คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : 21st miles... พบพานบนทางแคบ (2/2)
(วันนี้มาลเ้า แล้วะหนีไปหลับ่อ พี่ายยย ันปั่นนิยายทั้ืนเลยนะ 5555)
เอันอีทีวันอัารสิบโมไม่เินเที่ย้า
้วยรัาแมวลั่ม
------
สายาอทุนมอมาที่พลอยและแ้วในมือเธอ เปรมำลัะพูแ้สถานาร์เมื่อุนิยาล่าวปนหัวเราะึ้นมา
“หนูเ้พูไม่ผิเลย้ะ ผู้หิเมาเละเทะมอูไม่ามริๆ ริไหมยายปั้น...แหม น่าอายริๆ แ่ั้แ่รู้ัันมาหลายปี ป้ายัไม่เยไ้ยินว่าหนูพลอยื่มเ่เลย้ะ มีแ่ลูสาวป้าน่ะ เที่ยวเ่เหลือเิน ายหน้าเามั้ยล่ะเรา นาน้อเ้เ้ายัรู้เลยว่าอะไรวรไม่วร”
“แหมุแม่็ ปั้นไม่เยเมาหนัเหมือนันแหละ่ะ… อ้อ น้อเ้อาเ้าใผิเพราะพี่พลอยร่วมหุ้นับพี่ันเปิร้านอาหารแล้ว็บาร์ แ่พี่พลอย้อบริหารร้าน ไม่มีเวลามาแะแอลอฮอล์หรอ้ะน้อเ้ ที่ายเหล้าเป็นเพราะพี่ันอยาาย้วย ไม่ใ่พี่พลอยออไอเีย แล้วพี่พลอยเพิ่ิบไวน์ไปแ้วสอแ้วเอนะ๊ะ น้อเ้รู้ไ้ยัไว่าพี่พลอยอบื่ม”
ปั้นหยารับมุมารา ออัวแทนพี่พลอยที่อนนี้หน้านิ่นเธอไม่รู้ว่ารุ่นพี่ิอะไรอยู่ เธอเอยัอรู้สึโรธึ้นมานิๆไม่ไ้ที่ิาภามาพูระทบพี่สาวนสนิท ัวพี่พลอยเอะ้อโมโหมาแน่ๆ
“ป้าำไ้ว่าุน้อเพรเยเล่าให้ฟัว่าหนูพลอยเป็นรุ่นพี่รุ่นน้อที่มหาลัยับลูายเสี่ยอิทธิพล สนิทันนร่วมทุนเปิร้านอาหารับบาร์สามสี่ร้าน เห็นว่าิารไปไ้ีทีเียว ป้าเยไปทานนะ ร้านอาหารอหนูพลอย… ันทน์ะพ้อใ่ไหมลู”
ุป้าที่สนิทสนมับแม่เธอ่วยพูให้อีแร ิาภาหน้าเื่อนเมื่อทุนูะปป้อพลอยไพลิน ที่เธอพูออไปอนแรเพีย้อารระแนะระแหนเล็น้อยเท่านั้นเอ แ่ารที่ทุนปป้อพลอย เธอยิ่เหม็นี้หน้าอีฝ่ายเ้าไปให่ แถมเปรมยัถือโอาสยับแนให้หลุาเธอ เยิบหนีไปใล้พลอยมาึ้นว่าเิม
“ร้านันทน์ะพ้อแถวๆรามอินทราใ่ไหมะพี่ี้ พวเรา็เยไปทาน่ะ ไม่ิมา่อนเลยว่าะเป็นร้านอหนูพลอยนี่เอ รสีมาเลยนะะ บ้านุ๊เป็นลู้าประำเลยล่ะ่ะ อาหารละเมียละไมสวยามทุานเลย”
“อบพระุที่อุหนุนนะะ อาหารในร้านเป็นสูรอุอาเศศินี อาหิอพลอย่ะ พลอยลัำมาทำายเท่านั้นเอ”
