สำนักงานปราบผี เรียวคุเอ็น (เต็มเเล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #21 : กัปปะ โทโรนุชิ

เเม่น้ำเซริว
กลุ่มเด็กวัยรุ่นกลุ่มนึงในชุดโรงเรียนมัถยมกำลังคุยกันอยู่ริมเเม่น้ำเซริว
"ที่นี่สินะที่เค้าว่ามีคดีฆาตกรรมน่ะ เก็นจิ" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูด
"คงจะเป็นพวกโรคจิตระมั้ง อย่าไปสนใจเลยรินเนะ"
"ไม่ใช่นะ" เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนพูดขึ้น
"อะไรของนายอีกล่ะ อากิระ"
"นั่นอาจจะเป็น กัปปะ โทโรนุชิที่อยู่ในเเม่น้ำเซริวก็ได้นะ"
"อ้าว ออกมาเเล้วตำนานกัปปะ ฮ่าๆๆ " หญิงสาวผมยาวหัวเราะ
"ใช่ มายูริ พูดถูกโตขนาดนี้เเล้วยังงมงายเหมือนเด็กๆ"
"เเต่ เก็นจิ "
"งั้นลองไปพิสูจน์ให้ดูหน่อยสิ กัปปะอะไรของนายน่ะ" เก็นจิพูดพร้อมพลัก อากิระลงไปในเเม่น้ำ
"กะ ก็ ได้" อากิระพูดเเละเดินไปที่กลางเเม่น้ำเขาคิดจะหากัปปะจริงๆเพื่อให้เก็นจิไม่เสียหน้าเเต่ว่าเมื่อเขาเดินไปไกลจนไม่ได้หันมามองข้างหลังเก็นจิก็ทิ้งเขาไปซะเเล้ว
"โง่ จริงๆคิดว่าจะมีกัปปะจริงๆงั้นเหรอ ไปกันเถอะพวกเราปล่อยให้มันอยู่นี้เเหละ"
"ใช่ หาไปจนตายเลยเเล้วกัน" 

 กลางเเม่น้ำเซริว
"ไม่เจอ จริงๆด้วย" อากิระพูดเเละหันกลับไปดูที่ๆเก็นจิอยู่
"อ่า ทิ้งเราไปเเล้วสินะ"
"เเต่ก่อนเเม่น้ำนี้เคยใสสะอาดเเต่ตอนนี้กลับมีเศษขยะอะไรไม่รู้เต็มไปหมด "

...................เมื่อก่อนก็เหมือนกัน .....เก็นจินายไม่เคนเเกล้งฉันเหมือนตอนนี้เลย................

"เปลี่ยนไปมากนะทั้งเเม่น้ำเเละเก็นจิ" อากิระตั้งใจจะเดินกลับบ้านเเต่ทว่าขาดันไปสะดุดกับของสิหนึ่งเข้า
"หมวกนิ เเต่อะ" หมวกที่หล่นอยู่กับพื้นอันนี้มีรอยเลือดเปื้อนอยู่ด้วย........หรือว่า

                                    [เจ้าเป็นเด็กซนรึเปล่า]

"อะ"  อากิระหันไปทางเสียงที่ว่าเเต่ก็ไม่พบอะไรก่อนจะฉุดขึ้นขึ้นมาได้เรื่องกัปปะ โทโรนุชิ

...................เเย่ล่ะเผลอหันกลับไปเเล้วทีนึงถ้าหันกลับไปอีกครั้งล่ะก็................

เขาหันลงมามองหมวกที่ชุ่มด้วยเลือดอย่างสั่นๆเเละรีบเก็บรองเท้ากลับขึ้นบนริมเเม่น้ำทันที

......ถ้าเรากลับถึงบ้านก่อนจะไม่โดนควักลูกตาไปเพราะฉะนั้นครั้งที่สองห้ามหันกลับไปเด็ดขาด......................

