[SF] Hello Halloween (INFINITE-YaDong) Yaoi mint_inspirit

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

Hello Halloween 

31 October 2013 
เกลียดที่สุด! ดงอูเกลียดวันนี้ที่สุด! 
ผมตั้งใจเอาไว้แล้วว่าวันนี้ผมจะไม่ออกไปข้างนอกเด็ดขาด ไม่แม้กระทั่งจะเปิดประตูให้เด็กที่ไหนก็ตามที่มาเค๊าะประตูบ้านผมเพื่อขอขนมหรือลูกอมต่างๆก็ตาม ไม่ใช่ว่าผมเกลียดเด็กหรืออะไรแต่ในทางกลับกันผมรักและชอบเล่นกับพวกเด็กๆมาก แต่วันนี้ขอเว้นไว้สักหนึ่งวันเหอะ เพราะผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเด็กที่มาเค๊าะประตูบ้านผมวันนี้นั้นเป็นเด็กจริงๆหรือว่า'ผี'กันแน่!! บรื๋อ~คิดแค่นี้ขนแขนก็ลุกแล้ว 
ใช่แล้วล่ะ ผีเป็นสิ่งเดียวที่ผมกลัว ผมเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมาก ไม่ว่าใครจะด่าจะว่าผมต่างๆนาๆหรือแม้กระทั่งผมจะโดนแฟนบอกเลิกผมก็ยังสามารถมองเรื่องพวกนั้นเป็นเรื่องดีและสามารถที่จะยิ้มไปกับมันได้ แต่กับเรื่องภูตผีวิญญาณนี่สิไม่ว่าจะพยายามจิตนาการให้มันน่ารักยังไงผมก็ยังจิตนาการเห็นเลือดไหลย้อยท้วมตัวกับหน้าตาเละๆอยู่ดีT^T ผมกลัวจริงๆนะครับ 
เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ขึ้นทีไรดงอูก็จะรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที ร่างบางหยิบผ้าห่มที่เอาออกมาจากห้องนอนมาห่อตัวเองด้วยการคลุมตั้งแต่หัวโผล่ให้เห็นแค่สายตาที่ต้องทำหน้าที่ดูหนังที่พึ่งฝากซองกยูฮยองให้ซื้อมาฝากเพื่อมาดูในวันนี้โดยเฉพาะ 
โซฟาขนาดใหญ่ถูกจับจองด้วยร่างเล็กๆของดงอูจนไม่เหลือที่ว่างให้มีสิ่งที่ไม่พึงประสงค์อยากจะรับรู้ว่ามีอยู่จริงบนโลกหรือเปล่าได้มาร่วมใช้โซฟาตัวเดียวกับเขา ร่างเล็กพยายามทำโซฟาของเขาให้เต็มโดยการนอนเหยียดเท้า และนำตุ๊กตาต่างๆในห้องมาวางรอบๆพื้นที่ว่างเพื่อให้เขาสามารถจินตการได้ว่าโลกนี้เป็นโลกของตุ๊กตาสุดน่ารักไม่ใช่โลกของภูติผีวิญญาณสุดน่ากลัวและสยดสยอง (ท่าทางจะกลัวมากจริงๆ) 
ปกติแล้วบ้านหลังเดี่ยวหลังนี้ไม่ได้มีดงอูเป็นผู้อาศัยอยู่เพียงผู้ แต่ยังมีอีก6ชีวิตที่ยังอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาบ้านหลังนี้ ประกอบไปด้วย... 
หัวหน้าผู้อาศัยคนที่ 1 ซองกยู และด้วยอายุที่มากกว่าคนอื่นในบ้านเขาจึงได้รับหน้าที่ดูแลทุกคนในบ้านไป 
ผู้อาศัยคนที่ 2 อูฮยอน แฟนสุดแบ๊วของซองกยูเพื่อนสุดซี้ของดงอู ไม่ว่าอูฮยอนจะอยู่ที่ไหนก็จะมีซองกยูอยู่ด้วยเสมอ กล่าวคือที่ใดมีอูฮยอนที่นั่นย่อมมีซองกายู~ 
ผู้อาศัยคนที่ 3 โฮวอน หรือที่หมอนั่นชอบให้ใครๆเรียกตัวเองว่าโฮย่า บุคคลที่ชอบมาวนเวียนรอบๆดงอูจนบางทีดงอูนึกรำคาญ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากทำเฉยและคิดว่าหมอนั่นเป็นอากาศธาตุ 
ผู้อาศัยคนที่ 4 ซองยอล เด็กตัวสูงรุ่นน้องที่มหา'ลัยชอบทำตัวเหมือนเด็กประถม ขี้โวยวาย ถ้าได้จับคู่กับอูฮยอนวางแผนอะไรสักอย่างรับรองเรื่องนั้นต้องไม่จบสวยแน่ 
ผู้อาศัยคนที่ 5 มยองซู หรือที่ใครๆต่างก็พากันเรียกเขาว่าแอล เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อของซองยอล หนุ่มหล่อหน้ามนเดือนคณะนิเทศฯที่ดงอูบอกว่านิสัยตรงข้ามกับบุคลิกภายนอกสุดๆถ้าได้รู้จักจริงๆ 
ผู้อาศัยคนที่ 6 ซองจง น้องเล็กสุดแสบของบ้าน ด้วยความที่หน้าตาละหม้ายคล้ายคลึงผู้หญิง ทำให้เขาโดนพี่ๆในบ้านแซว และด้วยความแค้นที่สะสมมาเป็นเวลานานๆเข้าถึงคราวเขาแก้แค้นความลับของคนแต่ละคนก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป... 
