คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Vamp!! 3 :: ทรมาน ~
VAMP!! 3 :: ทรมาน
"ฮะ..ฮัน" ร่างเล็กที่ยังคงแฝงความตื่นตระหนกเอ่ยเรียกทั้งๆ ตัวยังสั่น . .ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งที่ไม่รู้สึกอะไร
"ไม่มีอะไรหรอกนะ จองซูนอนซะนะ” ฮันกยองว่าพลางหย่อนตัวร่างบางลงจากอ้อมแขน วางเบาๆ ลงบนเตียงนุ่มของเราสอง มือก็พยายามลูบผมนิ่มเพื่อปลอบโยน . . . . .เวลาผ่านไปเนิ่นนาน นานจนกระทั่ง ผู้ที่นอนอยู่หลับไปอย่างเคลิบเคลิ้ม
ฮันกยองฝืนตัวขึ้นจากที่นั่งข้างเตียง มองลงมายังจองซูที่หลับไม่รูเรื่องราว ยกยิ้มน้อยพร้อมสายตาอ่อนโยน . .คนเดียวที่มอบให้
"เดี๋ยวฉันมานะจองซู" เอ่ยบอกไปทั้งๆ ที่อีกฝ่ายไม่รับรู้แต่อย่างใด แต่ก็มีความสุขที่ได้บอก . .บอกทุกอย่างให้กับคนที่รัก ~
ฮันกยองออกมาจากห้องก่อนจะปิดประตูลงเบาๆ แล้วก็ต้องชะงักลงมาเจอร่างของใครบางคนยืนพิงกำแพงรอเขาอยู่
"ฮีชอล" ฮันกยองเอ่ยเบาๆก่อนฝ่ามือเรียวจะปะทะบนใบหน้าของเขา
"ฮีชอล!!!!" ฮันกยองตะโกนก้าวง้างหมัดก่อนจะปล่อยแรงหวังให้ปะทะกับใบหน้าสวยของผู้ดูแลประจำตระกูลแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายใช้มือกำหมัดนั้นได้ทัน
"วันนี้เกิดอะไรขึ้นที่ผับ ฉันเตือนนายหลายรอบแล้วเกี่ยวกับจองซู จนครั้งนี้มันเกิดเรื่องจนได้รู้ไหม ถ้าเด็กคนนั้นตายขึ้นมานายรู้ไหมจะเกิดผลเสียขนาดไหน"
"แต่เด็กคนนั้นไม่ตาย ปล่อย!!" ฮันกยองสะบัดมือของตนออกจนหลุดก่อนสายตาจะปะทะสายตา
"ใช่เด็กนั่นไม่ตาย แต่ตอนนี้นายรู้ไหมตระกูลใหญ่ว่าอะไรมา" ฮีชอลพูดก่อนเงียบเสียงลง สายตาสวยจ้องไปยังสายตาคม ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ร่างสูงต้องเบิกตาขึ้น
"...เด็กนั่นกลายเป็นแวมไพร์..."
. . .
. .
.
"อื้ม...." ร่างบางครางเล็กน้อยก้อนเปลือกตาสวยจะค่อยเผยอขึ้นและกระพริบอยู่หลายทีจนสามารถปรับแสงได้ คนตัวเล็กพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งก่อนมองไปรอบๆห้องที่แปลกตา
"ตื่นแล้วเหรอครับ" คนน่ารักหันไปทางเสียงทีเอ่ยทันที ชายหนุ่มหน้าตาดีภายใต้กรอบแว่นสีดำที่สวมใส่กำลังนั่งจิบชาอยู่ที่โต๊ะข้างเขา
"เอ่อ...นาย..."
"ผมชื่อคยูฮยอนครับ ผมเจอคุณเป็นลมอยู่ที่ซอกของผับก็เลยพาคุณมาที่นี่"
"แล้วที่นี่..." ร่างบางเอ่ยขณะที่ร่างสูงลุกมานั่งใกล้ตัวเขา
"คอนโดผมเอง. .คุณเป็นอะไรรึเปล่า?? ?" สิ่งที่ได้รับมีเพียงการพยักหน้าตอบกลับมาเท่านั้น ตาสวยมองลงบริเวณผ้าห่มที่คลุมกายตัวเอง เพื่อหลบสายตาคมที่จ้องมองมา ก่อนจะนึกอะไรได้ จึงเงยหน้าขึ้นมาฉับพลัน แต่กระนั้น. ..
