ตอนที่ 10 : Ep.10::สัตว์เลี้ยงหรรษา บุษราคัมกับนิลกาฬ
Ep.10
สัตว์เลี้ยงหรรษา บุษราคัมกับนิลกาฬ
ขณะนี้ผมเพิ่งถูกผี เอ้ย! ป้าบัวปล่อยตัวมาหลังช่วยงานเสร็จ ฟู่ววว กูรอดแล้วโว้ย!
คือหลังกินส้มตำผมก็นอนงีบไปจนเข้ายามเย็นเลยไง สักพักป้าคนโสดแกก็มาเคาะห้องผู้ชายแถมหล่อด้วย! จับใจความได้ว่าให้ผมไปช่วยแกทำอาหาร
ทำอาหารน่ะไม่เท่าไหร่แต่ประเด็นมันอยู่ที่เกือบช็อกตายน่ะสิไม่ว่า! ผมไม่โดนน้ำมันลวกมือเพราะป้าแม่ครัวผู้น่าสะพรึงโผล่มาจ๊ะเอ๋ก็บุญเท่าไหร่แล้วเถอะ โฮ! คิดดูกูยังขนลุกไม่หายเลยไอ้สัด
“ไอ้สน! ไปไหนวะ”
ผมวิ่งเข้าชาร์จไอ้เด็กหน้าซื่อทันทีทันใดที่มันเดินไปตรงดงต้นไม้เยอะๆอีกแล้ว แต่คราวนี้หิ้วถังบางอย่างไปด้วย พอชะโงกมองดูกูก็ผงะอย่างฉับพลัน
เหยดเข้! ไก่สดๆสองตัวอวบอ้วนและถอนขนเรียบร้อย เอิ่ม...เอาไปทำไมวะ หรือจะเอาไปย่างกิน?
“ไปให้อาหารสัตว์เลี้ยงของนายน้อยว่ะพี่”
คำเดียวกับเมื่อเช้าเป๊ะ! ว่าแต่ไอ้ลูกเจี๊ยบทั้งหลายมันกินอาหารแบบนี้เรอะ โอ้ก็อด...กูจะเป็นลม!
“ไอ้ลูกเจี๊ยบพวกนั้นอ่ะนะ มึงจะเอาแม่มันไปให้พวกมันกินไง๊!” ผมเหวอหนักมาก ไอ้สัดสนถึงกับกลั้นขำกันเลยทีเดียว
“ไม่ใช่พี่ สัตว์เลี้ยงของนายน้อยทั้งสองต่างหาก” ไอ้เด็กหน้าซื่อตอบกลับมาพลางยกมือปิดปากขำไปด้วย
อ้าว...นี่พวกมันยังเลี้ยงอีกหรอ แลดูเป็นบ้านมาเฟียที่รักสัตว์ชิบหาย! โฮ...ทำไมมันไม่รักมนุษย์ตาดำๆอย่างกูบ้าง! แค่สองล้านนิดนิ๊ดดดเสือกไม่เมตตามนุษย์ด้วยกันเลยไอ้พวกใจมาร
“ตัวอะไรวะ” ผมเดินดิ่งๆตามไอ้สัดสนไปอย่างอยากเสือกถึงขีดสุด แถวนี้ยังมีพื้นที่ให้เลี้ยงตัวอะไรอี๊กกก
“ไปเห็นเองดีกว่าพี่ พวกมันน่ารักนะ”
ไอ้เด็กเปรตหันมายิ้มหน้าซื่อซะจนกูเคลิ้มตาม สงสัยจะน่ารักจริงๆนั่นแหละว่ะ ตัวอะไรเอ่ยกินไก่? ตัวเห้ไง! อุ๊บ ฮ่าๆๆ
ผมกับไอ้สัดสนเดินเลยลานกว้างของลูกเจี๊ยบไปทางด้านหลัง เดินมาได้สักพักก็เริ่มเมื่อย คือถ้าบริเวณคฤหาสน์มึงจะกว้างขนาดนี้ก็ทำสนามกอล์ฟเลยไหมสัด!