ในบ้านหลังนี้น่ะมีคนอาศัยอยู่อีกตั้ง6คนเชียวนะ! แต่ทำไมทุกคนถึงทิ้งเขาไว้ในบ้านคนเดียวในวันซึ่งทุกคนก็รู้ว่าเขากลัวผีแค่ไหน แม้แต่กระทั่งโฮวอนที่ปกติมักจนมาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเขาจนเขารู้สึกรำคาญก็ยังทิ้งเขาไปเที่ยวงานวันผีนี่อีก ทุกคนใจร้าย... 
5 ชั่วโมงก่อน 
'ดงอูจะฝากซื้ออะไรป่ะ พอดีฮยองจะออกไปซื้อชุดใส่วันฮาโลวีนกับอูฮยอน'ซองกยูถามดงอูขณะที่รอแฟนของตัวเองที่นึกได้ว่าลืมของจึงวิ่งกลับไปเอาที่ห้อง 
'นี่จะไปเที่ยวงานวันผีนี่จริงๆเหรอฮยอง'ดงอูถามคำถามนี่อีกรอบ แต่ก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าซองกยูจะตอบอะไร เพียงแต่เขายังทำใจไม่ได้ก็แค่นั้นเอง 
'ก็ไปจริงๆอ่ะดิ 1ปีมีครั้งเดียวเอง นายก็ควรจะไปเปิดหูเปิดตาบ้างนะ ไม่มีอะไรน่ากลัวอย่างที่นายคิดหรอกก็มีแต่คนด้วยกันทั้งนั่นอ่ะ'ซองกยูตอบและพยายามโน้มน้าวดงอูให้เชื่อว่าผีไม่น่ากลัวอย่างที่คิด 
'ใครจะไปรู้ล่ะฮยอง ที่เดินๆด้วยกันอ่ะอาจเป็นผีก็ได้ใครจะไปรู้'ฝ่ายนี้ก็ยังปักใจเชื่ออยู่ว่ายังไงผีก็น่ากลัวและควรหลบเลี่ยงที่จะเจอจะดีกว่า 
'ก็ตามใจนายแล้วกัน แต่คืนนี้นายคงต้องอยู่บ้านคนเดียวนะเพราะทุกคนคงอยากจะไปเที่ยวงานกัน'เหมือนโลกทั้งใบของดงอูกำลังจะแตกเมื่อได้ยินสิ่งที่ซองกยูพูดออกมา 
'ฮยองว่าไงนะ!!' 
'ฉันบอกว่า นาย-คง-ต้อง-อยู่-บ้าน-คน-เดียว เพราะพวกเด็กๆก็อยากแต่งตัวเป็นผีสุดเท่ห์ไปอวดคนอื่นเพื่อเช็กเรทติ้งความฮอตของตัวเองเหมือนกัน'ตอนนี้โลกทั้งใบของดงอูได้แตกเป็นเสี่ยงๆไปแล้ว 
คืนนี้เขาต้องอยู่บ้านคนเดียว! 
เขาต้องอยู่บ้านคนเดียว! 
ต้องอยู่บ้านคนเดียว! 
คนเดียว!!!! 
อ๊ากก!!!! 
'ไปกันพี่ซองกิวอูฮยอนพร้อมแล้ว' 
'ฮยองไปก่อนนะดงอู ไม่ฝากซื้ออะไรใช่ป่ะ?' 
'เดี๋ยวก่อนฮยอง!'ดงอูพูดขึ้นก่อนที่ซองกยูกับอูฮยอนจะเดินออกพ้นประตูบ้าน'ผมฝากซื้อหนังได้ป่ะ ซีรีย์ก็ได้ เอามาเยอะๆเลยนะ' 
'อืมๆได้ๆแล้วเดี๋ยวจะซื้อมาฝาก ไปกันอูฮยอน' 
. 
. 
. 
