ตอนที่ 5 : Ep.05::เข้าถ้ำเสือ...ระวังจะไม่เหลือแม้แต่กระดูก!
Ep.05
:: เข้าถ้ำเสือ...ระวังจะไม่เหลือแม้แต่กระดูก! ::
“เจ้าของที่นี่ก็คือกูกับไอ้อาค และถ้าเป็นเรื่องหนี้ก็คงต้องเป็นไอ้อาค กูดูแลธุรกิจที่เป็นฉากหน้าของตระกูลทั้งหมด ส่วนฉากหลังมึงไปเคลียร์กับมันเองก็แล้วกัน”
ไอ้เลวหมายเลขสองมันเอ่ยเสียงเรียบพลางคลายกระดุมลงเล็กน้อย เดี๋ยวนะโว้ย! แม่ผมมากู้เงินสิงห์ๆอะไรนี่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้หล่อเลววะ หรือว่าบัญชีลูกหนี้ทั้งหลายจะถูกโอนมาให้รุ่นลูกจัดการ?
คือผมมั่นใจมากเลยไงว่าตอนแม่มากู้ต้องกู้ในสมัยรุ่นพ่อของไอ้หล่อเลวมันแน่ๆ!
“กูขอเคลียร์กับพ่อมึงได้ไหม” ผมเริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง นี่ผมประนีประนอมสุดแล้วนะ
“พ่อกูอยู่ต่างประเทศ นานๆทีจะกลับ...อีกอย่างอยู่คนละบ้านกันน่ะ”
สรุปคือผมต้องเผชิญหน้ากับไอ้สันดานเสียที่บังอาจถีบคนหล่อไว้กลางทางจริงๆน่ะหรอ โฮ...ม่ายยย ผมไม่อยากไปหามัน ไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้า!
ต...แต่ร้านของสุดที่รักกำลังจะถูกยึด ถ้าไม่ไปคุยก็คงจบเห่
“งั้นพากูไปหามันหน่อย” ผมกัดฟันกรอดสุดฤทธิ์กับประโยคนี้ ไอ้เลวหมายเลขสองถึงกับเลิกคิ้วพลางยกยิ้มเย็นเลยอ่ะคิดดู๊!
กูไม่ได้ยอมแพ้นะสัด! ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้นล่ะวะ
คราวนี้ผมเดินตามไอ้เลวหมายเลขสองขึ้นบันไดวนสุดเรียบหรูไปยังชั้นบนของบ้านอย่างสงบเสงี่ยม...ซะที่ไหน! ตาผมนี่กวาดมองไปรอบบ้านเลยล่ะ อือหื้อ...รวยจริงรวยจังไม่บันยะบันยังเลยนะมึง!
ในที่สุดก็มาถึงชั้นสองของบ้าน แลดูเหมือนจะมีสามชั้นแต่ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าชั้นบนสุดมีอะไรอยู่
“พาไอ้นี่ไปห้องทำงานไอ้อาคซะ ถ้าไม่เจอตัวก็พาไปห้องใต้ดิน” เอ๊ะๆ ห้องใต้ดิน?
“ครับ นายน้อย”
ไอ้ชายชุดดำที่เดินตามหลังมาโค้งให้พายัพแบบทำมุมสี่สิบห้าองศาเป๊ะๆ จากนั้นก็ตวัดหางตามองผมแล้วเดินนำไป ชิ! เก๊กนักนะมึ๊ง ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลยนะสัด
ผมกับไอ้เลวหมายเลขสองแยกทางกันที่มุมหนึ่ง จากนั้นผมก็เดินเลี้ยวไปมาจนกระทั่งยืนอยู่หน้าประตูสีดำสนิทในที่สุด เอิ่ม...แบบว่ามันดำจริงๆ ดำแบบไม่มีลวดลายแกะสลักหรืออะไรเลย ไม่ใช่ว่าข้างในจะเป็นสีดำล้วนด้วยนะโว้ย
ก๊อกๆๆ
“นายน้อยครับ”
ไอ้ชายชุดดำคนเดิมเคาะประตูเรียกอย่างมีมารยาท ทว่าความเงียบที่ครอบคลุมบริเวณทำให้มันเปิดประตูแง้มๆแล้วสอดส่องสายตานิดหน่อย ผมชะโงกมองตามแล้วก็เอนตัวกลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อชายตรงหน้าเริ่มออกเดินอีกครั้ง
ไอ้สัด...เชื่อไหมว่าเมื่อครู่ผมเห็นสีเทาด้วยว่ะ แทบจะน้ำตาปริ่มที่ข้างในไม่เป็นสีดำหมดอย่างที่คิดไว้ ว่าแต่ผมจะฝังใจอะไรกับห้องสีดำนักหนาวะ!