พลอยยิ้มรับำม มอเมินิาภา สนทนาับเหล่าสาวให่้วยวามสุภาพ
เธอไม่ำเป็น้อลัวลไปทะเลาะับเ็ไม่รู้ัโ่อหน้านนับสิบนี่... แ่ที่มีปาเสียันวันนั้นพลอย็รู้สึหน่ายเ็มทน ถ้าวันนี้ยายน้อเ้พูีๆันิพลอยอาปล่อยวาเรื่อในอี แ่มานานี้ เธอไม่้อาระสนทนาพาทีับอีฝ่ายอี่อไปแล้ว
“แหม พวเรา็ไม่น่าลืมเลยนะะว่าบ้านหนูพลอยมีโรเรียนสอนทำอาหารไทย ึ้นื่อมาแ่นานนม แบบนี้หนูพลอยะรับฝีมือปลายวัาุเศศินีมาเ็มๆ”
“พลอยยั้อฝึอีมา่ะ”เธอถ่อมัว
“แหม แม่ว่าหนูพลอยถ่อมัวเินไปนะ๊ะ ้มะทิไหลบัวที่หนูพลอยเอามาฝาราวที่แล้วทุนอบมาเลยล่ะ้ะ… หนูพลอยทำับ้าวนมมาฝาบ้านนิบ่อย่ะ นิล้าพูเลยว่าหนูพลอยอายุน้อยแ่นี้แ่ฝีมือั้นรูริๆ”
นิยาหัวเราะน้อยๆ แ่ทุนโยรอบหูระิับำสรรพนามทีุ่นิยาใ้แทนัวเอับสาวน้อย ่าพาันาเาไป่าๆนาๆในใ
“ใ่รับ พลอยทำอาหารอร่อยมา ใรไ้ิน้อิใันทุน”
เปรมยับไปยืนนแนนแนับน้าๆ เาเอ็หุหิับสายาอลธารมาั้แ่้น อยาะวัลูาที่้อนอเาทิ้ให้มันรู้ันไป้า แ่เปรมยัยั้ัวเอไว้ เายัไม่อยาทำอะไรเินหน้านทะเลาะับพลอย
“ูท่า ใรไ้เป็นสามีอหนูพลอยะโีน่าู ทั้สวย ทั้เ่ แถมยัเป็นแม่ศรีเรือนอี่าหา หนูพลอยมีแฟนหรือยั๊ะ วาแผนะแ่านเมื่อไหร่เอ่ย”
“...อนนี้พลอยยัสนุับารทำานอยู่เลย่ะ”
พลอยอบเลี่ยๆ แ่็พบว่าเธอไม่น่าพูแบบนั้นเลย เพราะนับานั้นนบาน เธอ้อรับมือับมนุษย์ป้ามามายที่อยาไ้เธอไปินอ้วย
“พี่พลอยฮอมาริๆ นะเนี่ยวันนี้ นาอยู่ลาฝูป้าไม่มีหนุ่มๆที่ไหนล้าเ้ามาีบ ป้าๆยัแย่ันีบไปเป็นลูสะใภ้ันอุลุ”
ปั้นหยาเาะแนพลอย พวเาำลัเินทาลับาาน เพราะอนนี้พลอยยัไม่มีรถใ้ เธอึ้อามเปรมลับไปเอารถที่บ้าน ่อนิรถลับอนโไปพร้อมันเพราะุนิยาไม่ยอมให้เธอนั่แท็ี่ลับเอ
“านี้พี่ไม่ล้ามาานแบบนี้ไปอีนาน”พลอยยิ้มเื่อนับรุ่นน้อ
“หนูพลอย็หาหนุ่มันไว้วออานสิลู เท่านี้็ไม่มีใรล้าเ้ามาวุ่นวายแล้ว... ถ้าี้เียหา แม่มีาเปรมไว้ให้ยืมวออานนะ สนใไหม๊ะ”ุนิยาล่าวทีเล่นทีริ
“เปรมนึว่าแม่ไม่สนใายลูายเหมือนเพื่อนๆะอี ที่ไหนไ้มาเปิีลใ้โ๊ะแบบนี้นี่เอ”