“จะถึงยังวะ” ผมเริ่มบ่น
“ใกล้แล้วพี่” โห่...ยังกับเดินเข้าค่ายลูกเสือเลยไอ้เชี่ย แถมต้นไม้เยอะชิบหาย!
ผมเบิกตากว้างเมื่อเริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่างตรงหน้า กรงรูปครึ่งวงกลมที่ตรงกลางสูงกว่ายอดไม้ไปเป็นเมตร...
เหยดเข้! กรงตัวเชี่ยไรวะเนี่ย แถมยังถี่ซะแบบแม่ไก่ลอดเข้าไม่ได้แน่นอน มองไปด้านในก็เห็นแต่ต้นไม้ ด้านล่างก็มีซอกหินพร้อมโพรงอะไรบางอย่าง ตรงฐานกรงก่ออิฐปูกระเบื้องเป็นรูปวงกลมกว้างขวางขึ้นมาจนเกือบถึงอก
ก๊าก! มีโพรงด้วย...อย่าบอกกูเชียวนะว่าเลี้ยงกระต่าย! มาเฟียเลี้ยงกระต่าย ไอ้สัด...กูกลั้นขำจนตัวงอแล้วไง ฮ่าๆๆ ว่าแต่กระต่ายกินไก่?
ไอ้สัดสนเปิดช่องกรงข้างบนแล้วโยนไก่ทั้งสองตัวเข้าไป จากนั้นก็ปิดช่องพลางคล้องกุญแจไว้เหมือนเดิม สักพักตัวอะไรบางอย่างสีไข่กับสีดำมะเมื่อมก็เลื้อยออกมากลืนกินไก่อย่างรู้หน้าที่
“ไอ้สัดสน! น...นั่นมันงูเหลือมนี่ไอ้เชี่ย” ผมตาเหลือกพลางกระโดดเกาะไอ้เด็กเปรตอย่างไว
อะฮึก! ตัวยาวเกือบสี่เมตรได้เลยแม่มึงเอ้ย แถมลำตัวยังใหญ่กว่าต้นขากูอีก!
“นั่นคุณบุษราคัมสัตว์เลี้ยงนายน้อยพายัพ ส่วนนั่นคุณนิลกาฬสัตว์เลี้ยงนายน้อยอาคเนย์”
ไอ้เชี่ยยย งูเหลือมมีชื่อด้วยโว้ย!
ผมมองพวกมันค่อยๆงาบแม่ไก่ตัวอวบอ้วนเข้าปากอย่างน่าสะพรึง ไอ้ตัวสีดำมีลายน้ำตาลคาดนิดหน่อยเบี่ยงหัวมามองผม อ...ไอ้งูโหดอำมหิต! มึงกินไปเลยไม่ต้องหันมามองกรู๊ววว
ผมมองงูเหลือมกับงูเหลือมเผือกสลับกันอย่างสยดสยอง ไอ้ห่าราก! ขากูเริ่มสั่นแล้วไง อย่าบอกเชียวนะว่าไอ้หล่อเลวมันเลี้ยงลูกไก่เพราะงานนี้
“ไอ้...! คุณอาคเนย์เลี้ยงลูกไก่เพื่อเป็นอาหารงูหรอวะ” ผมทำหน้าสยองไม่หาย เชรด...พวกมึงช่างเลี้ยงอะไรกันได้เลือดเย็นมาก ไอ้พวกแฝดนรก!
“จะบ้าหรอพี่! นายน้อยหวงลูกเจี๊ยบจะตาย สมัยคุณนิลกาฬยังเป็นลูกงูเหลือมริอาจจะมาฉกเอาลูกเจี๊ยบนายน้อยไปกิน ท่านเกือบฆ่าล่ะแต่สบตากันไปมาดันรับเลี้ยงไว้ซะงั้น หนักๆเข้านายน้อยพายัพก็ซื้องูเหลือมเผือกมาอยู่ด้วยกัน”
“อ้าว นี่ไม่ได้เพิ่งเริ่มเลี้ยงลูกเจี๊ยบหรอวะ”
ผมเหวอหนักมาก ความมุ้งมิ้ง...เอ้ย! ความเมตตาสัตว์เลี้ยงของไอ้หล่อเลวมันมีมานานแล้วเรอะ!
