คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Vamp!! 1 :: พระจันทร์ดวงเก่า
VAMP!! 1 :: พระจันทร์ดวงเก่า
พระจันทร์ดวงโตส่องแสงอยู่เหนือปราสาทหลังเก่า สะท้อนให้เห็นชายร่างสูงกับปีกค้างคาวกลางหลังที่ยืนอยู่ยอดปราสาท ผมที่ยาวละแผ่นหลังพลิ้วไปตามสายลมเย็นยามค่ำคืน
"ทำอะไรอยู่" เสียงจากผู้มาเยือนบุรุษผู้มีใบหน้างดงามยามกระทบแสงจันทร์
”ฮีซอล" ร่างสูงกล่าวก่อนเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงเดิม
"แปลกที่หรือไง พรุ่งนี้นายต้องไปรายงานตัวที่โรงเรียนด้วยนะ"
"อื้ม รู้แล้ว"
"งั้นก็ไปนอนเถอะ แล้วนายจะได้รู้ว่าที่เนี้ยมีอาหารให้นายเหลือเฟือ" ฮีซอลพูดแค่นั้นก่อนจะบินลงจากหลังคาปราสาทตามด้วยอีกหนึ่งหนุ่มที่บินกลับห้องของตน ถิ่นใหม่ที่เพิ่งมาเยือน...
คิบอมคิดก่อนจะนอนพิงต้นไม้ใหญ่ภายในห้องนอนส่วนตัวก่อนที่ผมยาวจะหดสั้นเหลือทรงเดิมกับปีกและเขี้ยวที่หายไป ตอนนี้เค้าก็เฉกเช่นมนุษย์ธรรมดา และพรุ่งนี้เค้าก็ต้องอยู่ในโรงเรียนธรรมดา
พระจันทร์ดวงเดิมทอแสงสีนวลประกายสะท้อนส่งให้แสงดาวเจิดจ้ากระพริบปริบ ร่างบอบบางนอนกอดก่ายตัวบางของตน ใบหน้าหวานเหม่อมองภายนอกหน้าต่างบานใหญ่ ความมืดมิดที่ได้รับในยามค่ำคืนส่งผลให้ความเหงาภายในจิตใจแผ่กระจายทั่วร่าง เกล็ดน้ำตาสีใสตกลงภายใต้แรงโน้มถ่วงของโลก
..ท้องฟ้า พระจันทร์ ดวงดาว..
..กลางคืนที่โหดร้าย..
ภาพครอบครัว กับน้ำสีแดงสดที่ไหลนองออกมาจากร่างกาย กระจายทั่วสมองเล็กๆ เส้นประสาทภายในตื่นตัว พากันเต้นตึกๆ ๆๆๆ ราวกับไม่เคยได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อน ทั้งๆ ที่สิ่งเหล่านั้นกลับอยู่ตรงหน้าเมื่อครั้งนั้น น้ำตาหรั่งรินมากขึ้นพร้อมเสียงสะอื้น ตัวบางโยกคลอน ส่งเสียงครางสั่นเล็ดลอดตามไรฟัน
"คุณพ่อ คูณแม่ ~"
ร่างบางสะอื้นไม่หยุดก่อนสายตาจะจับจ้องยังดวงจันทร์ที่ส่องแสงอีกครั้ง
"พระจันทร์ใจร้าย นายจะซ้ำเติมชั้นไปถึงไหน ทำไม ทำไมไม่ไปให้พ้นๆ จะคอยซ้ำเติมชั้นทำไม" ร่างบางต่อว่าด้วยความเจ็บปวดก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเพลีย
"ดงเฮ!!!"เสียงใสร้องเรียกเพื่อนด้วยท่าทีร่างเริงทำให้คนที่เพิ่งมาถึงคลี่ยิ้มบางส่งให้ ตาสวยของผู้มาถึงกวาดมองรอบห้องเรียนที่ตอนนี้ผู้คนเริ่มทะยอยกันมาบ้างแล้ว
"นายเป็นอะไรรึเปล่าตาบวมๆ นายร้องไห้อีกแล้วเหรอ" ซองมินเอ่ยถามก่อนเดินเข้ามาใกล้เพื่อนรักของตน
"เฮ้ สวัสดียามเช้า มีอะไรเหรอ" ฮยอคแจผู้มาใหม่เอ่ยทักทายเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนยืนคุยกันอยู่
"ฮยอคนายดูตาดงเฮสิ" ซองมินพูดทำให้ไก่น้อยเข้าไปมองหน้าร่างเพื่อนรักใกล้ขึ้นก่อนจะเห็นตาที่บอบช้ำ
"ดงเฮ..."