เปรมประภาสส่เสียหัวเราะมาาที่นั่นับ วันนี้เาเป็นสารถีให้ับสามสาว แ่ับรถอแม่ ทิ้รถัวเอไว้ที่บ้าน
“มัน็้อใ้เส้นสายให้เป็นประโยน์บ้า ว่าไ๊ะหนูพลอย สนใรึเปล่า แม่ให้ใ้านฟรีไม่ิั์ ไม่ำัเวลา มีอแถมให้้วย”
ุนิยาหัวเราะ มอลูายที่ทำหน้าหัวเราะไม่ไ้ร้อไห้ไม่ออสลับับสีหน้าเอะเินอเพื่อนลู
เป็นหนุ่มสาวนี่มันีริๆ
“แม่ อย่าเฮียเปรมอ่ะ ให้ฟรีแถมอสมนาุปั้นยัสสารพี่พลอยเลย”
“อะไรไอ้ปั้น เฮียว่าเฮียเอ็เพอร์เฟในระับนึนะ ใรไ้เฮียเป็นแฟนสบายไปร้อยอย่าเลย าราน็ี ทำับ้าว็เป็น ัผ้ารีผ้า ถูบ้านทิ้ยะ เฮียทำเป็นหม หล่อมา้วย อันนี้สำัเลย ะไปหาแบบนี้ที่ไหนไ้อีหา”เปรมเริ่มเถียับน้อสาวเหมือนทุรั้
“เือบีแล้ว มาายรหลัวเอเนี่ยแหละ”
“เถียสิว่าเฮียหน้าาไม่ี”
“พี่ายอปั้นหน้าาีมา แถมเพียบพร้อมเรื่อารบ้านารเรือนสุๆ เหลืออีอย่าือลัวเมีย็ะเป็นพ่อบ้านใล้าแล้ว แ่อย่าเฮียเนี่ยนะะยอมใร”
ปั้นหยาทำหน้าเบ้ นาเธอเป็นน้อสาวแท้ๆ ยัไม่เห็นะยอมเธอเลย
“เอ้า ใระไปรู้ เฮียอารัมานยอม้อแทุอย่า็ไ้นะ ทูนไว้เหนือระหม่อมหอมเ้าหอมเย็นเลยไรี้”
เปรมหัวเราะ มอใบหน้านที่เารัมานยอมทุอย่าผ่านระมอหลั พลอยทำหน้านิ่เหมือนไม่เ้าใ แ่เปรมรู้ว่าสาวน้อยอเาำลัเิน
“โห น้ำเน่ามา ถ้าเป็นอย่านั้นริน่าลัวพิลึ ถ้าเฮียไปว้าใรที่ไหนไม่รู้มาแล้วหลเ้าหัวปัหัวปำี้ ปั้นะโนอา้อลั่นแล้ไหมเนี่ย”
“อย่าแน่าะไปลั่นแล้นอื่นะมาว่า… เฮียรับรอว่าแะ้อรัอา้อที่เฮียหาให้ พี่สะใภ้แะ้อเ้าับแไ้ีสุๆ ไปไหนไปันเลยล่ะ”
เปรมหัวเราะน้อยๆ มอสอสาวที่นั่วแนันอยู่รเบาะหลั อันที่ริ ปั้นหยารู้ัสนิทสนมับพลอยมาั้นาน่อนที่เาับพลอยะเอันเสียอี พรหมลิิเป็นเรื่อลริๆ ทำไมเาับพลอยถึไม่เยพบัน่อนหน้านั้นมา่อนนะ
“ถ้าไม่สนิทเลเวลเียวับพี่พลอย ปั้นไม่เอานะ…”ปั้นหยาทำเสียสะบั
“นานั้นเลยเหรอไอ้ปั้น สสัยพลอยะ้อไ้มาเป็นพี่สะใภ้ไอ้ปั้นริๆแล้วล่ะมั้านนี้…”
พลอยมอนที่พูล้อเล่นับน้อสาวแ่วา้อเธอผ่านระมอหลัหมายมา นี่เาอยาะให้ที่บ้านอเาสสัยหรือไ
