ลุ้นรักคู่อริ ตีพิมพ์สนพ อิงค์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่สอง

17.00 น.  ณ สำนักงานย่อยบริษัท ดีไรท์ คอลเซาท์ทิง แอนด์ ไฟแนนเชียล ประเทศไทย

          ประตูห้องทำงานของหัวหน้าแผนกที่ปรึกษาด้านการเงินถูกเปิดประตูออกเบาๆ ผู้เข้ามาใหม่ปรายสายตามองหญิงสาวที่นั่งทำงานอย่างตั้งใจอยู่บนโต๊ะด้วยความรู้สึกหลากหลาย ด้วยวัยเพียงยี่สิบหกปีกับหน้าที่หัวหน้าแผนกในบริษัทด้านการเงินยักษ์ใหญ่พร้อมด้วยดีกรีปริญญาเอก อีกทั้งความพร้อมทั้งด้านรูปร่างหน้าตาฐานะที่มากอปรในตัวหัวหน้าแผนกที่ปรึกษาด้านการเงินคนนี้ล้วนแล้วแต่ทำให้ผู้หญิงทั้งโลกต้องอิจฉา ทั้งความขยันในหน้าที่การงานที่มีเหลือล้นนั้นจะทำให้เจ้าตัวเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานอีกไกลโข หากใครได้รู้จักดอกเตอร์ดาริกาคนนี้แล้วล่ะก็คงได้ชื่นชมแน่ว่าเป็นผู้หญิงที่เกิดมาโชคดีที่สุดแล้ว

          แต่ อนิจจา คนเราใช่ว่าจะโชคดีในชีวิตเสียทุกเรื่อง อย่างน้อยผู้หญิงตรงหน้านี้ก็มีปัญหาในชีวิตกับเขาอยู่เรื่องหนึ่งเหมือนกัน นั่นคือปัญหาเจ้านายกับลูกน้อง!

          หญิงสาวที่นั่งทำงานอยู่ด้วยความตั้งใจนั้นไม่ได้รู้สึกตัวว่ามีแขกเข้ามาในห้อง คนที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องเธอจึงเอ่ยเรียกเบาๆ ตามมารยาท

 “ดอกเตอร์ดาริกาคะ”

          “อ้าว มาเงียบๆ มีอะไรหรือคะพี่นวลเพ็ญ” ดาริกาสะดุ้งเล็กน้อยไม่รู้ว่ามีคนเข้ามา เอ่ยทักออกไป

          “คุณสุธัตเรียกเข้าพบค่ะ”

          “อีกแล้วเหรอ” คนถูกเรียกขยี้ผมนุ่มสลวยของตัวเองเสียแรงด้วยความเครียด

“ใช่แล้วค่ะท่านรออยู่ ดอกเตอร์รีบไปก็แล้วกันนะคะ” นวลเพ็ญบอก แล้วเดินออกมานอกห้องโดยที่เปิดประตูค้างไว้ราวกับจะบังคับให้เธอออกไปหาบอสใหญ่ในนาทีนี้ให้จงได้

“พอกันทั้งเลขา ทั้งเจ้านาย” ดาริกา ขยี้หัวตัวเองอีกรอบด้วยความเซ็ง  แต่นึกได้ว่าอาจจะเพิ่มประจุไฟฟ้าสถิตย์ให้ผมจนผมเสียจึงระมือออกมาพูดกับตัวเองปลงๆ

“โอเค โอเค ไปก็ไป ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 เสียงเคาะประตูห้องทำงานอย่างมีมารยาทสามครั้งดังขึ้น ชั่วอึดใจหนึ่งเสียงอนุญาตจากในห้องก็เอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้  ดาริกาถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เธอเบื่อหน่ายกับการถูกเจ้านายเข้าพบด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียจริง หากว่าเขาเรียกมาสั่งงานสั่งการจะหนักแค่ไหนเธอก็คงทนได้ แต่จากประสบการณ์หนึ่งเดือนที่ทำงานมานี้ทำให้เธอทราบได้เลยว่าถูกเรียกเข้าพบสามครั้งจะเป็นการคุยเรื่องงานจริงๆ แค่ครั้งเดียว นอกจากนั้นจะเป็นเรื่องไร้สาระแน่นอน และครั้งนี้เห็นสายตาของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วไม่ต้องเดาเลย คงไม่พ้นอีหรอบเดิม