"อ๊ะ..ขอโทษ ฉันลีซองมิน" สายตาปะทะสายตา ใบหน้าปะทะใบหน้า เพียงแค่ชั่วแวบก็ผละออก แต่เพราะแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบหลังจากที่คนตัวเล็กกว่าแนะนำตัวเรียบร้อย
"ผมจะไปหาอะไรมาให้คุณกิน อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย?? ?" คนน่ารักเพียงแต่ส่ายหน้า ..ตอนนี้ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคนตรงข้ามทำมาให้ เค้าก็ต้องทานเข้าไปเป็นมารยาท
“งั้นเดี๋ยวผมมาล่ะกัน คุณนอนไปก่อนก็ได้" ซองมินพยักหน้าอีกครั้ง พลางยิ้มขอบคุณ
กริ๊กก !!!
สิ้นเสียงปิดประตูสายตาของคนตัวเล็กก็สาดส่องหากระจก จะส่องให้เห็นถึงสาเหตุการคันที่คอ ..การคันที่ไม่รู้ว่าเกิดจากสาเหตุใด ??
ซองมินมองไปรอบๆห้องก่อนเดินไปที่ห้องน้ำมือบางลูบไปทั่วคอของตนก่อนจะพบกับรอยเล็กๆสองจุดประหลาดๆบนลำคอ มือบางลองกดรอยแผลนั้นแต่ก็ต้องปล่อยออกทันทีเมื่อมันรู้สึกเจ็บ ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง
"สงสัยว่าจะมีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเนี้ยล่ะ....ทำอะไรน่ะซองมิน" คยูฮยอนพูดก่อนเอี่ยวหน้าเข้ามาดูร่างอวบที่ยืนหันหน้ามาทางเขา
“ฉันคันๆ น่ะแล้วมันก็มีรอยแผล..." พูดได้แค่นั้นเมื่ออยู่ดีๆ ร่างสูงก็รีบรุดเข้ามาจับศรีษะร่างบางให้เอียงก่อนสายตาคมจ้องมองและใช้ลิ้นแตะเลียบริเวณรอยแผลประหลาดแต่นั่นก็ทำให้ซองมินถึงกับดิ้นทันที
"นะ...นายจะทำอะไรปล่อยนะ...ค...อ๊า!!!!" ดิ้นได้สักพักก็ต้องทรุดลงไปอยู่กับพื้นเมื่ออาการแสบร้อนมากเกินกว่าจะรับไว้แล่นเข้ามาที่บริเวณรอแผลเมื่อน้ำลายของร่างสูงแตะเข้าที่แผล
"อ๊า.....นะ...นายทำ..อะไรฉัน" ซองมินดิ้นอยู่กับพืนมือบางจับที่รอยแผลของตนหวังให้ความเจ็บปวดลดลงแต่มันก็ไม่หายเลย คยูยืนดูอยู่สักพักก่อนจะอุ้มตัวร่างเล็กที่หายใจหอบนั้นไปวางบนเตียง
"ทนหน่อยนะซองมิน เดี๋ยวก็คงหาย เดี๋ยวฉันไปเอายามาทำแผลให้นะ" พูดแค่นั้นร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งร่างบางให้นอนมองอยู่ด้วยความสงสัย ทั้งในตัวของคยูฮยอนและรอยแผลประหลาด
. . .
. .
.
"ฮัลโหล ฉันว่าเราเจอแล้วล่ะ อืม...ใช่ ตระกูลเก่าแก่ท่ตามหาตัวกันมานาน อื้ม ได้ แล้วเจอกัน" คยูฮยอนยกยิ้มที่มุมปากขึ้นหลังตัดสายโทรศัพท์
"จบกันซะทีนะ...แวมไพร์"
. . .
. .
.
ท้องฟ้ายามราตรีกาลในวันนี้ช่างยาวนานดีนัก เรื่องราวมากมายต่างเกิดขึ้น เรื่องราวที่เปลี่ยนผลิกผันการเป็นอยู่ในปัจจุบัน เรื่องราวที่ทำให้รับรู้ถึงความอ่อนแอ หรือแม้แต่เรื่องราวที่ให้ใครบางคนได้รู้ถึงสิ่งที่ตามหา. .