3ชั่วโมงก่อน 
'ว๊ากกกกกก' 
'ดงอูฮยองนี่ผมเอง ซองยอลอ่ะซองยอล' 
'ไอ้บ้า!ใครให้นายแต่งหน้าอย่างนี้มาเค๊าะประตูห้องฉันฮะ!!!'ดงอูทุบไหล่ซองยอลไปหนึ่งทีที่รู้ว่าบุคคลหน้าเละ(จากการแต่งหน้า)นั้นคือซองยอลไม่ใช่ผีอย่างที่คิด 
'งานนี่ผมต้องชนะแน่ ขนาดยังไม่ใส่ชุดมาเค๊าะประตูห้องฮยองฮยองยังตกใปขนาดนี้' 
'นี่นายคงไม่ได้มาเค๊าะประตูหน้าห้องฉันเพื่อที่จะทดสอบแค่นี้หรอกใช่มั้ย-_-+' 
'ความจริงแล้วผมไม่ได้มาทดสอบฮยองหรอก แค่จะมาหาแอลอ่ะ แล้วหมอนั้นอยู่ไหนล่ะเนี่ย' 
'หมอนั่นน่ะเหรอ โดนฉันไล่ให้ไปแต่งหน้าที่ห้องซองกยูกับอูฮยอนนู้นแล้ว กล้าดียังไงคิดจะมาแต่งหน้าผีตอนที่ฉันยังอยู่ในห้องด้วย'ดงอูบอกซองยอล แล้วนึกไปถึงตอนที่มยองซูหยิบมือปลอมขึ้นมาโชว์ให้ดู ตอนนั้นเขาที่นั่งข้างๆมยองซูอย่างนึกสงสัยว่าถือถุงอะไรเข้ามาในห้องเยอะแยะตกใจยกเท้าขึ้นถีบจนมยองซูกระเด็นไปเกือบติดกำแพง แล้วเขาก็เลยใช้โอกาสนี้บอกมยองซูว่าถ้าไม่อยากโดนถีบอีกรอบก็รีบย้ายของตกแต่งที่น่ากลัวพวกนี้ออกไปที่อื่นซะ! 
'เหรอฮะ? งั้นผมไปหาแอลก่อนนะ'ซองยอลกำลังจะหันหลังเดินไปที่ห้องของซองกยูกับอูฮยอนแต่ก็ถูกดงอูเรียกรั้งไว้ก่อนจึงต้องหันมาหาคนเป็นพี่รองของบ้าน'มีอะไรเหรอฮะฮยอง' 
'ไม่ไปไม่ได้เหรอไอ้งานวันผีนี่น่ะ'ดงอูก้มหน้าพูดหงุงหงิง 
'เอ๋?' 
'ก็ฉันไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวนี่ นายก็รู้ว่าฉันกลัวผี ทุกคนรู้แต่กลับทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวT.T' 
'โอ๋ๆ ฮยองอย่าร้องนะ'เด็กน้อยตัวสูงเข้าไปปลอบคนเป็นพี่ที่น้ำตาเริ่มซึมออกมาจากดวงตา'งานนี้ถ้าผมไม่ไปคงไม่ได้เพราะผมดันลงประกวดคอสตูมไปแล้ว และรางวัลมันก็น่าสนใจด้วยสิฮะ^^' 
'รางวัลนั้นน่าสนใจขนาดไหนกัน ฉันให้นายได้มากกว่านั้นเลยเอ้า!' 
'ไม่มีแล้วล่ะฮะรางวัลที่น่าสนใจกว่านี้^^'ซองยอลยิ้มก่อนจะพูดว่ารางวัลนั้นคืออะไร จนดงอูต้องยอมแพ้ไปเพราะเขาไม่สามารถจะหารางวัลที่น่าสนใจกว่านี้ได้เหมือนที่ซองยอลบอก'ขออะไรก็ได้จากมยองซู3อย่าง' 
'...' 
'ผมไปแต่ตัวก่อนนะฮะ เพราะผมอยากได้รางวัลนี้จริงๆ^^' 
'...' 
เป็นรางวัลที่น่าสนใจจริง อะไรก็ได้จากผู้ชายที่ดงอูคิดว่ามี2บุคลิกคือ เย็นชาและ...บ้าบอ(?) 
. 
. 
. 