ดาริกาอยากให้การฆ่าคนตายไม่ผิดกฎหมายจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นได้คนที่จะตายด้วยน้ำมือเธอคนแรกคือนายสุธัตคนนี้นี่แหล่ะ

          “ดอกเตอร์ดาริกามาเร็วจริง มาๆ เชิญนั่ง” ใบหน้าอวบอูมไม่แพ้เลขาหน้าห้องยิ้มจนตาหยี  ผายมือเชิญให้เธอนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา หญิงสาวถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วเดินมานั่ง เมื่อวานเงินเดือนเดือนแรกเพิ่งออก ถ้าอาทิตย์นี้เจ้านายเรียกเข้าพบทุกวันเธอจะลาออกไปหาทำงานที่ใหม่ แม้ว่าเพื่อนเธอจะเฉ่งในความไม่มีน้ำอดน้ำทนของเธอแค่ไหน หรือว่าแม้ที่นี่จะเงินเดือนสูงกว่ากี่เท่าก็ตาม ถ้าหากดาริกาได้หมดความอดทน เธอจะลาออกให้ดู

          “บอส มีอะไรสั่งงานคะ” ดาริกาหยิบสมุดเตรียมมาจดคำสั่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีงานจะสั่งหรอก วันนี้วันศุกร์ งานจะถูกสะสางให้เกลี้ยงตั้งแต่ก่อนสี่โมงแล้ว ตอนนี้ห้าโมงเย็นทุกคนกำลังจะเร่งทำงานล่วงหน้าของวันจันทร์ แล้วรีบกลับกันมากกว่าซึ่งบางคนก็เลือกที่จะกลับบ้านเลย แล้วมาเริ่มต้นใหม่วันจันทร์เลยก็มี

          “บอกกี่ครั้งแล้ว เรียกพี่ธัต เรียกว่าบอสดูไม่สนิทสนมเลย” ดาริกามองหน้าคนบอกแล้วอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ให้เรียกว่าพี่หรือ ช่างไม่รู้จักส่องกระจกเลยฉันเพิ่งจะยี่สิบหก ส่วนคุณหัวล้านตามวัยจนผมแทบไม่เหลือสักเส้น ยังจะมาให้เรียกพี่อีก เธอคิด

          “เรียกบอสดีแล้วค่ะ บอสรีบสั่งงานมานะคะ ดิฉันจะได้รีบกลับ”

          “โธ่ จะรีบกลับไปไหนจ๊ะ พี่ว่าจะชวนไปทานข้าวเย็นที่ร้านอาหารฝรั่งเศสเปิดใหม่แถวสาทร ร้านนี้บรรยากาศดีมาเลยนะ ฉลองครบรอบหนึ่งเดือนที่เราร่วมงานกันมาดีมั้ย” นั่นไง เธอคิดไว้ไม่มีผิด  ดาริกาหายใจเข้าลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบในใจ

          “ไม่ว่างค่ะ”

          “ไม่ว่างอีกแล้ว พี่ชวนมาตั้งนาน ไม่ยอมใจอ่อนสักที” เขาพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ราวกับวัยรุ่นอายุสิบหกออดอ้อนสาว แต่สำหรับคนฟังนั้นได้ยินแล้วพาลจะเป็นลมให้ได้ เพราะความรังเกียจ

 “แล้วเรื่องที่พี่ให้ดอกเตอร์ ไปลองตรองดูล่ะจ๊ะ ว่ายังไงหรือว่าจะขอเพิ่มรายเดือนอีก เสนอมาได้นะ พี่เต็มใจรับฟัง” พอเจอคำถามนี้ดาริกาก็สูดลมหายใจเข้าลึกกว่าเดิม คราวนี้นับหนึ่งถึงยี่สิบเลยทีเดียว

          การฆ่าสัตว์เป็นบาปหนอ แม้จักเป็นหมูปิศาจตัวเดียว แต่ก็ต้องชดใช้กรรมนานเหมือนกัน อดทนไว้ดาริกา อดทนไว้

