เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #7 : นั่งหน้าเศร้าเป็นหมาหงอย

ธามอมยิ้มเมื่อเห็นคนขี้งอแงหยุดร้องเพราะคำขู่ของพี่ชาย ไม่คิดว่าน้องสาวไม่แท้จะรัก และผูกพันกับพี่ชายไม่แท้ได้มากขนาดนี้ ขนาดที่ว่าพี่ชายแท้ๆ ยังอิจฉาลึกๆ

“นั่งหน้าเศร้าเป็นหมาหงอยเลย” กรภัทร์เอ่ยแซวเมื่อเหลือบมาเห็นน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ หน้าตาไม่สดชื่นค่อนไปทางหมองหม่น ตลอดระยะทางตั้งแต่ขับรถออกมาจากสนามบิน

“คิดถึงพี่ธาม” น้ำเสียงเศร้า บอกไม่เต็มเสียงนัก

“มันกลับบ้านไม่ได้ไปตาย บอกกี่ครั้งแล้วเนี่ย”

“เฮียจะพูดคำว่าตายกับพี่ธามทำไม!” น้องสาวตวาดเสียงดังลั่นด้วยความหงุดหงิด ทำเอาคนเป็นพี่นิ่งอึ้งไป ก่อนจะตั้งสติได้สลัดศีรษะเบาๆ

“ไม่ได้การแล้ว เธออยู่ใกล้กับธามมากเกินไป จนคิดว่าเป็นพี่ชายแท้ๆ ไปแล้ว แบบนี้ไม่ดีแน่” ต่อไปนี้ให้ไอ้ธามมานอนบ้านบ่อยๆ ไม่ได้แล้ว

“เพ้อเจ้อ” คิดว่าพี่ชายแท้ๆ อะไรกันล่ะ คิดว่าเป็นว่าที่สามีในอนาคตต่างหาก

“เพ้อเจ้ออะไร ต่อไปนี้อยู่ห่างๆ มันไว้ ฟังเฮีย เฮียเป็นเฮียแท้ๆ สายเลือดเดียวกันกับเธอ ไม่ใช่ไอ้ธาม” หันมาเขม่นตาบอกน้องสาว เธอถอนหายใจ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอกแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่พอใจ

หนึ่งเดือนต่อมาธามก็กลับมาเชียงใหม่โดยมีกรภัทร์เพื่อนรัก พ่วงมาด้วยกุลจิราน้องสาวมารับ ทันทีที่พบหน้าเด็กสาวก็รีบโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง ขนมของฝากที่อยู่ในมือของธามสั่นเพราะแรงคนตัวเล็กที่โผเข้ามากอด รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ก่อนที่มืออีกข้างที่ก่อนหน้านี้ใช้ลากกระเป๋าเดินทางจะย้ายมาโอบคนที่เข้ามากอดแล้วตบหลังเบาๆ

“เหมือนจะตัวสูงขึ้นนะเนี่ย” ธามเอ่ยขึ้นเมื่อกุลจิราผละออกจากอกแล้ว พร้อมกับยกมือขึ้นมาวัดระดับกับความสูงร้อยแปดสิบเจ็ดของเขา

“แค่หนึ่งเดือน เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ คงเพราะเราไม่ได้เจอกันนานเกินไป”

“กินนมเยอะ บวกกับวัยที่กำลังเจริญเติบโตก็เลยสูง อย่ามั่ว” เสียเฮียภัทรขัดขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาลากกระเป๋าเดินทางของเพื่อนเพื่อไปที่รถ

กุลจิราทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เฮียนะเฮีย ไม่น่ามาเลย ขัดหูขัดตา …ขัดคอด้วย

ธามได้แต่อมยิ้ม เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ไม่พอใจของกุลจิรา ขยับเข้าใกล้แล้วโอบคอพาเธอเดินตามเฮียภัทรไป การกระทำนี้ส่งผลต่ออารมณ์ของน้องสาวคนนี้ให้หายขุ่นมัว

กรภัทร์ขับรถไปส่งเพื่อนที่หอพัก คิ้วสองข้างของกุลจิราขมวดเข้าหากันทันที

“เฮียทำไมมาส่งพี่ธามที่นี่ ทำไมไม่พาไปบ้านล่ะ?”

