................ไปได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น  รถก็หยุดนิ่ง 

การจราจรเบื้องหน้าติดขัดขึ้นมาทันที

..........ไม่เป็นไรน่า  เดียวก็ไปถึง

รถขับผ่านมหาวิทยาลัยเลื่องชื่อของเมืองไทย

แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวสู่ห้างสรรพสินค้าชื่อโบราณขนาดยักษ์แห่งหนึ่ง

...................................................................................................

หญิงท้องคนหนึ่ง....................มานั่งข้างๆฉัน

(เธอคงกำลังจะไปโรงพยาบาล  ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น ก็ทางที่จะผ่านไปมันมีโรงพยาบาลขนาดใหญ่นี่)

รถขับไปตามเส้นทางพญาไท

จะครึ่งทางแล้ว  อีกแปบเดียวก็จะถึงจตุจักร

...................................................................................................

รถจอดที่อนุสาวรีย์ชัย..

เด็กหลายๆ คนขึ้นมาบนรถ

ฉันลุกให้เด็กคนหนึ่งในนั้นนั่ง...................

แล้วเดินไปยืนอีกมุมหนึ่งด้านหลังของรถ

...................................................................................................

แต่อีกสักพักก็มีคนลง  ฉันได้นั่งตรงที่นั่งเดียวก่อนจะเป็นเบาะยาวแถวท้ายสุด 

แล้วโทรศัพท์  สั่น......~~ ~~  ~~

"ถึงไหนแล้วลูก"

แม่นั่นเอง....................แม่มักจะโทรถามฉันเสมอ  และมักจะโทรมาหลายๆ ครั้ง

แม่อยากรู้ว่าฉันไปถึงที่หมายแล้วหรือยัง

ฉันกำลังจะลงจากรถพอดี...............เพราะมันมาถึงจตุจักรแล้ว

...................................................................................................

แม่เริ่มถามคำถามกับฉัน

แม่ : วันนี้ลูกจะกลับมาทางไหน

ฉัน : ไม่รู้  แต่คิดว่าน่าจะกลับทางข้างล่างนี่แหละ  (ต่อรถที่อนุสาวรีย์หรือไม่ก็หัวลำโพง)

แม่ :  แม่ว่าหนูควรจะนั่งสาย 138 กลับมานะ  ขึ้นตรงหน้าจตุจักรนั่นแหละ  ลงทางด่วนก็ถึงแล้ว

ฉัน : อืมอืม

แม้จะตอบไปเช่นนั้น...........แต่โทรศัพท์มันไม่ได้อยู่ที่หูของฉันแล้ว  ฉันถือให้มันห่างๆจากหู

เพื่อจะได้ไม่ได้ยินสิ่งที่แม่พูด...................ก็ฉันไม่อยากฟัง  ไม่อยากขึ้นรถสายนั้นกลับมาซักหน่อย

มันต้องลงรถไกลกับป้ายที่ต้องต่อรถอยู่มาก 

และกว่าจะเดินมาถึงที่ที่ต่อรถ  ก็ไกล พอที่จะหอบได้เฮือกใหญ่เลยทีเดียว

หลังจากนั้นฉันก็กดวางสายไปเลย

...................................................................................................

เป้าหมายในการมาจตุจักรคราวนี้ คือ  ฉันจะมา

และมาเพื่อซื้อต้นกระบองเพชร 

เดินไปไม่นานนักก็เจอร้านขายกระบองเพชร

เลือกอยู่ไม่นานนักก็ได้ต้นสวยๆมา 5 ต้น

ชีวิตน้อยๆทั้ง 5 กำลังจะกลับบ้านไปพร้อมๆกับฉัน

ตื่นเต้นจัง...............

...................................................................................................

เดินเล่นไปเรื่อยๆ ก็เจอร้านขายกระถาง  ถูกมากๆ  ต้องซื้อซะแล้ว 

จะได้เอาไปปลูก ชีวิตทั้ง 5 ที่อยู่ในมือของฉัน

...................................................................................................

จนในที่สุด  เวลาห้าโมงครึ่ง  ได้เวลากลับบ้านแล้ว  ไม่อย่างนั้นจะเย็นจนเกินไป 

กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบ สองทุ่มล่ะมั้ง

ฉันเดินลัดเลาะมาตามริมรั้วเขียวๆ ของสวนจตุจักร

แล้วเดินข้ามสะพานลอย  ไปยังอีกฝากหนึ่ง

เพื่อขึ้นรถกลับบ้าน

ฉันไม่ได้เลือกที่จะกลับบ้าน  ในทางที่แม่แนะนำ

แต่ฉันเลือก  ในสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันจะต้องทำ

................................รายละเอียดทุกอย่างในวันนี้มันช่างน่าจดจำ

ฉันได้มาในที่ๆ อยากมา  ได้ของที่อยากได้  และได้ของฝากให้กับเพื่อนๆในปีใหม่ที่กำลังจะถึงนี้

วันพรุ่งนี้  นั่นเอง

จะมีใครซักกี่คนที่รู้เล่าว่า  เหตุการณ์ต่อไปที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของเค้านั้นคืออะไร

เพราะเค้าไม่ใช่พระเจ้า

ไม่ได้เป็นผู้กุมชะตากรรมต่างๆไว้

และฉัน  ก็เป็นคนหนึ่งเช่นกัน........................ ที่ไม่อาจรู้ว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป  เป็นเช่นไร