          “เรื่องเป็นบ้านน้อยบอสเหรอคะ ดิฉันยืนยันคำเดิมค่ะว่าไม่ และไม่ต้องมาคุยเรื่องนี้กันอีก กรุณาอย่ามายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของดิฉัน บอสจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยคะ ถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” ดาริกาลุกขึ้น อยากจะรีบกลับก่อนที่จะอดใจไปชกหน้าอูมๆ นั้นไม่ไหว น่าเบื่อจริงๆ ที่จะต้องมาฟังเขาชวนไปเป็นบ้านน้อยแทบจะวันละสามเวลาหลังอาหารคนอย่างดาริกาไม่ได้อดอยากพอที่จะไม่กินน้ำใต้ศอกใคร แม้ว่าตอนนี้จะยังโสดและอาจจะขึ้นคานในอนาคต แต่ว่าเธอก็ไม่มีทางที่จะเลือกข้อเสนอของเจ้านายชีกอคนนี้เป็นแน่

          “เดี๋ยวสิ  แหม” ร่างอ้วนลุกขึ้นมารั้งแขนเธอไว้ก่อนจะเดินออกจากห้อง ดาริกาสะบัดมือเขาออกอย่างรังเกียจ ไม่อยากให้เขามาเฉียดใกล้เลย

          “มันจะมากไปแล้วนะ” เธอพูดเสียงดัง

 “ฉันมาทำงาน ไม่ได้มาขอส่วนบุญจากคุณ”

          “ลองตรองดูใหม่สิจ๊ะ นึกถึงอนาคตหน้าที่การงานดีๆนะ นี่เพราะพี่ชอบดอกเตอร์นะ มาทำงานก็ได้เป็นหัวหน้าแผนกเลย แต่ถ้าดื้อพี่ก็ไม่รับรองนะว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง ช่วงนี้งานหายากนา” หนอย ชักเอาใหญ่ ถึงกับเอาหน้าที่การงานมาขู่ แล้วยังขี้โม้ให้จับได้อีก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า สำนักงานใหญ่มีคำสั่งแต่งตั้งเธอมาจากอเมริกาให้มาเป็นหัวหน้าแผนกที่ปรึกษาด้านการเงิน เพราะตอนเธอฝึกงานที่นั่นเมื่อเรียนปริญญาเอก เจ้าของบริษัทที่เป็นพ่อเพื่อนสนิทให้เธอทำงานที่สำนักงานใหญ่เลยแต่เธอยืนยันว่าจะกลับเมืองไทย จึงมีคำสั่งบรรจุเธอเข้าทำงานที่สาขาลูกที่เมืองไทยในตำแหน่งนี้ ไอ้หมูจอมเบ่งนี่เอามาอ้างว่าเป็นคำสั่งตัวเองหน้าตาเฉย ดาริกาไม่กลัวว่าจะโดนเขาไล่ออกแม้แต่น้อย เพราะที่ทำงานอยู่ที่นี่เธอก็อยากจะลาออกวันละสามหน ความรู้เธอก็มี ประวัติการทำงานตอนอยู่อเมริกาก็เป็นเลิศ งานจะหายากแค่ไหนก็ตาม เธอต้องได้รับเลือกเข้าทำงานแน่ๆ เธอมองดวงตายิบหยี ที่ฉายแววไม่ใสซื่อแล้ว อยากเอานิ้วทิ่มนัก เธอทนให้มันพูดจาแทะโลม มาได้ยังไงเป็นเดือนนะ

          “ก็ได้ งั้น ฉันขอลาออก” ดาริกาประกาศกร้าว ไม่ขอทนกับเจ้านายชีกออีกต่อไป งานใหม่ ไม่ได้หายากสักเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่มีงานทำเธอจะไปขายหมูปิ้งหน้าปากซอยดีกว่าที่จะมีเจ้านายแย่ๆ แบบนี้

          “คิดดีๆ ก่อนนา” เขาเอื้อมมือจะมาโอบไหล่เธอไว้ ดาริกาเบี่ยงตัวหนีอย่างรังเกียจ ก้าวฉับๆ จะออกไปจากห้อง เธอจะไม่ขอทนอีกแล้ว