“เลี้ยงตั้งแต่นายน้อยอาคเนย์ยังเด็กนู่น พอลูกเจี๊ยบเริ่มโตก็ส่งไปฟาร์มไก่ไข่แล้วรับรุ่นใหม่มาเลี้ยง ท่านไม่นิยมแม่ไก่แต่ชอบลูกเจี๊ยบซะงั้น แปลกไหมวะพี่”
“แปลก? แปลกตั้งแต่เลี้ยงลูกไก่แล้วโว้ย!” คนอื่นเลี้ยงอ่ะกูไม่ค้าน แต่พอเป็นไอ้หล่อเลวปุ๊บกูขอค้านหัวชนฝา บอกตามตรงว่าไม่เข้ากับมันชิบหาย!
“พ...พี่ ผมไปก่อนล่ะ ข...ขอให้โชคดีนะ!”
ว่าแล้วไอ้สัดสนก็ทิ้งผมให้ยืนแดกจุดอยู่ที่เดิม อะไรของมันวะ เฮ้ย! อย่าทิ้งกูไว้กับงูเหลือมสิวะไอ้เด็กชั่ววว
“ลูกไก่กูทำไม”
อะเฮือก!
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงของไอ้สารเลวมันอยู่ทางด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นมันยืนพิงต้นไม้แบบชิวมาก สายตาก็จ้องงูกินไก่แบบไม่มีอาการสะพรึงแม้แต่นิ๊ดดด มึงเห็นจนชินใช่ไหมไอ้สันขวาน!
มันช่างทำกับแม่ไก่ได้ลงคอ ไอ้ใจมาร! ลูกเจี๊ยบในวันนี้ก็เติบโตเป็นแม่ไก่ในวันหน้านะไอ้สัด
“ป...เปล๊า! มึงหูแว่วไปเองโว้ย!”
“เสียงดัง...น่ารำคาญ”
โฮก! มันบังอาจมาเบือนหน้าหนีกรู๊ววว
“แล้วมึงจะทำไม! มึงจะทำอะไรกูล่ะวะไอ้ซาดิสม์ ไอ้วิปริตจิตต่ำทราม!”
ผมด่ากราดก่อนจะถอยกรูดไปติดขอบกระเบื้องด้านหลังเมื่อไอ้หล่อเลวมันตวัดหางตามามองแล้วย่างก้าวเข้ามาใกล้อย่างเชื่องช้า มือหนาวางทาบกับกรงก่อนจะโน้มใบหน้าที่หล่อชิบหาย หล่อแบบวัวตายควายล้มมาใกล้ ฮึก...อย่าเอาหน้ามาใกล้กรู๊ววว เดี๋ยวหัวใจวายตายเพราะความอิจฉาไอ้เชี่ยเอ้ย!
แต่ฉับพลันนั้นมันกลับเอียงคอไปทางด้านหลังผมพลางกล่าวว่า...
“หึ อยากลองชิมอาหารใหม่ไหม...นิลกาฬ”
ไอ้สาส! มันจะโยนกูให้งูกินไอ้สันดานโหด ไอ้โฉดโคตรชั่ว!
“ม...มึง อย่านะโว้ย! กูไม่อยากถูกงูแดกนะสั...อ่อก!”
