เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #3 : จะออกไปไหนดึกดื่น

“จะออกไปไหนดึกดื่น” เสียงของเฮียเอ่ยถามเมื่อเห็นน้องสาวเดินลงมาจากชั้นบนอีกครั้ง แต่เป็นชุดที่ดูเปลี่ยนไป หวังว่าน้องสาวคงไม่บอกว่าจะออกไปเที่ยวกลางคืนนะ เฮียจะตีให้ก้นลายเลย

“นั่นน่ะสิ” ธามก็แปลกใจด้วย จึงเอ่ยถามตาม

“ไปไหนเล่า แค่ลงมาเอาน้ำ ปกติอยู่บ้านน้องก็แต่งตัวแบบนี้แหละ” ตอบเสร็จก็พยายามเดินเลี่ยงๆ ไปหยิบน้ำ

ประโยคที่ออกมาจากคนตัวเล็กทำให้กรภัทร์ ขมวดคิ้วมุ่น อยู่บ้าน แต่งตัวแบบนี้ ก็ไม่แปลก แต่…. นี่มันดึกดื่น แต่งเพื่ออะไรก๊อน

“แน่ใจนะ” เฮียถามย้ำ ใบหน้ายังคงความไม่อยากจะเชื่อเอาไว้

“อือ ถามเยอะน่า”

เมื่อหยิบน้ำได้แล้วก็รีบเดินกลับขึ้นไปบนบ้านอย่างรวดเร็ว

“น้องกูแม่งแปลกว่ะ” กรภัทร์หันมาบ่นให้เพื่อนฟัง

“น้องเขาคงเขิน ที่พวกเราเห็นสภาพเพิ่งตื่นนอน” บอกพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจนัก

“เขินมึงคนเดียว ไม่ได้เขินกูน่ะสิ กูเห็นสภาพน้องกูมาตั้งแต่สมัยใส่กางเกงในผ้าอ้อมแล้ว”

“เออๆ ติวต่อ ดีกว่า” ไม่อยากเสียเวลาจึงพาเพื่อนกลับมาสนใจหนังสือต่อ

“อือๆ ได้” ว่าแล้ว กรภัทร์ก็อธิบายหัวข้อที่เพื่อนสงสัยให้ฟังต่อจากเมื่อครู่

เช้าวันต่อมากุลจิราค่อยๆ ย่องลงบันได ก้มๆ เงยๆ ดูว่าเพื่อนพี่คนที่หล่อๆ กลับไปหรือยัง เมื่อเห็นว่าน่าจะไปแล้วก็ถอนหายใจเสียดาย

“เป็นอะไร” กุลนันท์เอ่ยถามน้องสาวยิ้มๆ เมื่อเดินมายืนมองพฤติกรรมน้องสาวอยู่ตรงหัวบันไดได้สักพัก

กุลจิราสะดุ้งตกใจเสียงที่มาจากทางด้านหลัง ก่อนจะหันมาถอนหายใจโล่งอก ที่แท้ก็พี่สาว นึกว่าผีหลอก

“โอเคไหมเนี่ย” ถามพลันหัวเราะเสียงเบา ท่าทางแปลกๆ นะเนี่ย

“โอเคมากค่ะ เจ้จู่ๆ ก็โผล่มา กุลเลยตกใจ”

“แล้วมายืนแอบมองหนุ่มอะไรแถวนี้”

ได้ยินคำว่าแอบมองหนุ่ม ก็รีบวิ่งไปปิดปากพี่สาวไว้

“จุ๊ๆ เจ้ อย่าดัง เดี๋ยวเฮียได้ยิน”

กุลนันท์ถึงกับเลิกคิ้วสูง …แอบมองหนุ่มจริงๆ เหรอเนี่ย หนุ่มที่ไหนกัน ช่วงนี้คนเดียวที่มาบ้านก็มีแค่ ธาม เพื่อนของภัทรเท่านั้น หรือว่าจะเขา?