          “เอ๊ะ อีนี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง โง่นัก เงินเดือนเป็นแสนๆ ทั้งบ้านทั้งรถก็ไม่เอา ทำเป็นหยิ่งเรียกค่าตัวเพิ่ม” สุธัตสบถคำหยาบคายออกมา ก่อนที่จะคว้าแขนดาริกา จนเซล้มมาใกล้ตัว แล้วเขาก็พยายามที่จะกอดหญิงสาวไว้ แต่ก็ไม่ง่ายนักเพราะด้วยร่างที่เทอะทะของเขาเอง และดาริกาที่ดิ้นพราดๆ นั้นทำให้เขาดึงร่างเล็กเข้าสู่อ้อมกอดไม่ได้อย่างที่คิด

          “ว้าย นี่ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า” ดาริกา ดิ้นรน ทั้งทุบ ทั้งตี เจ้านายจอมหื่น พยายามร้องเสียงดังๆ แต่รู้ว่าคนข้างนอกคงไม่ได้ยินแน่ๆ ในเมื่อห้องปูพรมหนาเก็บเสียงได้ดีขนาดนี้

          “ยอมซะดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว พี่สัญญาว่าจะเลี้ยงเป็นอย่างดีเลย” เขาพูดดีๆ กล่อมลูกน้องที่หมายตามาเป็นเดือน ให้ยอมอ่อนข้อ

          “ฉันบอกให้ปล่อย ไอ้บ้า หยุดสำรอกออกมาสักที ฉันชักเอียนกับคำพูดแกแล้วนะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะลาออก ปล่อยนะไอ้หมูไม่เจียมตัว หนอย หวังว่าจะได้แอ้มฉันเหรอ ไปเกิดใหม่แล้วหน้าหล่ออย่างเคน ธีรเดชก่อนเถอะฉันถึงจะมอง” ดาริกาใส่ไปเป็นชุด

          “ดอกเตอร์ ทำไมพูดกับพี่อย่างนี้ พี่รักดอกเตอร์มากเลยนะ กับคนอื่นพี่แค่เล่นๆ ด้วยแต่นี่พี่จริงจรัง กล้าเสนอให้อย่างที่ไม่ให้ใครมาก่อนเลยนะ” เขายังไม่ปล่อย กลับบอกรักเธอหน้าตาเฉย

          “ไอ้หมูทะลึ่ง ฉันไม่ได้อยากได้แจคพอตนี้หรอกนะ ฉันขอลาออก ปล่อยนะ” หญิงสาวกรี๊ดสุดแรงเกิด แต่ดิ้นสู้แรงมหาศาลของสุธัตไม่ได้ มืออูมๆ น่ารังเกียจเกาะมือเธอทั้งสองข้างไม่ยอมปล่อย เขายังพยายามจะเอื้อมมือมาแตะต้องร่างกายของเธออีก

          “ถ้าลาออก พี่จะส่งจดหมายเวียนไปทุกบริษัทว่าดอกเตอร์ขโมยเงิน เลยถูกไล่ออก ดูซิว่าบริษัทไหนจะยอมรับหัวขโมยเข้าทำงาน เพราะนั้นดอกเตอร์รับข้อเสนอของพี่ดีๆ ซะ จะได้ไม่ลำบากทีหลัง”

          “ไอ้หมูตอน แกจะเล่นอย่างนี้เลยใช่มั้ย ตายซะเถอะ” ด้วยความเคียดแค้นที่พุ่งถึงขีดสุด ดาริกาไม่รู้มีเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอสะบัดมือน่าเกลียดนั้นหลุดไป แล้วผลักเขากระเด็นไปกระแทกที่พื้นเสียงดังสนั่น

 “แกจงใจรังแกฉันใช่มั้ย ไอ้ชีกอ โรคจิต วิตถาร พิการด้านจิตใจ ฉันขอลงโทษแกเอง หึ เอาไป นี่ เตะแรก สำหรับความอับปรีย์ของแก”

เท้าที่หุ้มด้วยรองเท้าส้นสูงสีแดงสดของปราด้า ฟาดผลั๊วะไปที่สีข้างของสุธัตอย่างแรง เขาตัวงอเป็นกุ้งทันที