1ชั่วโมงก่อน 
'นี่จะทิ้งฉันไว้คนเดียวจริงๆเหรอ'ปากพูดแต่ตาก็ปิดไว้ไม่มองสิ่งมีชีวิต5ชีวิตตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว 
'คุยกับพวกเราก็ลืมตามาสบตาพวกเราหน่อยเหอะฮยอง'คน2บุคลิกพูดขึ้นหลังจากที่เห็นแล้วขัดหูขัดตา 
'หน้าพวกนายมันน่าดูซะที่ไหนล่ะตอนนี้ แม้แต่นายที่เป็นถึงเดือนคณะเองก็เหอะโคตรอัปลักษณ์เลยตอนนี้'เป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบปีที่เกิดมาที่มีคนมาหาว่ามยองซูหน้าตาอัปลักษณ์ ความจริงแล้วมยองซูก็ไม่ได้แต่หน้าตาตัวเองให้อัปลักษณ์อะไรมากมายแค่ทาปากซีดๆกรีดตาคมๆแค่นี้ซึ้งมองดูแล้วให้อารมณ์เหมือนแวมไพร์สุดหล่อมากกว่า แต่คนเป็นพี่รองที่กลัวผีที่สุดในสามโลกก็ยังยืนยันว่าเขาอัปลักษณ์อยู่ดี ซึ่งแตกต่างจากซองยอลมากหมอนั่นแต่งตัวได้หลอนแบบจัดเต็ม คงหวังรางวัลจากคนอย่างมยองซูอยู่ล่ะสิ หึหึ 
'อย่าน้อยหน้าผมก็อัปลักษณ์น้อยกว่าซองยอลนะฮะ' 
'เฮ้แอล พูดอย่างนี้นายอยากตายจริงๆใช่มั้ย' 
'นี่ๆพวกนายหยุดทะเลาะกันเลย'เป็นซองกยูอีกนั่นแหละที่ห้ามทับสองคนนี้ ไอ้เด็กบ้าสองคนนี้มันจะทะเลาะกับเพื่อไรฟะอีกคนก็ชอบกัดส่วนไอ้คนโดนกัดก็ไม่ยอมดันกัดตอบซะนี่ เดี๋ยวพ่อจับกลับดาวทั้งคู่เลยนิ่ 
'พวกนาย2คนรู้ป่ะว่าทำให้แฟนฉันเหนื่อย ดังนั้นห้ามกัดกันอีกเข้าใจป่ะ?'อูฮยอนพูดพลางเอามือไปคล้องแขนซองกยูแล้วถูหน้ากับแขนอย่างอ้อนๆ 
'ไม่เข้าใจ/ไม่เข้าใจ'ตอบพร้อมกันก่อนจะเบะปากใส่อูฮยอนด้วยความหมั่นไส้ 
'ถ้าฮยองอ้อนผมสักนิดผมอาจจะอยู่เป็นเพื่อนฮยองก็ได้นะฮะ'เสียงนี้ดงอูจำได้ดี เพราะเสียงนี้ชอบมาพูดนู่นพูดนี่อยู่รอบตัวเขาอยู่บ่อยๆจนเขารู้สึกรำคาญ(?)เสียงโฮวอน 
'ฝันไปเหอะ นายนั่นแหละที่ฉันอยากให้รีบๆออกไปเลย'พูดทั้งๆที่มือยังปิดตา นึกถึงคำพูดตัวเองเมื่อกี้แล้วดงอูก็อยากจะตบปากตัวเอง อุส่าห์มีคนอาสาจะอยู่ด้วยแล้วแค่อ้อนนิดอ้อนหน่อยแค่นี้จะเป็นไรไปเพื่อแลกกับการที่ไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียวในวันปล่อยผี อยากจะย้อยเวลาไปอีก3วินาทีเมื่อกี้เพื่อพูดประโยคใหม่จริงๆ 
'นึกว่าจะอยากอยู่ใกล้กันซะอีก งั้นไปเหอะฮะปล่อยให้ดงอูฮยองเขาดูหนังที่ซองกยูซื้อมาฝากคนเดียวเถอะฮะ'เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งไป ฉันยังไม่พร้อมที่จะอยู่คนเดียว 
'เดี๋ยวอย่าพึ่งไป!'เหมือนเสียงสวรรค์ เสียงที่เปล่งออกมาจากปากของอูฮยอนชั่งไพเราะอะไรเช่นนี้'ซองจงล่ะ หมอนั่นหายไปไหน อย่าบอกนะว่าเปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว'เยส! จงงี่น้องรักจะอยู่เป็นเพื่อนฉันใช่มั้ยพ่อเทพบุตรหน้าหวานของดงอู ผ่านวันนี้ไปดงอูจะซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆมาให้น้องซัดเล่นให้หนำใจ 
'อ๋อหมอนั่นน่ะเหรอ ถือลูกฟักทองที่ตัวเองนั่งแกะสลักไปขอขนมกับพวกเด็กๆข้างบ้านก่อนที่พวกเราจะแต่งตัวเสร็จซะอีก'อ่ะ เสียงนรกนี่มันของโฮวอน ไม่จริงใช่มั้ย น้องจงทิ้งเค้าก่อนใครเพื่อเลย พ่อจะเอาตุ๊กตาหมีที่ซื้อมามายัดปากน้องจงให้ตาย แงๆ ทุกคนทิ้งเค้า!!! 
