คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Vamp!! 2 :: ร้องให้พอ
VAMP!! 2 :: ร้องให้พอ
"แหล่งอาหารของเราเหล่าแวมไพร์ คือที่นี่แหละ 'ไวเกนอีทเทอร์'" สถานที่ที่หนึ่งที่แวมไพร์ที่สยายปีกบินอยู่บนท้องฟ้าพากันหยุดอยู่ด้านบน สายตาทั้ง 4 คู่มองลงมาทางด้านล่างที่มีเหล่ามนุษย์ตัวจ้อยพากันเดินเข้าไปภายในกันไม่หยุดหย่อน 'ผับอันดับหนึ่งของเกาหลี' ฮันกยองเป็นคนแรกที่ลดปีกลง เท้าสัมผัสพื้นบริเวณหลังผับแห่งนี้
ผู้คนหลากหลายหายไปอย่างไม่มีใครสืบค้นรู้ความ แต่กระนั้นหรือจะทำให้นักเต้นท้าวไฟผู้หยิ่งผยองในตัวเองทั้งหลายเกิดความเกรงกลัว ที่ไหนที่มีเสียงเพลง ที่ไหนที่มีความรื่นเริง ที่แห่งไหนที่มีที่ให้ระบายอารมณ์(SEX) แล้วใครกันเล่าจะพลาดที่แห่งนี้ และนั้นก็เป็นทางดีที่ทำให้ที่นี่เป็นแหล่งอาหารสุดแสนจะอิ่มเอมให้กับ 'แวมไพร์'
เสียงเพลงดังสนั่น ผู้คนคับคั่งและเขม่าควันที่คละคุล้งของบุหรี่เต็มไปทั่วบริเวณแต่นั่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้คนต่างถอยหนีเลย ยกเว้นเสียแต่...
"กลับเหอะ ซองมิน ฮยอค พวกแกจะมากันทำไมที่นี่วะ" เสียงหนุ่มน้อยดังขึ้นเมื่อเพื่อนรักทั้งสองพาเขาเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ ที่ๆ เด็กมัธยมปลายอย่างเขายังไม่ควร
"ก็พวกเราเห็นแกเครียดๆ เอาน่าสักพักค่อยกลับก็ได้" อึนฮยอกพูดก่อนจะกลอกน้ำสีฟ้าใสในแก้วบางเข้าปากไป
"เห้อ...ฉันจะเครียดก็เพราะพวกแกนี่ล่ะ"
"เครียดไปทำไมมานี่มาไปเต้นกัน" ว่าแล้วร่างหนาของดงเฮก็โดนเพื่อนรักอย่างกระต่ายน้อยลากออกไปกลางฟลอร์ที่มีผู้คนมากมายกำลังโยกย้ายจังหวะไปตามเสียงเพลง
"ซองมิน"
"ห๊า..."
"อายเขากลับเหอะ"
"ห๊ะ...อะไรนะฉันไม่ได้ยิน" ซองมินที่กำลังมัวเมากับการเต้นไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนรักเพื่อนทำให้ทงเฮหมดความพยามก่อนจะพยามโยกไปน้อยๆ ตามจังหวะบ้าง ก่อนที่แผ่นหลังของเขาจะกระทบกับใครบางคน
"อ๊ะ !!" ไม่ใช่นางเอกล้มลงทับพระเอก หรือพระเอกรับไว้แล้วมองตากัน แต่เป็นร่างของทงเฮล้มลงไปกองกับพื้นโดยมีสายตาหวานของจองซูมองอยู่ขณะที่เจ้าตัวจองซูเองนั้นกำลังเต้นอยู่ในอ้อมอกของฮันกยอง
"อ่าว.ทงเฮ นายมาเที่ยวหรือ ??" เนื่องด้วยเป็นเพื่อนร่วมห้อง ฮันกยองที่มองร่างสวยงามของจองซูอยู่หันมองตามสายตาหวานที่มองคนด้านใต้แล้วเอ่ยทักตามประสา ทงเฮดันตัวขึ้นจากพื้นแล้วพยักหน้าเล็กน้อยส่งยิ้มให้เล็กๆ
"อ๊ะ. .ฮันอย่ามองนะ" มือบางใช้ปิดสายตาคมโดยฉับพลัน ฮันกยองจับมือบางไว้แล้วดึงออกอย่างนุ่มนวล
"ทำไมหรือ หืม ??" เลื่อนใบหน้าเข้าใกล้หน้าหวานที่เริ่มแดง