 “เตะที่สอง ข้อหาที่แกกล้าเอามือสกปรกมาลวนลามฉัน” เท้าเล็กแต่แรงโกรธมหาศาลฟาดอีกที

“เตะนี้ ที่แกกลั่นแกล้งเรื่องงาน ฉันจะบอกนะว่าฉันยอมขายหมูปิ้งดีกว่ามาทำงานกับตือโป๊ยก่ายกลับชาติมาเกิดอย่างแก”

เธอเตะเขาไปอีกหลายที จนนึกเจ็บเท้า และรู้สึกสงสารรองเท้าคู่ละหลายหมื่นที่ไม่ควรจะมาแปดเปื้อนมากเกินไป ดาริกามองร่างที่นอนโอดโอยแทบเท้าเธออย่างสะใจ ขอบคุณพระเจ้าเหลือกเกินที่เธอเลือกใส่กางเกงมาทำงานในวันนี้ ทำให้ได้ใช้วิชามวยไทย ได้เต็มคราบจริงๆ

          “จำไว้เลยนะ คนอย่างดาริกาจะมาหยามไม่ได้ง่ายๆ” เธอชี้หน้าเจ้านาย ซึ่งจะเป็นอดีตต่อไปจากวินาทีนี้ ร่างอ้วนไม่ตอบโต้อะไรเนื่องด้วยไม่มีแรง และไม่กล้าต่อกรกับร่างเล็กที่มีเรี่ยวแรงมหาศาลได้ ดาริกาเตรียมจะเดินจากไปแต่ก็ตัดสินใจหันกลับมาที่สุธัตอีกที

“ขออีกทีเถอะ ยังไม่สะใจ” กำปั้นน้อยๆ ฟาดเข้าที่เบ้าตาเขาอีกที ดาริกายกมือขึ้นมาสะบัดน้อยๆ แล้วเดินเชิดออกมา ลาก่อนเจ้านายเฮงซวย ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย เปิดประตูหน้าห้องออกมาเห็นนวลเพ็ญเอาที่เอาหูแนบประตูอยู่ หลบฉากไม่ทันก็บอกไปว่า

          “พี่นวลเพ็ญ ช่วยเรียกมูลนิธิเก็บศพมาทีเถอะค่ะมีตือโป๊ยก่อยนอนขึ้นอืดในห้องเจ็บหนักต้องการหมอด่วน” แล้วดาริกาก็เดินเชิดหน้าออกมาแต่พองาม เธอจะต้องออกจากบริษัทที่ดีแต่มีประธานกรรมการเหลาแหย่อย่างมีศักดิ์ศรี

          นวลเพ็ญมองตามดาริกาไปอย่างชื่นชม เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าคนอย่างดาริกาต้องไม่ยอม เลขาวัยใกล้เกษียณรีบกุลีกุจอตามรถพยาบาลทันที เพราะว่าเจ้านายคงอาการหนักน่าดู

ภาพหญิงสาวที่กำลังเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานใส่กล่องใบเล็กสองสามใบ ด้วยอารมณ์ที่กระแทกกระทั้น เป็นที่จับตามองของคนในแผนกที่ปรึกษาด้านการเงิน บางคนถึงกลับมาจับกลุ่มซุบซิบนินทาตามหน้าที่ประจำ แต่คนที่เก็บของอยู่ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องแคร์ใครอีก วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะเหยียบอยู่บริษัทนี้แล้วสาบานกับโต๊ะทำงานนี้เลยว่า คนอย่างดาริกา พงษ์พาณิช จะไม่มาเหยียบที่นี่อีกอย่างเด็ดขาด จบสิ้นกันสักที

          “พี่แป้ง เก็บของทำไมพี่” ธนายุต ชายหนุ่มหน้าตาดี ที่เป็นลูกน้องของดาริกาในแผนก เป็นคนแรกเดินเข้ามาถามด้วยความตกใจ ดาริกาเพิ่งเข้ามาทำงานได้แค่เดือนเดียวเท่านั้น แล้วทำไมหัวหน้าแผนกของเขาต้องเก็บของโยนใส่กล่องอย่างรีบเร่งนัก ราวกับว่าอยากหนีไปเร็วๆ อย่างนั้น  ท่าทางเหตุการณ์จะซ้ำรอยอีกแล้ว คนที่ทำงานมาก่อนเดาในใจ