“อะไรยังไง ไหนบอกเจ้มาดิ๊” กุลนันท์เอ่ยถามน้องสาวด้วยรอยยิ้มซุกซนแกมหยอกล้อ

“ไม่มีอะไรซะหน่อย”

“งั้นเจ้จะเอาเรื่องวันนี้ไปบอกเฮียของกุลนะ”

“เจ้อย่าดิ” น้ำเสียงตัดพ้อปนเศร้าทำให้คนเป็นพี่ได้แต่ยิ้มเอ็นดู

“เอาเถอะ เจ้ไม่ถามแล้ว ไม่บอกเฮียของกุลด้วย”

น้องสาวจอมซนจึงได้ยิ้มเห็นฟันออกมาได้ เจ้น่ารักที่สุด

“นี่จะไปโรงเรียนเรียนเลยไหม วันนี้ติดรถเจ้ไปก็ได้ เจ้จะไปเรียนพอดี ไปส่งน้องกุลก่อนได้”

“ไปค่ะ” บอกด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนจะขยับปลายเท้ามายืนข้างๆ แล้วโอบกอดแขนของพี่สาวแน่น พร้อมกับซบศีรษะลงบนแขนเรียว

“ขี้อ้อนจริงๆ เรานี่”

“น้องคนเล็กนี่คะ” ยิ้มกว้างให้พี่สาว

กุลนันท์ยิ้มเอ็นดู ใช้มืออีกข้างลูบศีรษะน้องสาวอย่างรักใคร่

“ป๊า ม๊า ไปเรียนก่อนนะคะ” สองสาวกล่าวลา ขณะเดินผ่านท่านทั้งสองท่านซึ่งกำลังทานขนมปังปิ้ง และกาแฟ ฟังข่าวอยู่หน้าทีวี

“จ้า เดินทางปลอดภัยนะคะเด็กๆ” เสียงของแม่

“เลิกเรียนก็รีบกลับบ้านนะ อย่าเถลไถล” เสียงพ่อ

“ค่า” ลูกสาวตอบรับพร้อมกัน นี่เป็นแพทเทินที่พ่อกับแม่จะพูดทุกวัน ลูกขับรถซิ่งยังไงแม่ก็ไม่เห็น กลับบ้านดึกดื่นพ่อก็ไม่เห็น เพราะกว่าพวกท่านจะกลับมาจากที่ทำงานก็สี่ห้าทุ่ม รู้ที่ไหนว่าลูกกลับกี่โมง ก็อย่างว่าพนักงานบริษัทธรรมดาๆ ที่มีลูกมากถึงสามคน ก็ต้องหาเงินจนหัวหมุนจนไม่มีเวลาดูแลลูกๆ อย่างใกล้ชิด แต่ก็นับว่าโชคดีหน่อย ที่พี่ๆ โตและรู้เรื่องมากแล้ว ดูแลน้อง และตัวเองได้ พ่อกับแม่จึงไม่ต้องห่วงมาก

“เอ้อ… นันมีเรียนบ่ายไหมลูกวันนี้” แม่นึกบางอย่างขึ้นได้จึงถามออกมา ก่อนลูกจะไป

กุลนันท์ที่กำลังจะก้าวขาเดินออกจากบ้านหยุดเดิน รั้งให้น้องสาวที่เกาะแขนกันมาหยุดตาม แล้วหันไปมองหน้าแม่พร้อมกัน

“ไม่มีค่ะ”

“ดีเลย งั้นซื้ออะไรมาให้ภัทรกับธามกินด้วยนะลูก เอาวิตามินบีมาบำรุงสมองให้ด้วย ช่วงนี้ติวหนักกันจังเลย”

ได้ยินชื่อธาม รอยยิ้มของเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดปีก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมา หมายความว่าพี่ธามยังไม่กลับสินะ สงสัยนอนอยู่บนห้องกับเฮียแน่ๆ

“ค่ะแม่” ตอบรับพร้อมกับมอบรอยยิ้มให้ แล้วหันมาชวนน้องสาว “ไปกันเถอะ”