"จองซูไม่อยากให้ฮันไปหลงเสน่ห์ใครนี่" ร่างบางเอ่ยตอบอย่างอายๆ ปากหนาของฮันกยองกระตุกขึ้น มือแกร่งกระชับเอวบางแน่น กระซิบบางเบาข้างใบหู
"ฮันจะหลงใครได้นอกจากจองซูล่ะ" และแล้วสัมผัสจากแก้มก็ถูกช่วงชิง ไล้เรื่อยลงมาถึงริมฝีปาก ความรุนแรงระดับย่อมๆ เกิดขึ้นท่ามกลางฝูงคน ดงเฮเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวจึงถอยหลังเตรียมเดินกลับเข้าที่ เพราะหาเพื่อนรักไม่เจอ แต่กระนั้นก็ชนเข้ากับคนๆ หนึ่ง
"ขอโทษครับ" ร่างบางเอ่ยอย่างมีมารยาทก่อนจะหันไปเจอกับเพื่อนรักของตน
"อ้าว..ซองมิน"
"ใช่น่ะสิ นายบ้านนอกฉันเต้นแปบเดียวด๊อดมาไหนเนี้ย" ซองมินเอ่ยกับเพื่อนรักเสียงดังเพื่อแข่งกับเพลงจังหวะเบาบางสำหรับคู่รัก
"เปล่านะ ฉันอยู่ของฉันดีๆแล้วล้มไปต่างหาก" ดงเฮปฎิเสธพร้อมทำแก้มป่องๆหน้าย่นๆเล็กน้อยทำให้เพื่อนรักต้องไม่ถือสาอะไรทั้งสิ้น ก็มันน่ารักนี่!!!
"เอาเถอะๆ ไปเข้าห้องน้ำกันไหม"
"ห๊ะ อะไรนะ" ดงเฮถามซ้ำเมื่อได้ยินที่เพื่อนพูดไม่ชัดเจน
"ไปเข้าห้องน้ำกานนนน!!!!" ซองมินตะโกนลั่นทำให้ดงเฮพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแต่แล้วเมื่อทั้งสองกำลังจะเดินฝ่าฝูงชนออกมาร่างบางก็หันหน้าไปเจอกับหนุ่มอีกหนึ่งคน สายตาปะทะสายตาตากลมจ้องเข้าไปในตาคมก่อนปากจะเอ่ยเบาๆ
"คิบอม...." แล้วอยู่ๆร่างทั้งร่างก็รู้สึกกระตุกวูบมือบางที่จับมือเพื่อนรักไว้เย็นขึ้นมาฉับพลันก่อนร่างทั้งร่างจะรู้สึกอึดอัดเหมิอนโดนบีบ จนในที่สุดร่างเล็กก็ล้มลงไปกับพื้นพร้อมลมหายใจที่เหนื่อยอ่อน
"ดงเฮ !!!" ซองมินร้องเรียก พลางทรุดลงนั่งบีบมือเพื่อนรักให้รู้สึกตัว กระนั้นสิ่งที่ตอบกลับมามีแต่เสียงลมหายใจเนือยๆ คนทั่วทั้งอณาบริเวณแหวกทางให้คนที่นอนอยู่ได้รับอากาศถ่ายเท
"ฉันจะพาเค้าไปนอนพัก !!" คิบอมประกาศกร้าวพร้อมกับก้มลงช้อนร่างที่รวยระรินตรงพื้นขึ้นแนบอก ออกเดินไปจากกลุ่มคนที่มากมาย โดยมีซองมินเดินตามมาอย่างไม่คิดจะไว้ใจ
"นายจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ ชั้นจะเปิดห้อง 204 ไว้" สายตาเขม็งนั้นทำให้ซองมินต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้
"ดงเฮ!!!!!!!" อีกเสียงเรียกขึ้นทำให้คิบอมที่กำลังจะก้าวสู่ห้องพักรับรองชั้นบนต้องหันมามอง
"นายทำอะไรเพื่อนฉัน"ไม่มีเสียงตอยรับเมื่อร่างสูงกำลังจะขึ้ยบรรได้ไปแล้วแต่ก็ยังไปไม่ได้อีกเมื่อมือของฮยอคแจกระชากคอเสื้อของชายหนุ่มนั้นไว้และเข้าไปรับตัวดงเฮที่ยังไม่ได้สติมา
"ทำบ้าอะไรของนาย!!!!"คิบอมตะโกนท่ามกลางสยาตานับหลายคู่ที่ทอดมองมา