          “พี่จะออกจากที่ทำงานแล้ว”

          “เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย  แล้วเจ้านายว่าไงบ้างอ่ะพี่”

          “แกก็เข้าไปดูมันเองสิ ไอ้หมูตอนตัณหากลับนั่นป่านนี้ไม่รู้ฟื้นรึยัง ถ้ามันฟื้นนะฝากตบมันที” เธอตอบเสียงดัง กะให้ได้ยินทั้งออฟฟิศ ชี้นิ้วไปทางประตูห้องทำงานที่หล่อนเพิ่งก้าวออกมา อดีตเจ้านายที่ตลอดหนึ่งเดือนที่ทำงานมาเขากะลิ้มกะเหลี่ยเจ้าชู้ประตูดินใส่ เธอทนได้คิดว่าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่ได้ยินซะก็ไม่เป็นไร  แต่วันนี้ หมอเลือกที่จะลวนลามและเอาหน้าที่การงานมาบังคับเธอ ดาริกาสนที่ไหนล่ะ

          “เฮ้ย จริงดิพี่ พี่ซัดหมอบเลยเหรอ” เขาหัวเราะขำๆ ดาริกาจึงนึกทบทวนดีๆ ในออฟฟิศนี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชายที่ทำงานในนี้ ส่วนผู้หญิงแทบนับคนได้ แล้วแต่ละคนก็หน้าตาแบบที่สุธัตจะไม่ข้องแวะด้วย เธอจึงถึงบางอ้อทันที คนที่สวยๆ คงอยู่ไม่ได้สักรายสินะ แล้วเธอก็เป็นรายต่อไปที่ต้องระเห็จไปหางานใหม่

          “ก็แหงล่ะซิ นี่ยุตรู้มั้ยว่ามันบอกว่าจะส่งจดหมายเวียนไปทั่ว ว่าพี่ขโมยเงินเท่านั้นแหล่ะพี่ก็ใส่เต็มที่เลย เท้าจะบวมรึเปล่าไม่รู้” เธอบอกอย่างสนิทสนม กับคนอื่นที่นี่หล่อนสนิทชิดเชื้อได้หมด ร่วมงานไม่มีปัญหา จะมีก็แต่กับเจ้านายนี่แหล่ะ ดาริกาสำรวจดูว่าเก็บหมดหรือยังแล้วก็แพ็คลงกล่องเหมือนตอนที่ขนเข้ามาเมื่อเดือนที่แล้ว

          “เจ้านายก็อย่างนี้แหล่ะ ดีนะที่พี่อยู่หลังเงินเดือนออก ไม่งั้นคงได้ทำงานฟรีเป็นเดือน” เขาบอกหน้าเครียดนึกเห็นใจในชะตากรรมของพนักงานสาวๆ สวยๆ ของบริษัทหลายคนที่โดนแบบนี้ แม้แต่หัวหน้าแผนกท่านประธารกรรมการเจ้าของฉายา สมภารกินไก่วัดก็ยังไม่ละเว้น

          “เคยมีคนโดนแบบพี่ด้วยเหรอ แล้วเขาเจอจดหมายเวียนมั้ย”

          “เยอะแยะไปพี่ ใครสวยๆ นี่โดนหมดล่ะ บางคนไม่ได้เงินเดือนตอนออกด้วยซ้ำ แต่เรื่องจดหมายเวียนนี่โดนทุกคนแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่าบริษัทอื่นจะเชื่อถือจดหมายเวียนจากเจ้านายเราได้แค่ไหนนะ ออกสองเดือนครั้งว่ามีคนโกง มีคนขโมย ไม่ก็เอาข้อมูลบริษัทไปเปิดเผยแต่ละคนที่โดนก็เป็นสาวสวยทั้งนั้น”

          “นั่นสิ ไม่รู้จะหางานทำได้รึเปล่า” เธอเตรียมจะเรียกยามมายกของช่วยไปขึ้นแท็กซี่หน้าบริษัท

          “อีกแล้วเหรอยุต” แล้วลูกน้องในแผนกสองสามคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในแผนก ก็เดินเข้ามาหน้าตาตื่น เห็นภาพแล้วก็ถามด้วยคำถามที่เป็นที่เข้าใจกันดีว่า สาวสวยคนนี้มี งานเข้า เสียแล้ว

          นึกไว้อยู่แล้วเชียวว่าสวยๆ อย่างนี้ ไปไม่รอดหรอก....