(TTT^TTT ) 
. 
. 
. 
ด้วยประการนี้ดงอูจึงต้องอยู่บ้านนั่งดูหนังที่ฝากซองกยูให้ซื้อมาให้คนเดียว กับตุ๊กตาอีกหลายตัว(เพื่อ?) ดงอูลุกขึ้นจากโซฟาโดยที่ลากผ้าห่มมาที่หน้าเครื่องเล่นดีวีดี แล้วเลือกหนังที่ซองกยูซื้อมาฝาก ซื้อมาซะหลายเรื่องเลยแฮะ เลือกดูไปเรื่อยๆก็ยังไม่เจอเรื่องที่ถูกใจซักที จนไปสะดุดเค้ากับกล่องดีวีดีกล่องหนึ่งที่มีโน๊ตแปะอยู่ เขาหยิบขึ้นมาดูและจำได้ดีว่าตัวหนังสือนี้เป็นตัวหนังสือของใคร 

'เรื่องนี้สนุกนะ ลองเปิดดูสิ 
H.Y.' 

ถึงจะดูตัวหนังสือไม่รู้ว่าเป็นของใคร แต่เชื่อเหอะว่าถ้าคนในบ้านนี้เห็นก็ต้องรู้แน่ว่าเป็นโน๊ตของโฮวอนหรือโฮย่า ก็เล่นเขียนตัวอักษรย่อกำกับไว้ด้านล่างโน๊ตนิ่ 
เอาวะดูเรื่องนี้ก็ได้ฉันจะยอมเชื่อนายสักครั้ง แต่ถ้าไม่สนุกกลับมาพ่อจะดึงหน้าให้หน้าเหมือนหมีเลย 
ดงอูจัดการใส่แผ่นดีวีดีลงไปที่เครื่องเล่นแผ่นก่อนจะใช้รีโมตกดให้เครื่องเล่นแผ่นทำงาน ภาพค่อยๆฉายขึ้นมาที่หน้าจอโทรทัศน์ ดงอูจัดการลากตัวเองและผ้าห่มกลับไปที่โซฟาที่มีเหล่าเพื่อนๆตุ๊กตานอนรออยู่ เมื่อนั่งลงที่โซฟาแล้วก็หันไปสนใจหน้าจอ ภาพที่ฉายออกมาจากทีวีกระทบสายตาของดงอูคือบ่อน้ำ ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวทั้งสิ้น ผ่านมา10วิ ดงอูก็ยังไม่เห็นนักแสดงจึงตั้งใจจ้องไปที่หน้าจอทีวีอย่างจดจ่อ ก่อนจะสะดุ้งตกใจกลิ้งตกโซฟาเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวสีดำโผล่ออกมาจากบ่อน้ำมาใกล้ๆตรงหน้าจอพร้อมกับซาวน์เอฟเฟกซ์ที่ดังขึ้นเพื่อกระตุ้นให้ได้อรรถรสในการชมยิ่งขึ้น 
"ว๊ากกกกก!"ดงอูร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะรีบเอารีโมตมากดหยุดเครื่องเล่นดีวีดี เขาตกใจแทบช็อกตาย มาแกล้งกันแรงๆอย่างนี้ได้ไง เขาจะร้องให้แล้วนะ 
"โฮวอนถ้านายกลับมาฉันฆ่านายแน่ ไอ้เด็กบ้า ฮือๆT^T"นั่งเอาผ้าห่มคลุมหัวแล้วเช็ดน้ำตา 
เมื่อหยุดร้องไห้แล้วก็ล้วงเอาไอโฟนจากกระเป๋ากางเกงแล้วเสียบหูฟังใส่หู ไม่ดงไม่ดูมันแล้วหนัง เกิดไปหยิบเจอหนังผีขึ้นมาอีกเขาว่าเขาได้ช็อกตายในวันปล่อยผีแน่ๆ ฟังไปสักพักก็เคลิ้มจนเผลอหลับไป 
'...ฮยอง~' 
'ดง...อู~' 
"งืมๆๆ"ใช้มือปัดป่ายสิ่งที่มารบกวนการนอนของตัวเอง แต่ก็ปัดได้แต่อากาศเปล่าๆ จนคนนอนรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างลืมตาขึ้นมาดู มองไปที่หัวเตียงบ่งบอกเวลา21.13น. ทำไมต้อง13เขาเกลียดเลข13 เดี๋ยวนะ! หันกลับไปมองหัวเตียงอีกครั้ง ก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนหันซ้ายหันขวาอย่างคนจิตหลุด 
"ฉันเข้ามานอนในห้องตัวเองได้ไงเนี่ย!!o[]o"ช็อก! น้ำตาเริ่มซึมมาอยู่ที่ขอบตาเตรียมจะไหลอีกครั้ง เมื่อนึกออกเพียงแค่อย่างเดียวว่าสิ่งที่พาเขามาในห้องนี้คืออะไรที่เขาไม่อยากนึกถึง ในเมื่อตอนนี้เขาอยู่บ้านคนเดียวจะอะไรล่ะที่พาเขามาห้องนี้ก็ต้องเป็น... 