"เพื่อนฉันฉันดูและเอง" ฮยอคแจวิ่งขึ้นไปชั้นบนก่อนพนักงานของผับจะรับทราบรีบไขกุญแจเพื่อนำร่างบางที่ไม่ได้สติลงสู่โซฟา ก่อนที่คิบอมจะรีบเดินตามขึ้นมาที่ห้อง129
"ไหวไหมดงเฮ"อยอคเอ่ยเบาๆพลางหยิบนิตยาสารแถวนั้นมาพัดให้เพื่อนรักโดยมีคิบอมยืนมองเหตุการณ์อยู่ที่หน้าประตู
"ดงเฮ!!!!!!!" ซองมินที่รีบวิ่งมาด้วยความกระหืดกระหอบก่อนจะส่งอ่างใบเล็กๆพร้อมน้ำและผ้าขุนหนูที่ตนไปขอมาจากพนักงานให้ฮยอคแจไป
"ซองมิน ลงไปเอากระเป๋านายกับทงเฮขึ้นมา" คำพูดที่ประหนึ่งคำสั่งของฮยอกแจ ซองมินจึงทำตาม ร่างอวบเดินผ่านคิบอมที่ยังคงยืนมองทงเฮอยู่ไม่ไปไหน
"ทำไมนายยังไม่ไปซักที" ฮยอกแจหันมองคิบอมทั้งๆที่มือของตนยังพรหมซับใบหน้าหวานซึ่งเจ้าของใบหน้านั้นสลบไปเป็นที่เรียบร้อย
". ." คิบอมไม่ตอบคำถามอันใด สองเท้าก้าวเดินจากที่ตรงนั้นโดยไม่หันกลับมา
"เอ. .กระเป๋าทงเฮอยู่ไหนหว่า? ? " ซองมินถือกระเป๋าของตนที่หาเจอแล้วไว้ แล้วเดินหากระเป๋าเพื่อนรักที่เคยเห็นอยู่ตรงนี้ ..แล้วตอนนี้หายไปไหน ? ?
"ซองมิน. ." เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ร่างที่ถูกเรียกหันตาม
"ฮันกยอง ."
"ทำอะไรอยู่?"
"หากระเป๋าของทงเฮอยู่ นายมาเที่ยวงั้นเหรอ ??" ฮันกยองเพียงพยักหน้า แล้วชูกระเป๋าใบสีเขียวอ่อนซึ่งซองมินรู้ได้ทันทีว่าเป็นของเพื่อนตน
"อ๊ะ. .ขอบใจ" ซองมินว่าพลางรับกระเป๋าใบนั้นเข้าอ้อมแขน
"ตามฉันมานี่หน่อยได้มั้ย?"
"หือ...ไปไหน"
"ฉันมีเรื่องอยาคุยกับนายน่ะ"
"กับฉัน" ซองมินพูดพร้อมชี้ที่ตนร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะมีแล้วทำไมอยู่ดีๆวันนี้ถึงมีเรื่องได้ล่ะเนี้ย
"อ่ะ...อื้อๆ" ซองมินพยักหน้ารับง่ายๆก่อนจะเดินออกไปกับฮันกยองโดยมีสายตาหวานคู่หนึ่งมองอยู่ก่อนที่จองซูจะเดินตามฮันกยองกับซองมินออกไปด้วย
"มีอะไรเหรอฮันกยอง" ร่างบางเอ่ยถมเมื่อพวกเขาเดินมาถึงซอกมุมตึกที่ๆเเสงจันทร์ไม่สามรถส่องผ่านเข่ามาได้เต็มที่ที่ตรงนั้นจึงกลายเป็นที่อับแสงทำให้ซองมินมองหน้าหล่อของอีกคนไม่ได้ชัดนักจึงไม่เห็นว่าบุรุษอักคนตอนนี้มีลักษณะเป็นอย่างไร
เขี้ยวขาววาววับก่อนจะใช้แรงที่มหาศาลดึงคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าสู่อ้อมแขน ซองมินเตรียมที่จะกรีดเสียงร้องแต่ก็โดนมืออีกข้างหนึงมาปิดปากตนไว้ แล้วคมเขี้ยวก็ฝังบริเวณที่คอของคนตัวเล็กอาการตกใจพุ่งสูงขึ้นมากจนในที่สุดซองมินก็สลบไปฮันกยองดื่มเลือดคนตัวเล็กจนพอดี เพราะถ้ามากเกินไปร่างเล็กนี้ก็อาจจะกลายเป็นแวมไพร์เหมือนพวกเขาได้แต่ถ้าเขาดื่มเพียงเท่านี้ร่างบางก็จะปกติเหมือนเดิมที่เหลือก็แค่ลบความทรงจำ...