“ธามมันอยากได้ความเป็นส่วนตัว เลยกลับมาอยู่หอ” เฮียภัทรตอบส่งๆ ความจริงนั้นมีเพียงหนึ่ง คือเขาสั่งให้เพื่อนกลับมาอยู่หอ ไม่ต้องไปอยู่บ้านตนเหมือนปีที่แล้วอีกต่อไป หากต้องการติวหนังสือเขาจะเป็นฝ่ายมาหาเพื่อนที่หอพักเอง เหตุเพราะแย่งความรักจากน้อง! แม้จะดูฟังไม่ขึ้น แต่ก็พอฟังได้ ธามจึงให้ความร่วมมือ ที่ผ่านมาเขาก็รู้สึกเกรงใจครอบครัวของเพื่อนอยู่ไม่น้อยที่ไปรบกวน

“จริงไหมคะพี่ธาม?” หันมาถามเสียงคาดคั้น

คนถูกถามพยักหน้ายิ้มบางๆ รู้สึกว่าพอกลับมาที่นี่แล้วรอยยิ้มของเขาเกิดขึ้นง่ายกว่าตอนที่อยู่กรุงเทพฯ มาก

“แต่ถ้าไปอยู่บ้านน้องกุล พี่ธามก็ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า ประหยัดตังค์ได้ตั้งเยอะ พี่สามารถเก็บตังค์เพิ่มได้เยอะแยะ เอาไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นดีกว่านะคะ”

หัวคิ้วของธามขมวดเข้าหากัน ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมน้องกุลถึงได้พูดออกมาแบบนั้น เพราะเขาไม่ได้มีปัญหาด้านการเงิน แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เพราะอีกฝ่ายยังพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด

“หรือหากไม่สบายใจ รู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเพราะเฮียภัทร เดี๋ยวหนูขอให้คุณพ่อไล่เฮียภัทรออกจากบ้านให้ค่ะ”

“เบาหน่อยๆ น้อง นี่เฮียเอง จะให้คนอื่นมาอยู่ทับที่เฮียเลยเหรอ เหลวไหลใหญ่แล้วนะ” พูดไปก็นึกโมโหไป น้องนะน้อง ใจร้ายใจดำ พูดให้พี่เจ็บช้ำน้ำใจได้ลง เศร้าใจกว่าน้องไม่รัก ก็คือวางแผนจะกระเด็นเขาออกจากบ้านนี่แหละ

“เฮียก็อย่าทำให้พี่ธามไม่สบายใจสิ”

เฮียภัทรเบ้ปาก

“มันไม่สบายใจเพราะเธอเกาะติดมันมากไป รู้ไว้ซะด้วย”

“เฮียหยุดพูดเลย เพราะเฮียนั่นแหละ” เสียงเหมือนอารมณ์เริ่มขึ้น หน็อยแน่ว่ามาได้ ว่าพี่ธามรำคาญกุล

“พอแล้วๆ เลิกเถียงๆ หูพี่ชาไปหมดแล้ว” ธามห้ามศึกสองพี่น้อง พร้อมกับถอนหายใจ เพิ่งกลับมาก็กลายเป็นต้นเหตุให้พี่น้องทะเลาะกันอีกเลย

“ให้ธามมันใช้ชีวิตกับแฟนมันมั่งเหอะ” กรภัทร์ตั้งใจจะพูดกับน้องสาวเป็นประโยคสุดท้าย แต่คำพูดนั้นกลับทำให้คนฟังรีบโผล่หน้าออกมาตรงกลาง เอียงคอถามธามด้วยความสงสัยระคนไม่พอใจ

“พี่ธามมีแฟนแล้วเหรอคะ”