ตอนที่ 7 : Ep.07::เมื่อเหยื่อเข้ามารอถึงในถ้ำ เสือต้องขย้ำ...เอ้ย!ทำยังไง
Ep.07
เมื่อเหยื่อเข้ามารอถึงในถ้ำ เสือต้องขย้ำ...เอ้ย!ทำยังไง
ป้าบัวพยักหน้าหงึกหงักตอบรับไอ้สัดสนอย่างเชื่องช้า เชี่ยเอ้ย...ขนกูนี่ลุกพรึ่บขึ้นมาเลยไง!
“ไปๆ งั้นพวกเอ็งไปช่วยข้าทำครัวกันได้แล้ว ฮี่ๆๆ”
ผมเกาะชายเสื้อไอ้เด็กเวรพลางหลบหลังมันอย่างแนบแน่น ไอ้สนก็มองมาวูบหนึ่งอย่างแปลกใจนิดหน่อย กูจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าสะพรึงป้าแกมากแค่หน๊ายยย
ฮึก...กูมาเป็นคนใช้ไม่ได้มาล่าท้าผีนะเว้ย
หลังเดินเกาะหลังไอ้สัดสนมาได้ไม่นานนักผมก็ปล่อยมือออกเมื่อป้าบัวเดินนำละลิ่วไปไกลแล้ว จากนั้นก็ขึ้นมาเดินตีคู่กับไอ้เด็กกวนประสาทหน้าใสซื่อ พอเดินมาได้นิดหน่อยผมก็ถูกบรรดาบอดี้การ์ดมองตามกันเป็นพรวน
แถมพวกมันยังจ้องเขม็งมาประมาณว่า ‘ไอ้เชี่ยนี่ใคร ถ้าเป็นผู้บุกรุกกูจะยิงให้ไส้แตก!’ ดู๊ดูพวกมันจะยิงกรู๊ววว...อ่อ ยังไม่ยิงนี่หว่า แหะๆ
“พี่อายุเท่าไหร่วะ แล้วเรียนปีอะไร”
“สัด! กูจบมาได้เกือบจะสามปีแล้วโว้ย” ผมหันขวับไปจ้องไอ้สัดสนในบันดล มันเลิกคิ้วขึ้นนิดพลางจ้องกลับมาอย่างไม่เชื่อสายตา
“จริงดิ พี่หน้าเด็กมากเลยว่ะ ผมเรียนปีสองมอ XXX” คือบอกอย่างเดียวไม่ต้องมาทำท่าเอียงคอคิขุได้ป่ะวะ มันไม่เข้ากับหน้าตาและรูปร่างมึงเลยไงไอ้เด็กเปรต
แต่เดี๋ยว...มอ XXX ปีสอง รุ่นเดียวกับไอ้สัดแข็งเลยนี่หว่า!
ผมเงียบปากในบันดล ไม่ม้างงง รุ่นเดียวกันแต่อาจอยู่คนละคณะก็ได้ มหาลัยมันกว้างขวางจะตาย และโลกคงไม่กลมขนาดนั้นหรอกว่ะ เอ่อ...กูลืมไปว่าไอ้ ‘โลกไม่กลม’ เนี่ยพาให้มาผจญกับจอมมารแห่งความโคตรงก! โฮกกก
ฮือ...ชีวิตกูคงไปทำอะไรให้ไอ้สารเลวนั่นไว้ในชาติก่อนๆสินะ มันถึงได้ตามจองล้างจองผลาญคนหล่อเยี่ยงเน้!
รำพันในใจได้ไม่นานผมก็เดินเข้ามาทางด้านหลังบ้านใหญ่ได้สำเร็จ ป้าบัวหายลับไปแห่งหนใดก็ไม่รู้ ที่รู้ๆคือกูกำลังยืนงงว่าควรจะทำอะไรต่อไป
“เอาผักกับเนื้อหมูเนื้อไก่ไปล้างนะพี่ เสร็จแล้วก็เอาไปให้ป้าบัว เดี๋ยวผมไปล้างรถก่อนว่ะ”
ม...มึง มึงจะทิ้งกูให้ล่าท้าผี...เอ้ย! อยู่กับป้าบัวจริงดิ ถ้ากูช็อกตายขึ้นมาจะทำไง! ยิ่งใกล้จะมืดอยู่ด้วย ไอ้เชี่ย! ความสยองของป้าบัวไม่ใช่เรื่องตลกนะสัด
“กูไปล้างรถแทนมึงไม่ได้หรอวะ แล้วมึงก็มาล้างหมูล้างผักแทนไง”
“ไม่ได้พี่ รถของนายน้อยทั้งสองถ้าล้างไม่สะอาดดีอาจมีตาย พี่มือใหม่อย่าเพิ่งไปแตะรถคุณเขาเลยว่ะ ไม่ได้นินทานะแต่นายน้อยหวงรถโคตรๆ เกิดไปทำรถพวกเขาเป็นรอยงานนี้มีอีกกี่ชีวิตก็ไม่พอ”
ไอ้สัดสนหันมากระซิบกระซาบ อื้ม! มึงไม่ได้นินทาเจ้านายเลยสักนิ๊ดดด กูเป็นพยานได้!