ในขณะที่ฮันคยองกำลังจะเบิกตากระต่ายน้อยให้จ้องไปยังนัยน์ตาแดงของตนเพื่อเป็นการลบความทรงจำเสียงหนึ่งก็เอ่ยขึ้น
"ฮัน..."เสียงหวานเปรยทำให้บุรุษต้องหันไปมอง
"จองซู"
"อิ่มแล้วเหรอ"
"อื้ม" สายตาหวานจับจ้องยังร่างที่นอนหมดสติก่อนจะเอากายตนบดเบียดกับร่างของฮันกยอง พลางเอ่ยเสียงหวานคลอ
"ตลอดเวลาฮันไม่เคยให้ฉันกินเลือดใครเลยนะ แต่วันนี้ฉันขอได้ไหม"
"หืม.."
"ฉันขอดื่มเลือดของคนนี้ได้มะ. ."
"ไม่ได้ !!!" เมื่อได้ยินคำขออย่างชัดเจนแม้คำถามจะยังไม่จบ ฮันกยองตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด ตาหวานมองต่ำลงอย่างไม่พอใจกับคำตอบ ซุกใบหน้าลงบนลำคอแกร่ง กระซิบบางเบาให้ได้ยินกันแค่สองร่าง
"นะ. .จองซูแค่อยากลองดื่ม นิดเดียวก็ได้ แล้วจองซูจะดื่มเลือดฮันเหมือนเดิม ~" เสียงหวานที่จงใจบาดลึกให้ลงกลางใจคนได้ยิน จองซูผละใบหน้าออกจากลำคอแกร่งมองหน้าคนตัวสูง สายตาเชื่อมส่งให้ไม่ขาด ปากบางตรงเข้าประกบอย่างรวดเร็ว ร่างสองร่างโยกคลอนไปมากับการแลกลิ้นผลัดการชิมรสความหอมหวาน
"อ๊ะ. .อืม น้าาา"
"อืมม นิดเดียวนะ" ดั่งเหมือนว่าจุมพิตจากปากบางมีสิ่งเสพติดผสมอยู่ ร่างสูงถึงติดใจและอยากจะลองสัมผัสแล้ว สัมผัสเล่า หลงมัวเมาจนตอบตกลงไปอย่างมีสติน้อยนิด
"จองซูรักฮันที่สุด~ จุ๊บ" จูบหวานสัมผัสลงตรงแก้มกร้าน รอยยิ้มยินดีจากร่างบางถูกส่งให้ จองซูลุกขึ้นจากตัวฮันกยอง
ได้ทีจองซูก็เอียงคอขาวของคนตรงหน้าไปในองศาที่เหมาะสมก่อนคมเขี้ยวจะถูกฝังลงซ้ำอีกครา จองซูดื่มเลือดหวานอย่างกระหาย
"อื้ม...เลือดมนุษย์บริสุทธิ์อร่อยจังนะ"ร่างบางครางออกมาด้วยความพอใจก่อนจะก้มลงดื่มอีกครั้ง ฮันกยองที่มองอยู่เห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยปากห้าม
"พอแล้วจองซู" ร่างบางได้ยินจึงเงยหน้าขึ้นมามอง
"ขออีกนิดนะฮัน เลือดมนุษย์มันบริสุทธิ์จริงๆ" จองซูเอ่ยก่อนจะเริ่มไม่สนใจคำห้ามปรามใดๆของแฟนหนุ่มทั้งสิ้นยังคงดื่มด่ำกับรสชาติหวานติดปากจนในที่สุดร่างอวบก็กระตุกขึ้นมาเปลือกตาที่เคยปิดสนิทกับเปิดขึ้นทันทีเผยให้เห็นดวงตาแดงฉาน
"จองซู!!" ฮันกยองร้องก่อนขว้าตัวคนรักเข้ามาในอ้อมกอดก่อนสันมือจะซัดไปต้นคอของซองมินทำให้เขาต้องเข้าสู่นิทราอีกครั้ง
"ฮัน...กะ..เกิดอะไรขึ้น" จองซูถามด้วยท่าทีตระหนกมือบางจับแขนแกร่งแน่น
"ฉันยังไม่อธิบายอะไรตอนนี้ เรารีบกลับกันก่อนดีกว่า"
"แต่..."
