คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: พบกันครั้งแรก+1=2 ,,
¾º¡Ñ¹¤ÃÑé§áá+1=2
"สวัสดีค่ะ ฉันเอ-ริน มารายงานตัวแล้วค่ะ"
"หมายเลขที่นั่งสอบของเธอเลขที่ 801 ช่วยเซ็นตรงนี้ด้วย"
"ค่ะ"
ที่นี่คือสถานที่สอบวัดความรู้ระดับมัธยมปลาย ผู้คนมากมายมาสมัครสอบ เพื่อวัดความรู้ของตัวเอง
"801 801 ว่าแต่ 801 นี่อยู่ห้องไหนน้า" ฉันพยายามมองหาป้ายห้องสอบที่มีเลขที่นั่งหมายเลข 801
ฉันเดินไปตามทางเดินแคบ ๆ ที่ค่อนข้างมืด มีเพียงแสงสว่างจากด้านนอกที่ส่องเข้ามาเท่านั้น
"แกร๊ก…" เสียงอะไรบางอย่างตกลงสู่พื้น ชวนให้ฉันหันไปมอง
"ปากกา ???" ปากกาของใครนะ ฉันเหลือบตาไปมองเห็นคน ๆ หนึ่งกำลังรีบวิ่งไปตามทางเดินที่ขนานกับทางเดินที่ฉันยืนอยู่
"คุณคะ! คุณ! ของคุณตกค่ะ" ฉันพูดโดยใช้เสียงแค่พอให้เธอคนนั้นได้ยิน เธอคนนั้นหันมามองดูฉัน แล้ววิ่งต่อไป
ไม่จริง ทำไมเธอคนนั้นถึงมีใบหน้าแบบเดียวกับฉัน อะไรกันใบหน้าของเธอทำไมถึงเหมือนกับฉันอย่างนี้ ฉันฝันไปใช่ไหม ถ้าฉันฝันอยู่ ได้โปรดตื่นสักทีเถอะ ได้โปรด
"นี่! เขาจะเริ่มสอบแล้วนะ ไม่รีบไปล่ะจ๊ะ" ผู้หญิงรูปร่างสูงขาว หน้าเรียวได้รูปรับกับทรงผมที่เป็นรอนของเธอ พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
"คือ.. ว่า.. หาห้องไม่เจอค่ะ" ฉันพูดโดยไม่สบตากับเธอ ก็ฉันไม่ค่อยคุยกับใครนี่
"ที่นั่งสอบของเธอ เลขที่เท่าไหร่จ๊ะ"
"801 ค่ะ"
"801 เดินตรงไปเลยจ๊ะ ห้องที่ 3 ทางซ้ายมือ นับจากรูปปั้นหงส์ไป" เธอยิ้มที่มุมปาก แล้วบอกทางแก่ฉัน
ณ บ้านของคุณป้า
"แอ๊ด..ด.." เสียงประตูบ้านของคุณป้า ที่เปิดโดยฉัน
"กลับมาแล้วเหรอ" คุณป้ายืนรออยู่ในบ้าน ถามฉันด้วยเสียงที่เหยียด ๆ
"ค่ะ มีอะไรเหรอคะ?"
"อีก 1 เดือน ลูกสาวของฉันจะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว เธอคงรู้ใช่ไหม ว่าควรทำอย่างไร"
"ค่ะ รู้ค่ะ เอ-รินต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านของคุณพ่อกับคุณแม่สินะคะ"
"ถูกและ ฉลาดมาก เอาล่ะ เธอไปซักผ้า ล้างจาน กวาดบ้าน ถูบ้าน หุงข้าว ทำกับข้าวได้แล้ว ไป๊ !!
