เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #8 : เฮียภัทรขี้โกหก

คนถูกถามส่งยิ้มให้ก่อนตอบ “ยังครับ”

คำตอบของธามทำให้กุลจิรายิ้มกว้างออกมาได้ ถอนหายใจโล่งอก

“ว่าแล้ว ว่าเฮียภัทรขี้โกหก”

“ไม่ได้โกหก อีกเดี๋ยวก็เป็นแฟนกับนัน ไม่รู้เหรอว่าสองคนนี้เป็นหนุ่มป๊อป สาวฮ็อต คนในมหาลัยต่างจับคู่ให้”

นัน นันไหน? กุลนันท์พี่สาวแท้ๆ ของเธอน่ะเหรอ?

“เจ้นันของกุล?” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงผิดหวังปนเศร้า …พี่นันก็รู้นี่ว่ากุลปลื้มพี่ธาม แล้วทำไมถึงได้…

“อย่าไปฟังเฮียภัทร พี่ยังไม่มีแฟน” ธามปฏิเสธ พร้อมกับถลึงตาใส่เพื่อนให้หยุดพูด

“ก็ไหนมึงเคยชมว่านันน่ารัก แล้วเมื่อไหร่จะจีบ อายุก็พอๆ กัน เหมาะสมกันดีนะเว้ย” กรภัทรแกล้งแซวเพื่อน ใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้จะรู้ว่าธามไม่อยากมีแฟนตอนเรียน เพราะกลัวหลุดโฟกัสเรื่องเรียน แต่ก็พยายามเชียร์ เพราะรู้สึกว่าน้องสาวฝาแฝดของเขา เหมาะสมกับคนดีๆ แบบธาม หน้าตาสวยหล่อ อายุก็ไล่เลี่ยกัน มองยังไงก็เหมาะสม

“มึงหยุดพูดไปเลย น้องก็อยู่ น้องยังเด็ก” ธามตัดความรำคาญ ก็จริงที่เคยชมว่านันเป็นผู้หญิงที่สวย และน่ารัก บ้านนี้เขาหน้าตาดีทั้งบ้าน แต่แล้วอย่างไร เขาได้ยินข่าวอยู่กลายๆ ว่าเธอกำลังคบหาดูใจอยู่กับเพื่อนชายคณะวิศวะที่กำลังเรียนด้วยกันอยู่ ต่อให้เขาสนใจเธอจริงๆ ก็คงไม่มีโอกาส

กุลจิรากอดอกแน่น ตอนนี้รู้สึกหงุดหงิดจนลมจะออกหูอยู่พักใหญ่ คืออะไรพี่ธามกิ๊กกับเจ้ แบบนี้ไม่ได้นะ แล้วถ้าสองคนนี้คบกัน รักกันขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง จะเป็นนางเอกแสนดี ให้เขาครองคู่กัน หรือจะเป็นตัวอิจฉาแย่งชิงให้ได้ดีล่ะ

…เฮ้อ! อย่างไรซะ เจ้กับพี่ธามมีความสุข นั่นถึงจะสำคัญที่สุด

กลับมาถึงบ้านกุลจิราก็เดินคอตกขึ้นห้องโดยไม่พูดคุยกับใครสักคำ ทันทีที่ลงกลอนประตูหยดน้ำใสๆ ก็ไหลออกจากหางตา ไม่อยากดราม่า แต่อารมณ์มันได้ สมองคอยแต่คิดว่าทำไมไม่เป็นเรา คนที่พี่ธามชอบ ฉันก็ออกจะสวยนะ แม้อาจจะไม่เท่าพี่สาว หรือเด็กไป แต่อีกเดี๋ยวก็โต …แต่ใครจะรอ เฮ้อเถียงตัวเองไปมา น้ำตาก็หยดเหมะลงพื้น แอบชอบ พอรู้ว่าเขาจะมีแฟนทำไมมันเศร้าขนาดนี้นะ….

“น้องกุลไม่มากินข้าวเหรอ” ค่ำมากแล้วกุลนันท์ไม่เห็นน้องสาวออกมากินข้าวก็รู้สึกเป็นห่วงจึงเอ่ยถามพี่ชายฝาแฝดที่กำลังจะเดินผ่าน ที่เหมือนว่ากำลังจะออกไปข้างนอก บนกายเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมคละคลุ้ง

“ยังไม่ลงมากินเหรอ ไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า” ว่าแล้วก็จะหมุนตัวจะขึ้นไปดูอาการน้องสาวด้วยความเป็นห่วง

“เฮียไม่ต้องหรอก เดี๋ยวนันไปดูเอง เฮียจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ”

“ไม่ได้ๆ ก็แค่ออกไปติวหนังสือกับไอ้ธาม เฮียแวะไปดูด้วยตัวเองก่อนค่อยไป เป็นห่วง”

กุลนันท์ไม่อยากค้าน รู้ดีแก่ใจว่าเฮียเป็นห่วงน้องคนเล็กมากแค่ไหน เห็นชอบเถียงกันไปมา แท้จริงแล้วรักน้องมาก เผลอๆ รักมากกว่าน้องสาวที่คลานตามกันมาเสี้ยวนาทีจากท้องแม่ในเวลาไล่เลี่ยกันแบบเธอเสียอีก

กรภัทร์หมุนลูกบิดเปิดประตูห้องน้องสาวทันทีที่มาถึง แต่ห้องกลับล็อก จึงเคาะประตู

“ใครคะ” เสียงจากในห้องเอ่ยถาม น้ำเสียงอู้อี้

“เสียงเหมือนเป็นหวัด ไม่สบายเหรอ ลุกมาเปิดประตูให้เฮียหน่อย เฮียจะเข้าไป” เฮียภัทรตะโกนบอกคนในห้อง ใบหน้าที่เรียบเฉยเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมุ่น เจ็บป่วยก็ไม่บอกกันสักคำ มันน่าโมโหนัก

“ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวก็หาย”

“มันจะหายได้ยังไง เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ!” กรภัทร์บอกเสียงเข้ม ดื้อตอนไหน เขาไม่ว่า แต่อย่ามาดื้อตอนเจ็บป่วย ช่วยเหลือดูแลไม่ทันอาจเป็นอันตรายถึงชีวิต

กุลจิราสูดน้ำมูก เช็ดน้ำตา เฮียภัทรเสียงเข้มขนาดนี้เธอก็ไม่กล้าที่จะท้าทาย เกิดโมโหพังประตูเข้ามาจะเป็นเรื่องใหญ่

กรภัทร์ก้มหน้ามองน้องสาวที่เพิ่งจะเปิดประตูออกมา เธอแหงนหน้ามอง ด้วยดวงตาช้ำชอก บวมเป่ง เหมือนคนผ่านการร้องไห้มา