ผมเดินลงบันไดตามไอ้ชายชุดดำไปยังชั้นล่างอีกครั้ง คราวนี้มันเปิดประตูห้องหนึ่งซึ่งมีบันไดทอดยาวลงไปในความมืด ผมเริ่มกลืนน้ำลายดังเอื้อกและเริ่มจินตนาการว่าตัวเองจะถูกฆ่าไหมแล้วไง
เฮ้ยๆ! ไม่ใช่ว่าลวงกูมาฆ่าหรอกนะ แต่ถ้าจะฆ่าก็คงโดนตั้งแต่หน้าประตูแล้วล่ะ เหอๆ
พอลองเดินคลำผนังตามขั้นบันไดไปเรื่อยๆ...ท่ามกลางความมืดสลัวผมก็เห็นประตูบานหนึ่งอยู่ด้านหน้า พอชายคนเดิมผลักประตูออกแสงไฟเพียงเล็กน้อยในนั้นก็แยงลูกตาอย่างฉับพลัน
ไอ้สัด! ห้องแห่งความลับในแฮรี่พอตเตอร์สินะ อ้อ ผิดๆ
ตุ้บ! พลั่ก! โครม!
เสียงประกอบบรรยากาศราวกับหนังฆาตกรรมนี่มันอะไรกันวะ ผมเดินเข้ามาภายในห้องแล้วก็ต้องอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า ร่างจมกองเลือดร่างหนึ่งทรุดอยู่ตรงมุมห้อง มีไอ้พวกชุดดำยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่อีกมุมหนึ่ง
และตรงกลางห้องคือไอ้หล่อเลวในสภาพที่ผมบอกได้เลยว่ามันดูโคตรแบด! มือหนาคลายผ้าโชกเลือดที่มัดไว้ออกก่อนจะเดินเข้าไปใช้เท้าเขี่ยๆไอ้ร่างจมกองเลือดเมื่อครู่ อีกมือก็จับปืนขึ้นจ่อด้วยแววตาไร้อารมณ์
คือมึงไม่หลุดแม้แต่ตอนจะฆ่าคนสินะไอ้สันขวาน! ไอ้สันดานชั่ววว มันจะฆ่าคนต่อหน้ากรู๊ววว
“นายน้อย...มีแขกมาพบครับ”
ฉับพลันทุกอย่างในห้องซึ่งคละคลุ้งไปด้วยคาวเลือดก็ชะงักลง นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉดแดงฉายแววแปลกใจยามตวัดมองมา ทว่าไอ้ร่างโชกเลือดกลับตรงเข้ามากอดขาไอ้หล่อเลวไว้ซะก่อน
“ผ...ผมขอโทษครับนายน้อย จะไม่ทรยศอีก...”
ปัง!
ฉับพลันนั้นลูกปืนก็เจาะเข้ากลางศีรษะของร่างที่กอดขาร้องขอชีวิตในทันที ผมเบือนหน้าหนีชั่ววูบอย่างรับไม่ได้ ฮือ...ฉากฆ่าคนต่อหน้าต่อตาผมเลยไง! เลือดนี่สาดกระเซ็นมาโดนข้างแก้มจนต้องปาดออกเลยเถอะ
ฮ...ฮึก กูซาบซึ้งใจจริงๆที่ตัวเองไม่ตายไปตั้งแต่ด่าไอ้เวรนี่บนเตียงในคราวแรกน่ะ
ไอ้พวกชุดดำที่ยืนอยู่อีกมุมต่างเข้ามาเก็บกวาดศพอย่างรู้หน้าที่ คือแบบมึงจะไม่พูดอะไรหน่อยหรอไอ้ชั่ววว แม่งเพิ่งเป่าหัวคนไปสดๆร้อนๆเลยนะโว้ย!