"ไม่มีอะไรหรอก พวกนายก็คิดมากไปได้ชั้นเข้มแข็งกว่าที่คิดนะ" ดงเฮพูดก่อนที่จะชูสองนิ้วในท่าสู้ตายให้เพื่อนๆ ได้สบายใจซองมินเดินเข้าตบหลังเพื่อนรักเบาๆ
"มีอะไรก็บอกล่ะกัน ฉันไม่อยากเซ้าซี้นาย โอเคมั้ย ?" ดงเฮยิ้มบางพลางพยักหน้า เพื่อนทั้งสองจึงใจชื้นขึ้น และเช้านั้นก็มีแต่เสียงพูดคุยสนุกสนาน รอยยิ้มที่แสนสดใสของร่างบางสามคนภายในห้องเรียน
พระอาทิตย์ดวงโต ส่องแสงกระจัดกระจายทั่วทิศทาง กระจายแสงภายในให้สิ่งมีชีวิตภายใต้ท้องนภาจากโลกใบกลมให้มีความสดใส ถึงแม้นท้องฟ้านั้นจะสดใสสักเพียงไร แต่สำหรับคนที่ไม่เปิดรับความสว่างนั่น ภายในก็คงตกอยู่ในความมืดมิด
คอนโดสูงตระการตาพร้อมความไฮโซริมแม่น้ำที่หรั่งไหลเอากระแสความสุข ความเศร้าจากทุกแห่งหนมารวมกัน ห้องๆ หนึ่งในชั้นบนสุดประดับไปด้วยผ่านม่านสีดำสนิทปิดรอบทุกทิศทาง ไม่ให้แสงอันใดลอดเข้ามาได้แม้แต่น้อย
อึก อึก อึก อึก
เสียงดั่งกระแสน้ำไหลผ่านลงคอส่งต่อถึงกระเพาะอาหารใบเล็ก ร่างบอบบางนั่งคล่อมอยู่บนตัวร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงนุ่มสีดำอีกเช่นกัน ปากบางผละออกพร้อมโลหิตสีแดงฉานตามเขี้ยวและขอบปากบาง
"ฮัน ~ อร่อยจัง" ตาหวานหยาดเหยิ้มจ้องมองตาคมของบุรุษด้านใต้ แขนบางโอบรอบคอแกร่ง
"ดีที่จองซูชอบเลือดฮัน"
"ไม่ใช่แค่เลือดหรอกนะ" เสียงหวานเอ่ยบอกสวนขึ้นข้างใบหู ร่างเล็กกดคนด้านใต้ลงต่ำ และกาลเวลาก็นำพาสองร่างสู่
...........สวรรค์.............
ก๊อกๆ
เหมือนจะมีมารยาทแต่ประตูไม้ได้ถูกเคาะหลังจากเปิดมาเจอภาพเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว
"ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะ" เสียงหวานเอ่ยทำให้บุคคลสองคนที่นัวเนียกันอยู่ต้องผละห่างจากันแต่กระนั้นก็ทำให้เผยร่างเปลือยเปล่าทำให้ฮีซอลถึงกับหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นโยนให้บุรุษสองคนบนเตียง
"ฉันจะไม่รบกวนพวกนายเลยนะ ถ้าวันนี้คิบอมไม่ต้องไปโรงเรียนวันแรก ช่วยทำตัวให้สมกับท่านหัวหน้าตระกูลหน่อยนะฮันกยอง"
"ฮีซอล ฉันรู้หน้าที่หน่า"
"รู้ก็ดี หยุดแล้วพอสักที ได้เวลานายต้องไปโรงเรียนแล้ว คิบอมรออยู่ที่โรงเรียน ส่วนนายจองซู ถ้าไม่อยากเป็นแค่ของเล่น ถ้านายอยากขึ้นเป็นจักรพรรดินีของตระกูล ก็ช่วยทำตัวให้เหมาะสมด้วย มันรำคาญลูกตาชั้น" ว่าได้แค่นั้นร่างสูงก็ปิดประตูก่อนเดินออกจากห้องไปโดยไม่ใยดี
"เฮ้ พวกลิงๆ ฟังทางนี้กันหน่อยนะวันนี้เราจะมีคนเข้ามาใหม่เป็นญาติของฮันกยองช่วยทำตัวกับเค้าดีๆด้วยล่ะ" เสียงหัวหน้าห้อง เอ่ยขึ้นทำให้เพื่อนๆในห้องตกอยู่ในความเงียบก่อนที่สายตาทุกดวงจะจับจ้องไปยังขายาวที่ค่อยๆก้าวเข้ามาภายในห้อง
"คิม คิบอม รู้จักกันไว้ล่ะ"นายหัวหน้าห้องทำหน้าที่อีกครั้งในขณะที่เสียงซุบซิบถึงเรืองใบหน้าอันหล่อเหลาของคิบอมจะเริ่มซ่อกแซ่ก แต่มีใครบางคนกำลังเจ็บปวดจากการสบสายตากับบุรุษหนุ่มผู้นี้
"ดงเฮ!!!"