“พ่อหนุ่ม! ข้าจะทำครัวแล้ว เมื่อไหร่เอ็งจะไปล้างเนื้อล้างผักมาสักที ส่วนไอ้สน เอ็งก็ไปทำงานเลยไปไม่ต้องเป็นห่วงพ่อหนุ่มนี่หรอก ข้าจะดูแลอย่างดี โฮะๆๆ”
ผมถอยกรูดออกมาพลางยิ้มแหย สัดเอ้ย โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงอีกแล้ว...อะฮึก แถมป้าแกยังกวักมือเรียกผมยิกๆอีก อย่าทำท่าอย่างนั้น ป้าไม่สวยเท่านางกวักหรอกเชื่อผ๊ม!
“ค...ครับป้า งั้นผมไปล้างเนื้อล้างผักให้เนอะ” ผมรีบจรลีหยิบถุงเนื้อหมูกับผักจากมือไอ้สัดสนแล้วชิ่งเข้าครัวอย่างว่องไว
หลังเทเนื้อหมูลงอ่างล้างได้ผมก็จัดการขย้ำขยี้ในทันที จากนั้นก็สะบัดๆแล้วเอาไปตาก เอ้ย! ใส่ถาดไว้ให้ป้าบัว พอล้างหมูเสร็จก็ล้างผักต่อ มีทั้งผักกาดขาวเอย แครอทเอย คะน้าเอย เยอะว่ะ ขี้เกียจสาธยายแล้ว
“จ๊ะเอ๋...ฮี่ๆๆ”
อะเฮือก! พ่องตายแม่ยายสิ้น!
ผมตาเหลือกเพราะเผลอหยุดหายใจไปวูบหนึ่ง โฮ! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยกูด้วย อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย...ป้าแกยังไม่ตายนี่หว่า เสือกไปแช่งคนแก่มันบาปนะโว้ย
ต...แต่สภาพนี้ไม่ตายก็เหมือนตาย ฮือออ ชีวิตคนหล่อผจญความสยองสุดติ่งกระดิ่งแมว!
“นี่ครับป้า ล...แล้วมีอะไรให้ผมช่วยอีกไหม”
ผมเอ่ยพร้อมยิ้มแห้ง พยายามไม่โฟกัสบนหน้าขาวๆที่ซีดราวกับกระดาษมากเกินไป ไฉไลมากครับป้า ทีหลังแนะนำอย่าพอกแป้งมากถ้าไม่อยากให้มีคนช็อกตาย!
“ไม่ต้องแล้วพ่อหนุ่ม เดี๋ยวข้าจัดการเอง ไปช่วยงานไอ้สนนู่นไป ฮี่ๆๆ”
นี่คือประโยคที่ผมรอคอยมาเนิ่นนาน! ในที่สุดสวรรค์ก็เมตตาให้อายุยืนกว่าเดิมแล้วโว้ย ผมรีบเดินออกจากห้องครัวอย่างไว จากนั้นก็สูดหายใจเข้าออกลึกๆและกวาดตามองหาไอ้สัดสนไปด้วย พอลองเดินอ้อมไปด้านข้างคฤหาสน์ก็เห็นโรงจอดรถขนาดใหญ่อยู่
พอได้ลองมองดูชัดๆกูก็อ้าปากค้างเลยไง ไอ้พวกฝาแฝดนรก! มึงอยู่กันแค่สองคนเหตุไฉนจึงมีรถตั้งหกเจ็ดคันวะ อิจ...กูกำลังอิจฉาตาร้อนนน
แถมแต่ละคันนะ อือหื้อ...หลักสิบล้านขึ้นไปทั้งนั้น! ความรวยนี้มึงมีไว้เพื่อใคร และทำไมถึงงกกับกูนัก รวยขนาดนี้ผัดผ่อนให้ผมสักปีสองปีขนหน้าแข็งมันไม่ร่วงหรอกบอกเลย! คนหล่อโดนกลั่นแกล้งงงง โฮ!
