เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #6 : ตดแบบไร้มารยาทมาก

“เอาน้ำไหม” เห็นท่าทางตายอดตายอยากก็กลัวจะติดคอตาย แต่ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ตอบ เสียงหนึ่งก็ขัดทุกความตั้งใจ

ปู๊ด!

“อื้อหือ ตดแบบไร้มารยาทมาก เหม็นอ่ะ”

“ไม่ได้มาแค่ตด ข้าศึกมาอีกแล้ว ไปห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” ว่าแล้วก็รีบวิ่งปรู๊ดไปห้องน้ำทันที

คนเป็นน้องที่ต้องรับภาระเรื่องกลิ่นถอนหายใจอย่างหมดคำจะพูด

ท้องเสียได้วันเดียวพี่ชายก็หายป่วยเป็นปริดทิ้งในวันต่อมา ผ่านมานานนับเดือน กุลจิราก็เห็นว่าเพื่อนพี่ ไม่เคยกลับไปนอนหอพักเลย ไม่แน่ใจว่ายกเลิกเช่าไปแล้วหรือเปล่า เพราะตั้งแต่วันแรกที่เธอเจอพี่เขา ก็ยังคงเจออยู่ทุกวัน ตกดึกติวหนังสือบ้าง เล่นเกมบ้าง เสร็จก็ขึ้นไปนอนที่ห้องของเฮีย เลวร้ายที่สุดขอให้พี่สองคนไม่ชอบกันเองก็พอ ให้อนาคตของชะนีน้อยคนนี้ได้มีโอกาสมีคู่หล่อๆ บ้าง

"เพื่อนพี่เขาบ้านยากจนมากเลยเหรอ" กุลจิราอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ขณะที่พี่ธามเดินขึ้นไปเอาของข้างบน ทำให้เธอ และพี่ชายได้มีโอกาสนั่งคุยกันสองต่อสอง

"ไม่มั้ง ไม่เคยถาม ว่าแต่ถามทำไมเนี่ย" เฮียภัทรหันมาขมวดคิ้วถาม นึกไงมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

“ก็ไม่เห็นกลับหอพักเลย ก็เลยคิดว่าอยากประหยัด เพราะบ้านไม่ค่อยมีตังค์”

“คงงั้นมั้ง บ้านเราก็ไม่ค่อยมีตังค์เหมือนกัน ถ้าธามมันรวย มันคงไม่คบเฮีย”

“มีเหตุผล”

“เฮียเราน่ะมีเหตุผลอยู่แล้ว”

“เหตุผลในเรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะสิคะ” ว่าให้ ก่อนจะลุกจากไป ขืนอยู่ต่อ เฮียภัทรอาจปาหมอนใส่เอาได้

วันหยุดช่วงปิดเทอมพี่ธามกลับบ้าน เพิ่งจะรู้วันนี้ว่าบ้านของเขาอยู่ที่กรุงเทพฯ เฮียภัทรขับรถของเจ้นันมาส่งที่สนามบิน แล้วมีหรือที่กุลจิราเอฟซีตัวยงที่ไม่มีใครรู้ของพี่ธามจะไม่ติดสอยห้อยตามมาด้วย

“ไม่รู้จะตามมาทำไม” เฮียภัทรบ่นคนที่นั่งกำลังนั่งอืดอยู่ด้านหลังคนขับ

“มาส่งพี่ธาม ไม่ได้มาตามเฮีย” กุลเถียงกลับ

“ดูน้องกูดิ แม่ง… เถียงคำไม่ตกฟาก เปิดเทอมก็จะขึ้นมอหนึ่งแล้ว แต่ยังทำตัวเหมือนเด็ก” เฮียภัทรหันไปบ่นกับเพื่อนรักที่นั่งข้างคนขับ

“มึงก็พูดกับน้องดีๆ น้องกุลเป็นเด็กน่ารักจะตาย จริงไหม?” ประโยคสุดท้ายหันมาถามคนที่ตนกล่าวถึงด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจคนมอง

“น่ารักจนตายไปเลยน่ะสิ” กรภัทร์ประชด

กุลจิราไม่สนใจหรอกว่าเฮียภัทรจะโพล่งคำงี่เง่าอะไรออกมา เธอสนแค่รอยยิ้มก่อนหน้านี้ และคำพูดของคนที่กำลังเข้าข้างตนอยู่เท่านั้น

“เนี่ยไอจิ๋วทำเหมือนกูไม่ใช่พี่แท้แท้ๆ ส่วนมึง ก็ทำเหมือนกูไม่ใช่เพื่อนแท้ๆ” กรภัทร์ยังประชดต่อไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ ทั้งน้อง และเพื่อน ไม่มีใครเข้าข้างตนเลย …เศร้า

ธามและกุลจิราได้แต่มองหน้ากันแล้วลอบหัวเราะคนขี้ประชดประชัน

เมื่อถึงเวลาต้องแยกจาก ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไปแค่เดือนเดียวหัวใจที่เคยเบ่งบานก็กลายเป็นเหี่ยวเฉาลง น้ำตาซึมขอบตา

“พี่ไปเดือนเดียวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเศร้ารู้ไหม” ธามบอกยิ้มๆ สองมือจับแก้มนุ่มนิ่มของเด็กน้อยที่ตอนนี้ทำเหมือนจะขี้แยเสียแล้วขยับขึ้นลง

“เดือนหนึ่งนานไป ไปวันเดียวไม่ได้เหรอคะ” กุลจิราถามเสียงเศร้า หยาดน้ำตาหยดติ๋งลงพื้น

เห็นเด็กน้อยร้องไห้หัวใจของคนมองก็รู้สึกสงสารจับใจ

“อย่าร้องสิคะน้องกุล”

“ฮือๆ” ตอนแรกก็ว่าจะไม่ร้อง แต่พอได้ยินคำว่าอย่าร้องก็สะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้อีกต่อไป

“เวรแล้วไหมล่ะ อย่าร้อง มันกลับบ้าน ไม่ได้ไปตาย” เฮียภัทรพูดเสียงดังใส่ ตอนนี้พี่ชายอย่างเขาก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ปกติน้องสาวไม่ร้องไห้ง่ายๆ แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้บ่อน้ำตาตื้นมาซะดื้อๆ

“ฮือๆๆๆ” ตอนนี้อารมณ์เซนซิทีฟมาก ถูกดุนิดหน่อยก็เหมือนจะยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ถ้าไม่หยุดร้อง ไอ้ธามมันจะไม่กลับมาอีกแล้วนะ”

สิ้นคำขู่ของเฮีย กุลจิราก็พยายามหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังได้ยินเสียงกลั้นสะอื้นอยู่ในลำคอ ขอบตาแดงผ่าว