“่อิวไว้็แล้วัน วันนี้มีนยื่นใบสมัรเยอะมาเลย ไว้วันไหนว่าๆ ะมานั่พิาราอีที”
พลอยอบเสียเรียบเรื่อย เรียเสียหัวเราะอบใาเพื่อนรุ่นน้อ
“นี่ อย่าเฮียมัน้อเอสวยเลือไ้แบบพี่พลอย ฮ่าๆๆๆ”
เธอยิ้มรับำล้อเลียนอปั้นหยา านั้น็ทำัวเป็นผู้ฟัที่ี ไม่ออวามเห็นใๆลอทา
“ถ้ายัเล่นมุสุ่มเสี่ยแบบนี้ ราวหน้าะไม่ให้นอน้วย”
พลอยทำเสียุใส่นับรถ อนนี้พวเาำลัับรถลับาบ้านเปรมไปยัอนโ
“ไอ้ปั้นมัน่อมวามรู้สึละเอียอ่อน้านว่าพวผู้ายเพื่อนเปรมอี ไม่้อห่วหรอ… วันนี้พลอย้อมเปรมที่ไม่บะแ ระโ่อยาไอ้พวัวผู้ที่้อพลอยาเป็นมัน่าหา”เปรมพูเสียุ่น แ่ิึ้นมาเา็หุหิแล้ว
“พวนั้น็แ่้อ ไม่ไ้มาับไม้ับมือพลอยสัหน่อย”พลอยเอ็โนีุ้อ่อนไหวเ่นัน
“ลอให้พวนั้นมาับสิ… แล้วเปรม็ไม่ไ้เ็มใให้น้อเ้เ้ามาับแนเปรม้วย”
หลัาที่ับแนเาไ้รั้หนึ่แล้ว นบานิาภาเาะแนเาไ้สำเร็อีหลายรั้ถึะโนเปรมยับัวหนีทุรั้็าม เปรมนับถือในวามไม่แร์โลอน้อสาวู่้าริๆ นาเาแสออว่าอึอั แม่สาวนนั้น็ไม่สนใันิ
“น้อเ้… สนิทันนาเรียเป็นพี่เป็นน้อแล้ว ะับไม้ับมือ็ไม่แปลนี่ ยัะไปึแนออ แปลนริ”เธอทำเสียเยาะ
“พลอยสนิทับเปรมนาเปรมับมาทั้ัวแล้วยัไม่เ็มใให้เปรมับมือเลย แบบนี้แปลว่าั้เยอะ”
“เพราะแบบนี้เลยยอมให้นอื่นมาับมือ่ายๆ สินะ”พลอยยอมรับว่าอนนี้ัวเอำลัพาล พาลมาๆ้วย
“พลอย็ยอมให้เปรมับมือัทีสิ แ่บอนอื่นเ้าไปว่าเราเป็นอะไรันมันยานานั้นเลยเหรอ… หรือรออ่านใบสมัรอนอื่นอยู่ริๆ เปรมไม่ไ้ใว้าพอที่ะมอเมียัวเอโนหนุ่มที่ไหนีบหรอนะ”
“พลอยไม่ไ้เป็น...”พลอยึ้นเสีย แ่โนับทโยนที่อารม์พุ่ึ้นสูว่า
“พลอยเป็น พลอยเป็นเมียเปรม เป็นนอเปรม ไม่ใ่อใรที่ไหน”เปรมระาเสีย วามเร็วอรถสปอร์ันามเพิ่มึ้นามแรพิโรธ
“พลอยไม่ไ้เป็นอเปรมหรือใรทั้นั้น พลอยเป็นเ้าอัวเอ อย่ามาทำัวเป็นเ้า้าวเ้าอ พลอยไม่อบ”พลอยหันไปวาน้าๆอย่าอไม่ไ้
“ไม่อบ... ไม่รั้วยรึเปล่า เลยไม่ยอมรับเปรมสัที”
ประโยอพลอยเป็นเหมือนน้ำเย็นที่สาลไปในอเพลิ เปรมนิ่อึ้่อนะพู้วยน้ำเสียเย็นา เป็นวามเย็นาที่รีใพวเาทัู้่
“...”