“เสร็จแล้วหรอพี่” ไอ้สัดสนมันทัก มือก็จับสายยางฉีดฟองออกจากรถบีเอ็มคันที่ผมเพิ่งอ่านเจอในนิตยสารว่าออกมาใหม่ล่าสุด
ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะย่องเข้าไปกระซิบกระซาบถามไอ้เด็กนี่ในทันที พวกบอดี้การ์ดก็อยู่ห่างๆไง แม้จะมองมาเป็นระยะเพราะกูเป็นคนแปลกหน้าแต่แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้ยินบทสนทนาชัวร์!
“ทำไมบ้านนี้รวยจังวะ เป็นมาเฟียเงินกู้ธรรมดาหรืออะไรยังไง”
“พี่ไปอยู่ไหนมาวะเนี่ย สิงหวิโรจน์สกุลคือตระกูลพยัคฆ์ซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลมาเฟียใหญ่แถบเอเชียไง อย่าบอกเชียวนะว่าพี่ไม่รู้ทั้งที่เข้ามาอยู่ในบ้านเขาแล้ว ความจริงนายใหญ่อยู่อีกบ้าน แต่ที่นี่น่ะบ้านลูกชายทั้งสองของคุณเขา”
“ไอ้สัด! นี่มึงแต่งเรื่องหรืออะไร กูจริงจังนะโว้ย ถ้ามีอำนาจมากขนาดนั้นทำไมต้องมาอยู่ที่ไทยซึ่งเป็นประเทศเล็กๆล่ะวะ”
“ไม่รู้ว่ะ เพราะที่นี่สงบล่ะมั้ง แต่ปากพี่นี่ไม่เข้ากับหน้าตาสุดๆ เคยมีคนบอกไหม”
เชรดดด เด็กเวรมันเริ่มกวนส้นตีนกูแล้วไง!
“หน้าตากับปากกูมันทำไม พูดให้เคลียร์นะสัด!” ผมถลึงตามองไอ้เด็กเปรต มันส่ายหัวไปมาพลางยกยิ้มนิดหน่อยคล้ายจะกลั้นขำ
“หน้าตาพี่น่ารักไง แต่ปากแม่งโคตรสวนทาง”
“กูหล่อไอ้เด็กเชี่ย น่ารักเขาใช้กับผู้หญิงโว้ย!” ไอ้สัดสนมันถอยกรูดพลางยกมืออุดหูแล้วทำหน้าแขยง อ...ไอ้เด็กกวนโอ๊ย! มันบังอาจปิดหูหนีกรู๊ววว
หลังจากคุย(โวยวาย)กับไอ้สนได้ไม่นานจนมันล้างรถเสร็จ ผมก็กินข้าวและรอดตายในมื้อนี้ไปได้ อะหื้อ! เห็นป้าบัวแกหน้าผี เอ่อ...หน้าอย่างนี้แต่ฝีมือทำอาหารพอๆกับสุดที่รักเลยว่ะ ผมกินข้าวอย่างลืมความน่าสะพรึงของป้าแกไปชั่วขณะ จากนั้นก็เดินกลับมาอาบน้ำที่ห้อง
นอนเล่นไปสักพักก็ได้ฤทธิ์งามยามดี ใกล้จะสี่ทุ่มแล้วโว้ย
ผมชะแวบไปหน้าห้องอีกครั้งหลังปะแป้งเด็กเรียบร้อย จากนั้นก็เดินดิ่งๆไปที่บ้านใหญ่ในทันที พอมาถึงหน้าประตูกูก็ถูกบอดี้การ์ดขวางทางไว้เลยไง ไอ้สาส! อย่ามาขวางทางการทำมาหากิน(?)ของกรู๊ววว!
“เวลานี้ไม่ได้มีไว้ให้ใครมาเดินเล่น กลับไปซะ” ไอ้ชายชุดดำก้มลงมองผม โฮกกก เห็นความแตกต่างทางส่วนสูงและสรีระอย่างชัดเจน!
