คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 1 (จระเข้หิวโซหรือขอนไม้ลอยน้ำ)
บทนำ ๑
‘เรไร’ เหลือบามอไปยัร่าสั่นเทาเหมือนลูนรัอน้อสาว
‘ไลลา’สวมุเรสระโปรทรเอสีำสนิท
แม้ผมะสั้นเลยหูมาเล็น้อยแ่วันนี้ไลลา็ูเป็นสาวว่าทุวันที่เยเห็น
้าัวไลลานั้นเป็นายวัยลานร่าสู ะเรียว่าบึบึน็ย่อมไ้
เาอยู่ในุสูทสีำ มือ้าหนึ่โอบไหล่น้อสาวอหล่อนเอาไว้
รอบัวอทัู้่มีนานำลั้มๆ เยๆ เ็บ้าวอเรียมัวลับบ้าน
มีแบานเินเ้าไปทัทายเาและพูบาอย่าับไลลา่อนะลาลับ
ในำนวนนั้นมีไม่ถึรึ่ที่รู้ว่าเรไรเป็นนสำัอานอีนหนึ่
ูเหมือนเป้าหมายอแที่มาร่วมาน ะพุ่รไปที่น้อสาวหล่อนและ
‘ไรเทพ’ มือวานสำัอพ่อ
พ่อ...ผู้เป็นเ้าอานศพอวันนี้
เพียเือนเศษ...
านศพสอานถูัึ้นท่ามลาวามระส่ำระสาย านแรเป็นอนายแม่
านที่สอือานอพ่อ เรไริอย่ามื่น า็วามอผู้นรอบัว
นไปหยุอยู่ที่น้อสาวและาย้าัว
หล่อนลอบพิาราเาเป็นส่วนๆ
เายัไม่แ่นั รูปร่าบึบึนแบบนรำานหนั
มือใหู่หยาบร้าน ใบหน้านั้นะเรียว่าหล่อ็อาะพอพูไ้ ยิ่อยู่ในุทาารแบบนี้
หล่อนยอมรับว่าเายัูีทีเียว แ่เมื่อเทียบับไลลาแล้ว เาะแ่ไปสำหรับหล่อน
ภาพที่เห็นมันึู้ำึ่ระหว่าวามเป็นพ่อและนรั
หาไลลาโว่านี้เธอ็ะแ่ามเาทัน
แ่เวลานี้ไลลาเป็นเพียเ็นัเรียนมัธยมปลาย ภาพึโอนเอียไปในทาที่เาูเหมือนพ่อเสียมาว่า
แ่อย่าไรผู้าย็ือผู้าย เรไรไม่ไว้วาใายผู้นี้ในเรื่อใๆ ทั้สิ้น
ลอหนึ่เือนที่ผ่านมาหล่อนลอบสัเเามานานพอที่ะเห็นวามผิปิบาอย่า
วามผิปิในอาัปริยาอเา
ารวาัวอเาและรวมถึวามผิปิอนที่รายรอบัวเา
น้ำนิ่นั้นไหลลึ
เรไระทำอย่าไรให้ไลลารู้เห็นเหมือนที่หล่อนรู้ พอาบิามาราอันเป็นที่พึ่
็ูเหมือนน้อสาวอหล่อนนั้นะยึายผู้นี้เอาไว้เหมือนบยึอนไม้
โยที่เ้าลูบไม่รู้เลยว่าที่เห็นลอยนิ่ๆ อยู่นั้น บาทีมันอาะเป็นระเ้หิวโหย
ไม่ใ่เพียอนไม้ลอยน้ำอย่าที่เธอิ
เรไรถอนหายใ ายั้อมอนทัู้่
แ่เหมือนเาะรู้ัว ไรเทพเลื่อนามา้ออบ
เาสบาหล่อนอยู่รู่หนึ่แล้วเบือนหนีไปทาอื่น
เรไรัสินใลุึ้น เินไปวนน้อสาวลับบ้าน
รู้ีว่าารพยายามแยนทัู้่นั้นไม่มีประโยน์ แ่็ีว่าไม่ทำอะไรเลย
อย่าไรเสียหล่อน็เหลือน้อสาวเพียแ่นเียว