เสียงฮยอกแจและซองมินเพื่อนเกลอดังขึ้นพร้อมกับปราดเข้าดูร่างของดงเฮที่ค่อยๆ ทรุดลงจากเก้าอี้ และเสียงนั่นก็ทำลายข่ายมนตร์บางที่มีเพียงไม่กี่คนที่สัมผัสได้ออกไป
"ดงเฮ เป็นอะไรรึป่าว ?"
"มะ..ไม่เป็นไรๆ" มือเล็กค่อยๆ ดันตัวเล็กของตัวเองขึ้น โดยมีแขนของเพื่อนช่วยประคอง ทุกอิริยาบท ทุกการกระทำของร่างนั้น ถูกสายตาคมจับจ้องไม่วางตา เพื่อนทั้งหลายในห้องหันกลับมองหน้ากระดานเมื่อสถานการณ์กลับคืน
"เอาล่ะ คิบอมหาที่นั่ง แล้วเราจะได้เข้าบทเรียนแรกของเทอมกัน" อาจารย์คนสวยเดินเข้ามาพร้อมกล่าว แต่พอขึ้นคำว่าบทเรียนแรกของเทอมเท่านั้นแหละ เสียงโอดครวญทั้งหลายแหล่ดังขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
แล้วหรือร่างสูงจะสนใจ ก้าวย่างดังอาชาเข้าไปภายในแถวโต๊ะเรียน เลือกโต๊ะถัดจากคนที่ตนจ้องไม่วางตาไปสองโต๊ะ
"แล้วเจอกันนะ ฮัน ~" เสียงหวานที่ดังเข้ามาไม่ใช่เบาจากการที่อาจารย์เกิดการประหยัดไฟ ไม่เปิดแอร์เปิดแต่ประตู ร่างอรชรควงคู่มากับร่างสูงใบหน้าคมเข้ม พอถึงที่หมายหน้าห้อง กลับดันตัวเองเข้าทาบทับผลักฮันกยองเข้าติดกำแพง ตามประกบริมฝีปากกันไม่ยั้ง ท่ามกลางสายตาโตของคนทั้งห้องเรียนที่มองมา คิบอมมองเนือยๆ แล้วผละสายตามามองคนที่ตนสนใจ
"เดี๋ยวก็โดนฮีชอลว่าอีกหรอก" ฮันกยองว่าขณะถอนริมฝีปากออก แต่คนอีกกลับยิ้มยั่วบาง ๆ
"ใครจะสน แล้วเจอกัน จุ๊บ" เมื่อร่างบางลับสายตาไป ฮันคยองก็เดินเข้ามายังที่นั่งของตน ไม่ได้สะทกสะท้านและรู้สึกกับเหตุการณ์การมองของคนทั้งห้อง แม้กระทั่งอาจารย์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย
"ว่าไงคิบอม"
"ก็ดี" ฮันกยองเอียงหัวพูดกับลูกพี่ลูกน้องตนในขณะหยิบตำราเรียนขึ้นมาก่อนที่คิบอมจะเริ่มเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งโดยที่เค้าก็กำลังรับรู้ถึงสายตาที่จ้องมาสายตาที่เค้ารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
"ดงเฮ...นายจ้องคิบอมตลอดเลยนะ"ซองเพื่อนรักข้างๆกระซิบในขณะที่สาตามองเพื่อนรักที่เอามืกุมคอเสื้อตัวเองไว้พร้อมการหายใจถี่รัว
"ดงเฮ นายไหวแน่นะ..."ฮยอคแจเพื่อนอีกคนถามขึ้นก่อนจะได้รับคำตอบเดิม
"ชั้นไม่เป็นไรจิงๆพวกนายวางใจเหอะ"
"แต่ว่าฉันคิดว่านายควรไปห้องพยาบาล..."