“หุบปาก ไม่งั้นจะเหวี่ยงเข้าไปซะ” ผมหันมองตามนัยน์ตาคมดุก็เห็นอีกด้านของกรงมีประตูขนาดคนเข้าไปได้อยู่ แถมไอ้หล่อเลวยังล็อกคอผมไว้แน่นไม่ให้โวยวายไปมากกว่านี้อีก
ไอ้ขยะมูลฝอย! ไอ้ง่อยทางสีหน้า ไอ้ห่าหน้าปลาทู มันจะจับกูเข้ากรงงูซะงั้นไอ้สารเลว! โฮกกก
“ซี่...ซี่...” ไอ้งูเวร! มึงอยากกินกูถึงขนาดต้องส่งเสียงบอกเจ้านายมึงเลยเรอะไอ้งูชั่ววว
ผมเหลือบมองทางหางตาก็เห็นไอ้งูสีดำมองมาเขม็ง มันชูคอนิดหน่อยพลางแลบลิ้นแผล็บๆ ฮือ...แสดงความอยากกินกูมากเลยนะมึ๊งงง ไก่ทั้งตัวยังแดกไม่อิ่มอีกหรือไงไอ้งูตะกละ!
ผมกลอกลูกตากลับมามองไอ้คนตรงหน้าด้วยความผวา จากนั้นก็สั่นหน้ารัวๆเป็นเชิงว่ากูจะไม่พูดแล้วจ้ะ ปล่อยไปกูเถ๊อะ! โฮ
ไอ้หล่อเลวมองมาด้วยแววตาไร้อารมณ์เช่นเดิมก่อนจะคลายมือออก ส่วนผมก็ไอค่อกแค่กพลางเหลือบมองมันตาขวาง ไอ้สาส! อย่าเผลอนะมึ๊งงง กูจะเอาลูกไก่มาโยนให้งูกิน!
คือเริ่มสงสัยล่ะว่ามันคงอยู่กับงูก่อนหน้าที่ผมกับไอ้สัดสนจะมาสินะ แสดงว่าไปเคลียร์งานเสร็จแล้ว รักสัตว์เชี่ยๆ เลี้ยงลูกไก่กับงูพร้อมกันนี่ตกลงมึงเอาอารมณ์ไหนวะ! จะโหดหรือมุ้งมิ้งก็เอาให้แน่
แต่ที่กูรู้ๆเลยคือมันโคตรติสท์ แถมไอ้เชี่ยนี่ยังติสท์แบบซาดิสม์ชิบหายวายวอดเลยด้วย!
ผมบริภาษมันในใจได้ไม่นาน ไอ้หล่อเลวก็เดินดิ่งๆทิ้งกูไปเหมือนไอ้สัดสนเป๊ะ อ...ไอ้เชี่ย อย่าปล่อยกูไว้กับงูของมึงสิวะไอ้เวรนี่!
ผมเหลือบตามองไอ้งูสีดำกับสีไข่ที่นอนนิ่งพลางสะดุ้งเฮือกเมื่อไอ้ตัวที่ชื่อนิลกาฬๆอะไรนั่นมันชูคอพลางส่งเสียงมาว่า...