"ผมเองครับที่พาฮยองมานอนในห้อง" 
น้ำตาดงอูเริ่มไหลออกมาเมื่อได้ยินเสียงผีที่ดันอ่านความคิดเขาออก ยกมือขึ้นมาประกบแล้วพึมพำอะไรสักอย่างด้วยน้ำเสียงสั่น 
"อ...อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ ป...ไปผุดไปเกิดไป ค...คนก็อยู่ส่วนคนผีก็อยู่ส่วนผีน๊า" 
"แต่ผมอยากอยู่กับฮยองนี่ ทำไงได้ล่ะ"ยิ่งผีตอบกลับมาชัดเจนอย่างนี้ดงอูยิ่งตัวสั่นและยิ่งพึมพำ จนฟังไม่ได้ศัพท์มากขึ้น 
"ให้ผมอยู่กับฮยองเถอะน๊า"ทำไมดงอูรู้สึกว่าเสียงผีมันคุ้นๆวะ แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองอยู่ดี 
"ม่ายยย ฉันไม่ให้นายอยู่ นายไม่ผุดไปเกิดเถอะนะ" 
"ให้อยู่เถอะนะ นะ นะ นะ นะ"เอ๊ะ!มันชักแปลกๆ ทำไมเสียงมันอ้อนจังวะ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าผี ก็เห็นผีใส่เสื้อสีม่วงยิ้มโชว์เขี้ยวอยู่ด้านหน้า 
"นาย!โฮ!วอน!" 
"ครับ^^" 
"นายแกล้งฉันเหรอ!" 
"ผมไม่ได้แกล้งนะฮยองคิดเองเออเองหมดเลย^^" 
"นายมัน!..." 
"ครับ?^^"กวนตีนและ 
"ฮึ่ย! แล้วทำไมกลับมาก่อนคนอื่นล่ะ แล้วแต่งตัวอะไรของนายเนี่ยไม่เห็นเหมือนผีเลย หรือว่าพึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้า" 
"กลับอะไรครับ ผมก็อยู่บ้านกับพี่ตลอดเวลาเนี่ย^^" 
"อย่ามาตลก ก็เห็นอยู่ว่านายออกไปพร้อมกับซองกยูฮยอง" 
"หืม?เห็นเหรอครับว่าผมออกไป?"ดงอูกลับมาคิดก็ตอนนั้นเขาปิดตาอยู่นี่นาจะเห็นได้ไง 
"ก็ได้ยินเสียงอ่ะ!" 
"แต่ก็ไม่เห็นนี่ครับ" 
"แต่ฉันได้ยินเสียงนายเปิดประตูออกไปพร้อมซองกยูฮยองจริงๆนะ"ยังคงเถียงหัวชนฝา 
"ก็เพราะฮยองไม่ยอมเปิดตามาคุยกันดีๆฮยองถึงไม่เห็นไงครับว่าผมก็ไม่ได้ไปไหน ยังอยู่ตรงนี้กับฮยอง"โฮวอนพูดพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของดงอู จนดงอูต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปเอง รู้สึกว่าหน้าตัวเองจะร้อนขึ้นเมื่อมองสายตาของโฮวอน 
"ดงอูฮยองหันมามองผมแล้วคุยกับผมดีๆอย่าหลบสายตาอย่างนั้นสิครับ"โฮวอนจับหน้าดงอูให้หันมาสบตากับเขา 
"หลบตงหลบตาอะไรฉันไม่เคย"ว่าแล้วก็ปัดมือโฮวอนออก แล้วหันหน้าหนี 
"ก็ที่ทำอยู่นี่ไงครับ ถ้าไม่เรียกว่าหลบตาแล้วเรียกว่าอะไร?หืม?" 