"อาจารย์ครับผมจะพาดงเฮไปห้องพยาบาล!!!" คิบอมลุกพรวดขึ้นก่อนจะเดินไปลากแขนผู้ที่ถูกกล่าวถึงโดยไม่ได้สนใจว่าอาจารย์จะอนุญาตหรือไม่ ก่อนจะพาร่างบางลากออกไปนอกห้องในทันที
“คิบอม !! ปะ..ปล่อยฉันนะ จะ. .เจ็บ !!!” ข้อมือบางที่ถูกพันธนาการด้วยมือหนาถูกสะบัดโดยเจ้าของร่าง แต่กระนั้นแรงที่มีอยู่บางเบาหรือจะสู้แรงของคนตัวสูงได้ คิบอมเดินนำต่อไปไม่สนใจ ก่อนจะถึงที่หมาย ..ห้องพยาบาล
“อ๊ะ. .อ๊าาา . .ซะ. .ซีวอน ..อีกสิ” ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาร่างของคนสองคนที่ร่วมสร้างบทรักที่เร้าร้อนก็เข้ามาในตาของคนทั้งคู่ การโยกคลอนของสองร่างเรียกเลือดให้กองบนใบหน้าไม่ยาก
“คะ..คิ . .อ๊ะ !!” ยังไม่ทันที่ดงเฮจะเอ่ยถามอันใดกลับโดนคิบอมลากขึ้นไปในซอกลืบที่เป็นล็อกเกอร์แคบ ๆ ความแคบที่ทำให้ทั้งสองอยู่ใกล้กันเหลือจินตานาการ หัวใจจากอกบางเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“อ๊าาาาาาาา” เสียงครางสุดท้ายของการปลดปล่อยดังมาถึงคนที่แอบอยู่ ดงเฮหน้าแดงแจ๋เมื่อนึกถึงภาพการกระทำ
“ผมมีความสุขจัง” ผู้กระทำด้านบนลงกอดร่างด้านล่าง ที่ตาหวานกระพริบปริบๆ ปากบางเรียกอากาศเข้าภายในด้วยความเหนื่อย
“ก็ดีแล้ว เรากลับกันดีกว่า” เจ้าของเสียงครางหวานเมื่อกี้เอ่ย ทั้งคู่ที่ร่วมรักจัดการแต่งชุดที่กระจัดกระจายอยู่ไม่ห่าง
"คะ . .ใครกันน่ะ? ??" ดงเฮเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกักเมื่อทั้งคู่เดินออกจากห้องพยาบาลไป ร่างทั้งสองที่หลบอยู่ตรงล็อกเกอร์ออกมาจากที่หลบซ่อน ก่อนที่คิบอมจะเอ่ยตอบพร้อมคำถาม
"เมียฮันกยอง นายไม่เห็นที่ผู้ชายคนนั้นยืนจูบฮันกยองหน้าห้องหรือ”
“. . .” ไร้ซึ่งเสียงเอ่ยตอบ มีแต่การส่ายหน้าให้ ตาสวยหันมองนอกห้องพยาบาลอีกครั้งพร้อมความคิดต่างๆ ..เมียฮันกยองมีชู้ ? ??