          “ใช่เลย แต่คราวนี้เจ๊ของเราซัดซะหมอบ” ทุกคนหันมามองดาริกาอย่างทึ่ง ๆ เห็นกล่องที่เก็บแล้วพลางนึกเสียดาย ดาริกาเป็นหัวหน้าที่เก่งมาก ทำงานแทบไม่เคยบกพร่องเพราะฝึกมาโดยตรงจากสำนักงานใหญ่ที่อเมริกาเลย น่าเสียดายที่จะต้องออกจากงานด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแล้วก็ไม่ต้องเดาเลยว่างานใหม่คงไม่ได้มาง่ายๆ แน่ เมื่อคิดจะเล่นกับคนไม่ซื่ออย่างสุธัต

          “แย่เลย แล้วเจ๊จะไปเลยใช่มั้ย” วีรพล หนึ่งในกลุ่มถาม

          “ก็แหงล่ะ  ไม่อยากอยู่อีกสักนาที”

          “น่าเสียดาย เจ๊เก่งอย่างนี้ ไม่น่าเลย พวกเรามีแต่มือใหม่ พอได้มือดีจากสำนักงานใหญ่มาเทรนด์ให้โดยตรงก็ดีแล้ว ทำไมต้องมาเสียไปด้วยก็ไม่รู้” ธนายุตบ่น

          “เอาเถอะน่า พวกแก ก็ไปกระซิบฝ่ายบุคคลสิ คราวหลังล็อคตัวเลยว่า รับแต่ผู้ชาย อีกไม่เกินปีหรอก ถ้าไอ้หมูตอนนี่ยังเป็นเจ้านายพวกแกอยู่ บริษัทนี้จะเป็นบริษัทชายล้วน” ดาริกาประชด

          “ตอนนี้ก็ใกล้เคียงแล้วหล่ะเจ๊ ไม่มีสาวให้เหล่ให้ชื่นใจเลย” วีรพลบอก หน้าเซ็งๆ เพราะที่นี่เงินเดือนดี สวัสดิการดีหรอก เขาถึงได้อดทน และที่สำคัญคือเจ้านายจอมหื่นก็ยังมีรสนิยมทางเพศปกติ ไม่ได้มาวุ่นวายกับลูกน้องที่เป็นผู้ชายเท่าไหร่ ทั้งหมดเลยทำงานมาได้มากกว่าสองปีทุกคน

          “อืม  ฉันไปแล้วนะ ตั้งใจทำงานนะ ถึงยังไงสำนักงานใหญ่ก็มั่นคงพวกแกต้องก้าวหน้าในหน้าที่การงานแน่ๆ”เธอตบบ่าลูกน้อง แล้วคว้ากล่องมาตั้งๆ จะแบกลงไป

          “มาเจ๊ เราช่วยถือ จะกลับพอดี” ธนายุตบอกก่อนที่ทุกคนจะแย่งกล่องไปช่วยถือ แล้วเดินมาที่ลิฟต์ เพื่อมาส่งดาริกาขึ้นแท็กซี่กลับคอนโด

          “โชคดีนะเจ๊” ทุกคนโบกมือให้ก่อนดาริกาจะปิดประตูแท็กซี่ เธอพยักหน้าให้ทุกคนแล้วปิดประตูไปเอนหลังที่เบาะอย่างเหนื่อยอ่อน บอกสถานที่ปลายทางแก่คนขับแล้วก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอนาคตในบริษัทในฝันของเธอจะจบลงภายในเดือนเดียว เพราะเจ้านายบ้ากามคนเดียวแท้ๆ เชียว ไม่งั้นเธอคงได้ก้าวหน้าในหน้าที่การงานจนถึงขีดสุดแน่ๆ  อุตส่าห์ดั้นด้นเรียนจนจบดอกเตอร์ เพื่อที่จะมาระหกระเหินออกจากบริษัทอย่างจนตรอกอย่างนี้หรือ