"อ...อะไรของนายเนี่ย กลับไปห้องนายไปฉันจะนอน ไปไป๊"พูดอย่างเดียวไม่พอดงอูเสริมออปชั่นด้วยการโบกมือไล่แถมให้ จังหวะนั้นโฮวอนจึงถือโอกาสดึงมือดงอูขึ้นมากุมไว้ระดับหน้าอก จนคนถูกกุมรู้สึกร้อนหน้าเหมือนกำลังจะแตก 
"ถ้าไม่เรียกว่าหลบตา ก็คงเรียกว่า...หวั่นไหวสินะครับ"โฮวอนพูดจบก็ยกมือที่กุมอยู่ขึ้นมาประทับจูบ 
ฉ่าาา 
อุณหภูมิในร่างกายของดงอูกำลังขึ้นสูงปรี๊ด ไม่ต้องมองกระจกก็รู้ว่าหน้าว่าหูตัวเองแดงขนาดไหน ไอ้เด็กนี่มันชักจะลามปามใหญ่แล้วนะ ฮึ่ย! 
"หวั่นไหวบ้าอะไรล่ะ! ทำไมฉันจะต้องหวั่นไหวกับผู้ชายด้วยกันด้วยวะ ปล่อยมือเลยนะเว้ย ไม่งั้นพ่อจะต่อยให้กระเด็นเลย"พยายามบิดแขนตัวเองออกแต่ก็ไม่เป็นผล หรือว่าหมอนี่แอบติดกาวไว้เนี่ย คิดแล้วก็รัวตีแบบไม่ยั้ง แต่หมอนี่ก็ไม่ยอมปล่อย ตีจนเขาเจ็บมือไปหมดแล้วเนี่ย! 
"ตีให้ตายผมก็ไม่ปล่อยหรอกครับ^^" 
"ปล่อยดิวะ ทำไมไม่ปล่อย!" 
"ก็ฮยองดื้ออ่ะ"ห๊ะ? 
"ฉันไม่ได้ดื้อ ปล่อย!" 
"ก็ได้ๆ แต่ก่อนจะปล่อยผมขอบอกอะไรบางอย่างฮยองก่อน ตั้งใจฟังดีๆนะครับ" 
"เฮ้ยๆ จะก้มมาทำไมล่ะ บอกตรงนี้ฉันก็ได้ยินไม่ได้หูหนวกนะ"ดงอูเบี่ยงตัวไปด้านหลังเมื่อโฮวอนค่อยๆโน้มหน้าเข้ามา 
"ฮยองอย่าดื้อสิครับ ถ้าฮยองดื้ออีกผมจูบนะ แล้วก็ตั้งใจฟังดีๆ"ดงอูหน้าแดงขึ้นอีกทันทีที่โฮวอนพูดว่าจูบ 
"ก็ตั้งใจฟังอยู่นี่ไง"พูดเสียงหงุงหงิงอยู่ในลำคอ 
"ผมชอบฮยอง ชอบมานานแล้ว เป็นแฟนกันนะ"โฮวอนกระชิบที่ข้างหูของดงอู ก่อนจะหันมาดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าแล้วก็ต้องหลุดขำน้อยๆออกมา ร่างบางตรงหน้าเขายืนหน้าแดงอ้าปากค้าง 
"น่ารัก"พูดจบโฮวอนก็ก้มลงไปประทับริมฝีปากกับร่างบาง จูบอ้อยอิ่งจนดงอูที่ยื่นอึ้งอยู่คล้อยตาม จูบที่แสนหวานนี้โฮวอนจะไม่ลืมเลย โฮวอนถอนจูบออกจากดงอูแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยก่อนจะเอ่ยขอดงอูอีกครั้ง 
"เป็นแฟนกันนะครับ^^" 
"อือ...เอ้ย! ไม่ใช่" 
"เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ^^" 
"ไม่ใช่นะ!" 
"ก็ฮยองตอบ'อือ'แล้วอ่ะ^^" 
"หยุดยิ้มนะ!" 
"หวั่นไหวล่ะสิ" 
"ไม่ได้หวั่นไหวนะ" 
"ฮยองหวั่นไหว" 
"ก็บอกว่าม..." 
จุ๊บ! 
"นาย!กล้าดี..." 
จุ๊บ! 