“ผมมาพบไอ้...คุณอาคเนย์ครับพี่” จะให้เอ่ยถึงไอ้หล่อเลวทีไรบอกเลยว่ากูไม่เคยชินในการเรียกมันอย่างสุภาพสักที เหอๆ
“นายน้อยยังไม่กลับ หรือว่า...” ไอ้พี่ชุดดำมันพึมพำบางอย่าง จากนั้นก็มองผมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มองหาพ่องไง๊ กูไม่ได้เป็นเล็บขบนะบอกเลย!
“เข้าใจแล้ว งั้นตามมา” มันมองผมชั่วครู่หนึ่งจากนั้นก็เดินนำหน้าไป
จะรออะไร ก็ต้องเดินตามไปน่ะเซ่! โอกาสเข้ามาบ้านหลังนี้ไม่ได้มีบ่อยๆนะโว้ย ผมโดนไอ้ชายชุดดำขัดขวางตลอดๆ ในที่สุดกูก็จะได้เจรจากับไอ้โหดโคตรชั่วนั่นแล้ว!!
มันนำผมขึ้นบันไดมาจนกระทั่งหยุดลงหน้าประตูห้องสีดำที่ยังจำฝังใจ ผมขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อไอ้ชายตรงหน้ามันผลักประตูออกเผยให้เห็นห้องสีดำสนิท...เหมือนครั้งแรกที่ผมเคยมาเยือน
แต่พอกวาดตามองดูแล้วเสือกไม่เหมือนว่ะ ที่นี่มีแค่เตียงขนาดคิงไซส์หลังเดียวอยู่กลางห้อง อีกมุมก็โซฟา ทุกอย่างเป็นสีดำ ขอย้ำว่าสีดำ! คือมึงจะติสท์ไปไหนไอ้เชี่ย! ว่าแต่ทำไมข้าวของมันมีแต่เตียงกับโซฟาวะ อีกมุมก็โซ่ แส้ กุญแจมือ...
เฮ้ย ห้องนรกอะไรเนี่ย!
“รอนายน้อยที่นี่ก็แล้วกัน สักพักเดี๋ยวท่านก็กลับมา”
ผมพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างมึนงงก่อนจะเดินไปนั่งตรงโซฟา สายตาก็มองไอ้พวกโซ่แส้ทั้งหลายด้วยความสงสัย คือบ้านมาเฟียมันจำเป็นต้องมีของแบบนี้? หรือว่าห้องสีนรกนี่จะเอาไว้สำเร็จโทษคนทำผิด!
อะเฮือก! ทำไมกูเพิ่งมาฉลาดเอาตอนนี้วะ ไอ้ชายชุดดำมันออกไปจากห้องพลางปิดประตูแล้วไง พอถลาไปเปิดดู...
แก่กๆๆ
ชิบหายล่ะ มันบังอาจมาขังกรู๊ววว!
ผมเดินกลับมานั่งตรงโซฟาใหม่พลางขมวดคิ้วแน่น สายตาก็มองอาวุธ(?)ตรงมุมห้องอย่างระแวง แต่ถึงอยากออกไปแค่ไหนผมก็ต้องอยู่เพื่อเจรจาก่อนไง อีกอย่างผมไม่ได้ทำผิดอะไรเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องกลัว!
นั่งรอนอนรอได้ไม่นาน...ประมาณครึ่งชั่วโมง! ไอ้สัด...คือแม่งช้าชิบ ไม่ใช่ว่าลืมไปแล้วเรอะว่าขังกูไว้ในนี้!
แอด...กริ๊ก
คิดได้ไม่นานประตูก็ถูกเปิดและปิดลง ผมหันขวับมองต้นเสียงอย่างไว ไอ้หล่อเลวนั่นเอง...และเมื่อมันมองมาทางผมก็ชะงักไปนิด คิ้วเรียวขมวดมุ่นประมาณว่า ‘ไอ้เวรนี้มาอยู่ในคฤหาสน์กูได้ไง’ สาส! มันบังอาจเรียกคนหล่อว่าไอ้เวร...เอ๊อะ กูกำลังมโนนี่หว่า แหะๆ
“มาทำไม”
ไอ้โหดโคตรชั่วมันเอ่ยถามพลางเดินเข้ามาใกล้ แล้วผม? ก็ถอยกรูดเลยน่ะเซ่!