"รีบเถอะ" ปีกสีดำสนิทกลางท้องราตรีกาล เคลื่อนไหวคล้ายกับการบิน พาสองร่างหายไปจากผับมุ่งตรงสู่สถานที่ก่อนมา ทิ้งร่างไร้สติของซองมินไว้กับที่
เสียงดนตรียังคงดำเนินต่อไปเรียกขาแดนซ์ทั้งหลายให้ออกเคลื่อนไหวร่างกาย แต่หรือกระนั้นเล่าฮีชอลจะสนใจ ร่างหญิงสาวผู้หนึ่งเกาะแขนออกไปด้านนอก . .หญิงสาวผู้เป็นเหยื่อ
แล้วจะกระไรเมื่อคิบอมเองก็หิ้วร่างบางของหญิงสาวอีกคนที่เดินเชิดหน้าอยู่ข้างกายอย่างกับจะโชว์ใครว่าผู้ชายของหล่อนนั้น หล่อเกินใคร แต่ฉะนั้นก้ไม่คิดจะเจียมตัวว่าเป็นได้แค่ . .อาหารอันโอชะ
"ฮันกยองกับจองซูหายไปไหนนะ" ฮีซอลพูดพล่างมองหาเมื่อเขาคลาดสายตาไปจากบุคคลทั้งสองก่อนมองไปที่คิบอมกับสาวข้างกายซึ่งตอนนี้จิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่หญิงคนนั้นเลยแต่กลับฝังใจกับอีกคนที่นอนอยู่บนห้องพักของผับ
"คิบอมนายมีอะไรรึเปล่า" ฮีซอลเอ่ยถามทำให้เจ้าตัวต้องหันมามอง
"ฮีซอลผมขอฝากสาวสวยคนนี้ไว้กับคุณก่อนนะครับเดี๋ยวผมมา" ไม่ว่าเปล่าขายาวรีบก้าวกลับเข้าไปในร้านอีกทีปล่อยให้สาวสวยต้องยืนอยู่ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจนักและกำลังจะเดินตามกลับเข้าไปแต่ก็ถูกฮีซอลขว้าแขนไว้ก่อน
"ไปกับผมไม่ได้เหรอครับ"ฮีซอลพูดพลางส่งสายตาชวนหลงไหลทำให้เหยื่อต้องติดกับก่อนจะตอบตกลงและเดินตามเขาไปอย่างง่ายดาย
ทางด้านคิบอมเมื่อวิ่งขึ้นมาถึงห้องพักก็หยุดยืนอยู่หน้าประตูมองคนหน้าใสที่บัดนี้ดูซีดมากกว่ากำลังดื่มน้ำที่เพื่อนรักนำมาให้
"ดีขึ้นไหมดงเฮ"ฮยอคถามก่อนจะหยิบผ้าเย็นให้เพื่อนรัก
"อื้ม ขอบใจนะฮ..."ดงเฮพูดได้แค่นั้นเมื่อสายตาเผชิญกับผู้มาเยือนก่อนที่เขาจะรีบรุดตาต่ำลงเมื่อหัวใจเริมเต้นี่รัวจนหอบเหนื่อยอีกครั้ง
"นายมาทำไมอีก !!" แล้วจะเป็นเสียงใครได้เล่านอกเสียจาก 'ฮยอกแจ' เพื่อนสนิทของดงเฮที่หันไปพูดกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
". ." ไร้ซึ่งเสียงตอบอันใด ทำให้ฮยอกแจเดินตรงเข้าไปหาอย่างกับจะหาเรื่อง แต่กระนั้นหรือคิบอมที่จะให้ชายใดมาทำร้าย
ปัง !!!