คราวนี้ผมเผลอสะดุ้งเมื่อไอ้หล่อเลวมันตวัดหางตามองมา จากนั้นก็ส่งปืนให้ไอ้ชุดดำคนหนึ่งที่แบมือรับอย่างนอบน้อม ใครไม่สะดุ้งกูก้มกราบเลยเอ้า! ไอ้สาส ถ้ามึงจะน่ากลัวได้ขนาดนี้กูก็ขอบาย...
“จะไปไหน” น้ำเสียงที่ผมเคยบอกไปว่ามันโคตรมีเสน่ห์เอ่ยขึ้นทางด้านหลังพร้อมกับคอเสื้อที่ถูกกระชากไว้
ไอ้ฆาตกรใจมาร ไอ้สันดานปีศาจ! อย่ารั้งกรู๊ววว โฮ! กลัวแล้วไอ้สัด ปล่อยกูเถ๊อะ
“ไป...คือกูมีเรื่องจะมาคุยกับมึง ปล่อยเลยนะไอ้...!”
ผมชะงักปากที่จะพ่นคำด่าได้ทัน เสียงร้องไห้ของสุดที่รักโผล่ขึ้นมาในสมองอย่างรวดเร็ว แถมภาพเมื่อครู่ก็ยังติดตาไม่หายเลยไง ผมคงนอนฝันร้ายไปอีกนาน ฮือออ
ถึงจะกลัวสุดฤทธิ์ แต่อย่าคิดว่าผมจะไม่ดิ้นหนีเชียวนะโว้ย! คือดิ้นจนมันเหวี่ยงผมไปโดนผนังดังอั่กเลยไง รุนแรงชิบหาย...เจ็บหลังได้ไม่ทันไรชายชุดดำสองคนก็ตรงเข้ามาล็อกร่างผมไว้แล้วลากให้ตามหลังไอ้หล่อเลวนี่ไปในบันดล
“กูเดินเองได้! เอ่อ...พี่ๆไม่ต้องจับก็ได้ครับ แหะๆ”
ผมยิ้มแหยเมื่อไอ้ชายชุดดำทั้งสองมันจ้องเขม็งมองมา และเมื่อผมเอ่ยเสียงอ่อยในตอนท้ายไอ้พวกนี้ก็ยอมปล่อยแขนและทำเพียงยืนคุมด้านข้างมาตลอดทางเท่านั้น ยังดีที่ไม่ลากผมมาล่ะวะ
และทันทีที่เข้ามาหยุดยืนในห้องโทนสีเทาสว่างกับไอ้หล่อเลวสองต่อสอง ไอ้พวกชุดดำก็ปิดประตูตามหลังให้อย่างมีมารยาท ฮือ...ไอ้เชี่ย ทำไมต้องทิ้งกูไว้ให้เผชิญไอ้โหดใจทรามนี่ด้วย โฮ! คนหล่อโดนทำร้ายยย
ผมกวาดมองรอบด้านที่ข้าวของเป็นโทนสีดำทั้งหมดยกเว้นผนังห้องที่เป็นสีเทาสว่าง ไอ้หล่อเลวมันถอดเสื้อเปื้อนเลือดออกแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวจากตู้ใบหนึ่งขึ้นมาใส่แทน ผมก็จ้องมองมันใส่เสื้อได้อย่างไม่มีสลด
คือมึงกล้าถอดกูก็กล้ามองอ่ะเอาดิ๊! แต่ไอ้สัด...หุ่นดีชิบหายจนอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
“มาทำไม” มันถามขึ้นเสียงเรียบ ดูตายด้านกับทุกสิ่งและไม่มีอะไรพอที่จะเบี่ยงเบนความสนใจได้
คือถ้ามึงจะนั่งลงเปิดแฟ้มบนโต๊ะทำงานดูแล้วไม่เชื้อเชิญกูนั่ง กูจะนั่งเองก็ได้วะ!
ผมทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพรมด้านหน้าประตู ไม่ใช่อะไร...เกิดไอ้เวรนี่คุ้มดีคุ้มร้ายยกปืนเป่าหัวผมขึ้นมาจะได้หนีทันไง คนหล่อช่างฉลาดปราดเปรื่องอะไรเยี่ยงเน้
“แม่กูติดหนี้ทางสิงห...ทางตระกูลมึงนั่นแหละ กูจะมาขอคุยเรื่องนี้เพราะมึงเพิ่งส่งคนไปบุกร้านแม่กูใช่ไหม”
“ชื่อ?” ไอ้อาคเนย์ดูเป็นการเป็นงานมาก มันเลิกคิ้วพลางถามผม แววตาก็ดูไร้อารมณ์จนน่าถีบ แต่ถ้าผมถีบนี่ฝากจัดงานศพให้ด้วยนะโว้ย กระซิกๆ
ไม่ใช่ว่าผมไม่กลัวมันนะตอนนี้ คือภาพเมื่อกี้ยังติดตาจนรู้สึกตัวสั่นขึ้นมาวูบหนึ่งเลยไง ซึ่งผมก็กำลังตลกกลบเกลื่อนความกลัวอยู่น่ะเข้าใจ๊ ฮือ...สายตาผมเริ่มมองหาทางออกล่ะ มันยกปืนเมื่อไหร่ก็จะผลักประตู ผลักไม่ได้กูจะโดดหน้าต่าง!
ผมบอกชื่อแม่ไป ไอ้หล่อเลวมันก็เปิดบัญชีในคอมข้างโต๊ะดู สักพักก็เคาะบุหรี่ขึ้นจุดสูบอย่างเฉยชา
“กูขอผ่อนผันสักปีสองปีได้ไหมไอ้...ไหนๆมึงก็ทำกับกูไว้เยอะดังนั้นแค่สองล้านคงไม่สะเทือนขนหน้าแข้งมึงหรอกมั้ง” ผมมองมันตาขวางเมื่อคิดย้อนไปถึงเรื่องที่โดนช่วงชิงเอกราช
โฮ! คิดแล้วกูยังสะเทือนใจไม่หายเลยไอ้ห่านจิก
“สองล้านห้าแสนแปดหมื่นหกพันบาทถ้วน”
ไอ้เชี่ยยย!
ผมอ้าปากค้างกับยอดหนี้ คือถ้ามันจะทวนมาให้ละเอียดยิบแบบนี้ก็ปฏิเสธผมมาตรงๆเลยเถอะไอ้งก ไอ้โคตรอำมหิต ไอ้โหดผิดมนุษย์มนา!
“ตกลงมึงจะให้กูผ่อนผันไหมไอ้...” ผมยับยั้งคำด่าได้ทันเมื่อภาพคนโดนปืนเป่าหัวลอยมาแต่ไกล
ฮือออ ผมคันปากยิบๆแต่ด่ามันไม่ได้! ทำไงดี
“หนี้เยอะเกินไป...ให้เวลามาสิบปีแล้ว”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเฉดแดงตวัดมองมาด้วยความเรียบเฉย ปากก็พ่นควันบุหรี่ต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน ผมนั่งขยี้หัวแบบอับจนหนทาง ตาก็มองไอ้หล่อเลวแบบขุ่นขวางสุดขีด
“มึงเลยจะยึดร้านแม่กูงั้นดิ!”
ผมโวยวายใส่มัน ก็รู้นะว่าฟังดูงี่เง่าแต่ขอเวลาผ่อนผันอีกหน่อยไม่ได้หรือไง ถ้าสุดที่รักมาบอกผมเร็วกว่านี้ก็คงเกือบเงินได้ตั้งแต่ปีแรกที่ทำงานแล้ว แม้จะได้ไม่ถึงครึ่ง...เอิ่ม ไม่ถึงเสี้ยวแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีจ่ายล่ะวะ
โฮ! ชีวิตคนหล่อช่างตกอับ...สาวๆอย่าเพิ่งเมินกันนะจ๊ะ
“หึ...จำเป็นต้องยึด ข้อมูลรายได้ของร้านตีเป็นเงินได้แค่ดอกเบี้ย เผลอๆอาจไม่ถึง”
น้ำเสียงทรงเสน่ห์ตอบกลับมาด้วยความเฉยชาคูณสิบ ใบหน้าของมันก็โคตรไร้อารมณ์จนผมอยากลุกขึ้นกระโดดถีบให้รู้แล้วรู้รอด!