“ซี่ ซี่” (อยากกิน...อยากกินจัง) สาส! ความมโนนี้ทำเอาผมรีบวิ่งตามหลังไอ้หล่อเลวไปในทันใด
“ไอ้งูตะกละ! กูไม่ใช่อาหารมึงโว้ย” ว่าพลางหันไปยกนิ้วกลางให้มันหนึ่งจึ้ก จากนั้นก็เผ่นสิรออะไร! แค่คิดถึงเกล็ดสีดำมะเมื่อมเป็นร่างแหสีน้ำตาลเข้มกูก็ผวาแล้วไอ้สัด
พอกลับมาถึงเรือนคนใช้ได้ผมก็หอบระรัว ส่วนไอ้สารเลวมันก็เดินไปไกลลิบไม่สนใจไยดีกันแม้แต่นิ๊ดดด โฮ! ไอ้สันดานเสีย บีบคอกูไม่พอยังจะให้งูล่อ เอ้ย! แดกกูอีก
“แฮ่กๆๆ”
“จ๊ะเอ๋ ไปไหนมาพ่อหนุ่ม ข้าจะชวนเอ็งไปกินข้าวซักหน่อย ไอ้สนมันกินอยู่นู่น อ้าวเฮ้ย! เอ็งเป็นอะไร ทำไมลงไปนั่งกองบนพื้นแบบนั้นล่ะ โฮะๆๆ”
อะฮึก...ความชิบหายกำลังบังเกิดกับกรู๊ววว
ผมปิดเปลือกตาลงและพยายามข่มใจให้นิ่งที่สุด พุทหนอ โธหนอ ไม่เห็นหนอ ไม่มีอะไรทั้งสิ้นอยู่ตรงหน้ากูหนอ! ฟู่ววว
“ค...ครับป้า เดี๋ยวผมไปนะครับป้า” แค่โผล่มาตอนผมปกติก็ว่าแย่แล้ว แต่โผล่มาตอนหายใจไม่ปกตินี่แย่กว่า! โฮกกก
“จะว่าไปเอ็งนี่ทำกับข้าวอร่อยดีนะ แสดงว่าแม่สอนมาดีล่ะสิ ฮี่ๆๆ”
พอนึกถึงสุดที่รักใจของผมมันก็สงบลงได้บ้าง ผมเงยหน้าขึ้นมองจูออนเวอร์ชั่นหนังเหี่ยว เอ้ย! ป้าแม่ครัวก่อนจะยกยิ้มซีดเซียวให้
“แม่ผมเก่งครับป้า สวยด้วยนะป้า”
ผมยกยอด้วยอาการเคลิบเคลิ้มจนหลงลืมความหวาดผวาไปเสียสนิท คิดดูนะว่าสุดที่รักของผมทำอาหารได้สุดยอด! ลูกค้าติดตรึมยิ่งกว่าแมลงวันตอมขี้อีก และผมก็ต้องคอยเอาไม้ตีแมลงวันไปบดขยี้พวกมันด้วย ไอ้สัดแข็งมันไม่ได้เรื่อง! แม้แต่ไอ้ตาลุงข้างบ้านยังแอบเมียงมองสุดที่รักเลยอ่ะคิดดู๊ววว
แม่ข้าใครอย่าแตะโว้ย ขืนแตะกูจะกระโดดกัดให้หูขาดเลยแง่งๆ!
และแล้วผมก็ได้เดินไปกินข้าวกับป้าบัวแบบงงๆ พอเห็นหน้าหนักๆเข้ามันก็เริ่มทำใจได้บ้างล่ะ ให้อารมณ์เหมือนชัตเตอร์กดติดวิญญาณ...เอ๊อะ กูพล่ามบ้าอะไรวะเนี่ย!
พอเดินมาถึงที่หมายก็เห็นไอ้พวกชายชุดดำล้อมวงกันกินข้าวอย่างหนักหน่วง ได้ข่าวว่าเจ้านายพวกมึงยังไม่ได้กินไม่ใช่? แล้วคืออะไรกับการที่ลูกน้องมาสุมหัวนั่งกินก่อนเจ้านายวะ!
“อ้าวป้า ไปตามพี่โซดามาพอดี นั่งๆ คนนี้อ่ะพี่ที่ทำอาหารมื้อนี้”
ไอ้สัดสนมันพ่นประโยคแรกทางผมกับป้าบัว แต่ประโยคหลังนี่หันไปบอกพวกบอดี้การ์ดที่คาบช้อนคาปากพลางหันขวับมามองอย่างไม่เชื่อสายตา
ไอ้พวกเชี่ย! คือถ้ามึงจะมองแบบ ‘กูไม่เชื่อ ไอ้เด็กเหลือขอเนี่ยอ่ะนะเป็นคนทำ’ ก็หยิบปืนมายิงกันเลยม้ายยย เฮ้ยๆ ล้อเล่นนะผมล้อเล่น!
“ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ๆ” ผมฉีกยิ้มนอบน้อมสุดฤทธิ์พร้อมปาดเหงื่อที่เริ่มไหลตามขมับ จ้องกูกันขนาดนี้ก็หยิบมีดมากระซวกไส้กันเลยเถอะ!
“อืม ทำอร่อยดีว่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงนะกูจะทุบหัวลากเข้าถ้ำแล้วจับทำเมีย”
เชรด! รู้สึกภูมิใจชิบหายที่ไม่ได้เกิดมาเป็นผู้หญิง โฮ...กูสงสารเมียพี่มันในอนาคตมากที่จะได้ผัวซาดิสม์แบบเน้!
“อย่าเชียวนะมึง ไอ้นี่มันฝีปากสุดยอด ต่อให้เป็นผู้หญิงกูก็ไม่เอา”
ไอ้ชายชุดดำคนที่สองเอ่ยขึ้นกลางวง ผมจำได้ว่าเมื่อกลางวันมันมานั่งกินส้มตำแล้วชิ่ง ไอ้สันขวานเอ้ย! ส่วนไอ้ชายชุดดำคนแรกผมก็เพิ่งเจอหน้ามันเนี่ยแหละ
“อีกอย่างไอ้นี่เป็นเด็กนายน้อยว่ะ” ไอ้ชายชุดดำอีกคนพูดสมทบ ผมจำมันได้! ไอ้คนที่ทำให้กูต้องพ่นน้ำอย่างอุบาทว์กลางวงส้มตำเมื่อกลางวัน ไอ้บักห่านจิก!
“ไม่โว้ย ผมไม่ใช่เด็กไอ้...คุณอาคเนย์นะ! ผมมาทำงานเป็นคนใช้เพื่อใช้หนี้เฉยๆ!...ครับ”
ผมลงท้ายเสียงอ่อยเมื่อคิ้วของพวกบอดี้การ์ดเริ่มกระตุกกับน้ำเสียงอันทรงพลังข้างต้น คิดดูว่าขนาดนกที่เกาะกิ่งไม้ด้านข้างยังบินหนี!
“กูเข้าใจแล้ว” ไอ้ชายชุดดำคนแรกมันพยักหน้าหงึกหงัก ตาก็มองมาทางผมเขม็ง อย่าหยิบปืนนะสัด! กูสู้นะโว้ยยย
“ไอ้ชล มึงเข้าใจอะไรวะ” ไอ้ชายชุดดำคนที่ทำผมสติหลุดไปแล้วสองรอบเอ่ยถามเพื่อนมัน
“....” ทว่าไอ้คนที่ชื่อชลดันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปซะงั้น ว่าแต่ทำไมกูต้องขนลุกกับสายตาที่มันมองมาด้วยวะ! บรื้อ อย่ามาลอบฆาตกรรมคนหล่อเชียวนะมึ๊งงง
“ฮี่ๆๆ กินกันให้อร่อยนะหนุ่มๆ คนแก่หัวใจกระชุ่มกระชวยจริงจริ๊งงง” ผมเกือบลืมป้าบัวไปเสียสนิท ป้าแกพาผมเดินไปนั่งแทรกวงข้าวก่อนที่ไอ้สนจะตักข้าวมาให้
“ไม่กินหรอครับป้า” อย่าคิดว่ากูไม่กลัวเชียวนะ นู้น! กูมองผ่านหน้าป้าบัวไปทางยอดไม้ไกลลิบตอนถามเถอะ
“กินไปเถอะพ่อหนุ่ม ข้ากินเรียบร้อยแล้ว ฮี่ๆๆ”
ผมพยักหน้ารับพลางเริ่มกินข้าว คือแบ่งไว้ให้เจ้านายแล้วใช่ไหม ทำไมพวกมึงกินหมดกันรวดเร็วเยี่ยงเน้! ถ้าไอ้ฝาแฝดนรกมันไม่อิ่มแล้วจะเอาตรงไหนไปเพิ่มวะ ไอ้สนคงสังเกตสีหน้าผมได้ มันเลยกล่าวอธิบาย
“ของนายน้อยแยกต่างหากแล้วพี่ อาหารที่เรากินกันส่วนใหญ่ไม่เหลือก็ทำกินเอง”