บ้านหลังหนึ่งในเมืองเซริว

"โอ้โหบ้านใหญ่ชามัดอย่างกับคฤหาสน่ะ" ลูลูชโกนลั่น
"เบาๆสิอายเค้า ลูลูช" เซียสะกิดที่ไหล่ลูลูชเบาๆ
"เข้าไปในนั้นก่อนสิจ๊ะ" เจ้าของบ้านที่พึงลงมาจากรถพูด
"ขอโทษนะขอถามหน่อยคุณลูกค้าคุณชื่ออะไร"โทโรถามขึ้น
"ดิฉันชื่อซาวามูระ รุนโนะค่ะ"

ในห้องรักเเขก
"ว้าวเยี่ยมยอดไปเลยมีเฟอร์นิเจอร์อย่างหรูมากซะด้วย" โซลกิมองตาเเววหวับ
"เชิญนั่งก่อนก็ได้นะค่ะพวกคุณเป็นเเขกของเราเดี๋ยวดิฉันจะสั่งให้เเม่บ้านเอาเค้กกับน้ำชามาให้" คุณนายรุนโนะพูด
"ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจนะค่ะเเต่ว่า..." ไม่ทันที่อลิเซียจะพูดเเสดงความเกรงใจลูลูชเเละโซลกิก็เเย้งขึ้นมา
"ขอบคุณครับ~ผมชอบกินเค้ก" เเถมพูดพร้อมกันซะด้วย ==
"ฮะ ๆ คงปฏิเสธยากนะทีนี้" เซย์ย้อน
"เออนี้รูปใครเหรอ" เครอสถามเเละชี้ไปที่รูปเด็กผู้ชายสองคน
"อ๋อ คนทางขวาชื่ออากิระลูกชายดิฉันเองส่วนคนทางซ้ายชื่อเก็นจิเพื่อนของเขาน่ะเเต่เดี๋ยวนี้รู้สึกจะมีปัญหากันนิดหน่อยน่ะ"

"ปังๆๆๆ" เสียงเคาะปะตูดังขึ้น

"อะ ลูกชายดิฉันมาเเล้วมั้งรอเเปปนึงนะค่ะลูกคนนี้จะเคาะประตูอะไรดังนักหนา"
"เค้กมาเเล้วค้า" สาวใช้คนหนึ่งยกถาดอาหารเข้ามาให้ลูลูช
"อ้า~ ขอบคุณครับ " ^^
"กินให้หมดซะลูลูช" เครอสพูดขึนด้วยน้ำเสียงที่เเฝงความรีบเร่งมาอย่างเห็นได้ชัด
"อะ อะไร ครับเจ้"
"นั่นอาจเป็นมื้อสุดเเล้วก็ได้" อเล็กซ์พูดขึ้นมาน้ำเสียงไม่ต่างอะไรกับเครอส
"หึ หึ หึ หึงานนี้ได้สนุกกันอีกเเล้ว"

"ปังๆๆๆๆๆ"
"จ้าๆมาเเล้วๆอากิระลูกเป็นอะไรของลูกน่ะห๊ะ"

"คุณนายถอยออกมาค่ะ" เซียพูดพร้อมคว้าตัว คุณนายรุนโนะไว้
"อะอะไรค่ะ ลูกดิฉันกลับมาเเล้ว"
"โซลกิไปเปิดประตูที" โทโรออกคำสั่ง
"ได้เลย" หลังจากยัดเค้กก้อนใหญ่เข้าไปเเล้วโซลกิก็กระโดดลงจากโชฟาตรงมาเปิดประตูทันที
"เเก้ด~! โครม"

"กิ....กิ....กิ..กี้" สิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าไม่ใช่อากิระเด็กผู้ชายที่เห็นในรูปเพียงเเต่เป็นอสูรกายในคราบของอากิระเท่านั้น

"นึกเเล้วเชียว" [เครอส]
"สายเกินไปจริงๆด้วย" [อเล็กซ์]

"โดนสิงร่างเข้าให้เเล้วไงล่ะ"[โทโร]
"เฮ้ ลูลูชรีบขนย้ายพวกคนอื่นๆที่อยู่ในบ้านนี้ออกไปซะ" เครอสโวย
"เอ๋ ได้ครับเเต่ว่าเจ้ล่ะ"
"งานนายมีเเค่นั้นเเหละน่างานถนัดเลยไม่ใช่เหรอไม่ต้องสนใจพวกฉันหรอกน่า"
"ลูลูชคุงเอาคุณนายไปด้วย" เซียพูดเเละส่งตัวคุณนายให้ลูลูช
"เเล้ว อากิระล่ะ"
"เสร็จงานเเล้วก็กลับเป็นเหมือนเดิมเองเเหละรีบไปเหอะน่า" อเล็กซ์โวย 
"งั้นเดี๋ยวถ้าผมทำเสร็จเเล้วจะมาช่วยนะครับเจ้" ลูลูชพูดเเละวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบน
"โซลกิกางเขตบาเรียที่เฉพาะกับปีศาจเท่านั้นที่ออกไม่ได้ไปส่วนพวกคนอื่นๆลูลูชจะขนออกไปรู้นะ" โทโร สั่งเเละวิ่งไปรวมกลุ่มกับเครอส
"ได้เลย"
"เอาล่ะทีนี้มาช่วยกันกำจัดไอ้เจ้าตัวนี้กันเถอะ"
"ย้าก~" อเล็กซ์เรียกดาบออกมาด้วยพลังเวทย์เเละเข้าโจมตี โทโรนุชิอย่างรวดเร็วเเต่
สปีดของอเล็กซ์ก็ตามเจ้ากัปปะไม่ทันจริงๆเมื่อ โทโรนุชิกระโดดหลบเเละเข้ามาด้านหลังของอเล็กซ์เเต่เมื่อกำลังจะหันกลับมานั้นอเล็กซ์เกือบจะโดนควักลูกตาออกมาเเล้วโชคดีที่โทโรเรียกกำเเพงเวทย์จากหนังสือมาป้องกันไว้ได้ทำให้เจ้ากัปปะต้องหันกลับไปตั้งหลักเพื่อหาเป้าหมายในการโจมตีอื่น
"เกือบตาบอดเเล้วไงล่ะนายน่ะ"