"ฮยองปฏิเสธผมจูบ^^" 
"อ๊ากกกกกกก" 
ให้ตายเหอะหมอนี่โคตรเจ้าเลห์เลย แล้วดูสิตอนนี้ยังไม่ปล่อยมืออีก อย่างนี้มันขี้โกงนี่หว่าไหนบอกว่าถ้าบอกแล้วจะปล่อย โด่! แล้วดูสิพยายามบิดยังไงก็ไม่ออก เอออยากจับนักก็จับไปถ้าเมื่อเดี๋ยวก็ปล่อยเองแหละ แต่ก็ขอยอมรับนะว่าอยู่อย่างนี้ก็รู้สึกอุ่นใจดีลืมเรื่องผีไปซะสนิทเลย 
"ไม่ดิ้นแล้ว รู้สึกอบอุ่นใช่มั้ยครับ"อ่านความคิดคนออกหรือไงว่า"ผมพูดถูกใช่มั้ยล่ะดูทำหน้าเข้าสิ ฮยองอย่าน่ารักให้มากดิเดี๋ยวผมก็จับกดตรงนี้หรอก" 
"ย่าห์!มันจะมากไปแล้วนะ" 
"ผมบอกฮยองไปแล้วเมื่อไหร่ฮยองจะบอกผมบ้างอ่ะ"โฮวอนยกมือขึ้นไปถูกหน้าอย่างอ้อนๆจนดงอูเผลอยิ้มออกมากับถ้าทางน่ารักนั่น"ฮั่นแน่!มีแอบยิ้มด้วยชอบล่ะสิ" 
"อ...อะไร" 
"ฮยองอย่าปากแข็งดิ ผมรู้นะว่าฮยองคิดยังไงกับผมแต่ผมก็อยากได้ยินจากปากฮยองเอง"ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ดงอูยิ้มเมื่อโฮวอนเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัว ทั้งๆที่แสดงท่าทางเฉยๆเหมือนว่าอีกคนเป็นอากาศธาตุแต่พอลับสายตาเขาก็จะเผลอยิ้มออกมาทุกที เขาก็คงชอบโฮวอนเหมือนที่โฮวอนชอบเขาแล้วล่ะ^^ 
"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ ดังนั้นฟังดีๆนะ"โฮวอนพยักหน้าหงึกๆ"ฉันก็ชอบนายเหมือนกัน" 
"^^" 
"ยิ้มอะไร" 
"^^" 
"หยุดยิ้มได้แล้ว" 
"^^" 
"นี่บอกให้หยุดยิ้มไงเล่า!" 
"ผมชอบฮยอง ส่วนฮยองก็ชอบผม งั้นผมรุกล่ะนะ" 
"เฮ้ย!...อ๊ะ"ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ท้วงอะไรโฮวอนก็จู่โจมช่วงชิงอากาศจากดงอู มือของเขาค่อยๆล้วงเข้าไปในสาบเสื้อ และผลักให้ดงอูลงไปนอนกับเตียงเขาขึ้นคร่อมไปที่ร่างของดงอูก่อนที่พยายามจะถอดเสื้อออก 
"ดงอูฮยองดูสิผมได้ขนมมาเยอะแยะ...เลย"เสียงสดใสของซองจงที่วิ่งเข้ามาในห้องของดงอูโดยที่เขาเปิดประตูเข้ามาด้วยความที่อยากจะอวดว่า เขาไปขอขนมตามบ้านกับพวกเด็กๆได้เยอะขนาดไหน ก็ต้องชะงักอ้าปากค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า ขนมที่ตั้งใจเอามาอวดหล่นลงพื้น เสียงดังตุบตับ ทำให้ดงอูที่เผลอเคลิ้มไปกับสัมผัสของโฮวอนได้สติและพลักโฮวอนออก แต่หมอนี่ก็กระเด็นไปนิดเดียว 
"ซองจงมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ"โชคดีที่เสื้อผ้าที่โฮวอนพยายามจะถอดเมื่อกี้ยังไม่หลุดออกจากตัวเขาเพราะซองจงเข้ามาก่อน 
"เอ่อ...ผมกลับห้องผมดีกว่า"ม่าย เขาไม่อยากให้ซองจงเข้าใจอย่างนี้เลย ซองจงจะมองเขาเป็นคนยังไงล่ะเนี่ย ต้องหาว่าเขาใจง่ายแน่เลยT^T 
"ฉันกับโฮวอนเรายังไม่ได้..." 
"งั้นพวกฮยองก็ต่อกันให้เสร็จก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวผมไปรอด้านนอก"ว่าแล้วก็เก็บขนมที่ตกลงพื้นอย่างเลื่อนลอย ไอ้บ้านี่ก็นั่งเงียบอยู่ได้ ดงอูจึงใช่ศอกกระทุ้งเข้าท้องให้รีบอธิบายให้น้องฟัง 
"เดี๋ยวก่อนซองจง!"โฮวอนเรียกรั้งซองจง จนซองจงหันมาทำหน้าเหลอหลา คงช็อกหน้าดูสินะที่มาเห็นภาพอย่างนี้ รีบๆอธิบายให้น้องใจใหม่สิ น้องจะได้กลับมามีสีหน้าปกติ ดงอูใช้ศอกกระทุ้งไปที่ท้องให้โฮวอนรีบพูด 
"ออกไปปิดประตูล็อกกลอนให้ฮยองด้วยนะ ฮยองจะได้ต่อกับดงอูฮยองแบบไม่มีอะไรมาขัดจังหวะ^^" 
"ค...ครับ"แล้วซองจงก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูให้ทั้งสองคน 
"ทีนี้เราก็มาต่อกันนะครับ" 
"ม่ายยยยยยย" 
. 
. 
. 
THE END