“ก็มาคุยกับมึงไง ไอ้...ชิ! เรื่องงานของกู...กูจะทำต่อนะโว้ย แล้ววันหยุดกับหลังเลิกงานกูจะกลับมาเป็นคนใช้ให้มึงเหมือนเดิม โอเคป่ะ”
ผมต้องกัดฟันจนหักไปกี่ซี่ถึงจะข่มอารมณ์คุยกับมันดีๆได้! ฮือออ ฟันกรู๊ววว
ไอ้หล่อเลวมันนิ่งไปสักพักก่อนจะทรุดตัวนั่งไขว่ห้างด้านข้างผม พอจะขยับออกห่างก็เสือกพาดแขนลงมาตรงพนักโซฟาด้านหลังซะกูเกร็งตัวไม่กล้าขยับเลยไง แม้แต่หายใจแรงยังไม่กล้า! ไอ้เชี่ย...ภาพมันยิงคนยังติดตา ไม่ได้หงอนะบอกเลย!
“ข้อแลกเปลี่ยน?”
สุ้มเสียงของมันฟังดูมีเสน่ห์เสียจนกูอิจฉาหนักมาก! แถมเวลาพูดใกล้ๆหูแบบนี้แล้วแม่งโคตรสยิว ไอ้สันดาน! อย่ายื่นใบหน้ามาใกล้กูนะไอ้ชาติชั่ววว
“ไอ้...! มึงจะเอาอะไร”
ผมมองมันตาขุ่นพร้อมกับเอนหน้าหลบไปด้วย สัดเอ้ย คือมึงจำเป็นต้องพูดใกล้กูขนาดนี้เลยหรือไงไอ้ตายด้าน! ถ้าไม่ใช่เพราะตกเป็นรองอยู่กูไม่มีวันอ่อนข้อให้หรอกนะบอกเลย
“มึงคิดว่าห้องนี้ใช้ทำอะไรล่ะ”
ไอ้หล่อเลวมันเลิกคิ้วขึ้น แววตาก็ดูคล้ายนักล่าที่ผมเคยเห็นในสารคดีวูบหนึ่ง...คล้ายเสือสัดๆ! ตะ แต่มันถามอย่างนี้หมายความว่าไง หรือว่า...
“มึงลวงกูมาฆ่าใช่ไหมไอ้สารเลว! มึงมันโหดโคตรอำมหิตไอ้ใจมาร! แค่กูขอไปทำงานถึงกับจะให้กูเอาชีวิตแลกเลยเรอะ ฝันไปเถอะมึ๊งไอ้...อ่อก!”
ไอ้เชี่ยนี่มันบีบคอกรู๊ววว!
ผมถึงกับตาเหลือกขึ้นมาในบันดล เพราะความปี๊ดล้วนๆเลยเผลอด่าออกไปแบบไม่ยั้งคิด ไอ้สัด! ห้องนี้มีทั้งโซ่ แส้ กุญแจมือแล้วจะให้กูคิดอะไรได้นอกเสียจากจะเป็นห้องเอาไว้เชือดคนล่ะวะ
“ด่าอีกคำ...” ทำไม! หรือมึงจะทำยิ่งกว่าจูบ...โอ้ก็อด ไอ้ชิบหาย กูลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท!
ผมส่ายหน้ารัวๆอย่างนึกกลัวตาย ไม่นานนักมือหนาก็คลายออกให้ต้องไอค่อกแค่กและลูบๆตรงต้นคอ อะฮึก...มันทำร้ายกรู๊ววว! ถ้าผมคอหักจะมาจับมันหักคอไอ้ชั่วช้าสามานย์ ไอ้สันดานเสีย!
“ตก...แค่กๆ ตกลงมึงจะเอาอะไร!”
ผมเข้าเรื่องและถอยกรูดไปติดอีกด้านของโซฟา ร่างก็สั่นระริกไม่ปานว่าลูกนกตกรัง โฮ! กูโดนมันบีบคออีกแล้วไง จะรอดตายจากบ้านหลังนี้ไปได้ม้ายยย
“เอามึง”
ห้ะ? ไอ้ห่านจิกนี่มันพูดอะไรออกม๊า!
ผมถลึงตามองมันแทบจะถลนออกจากเบ้า ปากก็อ้าพะงาบๆในตอนที่ร่างถูกเหวี่ยงขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว ไอ้หล่อเลวตรงขึ้นมาคร่อมกันอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว มือทั้งสองของมันวางนาบลงกับเตียงตรงด้านข้างใบหน้าของผมพอดิบพอดี
แล้วเรื่องอะไรกูจะยอมวะ!