พระอาทิตย์เคลื่อนคล้อยขึ้นอย่างช้าๆ ราวกับจะกลั่นแกล้งใครบางคนที่หวาดกลัวต่อความมืดมิด แต่กระนั้น ..หน้าที่ก็ยังคงเป็นหน้าที่อยู่วันยังค่ำ ไม่นานนักแสงสว่างก็กระจายอยู่ทุกหย่อมหญ้า
ทุกสรรพสิ่งสิ่งมีชีวิตต่างก็ตื่นขึ้นมารับรู้การใช้ชีวิตในวันใหม่ที่เกิดขึ้น ทิ้งเรื่องราวต่างๆ ไว้ในวันเก่าๆ
กร๊องแกร๊งๆ ๆๆ
เสียงระฆังตีกรึกก้องสะท้อนการเข้าเรียนในวิชาแรกของวันที่ดูสดใสเช่นนี้ แต่จะมีหรือที่นักเรียนที่แอบหนีเที่ยวผับเมื่อคืนจะมากันทัน เว้นซะก็แต่..คิบอม ทงเฮ และฮยอกแจ การเรียนการสอนพร่ำเรื่อยไปยันนาฬิกาข้อมือของแต่ละคนตีบอกเวลาเที่ยงวัน..เวลาที่ท้องควรจะได้รับอาหาร แล้วแต่ละคนจะรับอาหารอะไรกัน? ??
"คิบอมไปกินข้าวกับพวกฉันมั้ย??" ถึงแม้เมื่อวานจะเกิดเรื่องอันใด แต่ทงเฮก็เพียงเก็บไว้ในใจ การกระทำในวันใหม่ก็เหมือนเช่นวันเดิม ..แสร้งให้เข้มแข็ง คิบอมมองไปยังอีกคนที่อยู่ข้างกายร่างเล็ก ฮยอกแจที่ยืนทำท่าทางไม่พอใจตน คิบอมมองอย่างไม่สนใจก่อนหันกลับมาที่อีกคน
"เพื่อนนายอีกคนไปไหน" คิบอมถามทำให้บุคคลสองคนหันมองหน้ากัน
"ซองมินน่ะเหรอ ?? ไม่รู้สิ หายไปตั้งแต่เมื่อคืน โทรไปก็ไม่รับ ฉันก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน" ดงเฮตอบบด้วยรอยยิ้มแต่สิ่งที่ได้รับก็แค่การพยักหน้าก่อนคิบอมจะเดินจากพวกเขาสองคนไปโดยไม่พูดอะไร
"เห็นไหมดงเฮ นายไปทำดีกับมันมันก็ไม่ได้ทำดีอะไรให้นายซะหน่อย"
"หยุดหน่า...ฮยอก อย่างน้อยเมื่อคืนเขาก็ช่วยฉัน"
"แล้วไง เมื่อคืนฉันไม่ช่วยนายรึไง" ฮยอกมองเพื่อนรักงอนๆ จนกระทั่งดงเฮเหวี่ยงแขนตนขึ้นพาดคตอของลีฮยอกแจอย่างแรง
"โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะดงเฮ" เพื่อนรักหัวเราะลั่นก่อนจะก้าวเดินออกไป
"อย่างอนมากเลยน่ะน้องสาว เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงอยากกินไรบอกมาเลยจ๊ะ" ดงเฮพูดติดตลกแต่ก็ใช่ว่าอีกคนจะไม่เล่นด้วย
"เลี้ยงแน่นะ"
"ระดับลีดงเฮซะอย่าง ไปๆๆ" และแล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไปเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า การพักผ่อนยังไม่ทันจะหายเหนื่อยเท่ากับที่ต้องนั่งเรียนมาการเรียนภาคบ่ายก็มาถึงอีกครัง . . . . . . . .วิชาพละ
วิชาที่ดงเฮไม่ถนัดซะเลย แลวนั่นก็เป็นผลเมื่อคนตัวเล็กถูกลูกบอลอัดใส่หน้าเต็มๆ
"ดงเฮๆ" ฮยอกแจเข้ามาสะกิดตัวเพื่อนรักที่หมดสติอยู่กับพื้นก่อนอาจารย์ประจำวิชาจะเดินมา
"หัวหน้าห้องอยู่ไหน พาเพื่อนไปห้องพยาบาลทีสิ" อาจารย์ตะโกนเสียงแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับในเมื่อวันนี้ฮันกยองไม่มา....
"อาจารย์ครับเดี๋ยวผมพาไปเอง" ฮยอกแจรีบเสนอตัวแต่ก็ต้องถูกเบรคลง
"นายต้องอยู่ทดสอบต่อฮยอคแจ อ๊ะ..นายนั่นน่ะที่นั่งอยู่ตรงนั้นพาเพื่อนไปห้อพยาบาลที" อาจารย์เรียกทำให้คิบอมที่นั่งมองอะไรไปทั่วต้องหันมาก่อนจะพาร่างเล็กไร้สติไปห้องพยาบาลท่ามกลางความฮือฮาของเพื่อนๆ และสายตาอาฆาตรของฮยอกแจ
คิบอมวางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนที่ดงเฮจะเริ่มมีสติลืมตาขึ้นมา
"คิบอม...."