และหลังจากถีบแล้วผมก็จะชิ่งกระโดดหน้าต่างฆ่าตัวตาย...ดูทรงแล้วไม่น่ารอดถ้าไปถีบมัน ฮือ ชีวิตช่างน่าเศร้า...ไปเมา ม่ายยย กูจะไม่ไปเมาอีกเด็ดขาด!
“มึงจะเอายังไงก็ว่ามาเลยดีกว่าว่ะ ทำยังไงถึงจะไม่ยึดร้านแม่กูน่ะไอ้...!”
อ๊าก ผมด่ามันไม่ได้ ด่าสิด่า อย่าหงอนะโว้ยอย่าหงอ มันแค่เพิ่งยิงคนตายมาเอง ไม่น่ากลัวเลยสักนิ๊ดดด...ซะที่ไหนล่ะ! ผมยังสั่นไม่หายเลย
คราวนี้ไอ้หล่อเลวมันเลิกคิ้วขึ้น ผมเผลอสะดุ้งตอนมันค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเข้าหาอย่างเชื่องช้า พอผมเริ่มรู้สึกไม่ดีจนต้องลุกพรึ่บมาจับลูกบิดประตูแล้วบิดรัวๆ...
แก่กๆๆ
WTF!
ทำไมเปิดไม่ออก ไอ้สันดาน ไอ้มารใจดำ! ใครมันขังกรู๊ววว โฮ...ไอ้โหดและโคตรงกมันเริ่มเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว มันจะฆ่าคนหล่อ ใครก็ได้ช่วยด้วยยย!
ปึ้ง...
อะเฮือก!
รู้ตัวอีกทีมือหนาก็วางไว้เหนือศีรษะซะงั้น ไอร้อนจากร่างของใครอีกคนแผ่มาโดนแผ่นหลังจนขนลุกซู่ ผมตัวแข็งค้างขึ้นมาในบันดลเมื่อเหลือบมองมือขาวๆด้านบน แน่นอนว่าไอ้มือข้างนี้มันเพิ่งจับปืนยิงหัวคนมาไง!
ไอ้เชี่ย...คือมึงจำเป็นต้องใกล้ชิดให้กูหัวใจวายตายขนาดนี้ม้ายยย
“เอาตัวมึงมาแลก...”
น้ำเสียงที่ชวนให้คนฟังเคลิบเคลิ้มดังขึ้นข้างหูพร้อมลมหายใจอุ่นร้อนซึ่งรินรดข้างแก้ม ผมนี่เกร็งร่างขึ้นมาอย่างฉับพลัน ไอ้สันดานปีศาจ ม...มึงพูดว่าอะไรนะไอ้ห่าราก ถึงน้ำเสียงจะชวนเคลิ้มแต่บอกเลยว่ากูไม่เคลิ้มโว้ยยย
“ไอ้สารเลว! นี่มึงยังคิดจะย่ำยีกูอีกหรอไอ้โหดอำมหิต ไอ้โรคจิตตัวพ่...อ่อก!”
โฮ! ผมโดนมันทำร้าย ไอ้เวรนี่มันบีบคอผมอีกแล้ว อึก...หายใจไม่ออก แค่หลุดด่าไปเพราะอารมณ์โมโหเอ๊ง ทำไมถึงทำกับผมด้ายยย
ผมดิ้นรนอย่างหนักหน่วง มือก็จิกเล็บลงกับผิวเนื้อของคนด้านหลังให้มันคลายคอผมออก ฮือ...ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว ไอ้สันขวาน ไอ้พิการทางสีหน้า!
“จะด่ากูอีกไหม”
น้ำเสียงมันยังทรงเสน่ห์และไร้อารมณ์บาดจิต ผมส่ายหน้ารัวๆเพราะกลัวตาย สุดที่รักจ๋า...โซดาน้อยๆคงไม่มีโอกาสได้ไปทดแทนพระคุณอีกแล้ว โฮ!
ในที่สุดมือหนาก็คลายออกจนผมทรุดลงไอค่อกแค่ก อ...ไอ้เลว มึงมันเลวที่ซู้ดดด
“แล้วท...ที่ แค่กๆ ที่มึงพูดหมายความว่ายังไงวะ!”