“ไอ้โรคจิต ไอ้วิปริตตัวพ่อ ไอ้ล่อไม่เลือกหน้า! มึงอย่านะโว้ยไม่งั้นกูจะถีบให้กลิ้งเลยไอ้ห่าราก!”
ผมโวยวายเสียงดังพลางยกมือทุบอกมันดังปั่กๆแต่ดันถูกรวบมือไว้ซะงั้น! พอยกขาจะถีบ...มันก็เสือกแทรกร่างมาระหว่างขาผมไง อะเฮือก! ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่งยวด เพราะฉะนั้นผมต้องแร็พให้หูดับตับไหม้กันไปข้าง!
และเหมือนไอ้เลวนี่จะรู้ว่าผมต้องการแร็พใส่มัน มือหนาอีกข้างเลยดึงผ้ามามัดข้อมือก่อนจะมัดปากผมไว้...
ไอ้สาส! มัดมือไม่ว่าแต่มันบังอาจมามัดปากกรู๊ววว
ล...แล้วคราวนี้ผมจะเอาอาวุธอะไรมาช่วยตัวเองกันเล่า! ฮือออ ใครก็ได้ช่วยกูด้วยยย
“อื้อ! อื้อ!”
ผมดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้ ดวงตาก็ถลึงมองคนด้านบนอย่างอาฆาตมาดร้าย นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉดแดงที่แลดูขุ่นมัวเมื่อชั่วครู่แปรเปลี่ยนเป็นราบเรียบดังเดิมเมื่อสบายหูขึ้น ไอ้โหดโรคจิต! ไอ้ซาดิสม์ตัวพ่อ มันจะย่ำยีกรู๊ววว
ไอ้หล่อเลวมันปลดกระดุมเสื้อตัวเองจนหมดแผงอย่างอ้อยอิ่งแต่แม่งเร็วโคตรเลยไง แถมตอนที่โน้มใบหน้ามาใกล้อีกครั้งยังเสือกหายใจรดต้นคอกูอีก! โฮ...ขนลุกสัดๆ
“ไอ้เอี้ย ไอ้อั๋นอานอ๋า! อื้อ! อ่อยอู๊ววว”
ผมดิ้นปั๊ดๆอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยพลางถลึงตามองมันอย่างมาดร้ายไปด้วย แต่ไอ้เวรนี่มันดันล็อกตัวไว้แน่นแถมแววตาเริ่มฉายความขุ่นมัวแล้วไง สมน้ำหน้าไอ้สัด! คิดว่าปิดปากกูแล้วหูมึงจะรอดเรอะ
คราวนี้มันกระชากผ้าที่มัดปากผมออกจนเจ็บจี๊ดตรงที่ผ้าบาดนิดหน่อย และยังไม่ทันให้ผมได้เอ่ยปากไอ้เลวนี่ก็...
“ไอ้...อุ๊บ!”
ไอ้เชี่ย! มันกินปากกูอีกแล้วไอ้สารเลววว
แถมคราวนี้ยังกัดปากจนได้เลือดอีก โฮ! แผลเก่าเพิ่งหายมึงคิดจะสร้างแผลใหม่ให้เลยหรอไอ้ชาติชั่ว! ผมเบิกตากว้างในขณะที่ร่างสั่นเทาอย่างหนัก น้ำตากูนี่เล็ดเลยไง
มันบดจูบลงมาจนผมเลิกดิ้นขัดขืนเพราะเจ็บปาก น้ำตาก็เริ่มหยดแหมะๆลงข้างแก้ม ฮึก...ฮือออ! คนหล่อโดนย่ำยี กูไม่มีหน้าจะไปจูบสาวๆแล้ว! โฮ...!
ไม่รู้ตั้งเมื่อไหร่ที่รสจูบแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนสลับกับดุดันเมื่อผมเลิกพยศ มือร้อนผ่าวลากไล้ตามร่างกายสร้างสัมผัสวาบหวิวในแบบที่เผลอเคลิ้มตามไปชั่วครู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉดแดงสะท้อนเพียงภาพหยดน้ำตาของผม
แถมแววตาของมันยังไม่อ่อนลงเลยสักนิด ผมสัมผัสได้ว่ามันนึกสนุกกว่าเก่าอีก!