"อื้มม..น.." ยังไม่ทันเอ่ยอะไรคิบอมก็ถุกขัดเมื่อบุคคลอีกหนึ่งที่อยู่ในห้องเอ่ยขึ้นมาก่อน
“เป็นอะไรครับ ถึงมาที่ห้องพยาบาล.." อาจารย์ห้องพยาบาลพูด อาจารย์ที่มีใบหน้าคมคายไม่น้อยที่อยู่ภายใต้กรอบแว่น
"ผมเพิ่งมาเป็นอาจารย์ใหม่ของที่นี่ โจว คยูฮยอนครับ"
. . .
. .
.
“จองซูๆ ๆๆ . .ปาร์ค จองซู!!” หลังจากที่อดทนสั่นร่างกายบางเรียกจากนิทรารมณ์อยู่นานแต่ไม่เป็นผล จนต้องใช้ไม้เด็ดคือเสียงให้เข้าไปในโสตประสาท จนคนโดนเรียกสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมอาการสั่นเล็กๆ
“ฮะ. .ฮีชอล”
“ทำไมวันนี้นายปลุกยากปลุกเย็น ปกติแค่ฉันสะกิดนายก็ตื่นแล้วไม่ใช่เรอะ . .อ๊ะ! ตัวนายร้อนนี่” ความผิดปกติที่สายตาคมดุจเหยี่ยวของฮีชอลยามที่เจ้าตัวพล่าม จนทำให้มือบางต้องเข้าสัมผัสแผ่นหน้าผาก ความร้อนที่แผ่ซ่านเข้ามาทำให้จำต้องชักมือกลับโดยเร็ว
“นายรู้สึกอะไรรึป่าว?? ?” พ่อบ้านคนงามเอ่ยถาม ก่อนจะผลักตัวให้จองซูนอนลง
“มึนๆ หัวนิดหน่อย ไม่มีอะไรระ....อุ้บ!!!!!!!!!!!” พูดๆ อยู่ก็รู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจากกะเพราะอาหาร ผ่านคอหอยกำลังจะพุ่งออกปาก ถ้าคนสวยไม่ปิดปากเอาไว้ก่อน ขาเรียวผลักตัวเองขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งไปภายในห้องน้ำฉับพลัน โดยมีฮีชอลวิ่งตามไปอย่างเป็นห่วง
"เลือด!!!!" ฮีชอลร้องดังมองไปในอ่างล้างหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด
"นายเป็นอะไรมากไหมจองซู” ฮีชอลถามแต่กระนั้นลีทึก็ไม่ยอมหยุดจนกระทั่งร่างสูงของฮันกยองรุดเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงโอ๊กอ้ากของคนรักดัง
"จองซู!!!" ฮันกยองรีบเข้ามาประคองร่างบางที่ค่อยๆหมดแรง ก่อนจะพากลับไปที่เตียงนอน
"จองซูนายเป็นอะไรมากไหม.." ฮันกยองถามด้วยความเป็นห่วง
"ฮะ..ฮัน จองซู ทะ..ทรมาน ทรมานจัง" คำพูดที่หลุดออกมาทุกคำ ทำเอาคนฟังแทบใจหาย เพราะมันเหมือน. .เหมือนกับจะหมดลมไปซะเดี๋ยวนั้น
ฮันกยองโอบกอดร่างเล็กไว้แน่น และจองซูก็เช่นกันซบหน้าลงบนแผ่นอกกว้าง น้ำตาแห่งความทรมานทั้งหลายประทังออกมาทางลูกตา ฮีชอลมองร่างบางอย่างครุ่นคิด สมองอันปราดเปรียว ประมวลผลอะไรบางอย่างได้ จึงเดินออกไปด้านนอกแต่ก็มิวายส่งซิกส์เป็นเชิงให้ฮันกยองได้รับรู้ว่า 'จัดการให้เรียบร้อยแล้วตามไปคุยกับฉันข้างนอก'
ฮันกยองพยักหน้าเล็กน้อยก่อนกลับมาสนใจสุดสวาทขาดใจภายในอ้อมแขน ที่บัดนี้มือที่สั่นเทาเริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด อาจจะเพราะความเหนื่อยอ่อน หรืออาจจะเป็นเพราะ. .แรงผันผวนของ'เลือด'
มือหนาเชยใบหน้าหวานขึ้นสายตาสบกัน หนึ่งคลอไปด้วยน้ำตา และ..ความเจ็บปวดจากภายใน อีกหนึ่งพบแต่ความอ่อนโยนที่มีคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เห็น 'ปาร์ค จองซู' จูบหอมหวานบังเกิดขึ้นภายในเวลาหนึ่งอึดใจ .ส่งผ่านพลังชีวิต หรือแม้แต่ ..คำว่า 'รัก'
"ฮัน..." ร่างบางเอ่ยแต่ร่างสูงจำเป็นต้องเบือนหน้าหนี ในเมื่อเขาไม่อยากเห็น...ไม่อยากเห็นความเจ็บปวดของคนที่รัก
"เดี๋ยวผมมานะ" ฮันกยองบอกก่อนจะจุมพิตเปลือกตาที่ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า....แล้วออกมาหาฮีชอลที่ยืนรอเขาอยู่
"ฮีชอล..."