ไม่ทันที่จะคิดอะไรให้มากความ คิบอมก็จับข้อมือบางอีกครั้งพลางลากไปที่เตียงๆ หนึ่ง อุ้มร่างเล็กขึ้นไปอยู่ด้านบนเร็วรี่
"นายเป็นอะไร ? ??" คิบอมถามอาการ แบมือหนาเข้าสัมผัสอุณหภูมิร่างกายบนหน้าผากหน้าหวาน
"คะ..คือ"
ร่างสูงยังใช้สายตาคาดคั้นแต่คนตัวเล็กกลับเบือนหน้าหนีทำให้คิบอมต้องดึงใบหน้าหวานให้กลับมาทางตน
"นายมองฉันทำไม"คิบอมยังคงถามต่ออารมณ์เค้ากำลังจะแรงขึ้นสายตาคมจ้องมองไปที่ดวงตากลม น้ำตากำลังเอ่อล้น สายตานี้.... อยู่ดีๆคิบอมก็เกิดอาการปวดหัวขั้นรุนแรงก่อนต้องถอยห่างออกมาจากดงเฮทำให้คนตัวเล็กเป็นอิสระก่อนคิบอมจะลงไปนอนทรุดลงกับพื้น ดงเฮถึงแม้จะตกใจแต่ก็รีบวิ่งเข้าไปหาร่างสูง
"น...นายเป็นอะไร" ร่างบางถามก่อนพยามแตะต้องแต่ก็ถูกอีกฝ่ายปัดมือออก
"อย่ามายุ่ง!!!!!" คิบอมพูดก่อนจะรีบวิ่งออกมาจาก้หองพยาบาล
ดงเฮไม่มีทางเลือกใดๆ และไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวในตอนนี้ จึงเดินไปทางตู้ยาแล้วเลือกยาแก้ปวดหัวมารับประทานแล้วเดินไปนอนบนเตียง
กริ๊งกร๊อง ๆๆ ๆ ๆๆ
ระฆังทองคำขาวถูกตีบ่งบอกการพักกลางวันของโรงเรียนแห่งนี้ กระเพราะที่ร้องเพลงเป็นจังหวะซิมฟอนี่ของหลายคนแย้มยิ้มเมื่อได้ยินเสียง แล้วจึงถูกเจ้านายตัวเองที่ทรมานกับการนั่งฟังกระเพราะของตัวเองโอดครวญไปรับประทานอาหารตามที่ใจต้องการ
"ฮันกยองนายไม่ไปกินข้าว? ?" คิบอมหันถามเมื่อตนเก็บของเรียบร้อย แต่อีกคนยังนั่งประหนึ่งรูปสลักที่ไม่ขยับเขยื่อน
"ยัง นายไปก่อน ฉันต้องไปรับจองซู" ฮันกยองหันตามเสียงถาม แล้วตอบคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่บ่งอารมณ์อันใด
"หึ โง่" เสียงคิบอมพูดพร้อมแสยะยิ้มแต่นั่นก็ทำให้ฮันคยองหันมามอง
"นายว่าไงนะ"
"เปล่า" คิบอมตอบเสียงเรียบก่อนหันหน้าออกไป สายตานั้น... ความคิดยังงคงวกวนเกี่ยวกับดวงตากลมโตของใครบางคน เค้าเคยเห็นแน่ๆ แต่ที่ไหนล่ะ
"ว่าแต่โรงเรียนนี้เป็นไงบ้างสำหรับนาย"
"ก็ดี"
"ก็ดี...ดีแน่ๆล่ะคืนนี้ฉันจะให้นายดูว่าแถวนี้อาหารเยอะชั้นเลิศแค่ไหน" ฮันคยองพูดยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินห่างออกไป
"อ๊า ฮัน ~ จองซูนั่งรอตั้งนาน นึกว่าฮันจะไม่มารับจองซูแล้วซะอีก" คนหน้าหวานที่นั่งอยู่คนเดียวภายในห้องเมื่อเห็นคนรักของตนเดินเข้ามา จึงรีบลุกขึ้นเข้าโอบรอบคอคนตัวสูงแล้วกระซิบบนลำคอแกร่ง ลมหายใจอุ่นๆ กับเสียงหวานๆ ทำเอาเจ้าของร่างที่ได้รับฟัง จับใบหน้าหวานให้เงยขึ้น มอบจุมพิตอันแสนวิเศษ ที่ร้อนเร้า กระแทกใจคนที่รับสุดๆ ฮันกยองผละริมฝีปากออก แลบลิ้นหนาไปบนกลีบปากบางฉ่ำ ก่อนเอ่ย
"แทนคำขอโทษ"
"เอ. .จะยกโทษให้ดีมั้ยน้าาาา" ร่างบางทำท่าครุ่นคิด
"อ๊ะ !!" ท่าทางที่น่ารักทำให้ฮันกยองต้องอุ้มตัวบางให้นอนแผ่หลาบนโต๊ะเรียนขนาด 1 คน เร็วจนคนถูกอุ้มต้องร้องออกมาก่อนกิจวัตรประจำวันของคนสองคนจะดำเนินอีกครั้ง
เวลาผ่านไปรัตติกาลที่มีแสงจันทร์ทอส่องยามวิกาลที่ผู้คนต่างเข้าสู่นิทรารมณ์แต่สำหรับบุคคลที่ปราสาทแห่งนี้แล้ว นี่ล่ะเปรียบเสมือนยามเช้า ปีกดำกางออกเขี้ยววาววับรับแสงจันทร์กับกงเล็บยาวเตรียมพร้อมสำหรับการล่าเหยื่อ
"คิบอม" เสียงเรียกบุคคลที่บัดนี้เส้นผมที่เคยสั้นกลับยาวขึ้นและดวงตาดำรัตติกาลนั้นให้หันมามอง
"ฮีซอล"บุคคลที่เปรียบเสมือนพ่อบ้านเข้ามาที่ห้องใหญ่ของชายหนุ่มพร้อมขวดแก้วเล็กๆที่บรรจุน้ำยาสีม่วงใสบริสุทธิ์ไว้
"กินยานี่ก่อนสิ แล้วคืนนี้...."
