เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ใช่ของเฮีย

ไม่กี่นาทีต่อมาจานองุ่นก็ถูกวางอยู่ข้างๆ กับสมุดจดโน้ตของธาม

“องุ่นค่ะ”

“ขอบคุณครับ” ตอบโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เพราะกำลังจดบางสิ่งบางอย่างต่อเนื่องอยู่

“พี่อ่านหนังสือเรียนเหรอคะ” กุลจิราเอ่ยถาม สายตาจับจ้องไปที่สมุดโน้ตที่พี่เขากำลังเขียน ลายมือไก่เขี่ย อ่านไม่ออกว่าจดอะไรไปบ้าง แต่เพราะหล่อ …ให้อภัย

“ครับ กำลังจะสอบกลางภาค พี่กับเฮียเลยต้องติวหนังสือหนักสักหน่อย” เขาเงยหน้าขึ้นมาตอบ พร้อมกับมอบยิ้มน้อยๆ ให้

“แต่เฮียดูทีวีอยู่” มือก็ชี้ไปที่พี่ชายที่ทำท่าจะเหล่ๆ สายตา พยายามแอบมองมาอยู่เหมือนกัน

“เมื่อกี้ติวกันหนักเกินไป ก็เลยพักเบรกน่ะ” ธามตอบยิ้มๆ

“แล้วพี่ไม่พักเหรอคะ”

ธามส่ายหน้า เขาไม่เก่งเท่าเพื่อน แม้จะเรียนหมอเหมือนกัน สถาบันเดียวกัน แต่หากพูดถึงความสามารถด้านการเรียน กรภัทร์เป็นที่หนึ่ง ส่วนเขาเป็นที่สามที่สี่

“พี่ขยันแบบนี้ต้องเก่งกว่าเฮียภัทรแน่ๆ งั้นถ้ามีเวลามาสอนการบ้านหนูด้วยนะคะ”

“เฮียเราน่ะเก่งกว่าพี่อีก” เขาตอบตามจริงยิ้มๆ อย่างเอ็นดู น้องสาวขยันจะให้ติวให้แบบนี้ แสดงว่าก็คงใฝ่เรียน และเรียนเก่งไม่ต่างจากพี่ชายแน่ๆ

กรภัทร์ขมวดคิ้วมุ่น แปลกๆ แฮะ วันนี้เกิดอะไรขึ้นทำไมน้องสาวของเขาพูดจ้อกับคนที่เพิ่งจะรู้จักนานมากขนาดนี้ เมื่อก่อนเพื่อนตนมาก็ไม่เห็นพูดเยอะด้วยขนาดนี้ อีกทั้งวันนี้ก็ยังเชื่อฟังผิดปกติ บอกให้ไปเอาองุ่นมาให้ ก็ดันไป ปกติหากเขาบอกซ้าย น้องสาวก็ต้องไปขวา หากบอกขวา ก็ไม่วายไปซ้าย คิดพลางลอบมองหน้าน้องสาวด้วยความสงสัย มือก็ค่อยๆ เอื้อมไปเด็ดองุ่น

‘เพี๊ยะ!’

กรภัทร์ชักมือกลับแทบไม่ทัน น้องสาวตัวดีเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็มาตีมือ แล้วก็ถึงบางอ้อทันทีเมื่อเธอพูดมันออกมา

“นี่องุ่นของพี่ธาม ไม่ใช่ของเฮีย”

เด็กบ้า กับพี่ชายทำไม่ดียังไง ก็ยังทำไมดีอย่างนั้น เสมอต้น เสมอปลายดีจริงๆ แล้วไหงกับเพื่อนพี่ทำดีด้วยซะได้ สองมาตรฐาน!