"..........."

"เป็นอะไรไป อะ! " อเล็กซ์พลักโทโรออกไปเเละเดินตรงไปที่กัปปะ 
"อะไรของนาย"
"ไม่ต้องเข้ามายุ้ง!" อเล็กซ์หันหน้ามาช้าๆนัยน์ตาเริ่มกายเป็นสีเเดงสดเเสดงถึงความโกรธอย่างถึงขีดสุด
"ไม่ได้นะอเล็กซ์อย่าเเตกคอกันเองสิ" เซียพูดเเต่อเล็กซ์ก็ไม่สนใจเเม้เเต่อย่างเดียว ไม่สิเค้าไม่ได้ยินเเล้วด้วยซ้ำ
"บังอาจมากนะที่มาหยามหน้าชั้นขนาดนี้" ลูกไฟสีดำทมิฬขนาดใหญ่ปรากฎขึ้นตรงผ่ามือของอเล็กซ์

"เเย่เเล้วหมอนั่นโกรธจนเลือดขึ้นหน้าไปเเล้ว" เครอสเริ่มอยู่ในสถานกราณ์ที่กดดัน

"ย้าก~!" ลูกไฟสีดำจากมืออของอเล็กซ์เริ่มรามขึ้นมาถึงเเขนเเละไหม้ไปทั้วตัวเลยทีเดียวก่อนที่จะเข้าโจมตีกีปปะโทโรนุชิอย่างดุเดือด

"เปรี้ยง~! ปัง! โครม!"เสียงการต่อสูดำเนินต่อไปเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง

"เค้าเรียกว่าวิาอะไรเหรอนั่น" โซลกิถาม
"การรวมพลังเวทย์ต่างๆไว้รอบตัวเเละปล่อยโจมตีไปทีเดียวเเถมไฟที่อยู่รอบๆก็ช่วยเป็นบาเรียด้วยไง"
"ทำได้ไงนะ บอกอีกทีดิ้โทโร  "  -*-
"นายเองก็รู้เเล้วไม่ใช่รึไงฟะเเกล้งโง่อยู่ได้ขี้เกียจอธิบายเฟ้ย!"
"ครับๆ รู้ก็รู้เเกล้งนิดแกล้งหน่อยเอง"
"รู้สึกว่าเค้าจะโกรธเวอร์ไปรึเปล่าครับนั่น" เซย์พูด
"เเละเจ้าพวกโง่ปล่อยให้เจ้าบ้านั่นไปคนเดียวได้ไงฟะไปช่วยกัยห้ามเจ้านั่นก่อนที่มันจะกลายเป็ยปีศาจซะเองไม่ดีกว่ารึไงห้า~!" โดดไม้กางเขนฟาดเข้าให้ทุกคน ยกเว้นโทโรที่ยกหนังสือขึ้นมาบังทันคนเดียวที่ไม่ได้รับอะไร
"อะไรเล่าก็ให้มันจัดการไปก็สิ้นเรื่องเเล้วไม่ใช่รึไง"
"เเล้วคุณอากิระล่ะ โทโร" อลิเซียเถียงขึ้นมา
"อึดขนาดนั้นไม่เป็นไรหรอกน่า"
"เเย่เเล้ว มีคนเข้ามาในบาเรีย"โซลกิเเซงขึ้นมา
"ว่าไงนะ!" ทุกคนพากันพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย


..........................................................................................................