"ค่ะ"
1 เดือนผ่านไป
ณ บ้านของคุณพ่อคุณแม่
"ยินดีต้อนรับค่ะ ยินดีต้อนรับครับ คุณหนูเอ-ริน"
"..................." ฉันโดนส่งตัวให้ย้ายมาอยู่ที่บ้านของคุณพ่อกับคุณแม่แล้ว ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่มานานมาก ตั้งแต่ที่คุณพ่อกับคุณแม่ไปทำงานเมืองนอก
"คุณท่านทั้ง 2 ไม่อยู่ คุณหนูเอ-รินคะ ห้องคุณหนูอยู่ชั้น 2 ของบ้านหลังนี้ จะขึ้นไปดูเลยไหมคะ" แม่บ้าน พ่อบ้านที่บ้านหลังนี้ เป็นคนที่ฉันไม่คุ้นเคยด้วยแม้แต่น้อย
"ไว้ค่อยดูดีกว่าค่ะ เอ-รินขอเดินดูรอบ ๆ บ้านก่อนนะคะ"
"ได้ค่ะ แต่อย่าไปแถวป่าต้นไม้ ให้อยู่บริเวณรอบบ้านนี้เท่านั้นนะคะ"
"ค่ะ" ฉันรับคำ แล้วเดินดูรอบ ๆ บ้านทันที
ที่นี่ใหญ่จริง ๆ ที่ใหญ่ ๆ แบบนี้อยู่กัน 100 คนก็คงเหงาอยู่ดี ด้านนอกบ้านดูร่มรื่น โดนเฉพาะที่สวน ต้นไม้แต่ละต้นพากันอวดโฉมของตัวเอง ฉันเดินดูต้นไม้ไปเรื่อย ๆ ต้นไม้เริ่มทึบขึ้น
"บ้าน?? มีบ้านอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?" ภาพที่ปรากฏอยู่นัยน์ตาของฉันคือ บ้านหลังใหญ่ บริเวณรอบบ้านดูหรูหรา บ้านหลังนี้ดูคลาสสิค เป็นบ้าน 3 ชั้น ขนาดใหญ่ แต่ดูเงียบเหงา
"?????" ใครบางคนเปิดม่านที่หน้าต่าง ซึ่งหน้าต่างเป็นกระจกบานใส แล้วมองดูฉัน
"O.O" เธอคนนั้นนี่ คนที่หน้าตาเหมือนฉัน เธอเป็นใครกัน
"คุณ คุณ คุณคะ ลงมาข้างล่างหน่อยได้ไหมคะ" ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง เพื่อให้เธอที่อยู่ข้างในได้ยิน
"คุณคะ ฉันอยากคุยกับคุณค่ะ" ฉันยังคงตะโกนต่อไป โดนไม่รู้ว่าเธอได้ยินเสียงของฉันหรือเปล่า ใช่ สิ ฉันนึกได้ว่าฉันเก็บปากกาของเธอได้ แล้วพกมันไว้ติดตัวตลอด เพื่อรอวันที่จะคืนเธอ
"คุณคะ ฉันเอาปากกาของคุณมาคืนให้ค่ะ" ฉันตะโกนพร้อมกับควักปากกาออกมาจากกระเป๋า แล้วชูขึ้น
"?????" เธอคนนั้นใช้ปากเป่ากระจกเบา ๆ ทำให้กระจกเป็นไอ แล้วเขียนอะไรบางอย่างที่กระจก ด้วยนิ้วก้อยที่เรียวยาวของเธอ ฉันไม่รู้ว่าเธอเขียนอะไร คราวนี้ฉันจึงชูปากกาจนสุดแขน แล้วแกว่งไปมา
^-^ ได้ผล เธอคนนั้นเปิดประตูที่อยู่ข้างหน้าต่างเดินออกมาที่ระเบียง
"เธอ ออก ไป จาก ตรง นั้น นะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ก็แฝงด้วยความไพเราะ
"ฉันเอาปากกามาคืนคุณค่ะ" ฉันพูดโดนก้มหน้ามองพื้น ฉันไม่กล้าสู้หน้าเธอหรอก
"เธอพูดอยู่กับฉันหรือว่าเธอพูดกับไส้เดือนใต้ดินยะ"
"ฉัน..น..น.."
"ช่างเถอะ ปากกานั่นน่ะ ฉันมีเยอะแยะ ไม่อยากได้คืน ถือว่าฉันทิ้งก็แล้วกัน เธอจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของเธอ"
"เก็บของได้ก็ต้องคืนเจ้าของสิคะ" ฉันพูดโดยก้มหน้ามองพื้นเช่นเคย
"ถ้างั้นถือว่าฉันให้เธอ เธอจะรับมันไว้ไหม ก็แล้วแต่เธอ"
" ^-^ ให้ฉันจริงเหรอคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเธอคนนั้นบนระเบียงทันที
"ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วย เอ๊ะ!!! เธอ!!!" ฉันคิดว่าเธอคงตกใจที่หน้าฉันเหมือนกับเธอเป็นแน่
"อะไรอยู่บนหัวเธอน่ะ" อ้าว เธอไม่ได้ตกใจสักนิดเลยนี่นา
"อะไรเหรอคะ อะไร อะไร อะไรอยู่บนหัวฉันคะ" ฉันใช้มือทั้ง 2 ข้างปัดหัวของตัวเอง แล้ววิ่งวนไปรอบ ๆ
"ฉันคิดว่าหนอน!!"
"อ๊าย..ย.. !! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ฉันไม่ชอบหนอน"
"ฮะ ฮะ ฮ่า เธอก็ออกไปจากบริเวณบ้านนี้สิ ระวังหนอนนะ"
"ค่ะ เอ-รินไปนะคะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ อ๊าย !! หนอน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ" ฉันวิ่งโดยไม่ลืมหูลืมตา โดยวิ่งกลับไปทางเดิม
"เข้าไปในนั้นทำไมคะ บอกแล้วใช่ไหมคะ ว่าห้าม แบบนี้สงสัยต้องรายงายนายท่านแล้ว"
"คือ..อ.. อย่าบอกคุณพ่อคุณแม่นะคะ เอ-รินขอโทษค่ะ"
"ไม่ได้ ฉันจำเป็นต้องบอกค่ะ"
"……………………….."
~nu nam~ ~nu nam~
ความคิดเห็น