"ทำไมต้องกิน ทำไมไม่เคยมีใครบอกว่านี่คือยาอะไร"
"คำสั่งของท่านจักรพรรดิ์"
"คำสั่ง!!!!!!" คิบอมตวาดเสียงแข็งก่อนจะเข่นเขี้นยวด้วยอารมณ์ที่กำลังประทุ เขาต้องกินยานี้มานับกี่ปีแล้ว กี่ปี....
"รีบกินซะ ซีวอนรอนายอยู่" ฮีซอลพูดก่อนจะยื่นขวดยาเล็กๆให้คิบอม ถึงไม่เต็มใจแต่เขาก็ต้องทำ แวมไพร์หนุ่มรับยามาก่อนจะกระดกรวดเดียวหมด
"ถ้าพร้อมแล้สวก็ไปได้แล้ว" ฮีซอลเอ่ยเสียงเรียบก่อนเดินนำคิบอมไป
"นายมาทำไม จองซู !" คิบอมเมื่อมาถึงที่ที่ต้องการแล้วจัดการเก็บปีกที่แผ่ออกเข้าที่ แววตาไม่สบอารมณ์ฉายขึ้นชัดเจนเมื่อเห็นคนหน้าหวานข้างกายฮันกยอง ส่วนฮันกยองเมื่อได้ยินคำถามที่เหมือนจะดูหมิ่นคนรักของตน จากที่ยืนเฉยๆ รอคอยการมาของคิบอมและฮีชอล กลับกางปีกสีดำขึ้นมารวดเร็ว เขี้ยวสีไข่มุกสวยงามโผล่พ้นขอบปากพร้อมเสียงคำราม ตาคมสีขาวดำกลายเป็นสีแดงเลือด จ้องคิบอมผู้ถามเขม็ง
"ทำไมพวกนายต้องทะเลาะกัน !!" ฮีชอลผู้ดูแลที่มองดูเหตุการณ์อยู่เข้ามาห้ามทับไว้ ฮันกยองผละออกแล้วหันไปทางคนรักของตน ส่วนคิบอมที่มองภาพนั้นฉีกยิ้มออกมา แล้วประชดเข้าอย่างจัง
"ระวังเขาที่โดนสวมไปชนอะไรเข้าล่ะ"
"หมายความว่าไง!!!" ฮันกยองประกาศกร้าวก่อนจะรี่เข้าไปหาเรื่องอีกครั้งแต่ก็ดดนฮีซอลห้ามไว้ก่อน
"หยุดกัดกันได้แล้ว ฮันกยองถ้านายยังอยากเป็นจักรพรรดิ์อยู่ล่ะก็ช่วยทำตัวให้มันสมกับตำแหน่งหน่อย" ฮีซอลพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยความระอา
"ชิส์ ถ้านายยังว่าร้ายจองซูอีกล่ะก็....ไม่จบง่ายๆ แน่คิบอม" ฮันกยองพูดก่อนจะออกบินไปก่อนโดยตามไปด้วยฮีซอล เหลือเพียงจองซูและคิบอมที่ยังคงอยู่บนหลังคาปราสาทมืดแห่งนี้
"คิบอม ไม่ว่านายจะรู้อะไรมาแต่นายคิดเหรอว่าฮันเขาจะชื่อนายมากกว่าฉัน" จองซูพูดสายตาหยั่งเชิงถูกส่งไปยังบุรุษหนุ่ม
"ก็คิดไว้ล่ะกันว่าพี่ชายฉันก็ไม่ได้โง่" คิบอมพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะสยายปีกสีดำบินตามออกไปโดยทิ้งร่างสวยที่กำมือของคตนแน่นด้วยอารมณ์แค้น
____[พระจันทร์ดวงเก่า]____
ความคิดเห็น