"เราต้องเอาเขามาอยู่ในตระกูล"
"หืม??"
"เด็กนั่นที่จองซูดื่มเลือด . .ลี ซองมิน. . เขาต้องเข้ามาอยู่ในความดูแลของเรา”
"ถ้าเป็นแบบนี้ เด็กนั่นก็รู้เรื่องของพวกเรา แล้วใครจะรับประกันว่ามันจะไม่ปากโป้ง"
"ไม่มี มันไม่มีตั้งแต่จองซูไม่ยับยั้งตัวเองแล้ว!!!" ฮีชอลตะโกนลั่นก่อนจ้องมองใบหน้าหล่อ ตอนนี้ทั้งสองเข้าสู่สภาวะตึงเครียด
"เราไม่มีทางเลือก ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ส่วนจองซู...ช่วงนี้อย่าให้เขากินเลือดใครทั้งสิ้นแม้แต่นาย ไม่งั้นชีวิตของเขาฉันก็ไม่รับประกัน" ร่างสวยพูดแค่นั้นก็ดินลงไป ทิ้งให้ฮันกยองที่แบกรับความเครียดต้องปล่อยหมัดใส่กำแพง
"โธ่ โว้ยยย!!!"
. . .
. .
.
"จองซูหายไปไหน !!!" ฮันกยองเข้ามาพร้อมโวยวาย เนื่องด้วยสุดสวาทขาดใจของตนไม่อยู่ภายในห้อง
ปัง!! ! ๆ ๆ ๆๆ
หลายหลากประตูถูกเปิดและถูกค้นหาอย่างหนัก ..ปาร์คจองซูนายหายไปไหน!! นายทำให้ฉันบ้าตายนะ!!..
ตุ๊บๆ ๆ!!!
ข้างฝาถูกใช่เป็นที่ระบายอารมณ์อีกครั้ง แต่คราวนี้ดูหนักกว่าครั้งที่แล้วไม่น้อย
"เกิดบ้าอะไรของนายอีกฮันกยอง!!"
"จองซูหายไป!!"
"หายไป??!!!. .นายให้จองซูหายไปได้ยังไง!!" ฮีชอลตะโกนลั่น พลางหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเฉียบในกระเป๋าขึ้นโทรไม่หยุด
"พวกนายกระจายกำลังกันตามหาจองซู!!!! ไม่เจอไม่ต้องกลับ!!" พูดกับฝั่งตรงข้ามของโทรศัพท์แล้วก็หันมาที่อีกคนที่ปล่อยมือเปื้อนเลือดออกมาจากผนังแล้วจ้องหน้าตนเรียบร้อย
"ยืนอยู่เฉยทำไม!!! ร่างกายแบบนั้น คืนนี้คงรอดหรอก!!"
. . .
. .
.
______[ทรมาน]_____
สองไรต์เตอร์กลับมาแล้ววว ~ หลังจากห่างหายไปนานกว่าสามปีเศษ - -* แต่ต่อจากนี้คงจะมาอัพบ่อยๆ แล้วน้า า 5 55
เรื่องนี้บอกได้คำเดียว ‘ทึกแร๊งงงง ง’ รับประกันโดยนังแพรรี่(ถั่วทอด) >.< แล้วตอนนี้จ๊ะเอ๋(ถั่วต้ม) ก็กำลังคลั่ง เพราะเจ๊ชอลของมันเท่ห์!!! ~ ที่รับหมัดป๋าเกิงสุดที่รักของพี่จองซูได้ 5 55
เรามา SORRY SORRY กันดีกว่า ฝึกร้องจนลิ้นพัน อ๊อกซิเจนหมดร่างกาย 5 55 ใครที่ฝึกร้องอยู่สู้ๆ นะคับ >.< แล้วมาเคาน์ดาวน์รอเอ็มวีกัน
ปล.เม้นท์กันด้วยยยยยน้าาาา *()*
ความคิดเห็น