ะร้ายีอย่าไรหล่อน็้อูแลปป้อนอหล่อนให้ถึที่สุ
ไรเทพเินามไปส่เรไรและไลลาที่รถ เาพูเบาๆ
ว่าเมื่อัารทานี้เรียบร้อยแล้วะามไปพบที่เรือนให่
เรไรพยัหน้ารับรู้แล้วับออไปท่ามลาสายาเวทนาอเหล่านาน
ไรเทพทำอย่าไรนะ... เรไริ
เาทำอย่าไรึทำให้นานรัและนับถือเาราวับเป็นเ้าอิาร และมอเ้าอัวริอย่าหล่อนเหมือนมอเ็ฝึานอ่อนหั
่อนหน้านี้หล่อนไม่เยสัเว่านานมอพ่อและนายแม่อหล่อนอย่าไร
แ่เมื่อสิ้นบุอท่าน หล่อน็เห็นสายาที่ส่มาให้ัเนยิ่ึ้น
เรไรและไลลาลับถึบ้านเมื่อใล้ห้าโมเย็น
บรรยาาศในภูผาาวเียบเหา ใบไม้พลิใบหอยๆ อยู่ใ้เาเมทะมึน
ฝนยัไม่ยอมลมา มีแ่เสียำรามและแสแปลบปลาบมาาที่ไลๆ ระนั้น็ยัรับรู้ไ้ถึลิ่นฝน
ที่ลมหอบเอามา้วย
“ไปพัผ่อนนะน้อน้อย” เรไรเรียไลลา้วยื่อเล่น น้อสาวอหล่อนส่ายหน้า
วาบวมแเย้อพี่สาว
เรไรึ่ัวสูว่ามาับไหล่ไลลาให้หันเ้าประูห้อแล้วันหลัเ้าไป
“ไป...พี่ไปอยู่เป็นเพื่อน”
หล่อนว่าพลา้าวามิ แล้วหับประูห้อโยไม่ไ้ลลอน
ผ่านไปเือบั่วโมเรไร็ออมาาห้อนั้น
อาาศมัวัวเย็นเยือ เรไร้าวเินอ่อนล้ารไปยัห้อพั ไลลาหลับไปแล้ว
เรไรเอ็เหนื่อยแสนเหนื่อย หล่อนอยาะทิ้ัวลบนเีย
--นอนเสียให้สมับที่แทบะไม่ไ้นอน
ลอหนึ่เือนที่พ่อ้อไปนอนอยู่ในห้อีียู
เรไรเทียวไปเทียวมาระหว่าโรพยาบาลในเมือพิษุโล และภูผาาวในอำเภอนรไทย
พ่อรู้ว่าหล่อนเอนั้นเสียสละหลายเรื่อ สายาที่พ่อมอมาึทั้ห่วหาและอาทร
แ่สิ่ที่พ่อไม่เยรู้เลย็เรื่ออนอย่าไรเทพ พ่อย้ำลอเวลาว่า “ไว้ใน้าไรไ้” เรไรพยายามะเื่อ... ริๆ ้อบอว่าหล่อนเื่อพ่อมาลอ
แ่เมื่อภูผาาวไร้พ่อและนายแม่ ทุสิ่ทุอย่า็เริ่มไม่เหมือนเิม
สัปาห์สุท้ายนี้เอที่หมอเริ่มบอให้ทำใ
ายผู้นั้น็เปลี่ยนาารเรียัวเออย่าสนิทสนมว่า ‘น้า’ เป็น ‘ผม’ เรไระไม่ิมาเลยถ้าเาะไม่แสร้นับถือหล่อนเสียเ็มประา
เามีวิธีารยืน ารอบำ้วยวามพยายามสุภาพ
แม้เรไระไม่เยเห็นเาลอบยิ้มเหยียแบบในละร
แ่เา็แสัว่าอยู่่อหน้านานนั้น เายินีะให้หล่อนุม แ่ลับหลันอื่นๆ
เาุมหล่อน และมีวิธีารบาอย่า ที่ทำให้นานลายเป็นนในำมืออเา มาว่าะเป็นนในำมืออนที่่ายเินเือนให้ทุเือนอย่าหล่อน
ิถึเรื่อนี้ เรไร็รู้สึว่าัวเอัสินใถู...
