บันทึกเด็กวิทย์...พิชิตหมอรามา

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัวก่อน...

         โอ๊ย! เจ็บนะ โอ๊ย! โอ๊ย! นี่เป็นคำอุทานของผมตอนเด็กๆ ซึ่งต้องเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเมื่อต้องถูกฉีดยา โดยบุรุษชุดขาวใส่แว่นตาหนาๆๆ ก็ที่แม่เรียกว่า”หมอ”นั่นเอง ตอนนั้นทำให้ผมรู้สึก ยี้! หมอเอามากๆ เพราะไปหาหมอทีไรเจ็บตัวทุกที ไหนจะถูกเจาะเลือด เอาสายยางรัดแขน กลับบ้านไปกินยาขมๆอีกก แต่แอบแปลกใจทุกทีว่าทำไมแม่ต้องให้เราไหว้หมอทุกครั้งเลย แล้วแม่ก้อพูดจากับเค้าด้วยถ้อยคำอย่างนุ่มนวลมาก อย่างกับหมอเป็นเทวดาเลย ซึ่งก้อเป็นความสงสัยว่าทำไม แต่ก้อผ่านเลยไป พอโตขึ้นก้อถึงบางอ้อว่า “หมอ” เป็นอาชีพที่ใครๆต่างก้ออยากเป็นกันทั้งนั้น  เป็นที่นิยมทั้งเรื่องของรายได้และหน้าที่การงาน เห็นได้จากคะแนนสอบเข้ามหา’ลัย ที่1 ของทุกๆปีต้องมาจากคณะแพทย์ทั้งสิ้น ซึ่งก้อไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก  รู้สึกเฉยๆ(ก้อไม่ได้คิดอยากจะเรียนหมออยู่แล้วนี่นา)

      แต่แล้ววันหนึ่งความคิด ความรู้สึกที่มีต่อคำว่า”หมอ”ก้อเปลี่ยนแปลงไป เมื่อตอนเริ่มขึ้น ม.ปลาย ก้อเลือกเรียนสายวิทย์ เพราะอะไรอ่ะเหรอ ก้อเห็นเค้าบอกว่าเลือกได้เยอะ ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าอยากเป็นอะไร ก้อเลยเรียนสายวิทย์ไปก่อน (ทำไปได้) เรียนวิทย์ก้อถือว่าพอไปได้ไม่ถึงกับว่าทรมานแต่ก้อมีขี้เกียจบ้าง เวลาทำแล็บอ่ะ และแล้ววันหนึ่งเพื่อนในห้องก้อมานั่งถกกัน(แบบนี้ทุกวัน)แต่ที่แปลกคือวันนี้ดูมีสาระ คุยกันว่าแล้วเรียนจบแล้วจะไปเรียนต่อไรดีล่ะ เพื่อนบางคนก้ออยากเรียนต่อทางด้านวิทย์ๆ วิศวะบ้างล่ะ ทันตะบ้างล่ะ วิทย์คอมบ้างล่ะ แต่บางคนที่ทนไม่ไหวกับเรียนวิทย์ที่สุดแสนจะเบื่อก้อคุยกันว่าจะไปเรียนมนุษย์บ้าง นิติ-รัฐศาสตร์บ้างก้อมี แล้วเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันก้อถามว่า “เมิงล่ะ จะเข้าไรว่ะ?”  ตอนนั้นพูดได้คำเดียวว่าเอ่อไปเลย ตอบไม่ได้ครับพี่น้อง  ก้อบอกไปว่าไม่รู้เหมือนกัน นึกไม่ออก อันนั้นก้อชอบ อันนี้ก้อน่าจะใช่ เลือกไม่ถูก  หลังจากนั้นกลับบ้านไป นั่งคิดก้อแล้ว นอนคิดก้อแล้ว ความฝันก้อไม่ค่อยจะมีกับเค้า เด็กๆก้ออยากทำงานธนาคาร เพราะแอร์เย็นดีอ่ะ เอายังไงล่ะทีนี้ ไม่มีจุดหมายปลายทางอะไรกับเค้าเลย พอดีช่วงนั้นที่บ้านต้องไปโรงพยาบาลบ่อย เพราะพี่สาวทำงานโรงพยาบาล เริ่มมีความรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ในฝันเอาซะเลย วันนั้นเห็นคนป่วยที่มีอาการป่วยหนัก ทั้งจากโรคภัยไข้เจ็บ และมาจากอุบัติเหตุ ต้องมารอพบหมอซึ่งมีจำนวนไม่มากนัก ไม่เพียงพอกับจำนวนคนไข้เลย นานวันผ่านไปเริ่มรู้สึกเห็นว่าหมอเป็นอาชีพที่ต้องทำงานหนักมาก แทบไม่ได้หลับได้นอน เละสิ่งที่ต้องประสบพบเจอนั้นไม่ใช่สิ่งสวยงามเอาเสียเลย จึงเกิดความศรัทธากับอาชีพหมอว่าจะทำอาชีพนี้ได้ต้องมีใจรักจริงๆถึงจะทำได้ ต้องมีความอดทนสูงและต้องมีคุณธรรมด้วย จึงคิดว่านี่แหละใช่  เรารู้สึกว่าอยากเป็นหมอ อยากมีส่วนช่วยเหลือคนที่เค้าเจ็บไข้ได้ป่วย ให้เค้าดีขึ้น ซึ่งถ้าทำได้เราก้อคงภูมิใจไม่น้อยเลย ที่เราได้ทำงานแบบนี้ หลังจากวันนั้นใครถามก้อตอบแบบไม่ลังเลเลยว่า
“อยากเรียนหมอ อยากเป็นหมอ และจะต้องสอบให้ได้” นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้