เพื่อนพี่ ของน้อง

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนเฮียเหรอ

ร่างเล็กเดินโอนไปเอียงมา เหตุเพราะเมื่อคืนติดนิยาย ถ่างตาอ่านจนจบเล่ม ซึ่งกว่าจะจบก็ปาไปเกือบตีสอง! แต่ช่างเถอะ นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้ง่วงมาก กลับมาจากโรงเรียนหมาดๆ สิ่งแรกที่นึกถึงคือเตียงนอนนุ่มๆ บนชั้นสองของบ้าน

“อ้าว จิ๋วกลับมาแล้วเหรอ” เสียงเรียกของเฮียภัทรดังขึ้น หนังตาของคนตัวเล็กที่หรี่เล็กจนเกือบจะปิดขยายขึ้นครู่หนึ่ง ไอพี่บ้า ทำไมชอบเรียกจิ๋ว ชื่อกุลเว้ย กุลจิราค่ะเฮีย!!! แต่ช่างเหอะ ง่วง ไม่มีอารมณ์เถียง ดังนั้นหนังตาจึงค่อยๆ ปิดลง แต่เอ๊ะเมื่อกี้ออร่าอะไรเข้าตา ฉับพลันนึกขึ้นได้จึงลืมตาตื่นขึ้นเต็มตาอีกครั้ง

“หล่อมาก…” เผลออุทานออกมา เมื่อเห็นหนุ่มรูปงามในชุดนักศึกษา เขากำลังอมยิ้มมองมาที่เธอด้วยสายตาดูขบขัน…

“มานี่ก่อน จะแนะนำเพื่อนให้รู้จัก” พี่ชายไม่พูดเปล่า เดินมาหาน้องสาว แล้วพามายืนข้างๆ เพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟาสีครีม

“พะ… เพื่อนเฮียเหรอ” คนเป็นน้องถามเสียงตะกุกตะกัก รู้สึกแขนขาอ่อนระทวยเพราะรอยยิ้มนั้นของเขา พี่ชายคนนี้มีตาสองชั้น ดวงตารูปอัลมอนด์สดใสเปล่งประกาย ลักยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้างเสริมให้ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูน่ารักเมื่อคลี่ยิ้ม เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสมส่วน แต่กลับมีแก้มที่ดูน่าจะนุ่มนิ่ม …น่าจับ โอ๊ย!!! หล่อเบ้าหน้าฟ้าประทานมากพ่อ

กรภัทร์หัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นน้องสาวอึ้งในความหล่อของเพื่อนตน แต่ก็ไม่เข้าใจจะอึ้งทำไมขนาดนั้น มีคนหล่ออย่างพี่ชายแท้ๆ คนนี้ให้ดูอยู่ทุกวัน ควรจะชินได้แล้ว

“ใช่ ชื่อธาม สวัสดีซะสิ”

กุลจิราเหล่มองพี่ชายปราดเดียว ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ ‘เพื่อนพี่ที่หล่อมากๆ’

“คิดดีแล้วเหรอคะที่คบเฮียของหนูเป็นเพื่อน” ทำเสียงกระซิบกระซาบบอกกับเพื่อนพี่ชายชื่อธาม แต่คนที่ถูกพูดถึงกลับได้ยิน ส่งสายตาอาฆาตมาให้

“พี่แกไม่ดีตรงไหนไอ้จิ๋ว ทำไมจะคบไม่ได้” กรภัทร์เลิกคิ้วถาม

“พี่ดูสิ หนูชื่อกุล เขาเรียกหนูจิ๋ว พี่ว่าน่าคบไหมล่ะ เห็นหนูตัวเล็กก็บูลลี่” กุลจิราถามเพื่อนพี่เชิงฟ้อง เธอไม่แม้แต่จะมองหน้าพี่ชาย

…ดูมันทำสิ นี่พี่แกนะน้องสาว

ธามหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบศีรษะน้องสาวของเพื่อนวัยสิบเอ็ดปีด้วยความเอ็นดูทำเอาคนได้รับสัมผัสอันอบอุ่นนี้หน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินอาย จากที่สบสายตาอยู่ ก็เปลี่ยนเป็นหลุบตาลง แล้วยิ้มน้อยๆ ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะกรี๊ดให้โลกแตก

“นั่นน่ะสิ” ธามพูดยิ้มๆ ก่อนจะหันไปทางเพื่อน “มึงนี่จริงๆ เลยแกล้งน้องเก่งใช่ไหมเนี่ย”

กรภัทร์ทำตาโตมองเพื่อน “มึงอย่าไปโดนเด็กหลอก ปกติไอจิ๋วเนี่ยแก่นจะตาย” วีรกรรมเบาๆ ที่ไหน ไม่กี่อาทิตย์ก่อนตกเก้าอี้ ก็ไปฟ้องแม่ หาว่าพี่ชายไม่ดูแล ตนเลยถูกแม่บ่นไปสองสามวัน หูยังชาไม่หาย ไหนจะเมื่อวันก่อนยัยเด็กนี่แอบเอาขนมเค้กที่สาวๆ ให้มาไปแอบ เพราะไม่พอใจที่ตนไม่ให้กิน จนผลสุดท้ายน่ะเหรอ …ขนมเสีย ทุกคนอดกินไปตามระเบียบ เฮ้อ…

“แก่นอะไร น้องเฮียออกจะน่ารัก จริงไหมคะ” ประโยคหลังกุลหันกลับมาไปถามเพื่อนเฮีย

คนถูกถามยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้า “ครับ”

น้ำเสียงช่างอบอุ่น กุลจิราอยากจะยืนอยู่ตรงนี้มองหน้าหล่อๆ ไปนานๆ ทว่าเสียงของพี่ชายเอ่ยไล่ซะก่อน

“ไปได้แล้ว จะไปไหนก็ไป ถ้าไม่รู้จะไปไหนก็ไปเอาองุ่นในตู้เย็นมาให้ไอ้ธามกินหน่อย” บอกเสร็จคนเป็นพี่ก็ใช้แขนพิงพนักโซฟาสีครีมแล้วนั่งดูรายการทีวีต่อ ส่วนเพื่อนพี่ก็นั่งอ่านหนังสือจดโน้ตลงบนสมุด