ผมหันไปถามคนด้านหลังตาขุ่นสลับหวาดหวั่น สักพักก็เหลือบมองมือมันด้วยอาการวิกลจริต คือถ้ามันยกมืออีกเมื่อไหร่ผมคงมีสะดุ้งกันไปข้างอ่ะ ร่างทั้งร่างนี่สั่นเทาจนรู้สึกได้เลยไง ว่าแต่...
ไอ้เชี่ยนี่จะยืนประชิดผมอีกนานม้ายยย มันไม่ดีต่อใจนะโว้ย เกิดหัวใจวายเพราะหวาดกลัวอย่างฉับพลันขึ้นมาจะทำไง! มันสร้างคนหล่อๆอย่างผมไปคืนให้สุดที่รักได้ไหมไอ้กร๊วก
“ขนของมาอยู่ที่เรือนคนใช้...”
“ห๊ะ?!” ผมหันขวับจ้องตามันอย่างไว ปากก็อ้าพะงาบๆอย่างพูดไม่ออก
“หรือจะให้ยึดร้าน?...หึ”
ไอ้เชี่ยนี่มันข่มขู่ผ๊มมม
“เดี๋ยวนะโว้ย คือมึงจะให้กูมาเป็นคนใช้? ไอ้...! กูก็มีการมีงานทำไม่ได้ว่างนะสัด!”
ไอ้หล่อเลวมันผละออกห่างไปนิดหน่อย แววตาก็ดูนิ่งลงคล้ายรำคาญเสียงโวยวายของผม แต่แล้วไงวะ ผมกำลังโกรธโคตรๆเลยไง ดังนั้นจงเอาหูมาเป็นที่ระบายซะดีๆ
“เรื่องของมึง” ว่าแล้วมันก็เดินกลับเข้าโต๊ะทำงานไปอย่างไร้อารมณ์...
ผมมองมันตาแทบถลน ไอ้เวรนี่มันกวนโอ๊ยกันชัดๆ! คือจะให้ผมมาเป็นคนใช้มันเพื่อ? ไม่มีปัญญาจ้างเมดมาหรือไงไอ้สลัดปลาไหล!
ยุบหนอ... พองหนอ... ถีบหนอ... กระโดดกัดหนอ... ฟู้วววว
ผมสูดหายใจเข้าออกลึกๆ จากนั้นก็พยายามทำให้สมองมันโล่ง คิดถึงหน้าสุดที่รักไว้ คิดถึงร้านอาหารที่สร้างมาด้วยความยากลำบากไว้!
“ไอ้...! มึงจะให้กูมาอยู่กี่วัน” ผมถามมันสลับกับกัดฟันดังกรอดๆ
“จนกว่าหนี้จะหมด” ชิบหาย...ผมไม่ต้องอยู่ไปจนตายเลยเรอะ
“มึงจะบ้าหรือไง! แค่ขนของมาอยู่ที่นี่มันก็เกินพอแล้วโว้ย มึงบอกมาเลยว่าค่าแรงกูแลกหนี้เดือนละเท่าไหร่!”
“ทำไป...จนกว่าจะหามาใช้คืนได้หมด”
“ไอ้...!”
“เพราะค่าแรงมึง...คืนได้แค่ดอกเบี้ย” ไอ้งก! มึงจะขูดเลือดขูดเนื้อหาพ่องไง๊
“แล้วกูยังทำงานได้อยู่ไหมวะ ไม่งั้นกูอดตายเลยนะไอ้...”
ผมเงียบไปเมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลเฉดแดงเริ่มฉายประกายขุ่นมัว ถ้าให้เดามันคงรำคาญเสียงผมแบบสุดขีดแล้วล่ะมั้ง เหอะ!
“กูต้องสน?”
ไอ้เชี่ยนี่มันกวนส้นตีนกรู๊ววว!