“เก่งนะมึง อ่านสีหน้ากูได้ดีกว่าไอ้น้องเวรอีก”
ผมบ่นพึมพำ ไอ้สัดแข็งน่ะมันหัวดื้อ แถมยังตีมึนบ่อยๆจนผมไล่เตะตูดมันเกือบทุกวัน คิดดูว่าเอาความหล่อของพ่อไปไม่พอมันยังเอาความสูงของท่านบิดาไปอีก! โอ๊ย...อิจฉาโว้ย
“น้องอะไรนะ นี่พี่มีน้องชายด้วยหรอวะ” ไอ้สนขมวดคิ้วถาม
“เออ ความกวนตีนมีมากกว่ากูเป็นสองเท่าด้วย”
ผมตักต้มยำกุ้งมาเคี้ยวงับๆในปากก่อนจะกลืนลงคอ พอกวาดสายตามองรอบด้านอีกครั้งผมก็สะดุดกึก อะเฮือก! ไอ้บอดี้การ์ดที่ชื่อชลมันจะจ้องอะไรนักหนาวะ ร...หรือว่าจะกำลังวางแผนฆ่าหั่นศพจริงๆ ม้ายยย ไอ้ชาติชั่วกูไม่ยอมตายเด็ดขาด!
“พี่ทำหน้าตลกว่ะ คิดอะไรพิลึกอยู่ล่ะสิ”
ผมสั่นหน้าปฏิเสธพลางเขยิบเข้าไปชิดไอ้สนอีกนิด อยากสะกิดบอกมันเหลือเกินว่ากูกลั๊ววว โฮ! สายตาไอ้พี่ชลทำเอากระเดือกข้าวไม่ลงแล้วสัด คือแบบมองมานิ่งๆแล้วไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่แต่จ้องกูเอาๆเลยไง!
กินไปได้ไม่กี่คำผมก็ดื่มน้ำอึกๆ จากนั้นก็ยิ้มแหยพลางถอยห่างวงข้าวในทันที
“ลาล่ะครับพี่ๆ ป้าด้วยครับแล้วก็ไอ้สน กูไปแล้วนะโว้ย!”
ผมชิ่งอย่างว่องไวและฉับพลันที่มาถึงเรือนคนใช้ก็รีบปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว ฮือ ไม่ใช่ว่าวันนี้ไอ้พี่ชลมันจะมาสะเดาะกลอนเพื่อลอบฆ่าผมนะโว้ย คนหล่อยังไม่อยากตาย! ยังไม่ได้ใช้หนี้ให้สุดที่รักเลยเถอะ
และแล้วคืนนี้ผมก็นอนหวาดระแวงไปทั้งคืน...
หลายสัปดาห์ต่อมา
“ไป”
“ไม่ไปโว้ย!”
ผัวะ!
“ไอ้สัด...มึงต้องไป”
ไอ้เชี่ย! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตบหัวกรู๊ววว ผมเตะขาไอ้พลคืนเมื่อมันตบหัวลงมาซะเต็มแรง จากนั้นก็ถลึงตามองไอ้เพื่อนผู้หล่อเหลาจนสาวๆตามกรี๊ดกร๊าด
“กูไม่ไป! บอกแล้วไงว่าช่วงนี้งดสังสรรค์เพราะกูยุ่งน่ะไอ้เวร”
ผมเก็บข้าวของหลังเลิกงานก่อนจะเหลือบตามองไอ้พลที่นั่งกระดิกเท้าไปด้วย มันใช้มือเท้าคางตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วมองผมแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“มึงยุ่งอะไรถึงไม่มีเวลาให้เพื่อนฝูงวะ” ไอ้พลมันเอียงคอพลางเดาะลิ้น กวนโอ๊ยมากนะมึ๊งงง เดี๋ยวก็โบกด้วยเป้ซะนี่ไอ้สันดานเสีย ชิ!