“ฉันเฮียแกนะ”

“แล้วไง” เลิกคิ้วถาม ก่อนหันมาแลบลิ้นใส่ แล้วเดินจากไป ก็อยากจะอยู่คุยกับพี่ธามต่อ แต่ติดตรงที่เฮียจอมหาเรื่องอยู่ด้วยตลอดเวลาเนี่ยนะสิ อีกทั้งก็ง่วงนอนเอามากๆ พี่ชายยังไม่ตาย ยังไงซะเพื่อนพี่คนนี้ก็ต้องมีโอกาสแวะเวียนมาเรื่อย ๆ และได้เจอกันอีกบ่อยแน่ๆ

“มึงดูน้องกูสิ น่าตีไหม” กรภัทร์หันมาถามเพื่อนหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แม้จะชอบตีกัน แต่ทุกครั้งที่เด็กนั่นไม่ยอม และทำกวนประสาท กลับดูน่ารักน่าเอ็นดูมากจนอดยิ้มตามไม่ได้

ธามหัวเราะเสียงเบา “น่ารักดีออก”

“ดูท่าเธอจะชอบมึงนะ”

“น้องยังเด็กอยู่เลย”

“กูหมายถึงชอบแบบพี่ มึงคงไม่ได้คิดอะไรกับน้องกูนะ”

“ไอ้บ้า น้องมึงอายุสิบต้นๆ เองมั้ง กูจะไปคิดอะไรได้” ว่าพลันส่ายศีรษะ มันใช้อะไรคิดวะนั่น

“อายุสิบเอ็ด แต่ก็จริง หน้าหล่อๆ อย่างเราสองคนมีเดือนคณะมาจีบเป็นว่าเล่น แล้วแกจะมาสนใจน้องฉันทำไม ถ้าจะสนใจยัยกุล ไปสนใจยัยนันดีกว่า” นัน หรือกุลนันท์คู่แฝดต่างเพศของเขา ด้วยความที่อายุเท่ากัน เรียนมหาลัยเดียวกัน ก็เลยรู้จักกันมาบ้างแล้ว

ธามถอนหายใจระอา ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น อยากโฟกัสแค่เรื่องเรียน

กุลจิราเดินหาวลงจากห้องนอนในชุดนอนลายหมีสีชมพู เปลือกตาทั้งสองข้างยังคงปิดอยู่ มือข้างหนึ่งคลำทาง อีกข้างขยี้ตา นี่ก็ดึกแล้ว หิวน้ำจึงลงมาเอา แต่กลับรู้สึกเหมือนมีแสงสว่าง ไม่กี่เสี้ยววินาทีก็เข้าใจว่าคงเป็นพี่ชายที่อ่านหนังสืออยู่ ดึกๆ ดื่นๆ ก็ยังไม่หลับไม่นอนอ่านหนังสือลูกเดียว จะเกียรตินิยมให้ได้เลยว่างั้น?

หาว~

“หาวก็หัดปิดปากบ้าง อายเพื่อนเฮียมั่งไหมเนี่ย!”

ได้ยินดังนั้น นอกจากหูผึ่งแล้วปากก็รีบหุบอย่างไว พะ… เพื่อนเฮีย หมายถึงพี่ธาม ยังอยู่อีกเหรอ!!!

ลืมตาขึ้นมาก็พบว่า …ไม่ผิดจากที่คิด ไอ้พี่บ้าเอ๊ย!!! ให้พี่ธามเห็นสภาพแย่ๆ แบบนั้นของน้องได้ยังไง!!!

“เฮียบ้า!” เพราะความรู้สึกอาย จึงโพล่งปากว่าพี่ชายไป ก่อนจะรีบวิ่งกลับขึ้นห้องไป กลับเข้ามาถึงห้องก็รีบปิดประตูจนเสียงดังลั่นไปถึงข้างล่าง หอบหายใจถี่ตั้งสติอยู่พักใหญ่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าหิวน้ำ จึงส่องกระจกเช็ดหน้าเช็ดตา หยิบแป้งฝุ่นเด็กตลับสีฟ้าขึ้นมาทาทั่วใบหน้า หยิบลิปมันสีชมพูอ่อนขึ้นมาทาปาก แล้วยิ้มให้ตัวเองดูในกระจก

“สวยแล้ว แต่ชุดนี่ ต้องเปลี่ยน” ว่าแล้วก็ไปรื้อตู้เสื้อผ้า ได้เสื้อครอปสีขาวกางเกงยีนขาสั้นมาใส่ แล้วจึงเดินลงไปข้างล่างได้