“ออกไป...รำคาญ”
มันตวัดสายตามองมาอย่างไร้อารมณ์อีกครั้งจากนั้นก็หันมองแฟ้มงานบนโต๊ะต่อ ประตูเปิดพรึ่บพร้อมกับร่างของผมที่ถูกดึงออกมาในทันที ไอ้ชายชุดดำคนหนึ่งเข้าไปรับคำสั่งบางอย่างจากไอ้หล่อเลว จากนั้นผมก็ถูกมันดึงลงมายังชั้นล่างของบ้านและขึ้นลีมูซีนคันหรูอย่างมึนงง
คือไอ้เชี่ย ป...ประตูเมื่อกี้ ผมเปิดแทบตายแต่มันเสือกไม่ออก! พอไอ้หล่อเลวไล่ผมคำเดียวแม่งเปิดพรึ่บเลยไง
“บอกทางไปบ้านมา” ไอ้ชายชุดดำคนขับมันหันมองผมพลางเอ่ยถามเสียงเรียบ
เฮ้ยๆ! หรือมันจะไปขนข้าวขนของครอบครัวผม ม้ายยย อย่าเอาครกสุดที่รักของผมไปนะโว้ย เดี๋ยวไม่มีตำส้มตำกินจะแย่!
“ทำหน้าแบบนั้นทำไม? หมายถึงบอกที่อยู่มาจะพาไปเก็บของ” ไอ้ชายคนเดิมเอ่ยเสียงเรียบ มันมองผมคล้ายเห็นคนบ้าหลุดออกมาจากโรงบาลยังไงยังงั้น
ผมบอกที่อยู่ไปด้วยความมึนซึ่งยังคงอยู่ คือในหัวผมมันวิ้งๆเลยไง มันมืดดำไปหมดแบบไร้จุดหมาย จะได้ทำงานต่อไหม จะไปเป็นคนใช้และอยู่กินที่นั่นจนถึงเมื่อไหร่ ฮึก...ชีวิตคนหล่อมีมารผจญ! ไอ้มารชาติชั่ววว
แต่เพื่อสุดที่รัก...ผมจะยอมก็ได้วะ ผมจะแอบด่ามันทุกครั้งที่มีโอกาสเลยไอ้สารเลว!
Writer talk2
เตือนแล้วนะคะว่าเข้าถ้ำเสือมักจะไม่ได้ออกมาง่ายๆ//ยกมืออุดหู! โถ...จะสงสารหูพี่อาคหรือสงสารโซดาดีคะ ปากหรืออะไรทำไมมันช่างคมฉับๆๆ โดนเนรเทศไปอยู่เรือนคนใช้เลยเห็นไหม น่าจะฟังที่คนอ่านเขาบอกให้เอาตัวขัดดอกนะคะโซดา!//ยกมืออุดหูรัวๆ ความจริงตอนที่เบนซินแนะนำว่าพายัพเป็นน้องชายนั้น โซดาไม่ได้สนใจอะไรค่ะเพราะมัวแต่กิน อีกอย่างเพื่อนเบนซินยังไม่มีใครรู้ตื้นลึกหนาบางของตระกูลพยัคฆ์กันเลยสักคน เรื่องมันเลยเป็นแบบนี้ 555 แล้วพบกันค่า
รักรีดเดอร์
02/07/2016
Writer talk
พี่อาคคะ...ชิวไปแล้วค่ะพี่! โซดาอุตส่าห์มาให้กินถึงที่ต้องตะครุบไว้ค่ะ//ยกมืออุดหู โถ่ ไม่น่าทำไก่ตื่นก่อนเลย ไปยิงคนต่อหน้าโซดาผู้บอบบาง(?)ได้ไงคะ//หลบปืน แต่โซดานี่กล้าแกร่งจริงๆ เป็นคนอื่นได้หงอไปแล้วนะแบบนี้ เหอๆ แล้วพบกันค่า
รักรีดเดอร์
01/07/2016
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พลโซดาก้ดีนะ
โซดาคือ มีคนโดนฆ่าตายต่อหน้าต่อตาเลยนะ หนูไม่กลัวคุณอาร์คจริงๆเหรอลูก......
แม่ง!!น่ารักว่ะ!!อ้ายยยยยยย
คือแบบชอบอะตือมันคนละแนวกับคนตระกูลมังกรอะ555/หลบไพ่เพลิงนิล
ที่อ่านต่อเพราะพี่อาคอ่า ชอบพระเอกแนวนี้ เงียบๆ โหดๆ แบดๆ กลายเป็นเรื่องนี้เอาสองแนว
ที่เราชอบแล้วก็ไม่ชอบมารวมกัน อ่านไปก็กรี๊ดพี่อาคไป เบื่อบ้างรำคาญโซดาบ้างอ่ะ 555