หันร่างกลับอย่างรวดเร็ว กลับกลายเป็นว่าคิบอมอยู่ด้านในประตู แล้วฮยอกแจออกไปด้านนอก มือหนาใช้ปิดประตูและล๊อกอย่างฉับพลัน หันหน้าเดินอย่างก้าวเข้าหาร่างเล็กที่ดูหวาดกลัว ก้มหน้าหนีสุดสายตา
"หลบตาฉันทำไม. ." ไม่มีแม้กระทั่งคำโต้ตอบหรือการขยับเขยื้อนไหวของร่างกายบาง คิบอมจึงนั่งลงบนเตียงมองหน้าที่ก้มหงุดๆ อยู่นั้น
"เป็นอะไร" ร่างบางส่ายหัวก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็โดนมือหนารั้งไว้ให้นั่งอยู่
"นายมีอะไรกับฉันรึเปล่า" คิบอมเอ่ยถามพยามก้มหน้าเพื่อมองใบหน้าเล็กนั่นแต่ดงเฮก็ก้มหนีสุดชีวิตเหมือนกัน
"ทำไมนายถึงไม่กล้ามองหน้าฉัน" คิบอมถามเมื่อความอดทนของเขาหมดลงเสียงที่เคยปกติกับดูเข้มขึ้นมาทันทีทำให้ร่างบางต้องหวาดกลัวมากขึ้น
"ไม่นิ"
"ไม่!!!แล้วทำไมไม่มอง" คิบอมพูดอีกครั้งสายตาเริ่มหรี่มองคนตรงหน้าที่ทำให้เขาเริ่มอารมณ์เสีย
"ลีดงเฮ!!!!!" คิบอมใตวาดขึ้นตอนนี้คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วย....ความหวาดกลัว คิบอมมองดวงตาใสที่กำลังจะเอ่อล้นด้วยน้ำตาอารมณ์ที่กำลังร้อนทั้งหมดก็พลันดับหายไปมือหนายกขึ้นปาดน้ำตาคนตัวเล็กออกก่อนจะนั่งหันหลังให้
"กลัวฉันเหรอ"คิบอมเอ่ยเสียงเบาลงดงเฮตอบด้วยเสียงสะอื้นน้อยๆไม่รู้ทำไมกับคนๆนี้เขากึงต้องยอมให้ขนาดนี้เหมือนมีความรู้สึกผิดบางอย่างอยู่ในใจ
"ถ้างั้น...ฉันจะไม่หันหน้าไปให้นายเจอนะ"คำพูดของคิบอมเล่นเอาคนตัวเล็กนต้องหยุดร้องไห้ทันทีความรู้สึกบางอย่างประทังเข้าในจิตใจ แผ่นหลังที่ดูแข็งแกร่งนั้น ดูเลื่อนลอยประหลาด วังเวง และเดียวดาย ~ แค่ดูก็สัมผัสได้ถึงความโดดเดี่ยวที่คนๆ นี้พึงมี
อยากจะเอื้อมมือไปสัมผัส ให้กำลังใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับความรู้สึกของเขาในตอนนี้ บางที . .คิบอม กับดงเฮ อาจจะมีความรู้สึกแบบเดียวกันก็เป็นได้ ~ . .โดดเดี่ยวจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ อยากจะหนีไปให้ไกล . . เพียงแค่เห็นแผ่นหลังนั้นน้ำตามันพลันคลอหน่วงกันที่ดวงตา อยากจะร้องไห้ออกมาให้กับโชคชะตาที่ทำร้าย หรือนี่เค้าจะเจอผู้ร่วมชะตากรรมเดียวกันหรือไร ?? ?. .
ว่าแล้วมือบางก็เข้าสวมกอดก่อนเอาหน้าซบแผ่นหลังหนาไว้ คิบอมสะดุ้งน้อยๆเมื่อคนตัวเล็กทำแบบนั้นแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆ
"อย่าเพิ่งหันมานะ อย่าเพิ่ง ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉันอ่อนแอมากไปกว่านี้" ดงเฮพูดเสียงอู้อี้แต่ก็ฟังรู้เรื่องคิบอมจึงทำตามคำขอร่างสูงนั่งนิ่งๆ ปล่อยให้เสื้อของเขาทำหน้าที่ซับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดของร่างเล็กก่อนที่ประตูที่ถูกล็อคจะเปิดออกด้วยความรวดเร็วร่างเล็กผละออกจาคิบอมทันที
"แกทำอะไรเพื่อนฉัน!!!!!!!" ฮยอคแจพูดด้วยแรงโมโหก่อนกะชากตัวคิบอมขึ้นมา
"อย่านะฮยอคเขาไม่ได้ทำไรฉัน"ลีดงเฮลุกขึ้นมาห้ามเพื่อนไว้ก่อนทำให้คอเสื้อของคิบอมถูกปล่อยลงในขณะที่เขาก็ยังไม่ยอมหันหน้าไปเจอร่างเล็กอยู่ดี
"ฉันไปละ เมื่อนายพร้อมให้ฉันเห็นหน้านายเมือ่ไหร่นายค่อยบอกก็ได้นะ" คิบอมพูดแค่นั้นก่อนจะยกมือแตะหัวคนตัวเล็กแต่ใบหน้าก็ยังคงไม่หันมามองเหมือนเดิมก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง
_____[ร้องให้พอ]_____
ความคิดเห็น