เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #5 : พี่เลี้ยง

“อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ พี่เลี้ยง” เมื่อเข้ามานั่งในร้านธามก็เอ่ยบอกเด็กหญิงด้วยรอยยิ้มบางๆ ส่วนตัวเขานั้น สั่งไอศกรีมสตรอว์เบอรี่ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เอาไอศกรีมนมเบคอนค่ะ” เธอเงยหน้ามาสั่งพนักงาน ก่อนจะเบนสายตามามองคนที่บอกว่าจะเลี้ยง แล้วเท้าแขนกับโต๊ะ มองใบหน้าหล่อเหลาที่ขณะนี้กำลังก้มหน้าให้ความสนใจกับการพิมพ์อะไรบางอย่าง บนโทรศัพท์ในมือ เขาให้ความรู้สึกเหมือนเสี่ยเลี้ยงเด็กเลย ไม่สิ! พี่เขาก็ไม่ได้แก่ขนาดจะเป็นเสี่ยได้ จะว่าแบบพี่เลี้ยงน้องเหรอ ก็ไม่ได้ไปกันใหญ่ ใครอยากเป็นแค่พี่น้องกับพี่เขากัน รออีกหน่อยนะคะพี่ รอหนูโตอีกนิด เราก็เป็นแฟนกันได้แล้ว…

ธามเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อน้องสาวเพื่อนกำลังมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่เหมือน …กำลังฝันหวานอยู่

“หน้าพี่มีอะไรหรือเปล่า น้องถึงมองแล้วยิ้ม และไม่กะพริบตาเลย”

คำถามของเขาทำให้เธอเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ รีบปรับสีหน้าเป็นปกติ ก่อนจะส่ายหน้ารัว

“ไม่มีอะไรค่ะ” ถ้าบอกว่ามองความหล่อ อาจจะดูเป็นผู้หญิงที่รุกเกินงาม! พี่เขาอาจจะวิ่งหนีได้!

หัวคิ้วของธามขยับเข้าหากันเล็กน้อย ยกโทรศัพท์ขึ้นมาสองผ่านเงาสีดำๆ บนจอ ดูว่ามีอะไรติดหน้าหรือเปล่า เพราะไม่เชื่อ ใครจะจ้องหน้าคนอื่นโดยไม่มีสาเหตุแบบนั้น

“ไม่มีจริงๆ ค่ะ” กุลจิรายืนยันอีกครั้ง

หลังจากส่องดูแล้วก็ไม่พบว่ามีอะไรติดจริงๆ อาจคิดมากไปเอง

ไอศกรีมมาเสิร์ฟพอดี ธามจึงวางโทรศัพท์ลง แล้วหันมาจัดการกับไอศกรีมสตรอว์เบอรี่ตรงหน้า

กุลจิราอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา สายตาก็จ้องมองชื่นชมความหล่อไม่วางตา จวบจนกระทั่งไอศกรีมของตัวเองมาเสิร์ฟ จึงละความสนใจจากใบหน้าหล่อเหลา หยิบช้อนมาตักกินไอศกรีมตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

ธามเหลือบขึ้นมามองคนที่นั่งตรงข้าม เห็นเธอกินอย่างเอร็ดอร่อยจนเลอะขอบปาก ก็อมยิ้มบางๆ ก่อนจะเคลื่อนมือไปหยิบทิชชูมาเช็ดให้

เมื่อทิชชูบนมือของเขาปะทะถูกขอบปากเบาๆ เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ทำให้กุลจิราได้ยินแค่เสียงหัวใจของตัวเอง ที่มันเต้นดังเพราะการกระทำของเพื่อนพี่ …เหมือนตัวเองกำลังเป็นนางเอกซีรี่ส์ไม่มีผิด!!!

“กินเลอะเป็นเด็ก …แต่เราก็เป็นเด็กจริงๆ นี่นา …เด็กน้อย” บอกพลันวางทิชชูลงข้างๆ แล้วเคลื่อนมือมายีศีรษะเล็กๆ แทน

แทบจะละลายเป็นไอศกรีมอยู่แล้ว นี่คือคำพูดในใจของกุลจิราที่ไม่กล้าเอ่ยออกมา แต่ก็ทำเพียงส่งยิ้มบางๆ น่ารักน่าเอ็นดูไปให้ อีกฝ่ายก็ยิ้มตอบ

“กลับมาซะเย็นเลยนะวันนี้” กรภัทร์ ที่ซึ่งนอนอยู่บนโซฟาด้วยความอ่อนเพลียเพราะฤทธิ์ท้องเสีย ยกศีรษะขึ้นมาพูดกับน้องสาวที่เพิ่งจะเดินเข้าบ้านมา

“พี่ธามใจดีพากินไอศกรีม ไม่เหมือนเฮีย ไม่เคยพาน้องไป พาไปแต่สาวๆ” ปากว่าไป ขาก็ก้าวเดินเข้าไปในครัว พร้อมกับถือถุงโจ๊กในมือเข้ามาเทใส่ถ้วย ก่อนจะเดินกลับออกมาหาพี่ชาย แล้ววางถ้วยโจ๊กบนโต๊ะข้างโซฟา

กรภัทร์เห็นน้องสาวยกของกินมาก็เข้าใจว่าต้องให้ตนกินแน่ๆ จึงแอบอมยิ้มดีใจขึ้นมา

“รีบกินเถอะค่ะ พี่ธามบอกว่าท้องเสียไม่ใช่เหรอ” พูดน้ำเสียงส่งๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เอนหลังขอแม่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ โซฟา

“แล้วทำไมกลับเข้ามาคนเดียว พี่ธามของเธอไปไหน”

“เขาคงรำคาญเฮีย จนกลับบ้านไปแล้ว” พูดไปอย่างนั้น ความจริงคือ เมื่อมาถึงบ้านพี่ธามเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าลืมซื้อเกลือแร่มาให้เฮียที่กำลังท้องเสียหมดแรงกิน จึงให้เธอเอาโจ๊กมาให้พี่ก่อน แล้วจึงปั่นจักรยานกลับไปซื้อ

“จะเป็นไปได้ไง ไอ้ธามมันรำคาญเธอแน่ๆ ยัยจิ๋ว ไปกวนพี่เขาใช่ไหม อยู่ห่างๆ เพื่อนเฮียไว้เลยนะ ไอ้ตัวอันตราย” ว่าพลางขยับตัวหนี ทำเหมือนหนีขี้หมาอย่างไรอย่างนั้น

“น้อยๆ หน่อยเฮีย นี่น้อง น้องไม่ใช่ขี้”

“ก็เหมือน”

“เฮียดิเหมือน ดูท่าก็ไม่น่าป่วยเท่าไหร่ รู้งี้ให้ไปเทโจ๊กเอง”

พูดถึงโจ๊ก คนเป็นพี่จึงรีบเด้งตัวขึ้นมา แล้วดึงถ้วยโจ๊กไปตรงหน้า ก่อนจะรีบตักกิน ด้วยเพราะกลัวน้องจะเอาไปเท ยิ่งเป็นเด็กที่ไว้ใจไม่ได้อยู่