หาเรไรไม่ยอมสละทุนารศึษาปริาเอ แล้วปล่อยให้ายผู้นีู้แลิาร่อไปเรื่อยๆ
บาทีทุสิ่ทุอย่าที่พ่อและนายแม่สร้าไว้ อาะไม่เหลือถึหล่อนและไลลาอี่อไป
แม้เรไระแทบไม่รู้ัอะไรในภูผาาว
ไม่เยับอบ เสียม ไม่เยเลี้ยไ่ ไม่เยปลูผั หรือแม้ระทั่านโรแรม
แ่อย่าน้อยหล่อนไม่สูเสียรีสอร์ลาไร่สับปะร
ที่ำลัพันาไปสู่โรแรมสี่าวและสวนผัออร์แนินาให่บนเทือเาเพรบูร์ไปแน่
ะเสียาย็อย่าเียว.... รที่พ่อผู้ปลุปั้นสวนผัและารสร้าโรแรมมาับมือ
ลับไม่ไ้อยู่เห็นสิ่ที่ท่านฝันเอาไว้
“ุเรา...” หิสาวสะุ้ หันไปามเสียเรีย
นาประนอมยืนหน้าเศร้า้าวเ้ามานประิัว
นาับมืออนายหินใหม่อบ้านเอาไว้พลาพู
“ุไรมารอ่ะ
ะมาบอเรื่อเ็บอัิุพ่อุวันพรุ่นี้ระมัะ”
“่ะ..แล้วน้าไร”
“อยู่ที่โ๊ะิน้าวหน้าบ้าน่ะุ”
นาประนอมอบ พลาถามอย่านึึ้นไ้ “เอ่อ......ะ่ำแล้วะให้ั้โ๊ะเลยไหมะ”
“เรไม่หิว่ะ ป้านอมทำอะไรร้อนๆ
ไปให้น้อน้อยแล้วันนะะ ปล่อยให้หลับสัรู่แล้ว่อยปลุ”
“แล้วุล่ะะ
้อทานอะไรบ้านะะ ั้แ่ลับมาุูบลไปเยอะ” หิแม่บ้านน้ำารื้น
“เี๋ยวเระไปทำอะไรทานเอที่ระท่อมเรไร่ะ
ป้านอมไม่้อห่ว” หิสาวับทเสียแผ่ว
นาประนอมมอามร่าโปร่ในุไทยสีำสนิทเินห่าไปามระเบียทาเิน
นาสสารนายหินใหม่อบ้านับใ นึถึำที่พวนานนินทาหล่อนเอาเมื่อบ่าย
หิแม่บ้าน็นึหวั่น เรไร่าแสนหวาน อ่อนโยน ะพูาปราศรัย็ะา
ไม่เว้นแม้แ่นานถาห้ารายวัน วามเ้มแ็เียวที่นาเห็น
ือหิสาวสะั้นวามเสียใและพยายามไม่ร้อไห้ให้ใรเห็น แ่ใน่ำืนเียบเียบ
นาึ่พัอาศัยอยู่ใ้ายาเียวัน ็ไ้ยินเสียสะอื้นแผ่ว ลอออมาาห้อพัริมสุระเบียทาเินห้อนั้น
นาประนอมทำานที่นี่มานับสิบปี
แทบะไม่เยเอะเอลูสาวนโอบ้าน หลัาเรียนบมัธยมปลายไปาโรเรียนประำัหวั
หิสาว็เรียนและเรียน โยไม่มีทีท่าว่าะลับมาสาน่อิารอพ่อและแม่
ถ้าไม่เิเรื่อเสีย่อน ป่านนี้เรไระใล้เวลาไปเรียน่อประเทศฝรั่
หาเปลี่ยนัวันไ้ ไลลานายน้อยอบ้านูะเหมาะับานนี้เสียว่า
แ่แม้ไลลาะสนใิารอภูผาาว และลุอยู่ในไร่ในสวนลอวันหยุ
เ็สาว็เพิ่ะเรียนั้นมัธยม ๕ ไม่ว่ามอในแ่ไหนเรไรหลีเลี่ยภาระนี้ไม่ไ้
นาประนอมสสารหิสาวนั
นาเอาใ่วยเ็มำลัและหวัว่าไรเทพมือวาอาวิทย์ ะ่วยประับประอเรไรไปไ้ลอรอฝั่
เพราะหาไม่เ่นนั้นแล้ว ทั้นาและรอบรัวรวมทั้นานทั้หมะ้อพบับารเปลี่ยนแปลรั้ให่เป็นแน่
ความคิดเห็น