“ก็...ก็เรื่องทั่วไปนั่นแหละ! กูย้ายที่อยู่แล้วไงจะไปมาก็ลำบาก” ผมตอบมันกลับไปอย่างรนๆ
“เดี๋ยวผับปิดแล้วไปส่ง” สาส! คือมึงจะเอาให้ได้สินะ จะคะยั้นคะยอกูให้ได้ใช่ม้ายยย!
“แต่เจ้าของบ้านที่กูไปอยู่ด้วยเขาจะมองไม่ดีเอาไง อีกอย่างกูไม่อยากไปด้วย เปลืองตังค์ว่ะ ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่” ผมไม่ได้มุสานะเฮ้ย! ช่วงนี้ประหยัดจริงๆเพราะเก็บเงินไว้ปลดหนี้อยู่
อีกอย่างไอ้พลมันรู้ว่าผมย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ผมโกหกมันว่าอยู่กับญาติห่างๆมันเลยไม่ติดใจสงสัยอะไร ก็อยากบอกความจริงอยู่หรอกแต่ผมไม่อยากเป็นภาระให้เพื่อนว่ะ แม้เงินสองล้านนิดนิ๊ดดดสำหรับลูกชายเจ้าของบริษัทอย่างมันจะน้อยนิดก็เถอะ!
“เดี๋ยวกูเลี้ยง”
ลูกเจี๊ยบ : "เจี๊ยบๆๆ!! อย่ากินนู๋!!!!"
นิลกาฬ : "ซี่ซี่ อยากกิน...แผล็บ"
บุษราคัม : "...."
ลูกเจี๊ยบ
นิลกาฬ บุษราคัม
Writer talk2
โซดากำลังโดนเปย์แบบไม่รู้ตัวสินะคะ คุณจอมพลนี่เต๊าะตลอด เอาแล้วๆโซดาจะหนีเที่ยวหรอคะ 555//ยกมือปิดหู พี่อาคคคคค(ลากเสียงหวาน)ตอนนี้โผล่น้อยจริงๆเลยค่ะสงสัยต้องเพิ่มค่าตัว//หลบระเบิด เอาภาพลูกเจี๊ยบมาฝาก น่ารักมาก ฮือ ไรท์นี่แทบอยากเอามาอุ้มและกอดรัวๆ แล้วพบกันค่า
#ทาสลูกเจี๊ยบ
รักรีดเดอร์
12/07/2016
Writer talk
นี่คือความแปลกของพี่อาคค่ะ เลี้ยงลูกไก่แต่ไม่ให้งูกิน คุณนิลกาฬนิสัยเหมือนเจ้านายใช่ไหมคะ ชอบกินไก่...แค่กๆๆ คุณบุษราคัมก็น่ารักน้า โซดาเกือบกลายเป็นอาหารงูหรือจะถูกงูกินไปแล้วเอ่ย? ไม่ใช่สักหน่อยเนอะ พี่อาคของไรท์(โดนตบ)เป็นเสือนะ! ส่วนคุณจอมพลยังไม่โผล่ดังนั้นเอาพี่อาคไปก่อนนะคะ//ความลำเอียงในการเรียกชื่อนี้... ว่างๆเดี๋ยวเอาลูกเจี๊ยบมาให้ดูเพิ่มค่ะ แล้วพบกันค่า
รักรีดเดอร์
11/07/2016
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แล้วโซดาจะหลอนไปทุกสิ่งไม่ได้นะคะ
คือดูไม่รู้จักตัวเองเลยอ่ะ ไม่ใช่คนใจกล้า แต่เป็นคนไม่รู้จักกาลเทศะ และเหมือนจะเป็นทั้งบ้าน คือน่ารำคาญ ถ้าปรับปรุงคำด่าที่บางทีไม่สมเหตุสมผลออกบ้าง นิยาย้รื่องนี้จะดีมากค่ะ