ไอ้สัด! คนอื่นเขาเห็นน้ำตาแล้วใจอ่อน แต่ไอ้เลวนี่ดันไม่หยุดรังแกผมซะงั้น! ที่สำคัญคือกูก็เคลิ้มไปกับมันด้วยไง
“อือ...” มึงจะครางตอนโดนมันสะกิดยอดอกผ่านเนื้อผ้าทำม้ายยย
ข้อมือของผมถูกปลดพันธนาการและตอนนี้สมองมันก็ขาวโพลนไปหมด ใจของผมจดจ่อเพียงปลายลิ้นที่รุกล้ำเข้ามาอย่างมีชั้นเชิง ดวงตาก็ปรือลงอย่างเริ่มไร้สติ รู้สึกตัวอีกทีก็เย็นวูบเพราะร่างทั้งร่างเหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียว
เอ๊ะ...บ๊อกเซอร์? ทำไมเหลือแค่บ๊อกเซอร์ล่ะวะ!
“ไอ้...!”
พอผมเบิกตากว้างและเตรียมโวยวายอย่างเพิ่งได้สติ มือหนาก็ล็อกข้อมือทั้งสองข้างและเลื่อนริมฝีปากที่ขบเม้มซอกคอเมื่อชั่วครู่ขึ้นมาปิดปากกันในทันที
ไอ้ชิบหาย...พอผมเผลอประสานสายตากับมันเท่านั้นล่ะมีระทวย! อะฮึก ถ้าจะมองกูแบบนี้ก็ฆ่ากันเลยเถอะ! มองแบบไหน? ก็แบบที่ทำให้ใครต่อใครยอมสยบได้เลยไง
เสร็จแน่...กูเสร็จมันแน่! ไอ้หล่อเลวแม่งร้ายลึก ไอ้เชี่ยนี่มันไม่ได้นิ่งแต่มันร้ายลึกโคตรๆ! โฮ....ทำไมเพิ่งมารู้ซึ้งตอนเน้
ผมหมดแรงโดยสิ้นเชิงและวูบวาบไปทั่วสรรพางค์กายไม่ปานว่าโดนยาปลุก ไม่นานนักไอ้โหดโฉดชั่วที่มีสายตาเป็นอาวุธก็เริ่มล้วงมือเข้ามาในบ๊อกเซอร์ และหลังจากนั้น...
ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ~
...เสียงโทรศัพท์ผมก็ดังลั่น เหยดเข้!
ไอ้หล่อเลวสะดุดกึกไปเลย มันขมวดคิ้วกับเสียงเรียกเข้าซึ่งเป็นเสียงไซเรนรถพยาบาลของผม อึ้งล่ะสิมึง! ไม่หล่อ(และด้านพอ)ตั้งไม่ได้นะโว้ย!
โฮ!...กูอยากก้มกราบไอ้คนที่โทรมาเป็นพันๆครั้ง กูจะเอาชาบูไปถวายนะมึ๊งงง แต่ขอให้รอดและรวยก่อนเนอะ เหอๆ
Writer talk2
พ...พี่อาคโดนขัดด้วยเสียงไซเรนรถพยาบาล ก๊าก//ลูกปืนเจาะหัว! เกือบแล้วไหมล่ะคะโซดา แม้จะมีคนอวยให้ไม่รอด เอ้ย! รอดหลายคนแต่ก็เกือบไปแล้วนะคะ อยากรู้จังว่าใครคือคนที่ช่วยชีวิต(?)โซดาน้อยๆไว้ 555 แล้วพบกันค่า
#พี่อาคร้ายลึกและหื่...แค่กๆๆ มากนะเออ
รักรีดเดอร์
06/07/2016
Writer talk
โซดาคะ มันใช่ห้องนรกที่ไหนมันเป็นห้อง...เอิ๊ก//ยกมือปิดหูแล้ววิ่งหลบ พี่บอดี้การ์ดตาถึงมากเลยค่ะ! ล่อเหยื่อเข้าถ้ำเสือ เอ้ย! เชื้อเชิญว่าที่เมียเจ้านาย(หรือจะเป็นไปแล้ว?)มาแบบนี้ทำดีมาก เรื่องหน้าเดี๋ยวเขียนพี่เป็นตัวประกอบเหมือนเดิมให้นะคะ//หลบเท้าพี่บอดี้การ์ด แล้วพบกันค่า
รักรีดเดอร์
05/07/2016
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ขำไม่ไหว
สามารถจริงเลยโซดา