“นรอมันทรมานนะ… ยิ่นานไปเปรมยิ่เ็บนะพลอย… เปรมะ้อหลบอยู่ในมุมมืแบบนี้ไปอีนานแ่ไหน... เปรมมันไม่ีพอ มันน่าอาย ไมู่่วรพอที่พลอยะเอาไปบอใรๆ ั้นเหรอว่าเราเป็นอะไรัน”
“...”
พลอยรู้ัวว่ารั้นี้เธอเป็นฝ่ายผิ แ่ในอนนี้เธอไม่สามารถพูอะไรออไปไ้ ไ้แ่นิ่เียบฟัเปรมระบายสิ่ที่อัอั้นในใ
“บอเปรมมาสิว่าเปรม้อทำยัไ เปรมยั้อพิสูน์อะไรอี หรือถ้าพิสูน์ัวเอไป็ไม่มีวามหมายเพราะพลอยไม่ไ้รัเปรม็บอเปรมมา เปรมพร้อมะไป… เปรมยินีทำทุอย่าามที่พลอย้อาร แ่ถ้าไม่รััน็อย่ามาให้วามหวัไปวันๆแบบนี้”
เปรมเหลือบามอนที่นั่หน้าี เม้มปาแน่นอยู่้าๆเา ัพ้อออไป้วยวามน้อยใ
“เปรมไม่เยยอมให้ใรเหมือนที่ยอมให้พลอยเลยนะ… พลอยไ้หัวใเปรมไปทั้ว ะเอาไป้มยำทำแอะไรเปรมไม่ั้อสันิ… พลอยเห็นว่าใเปรมมันยัไม่พอะเป็นหลัประันั้นเหรอ หัวใเปรมมันไม่มี่าสำหรับพลอยเลยสินะ…”
เปรมมอนที่น้ำาวนะหย เาถอนหายใ เลี้ยวรถเ้าไปอรทาเ้าอนโ ไม่ไ้ึ้นลานอรถเหมือนทุรั้
“ลไป่อน… เปรมอออไป้านอสัพั”
เปรมเหยียบันเร่ออไป ไม่หันลับไปมอนที่ยืนมอเานลับา
//////
หัวใเปรมมันไม่มี่าสำหรับพลอยเลยสินะ…
ย้ำอีที นิยายเรื่อนี้เป็นนิยายรัอบอุ่นหัวใ่ะ แหะๆ
เปรม: แมวลั่มใร้าย โรธมาบอเลย ไม่ให้มแล้ว
แมวลั่ม: รี๊ แม่ผิไปแล้วนะนุ้เปรมมม//โนเมิน
นุ้พลอยยย ่วยแม่้อหน่อยสิะ นุ้เปรมเ้าอนเราสอนอ่ะ....
พลอย: ไมุ่ยับผู้หิาิสม์ //ปิประูใส่หน้า
แมวลั่ม: ่ะ... เ๊าผิไปแล้วว
แ้่าว่า เรามี่อทาาริามัทีน่าๆแล้วน้า เป็นทวิเอร์ ไอี @meawlum ้า าที่โนัับๆๆๆ ามไปเสพที่นี่ไ้เลยยย
ความคิดเห็น