เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #10 : เฮียภัทร พี่ธาม มาทำอะไร

เช้าวันต่อมา กุลจิราเดินเตะฝุ่น ก้มหน้า มือจับสายกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังดึงให้ตึง พลางถอนหายใจ หลายวันแล้วก็ยังทำใจให้ลืมพี่ธามไม่ได้ ความรักนี้ช่างยากเย็น รักง่ายทำไมไม่หน่ายเร็วนะ เฮ้อ…

 เช้าวันนี้เจ้นันมาส่งตรงทางโค้ง ก่อนถึงโรงเรียน จึงต้องเดินเท้ามาต่ออีกหน่อย แต่แล้วเท้าทั้งสองข้างก็ต้องหยุดกึก เมื่อเห็นปลายรองเท้าผ้าใบสองคู่หยุดตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ก็ต้องดวงตาเบิกกว้าง …มาได้ไง

“เฮียภัทร พี่ธาม มาทำอะไรคะ” ประโยคแรกเอ่ยออกไปทันทีที่ตั้งสติได้

“ไอ้ละอ่อนนั่นอยู่ไหน บอกเฮียมา เดี๋ยวเฮียจัดการมันเอง” เฮียภัทรที่ขณะนี้กำลังกอดคอพี่ธามยักคิ้วเอ่ยถาม ในปากก็มีด้ามลูกอมสีขาวโผล่ออกมา ทำเอาน้องสาวรู้สึกระอาที่พี่ชายเรียนหมอ แต่ทำตัวอย่างกับเป็นนักเลงเด็ก …บ้าบอ พาพี่ธามที่กำลังกอดอกมองมาที่เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉยนั้นราศีดรอปไปด้วย

“ไอ้หน้าละอ่อนอะไรกันเฮียภัทร” ถามออกไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ก็ไอ้คนที่ทำให้น้องร้องไห้ไง” เป็นธามเอ่ยถามขึ้น กรภัทร์พยักหน้าให้คำตอบว่าใช่ตามที่เพื่อนรักพูด

“ร้องไห้ ร้องไห้อะไรคะ” ขมวดคิ้วถาม หากจะว่าผู้ชายที่ทำให้เธอร้องไห้ ก็เห็นจะมีแค่เขา ‘พี่ธาม’ คนเดียวเท่านั้น แต่… เหมือนอีกฝ่ายจะแค่พอเดาได้ว่าเธอร้องไห้เพราะผู้ชาย แต่คงจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นก็คือตัวเอง

“หลายวันก่อนที่เธอโกหกว่าร้องไห้เพราะซีรี่ส์ที่แท้ร้องไห้เพราะผู้ชายใช่ไหม พาเฮียไปเจอมัน จะสั่งสอนให้รู้ดำรู้ดีไปเลย” เสียงเฮียภัทร

“ไม่ต้องกลัวว่าเด็กนั่นจะกลับมาทำให้น้องกุลเสียใจ พี่กับเฮียภัทรจะจัดการให้เอง” เสียงธาม

คิ้วเข้มสวยขยับขึ้นลงสลับกัน มองหน้าธาม สลับพี่ชาย แล้วบอกเสียงอ่อน

“…แต่ ไม่มีใครทำอะไรกุลจริงๆ นะคะ”

เฮียภัทรยกนิ้วชี้ชี้หน้ากุลจิรา

“นั่นไง โกหก โกหกเสียงเลยอ่อน”

คนถูกหาว่าโกหก กลอกตามองบน “เบื่อจะพูด อยากเข้าใจยังไงก็ตามใจ ช่วงนี้เฮีย กับพี่ธามก็ออกห่างหนูหน่อยแล้วกัน ขี้เกียจเห็นหน้า หนูร้องไห้เพราะดูซีรี่ส์เศร้าจริงๆ จบนะ?” พูดจบก็เดินอ้อมคนทั้งคู่ไป

กรภัทร์มองหน้าธาม เอียงคอขมวดคิ้วเข้าหากัน ส่งคำถาม อะไรวะ? มึงก็โดนด้วยเหรอไอ้ธาม

ธามไหวไหล่ เบ้ปากเล็กน้อย พลางถอนหายใจ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะโดนหางเลขไปด้วย ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก “กูว่ามึงเข้าใจน้องผิด พากูมาหาเรื่องคนอื่น โดนน้องงอนเลยเห็นไหม”

กรภัทร์พยักหน้าคิดตาม หรืออาจจะเข้าใจผิดจริงๆ แต่เอ๊ะ “เฮ้ย! แต่มึงเป็นคนชวนกูให้มาหาเรื่องเด็กที่ทำน้องกูร้องไห้นะ” พูดจบก็เดินเร็วตามเพื่อนที่เริ่มเดินจากไปก่อนเมื่อหลายวินาทีที่แล้ว

ธามหัวเราะ คนฉลาดมักจะคิดมากเกินไป กรภัทร์ก็เลยเสียเวลาคิดเรื่องพวกนี้ กว่าจะนึกได้ว่ากลายเป็นแพะก็ค่อนข้างจะสายไปหน่อย

“ก็ถ้ามึงไม่เข้าใจผิดแต่แรกกูก็คงไม่ชวนมึงมา” บอกพลันกระตุกยิ้ม มือขวาเปลี่ยนมาเป็นล้วงกระเป๋า

“ไม่ต้องมาทำเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวนี้มึงนี่นิสัยเสียนะ”

“ติดมึงไง”

กรภัทร์หัวเราะในลำคอ ช่วงนี้รู้สึกไอ้ธามจะนิสัยเหมือนน้องสาวเข้าไปทุกที ….ชอบยอกย้อน

นับตั้งแต่วันนั้นที่เฮียภัทร และพี่ธามมาหาที่โรงเรียน กุลจิราก็พยายามหลบหน้าสองคนนั้นตลอด อยากจะหลบหน้าแค่พี่ธาม แต่ก็รำคาญเฮียภัทรที่ชอบพูดให้ฟังว่าพี่ธามบ่นถึงอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วก็มักจะถามเสมอว่าทำไมไม่ยอมเจอเขาบ้างเลย

ทุกคนต่างแปลกใจที่จู่ๆ กุลจิราที่มักจะพาตัวเองไปติดสอยห้อยตามธามไปทุกครั้งที่มีโอกาส แต่บัดนี้กลับปฏิเสธที่จะเจอ ในขณะที่อีกฝ่ายพยายามเข้าหา ไม่รู้ว่าถูกเด็กน้อยงอนอะไร แต่ธามก็ยินดีที่จะตามง้อ แม้จะถูกหลบหน้าประจำก็ตาม