ลำดับตอนที่ #72
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : 37th miles... Will you...?
วันนี้น่ะ ฝนรถิ เ้านายยัไม่มา แมวลั่มเลยแอบมาอัพนิยายไ้ล่ะ 55555555
อนนี้น่ะ...มาเลย(อุอิ) ถ้าไ้รู้ว่าทุนิยัไับอนนี้ อนหลัอามีไฟปั่นเร็วึ้น็ไ้นะะ แมวลั่มิถึรี้ทุนนะ ระิๆๆ
--------------------
“ทำไม้อออเ้านานี้้วย”
ท้อฟ้ายามเ้ายัไม่ทันมีประายสว่าาแสอาทิย์ พวเา็ออมาอยู่บนถนนันแล้ว เธออหมอนอินุ่มนิ่ม บนัลุมไว้้วยผ้าห่มสีมพูสใสที่น่ารัไม่เ้าับารแ่ภายในสุเ้มลัอรถสปอร์ันโปรอเปรมแม้แ่น้อย หาวหวอ ห้ามัวเอไม่ให้ผล็อยหลับ ปรายามอน้าๆที่ับรถไปยัุหมาย้วยวามรื่นรมย์ พลอยไม่รู้หรอว่าเปรมะพาเธอไปไหน ทุอย่าในทริปนี้เธอปล่อยให้เปรมัารามใอบ และเาเอ็ูะมีวามสุับารเ็บแผนทุอย่าเป็นวามลับเพื่อรอูวามแปลใอเธออย่าที่เป็นลอมา
“พลอยหลับเถอะ เี๋ยวถึแล้วเปรมเรีย”เปรมเอื้อมมือไปลูบหัวนที่อหมอนนุ่มาปรือ พยายาม่อสู้ับวาม่วอัวเออย่าเ็มที่ ลอระยะเวลาที่ผ่านมา พวเาไปเที่ยว้วยันนับรั้ไ้ และนี่ือารไปเที่ยว่าัหวั้วยันสอ่อสอรั้แร แน่นอนว่าพวเาื่นเ้นับมัน ถึนัวเล็ะมีปัหาับวาม่วอัวเอเล็น้อย็าม
“ไม่้ออยู่เป็นเพื่อนเปรมเหรอ”ถึะถามอย่านั้นแ่เธอ็หาวออมาอีรอบ ยิ่มือเรียวอเปรมลูบหัวเธอระหว่าิไฟแแบบนี้็ยิ่เลิ้ม
“แ่พลอยนั่้าเปรมแบบนี้็พอแล้ว อนนี้หลับให้พอ อนบ่ายะไ้อยู่้วยันยาวๆ ไรับ”
“มีอะไร็เรียนะ”พลอยยอมแพ้ ปิาลเพื่อำิ่สู่ห้วนิทรา หูยัทันไ้ยินเสียหัวเราะเอ็นูานที่รามือลับไปวบุมรถ
“พลอยหลับเถอะ เี๋ยวถึแล้วเปรมเรีย”เปรมเอื้อมมือไปลูบหัวนที่อหมอนนุ่มาปรือ พยายาม่อสู้ับวาม่วอัวเออย่าเ็มที่ ลอระยะเวลาที่ผ่านมา พวเาไปเที่ยว้วยันนับรั้ไ้ และนี่ือารไปเที่ยว่าัหวั้วยันสอ่อสอรั้แร แน่นอนว่าพวเาื่นเ้นับมัน ถึนัวเล็ะมีปัหาับวาม่วอัวเอเล็น้อย็าม
“ไม่้ออยู่เป็นเพื่อนเปรมเหรอ”ถึะถามอย่านั้นแ่เธอ็หาวออมาอีรอบ ยิ่มือเรียวอเปรมลูบหัวเธอระหว่าิไฟแแบบนี้็ยิ่เลิ้ม
“แ่พลอยนั่้าเปรมแบบนี้็พอแล้ว อนนี้หลับให้พอ อนบ่ายะไ้อยู่้วยันยาวๆ ไรับ”
“มีอะไร็เรียนะ”พลอยยอมแพ้ ปิาลเพื่อำิ่สู่ห้วนิทรา หูยัทันไ้ยินเสียหัวเราะเอ็นูานที่รามือลับไปวบุมรถ
เปรมเหลือบามอนที่พยายามฝืนลืมาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเา แ่สุท้าย็ผล็อยหลับลไป่ายๆ ้วยวามเอ็นู เมื่อไ้อยู่ามลำพัอีรั้ รอยรุ่นิ็ลับมาปราในวาเรียวอีรั้หนึ่
เพราะไม่ไ้เล่าให้ฟัว่า่วเ้าอเมื่อวานเิอะไรึ้น พลอยเลยไม่รู้ว่าที่ทริปทะเลเิึ้นอย่าะทันหันเป็นเพราะเาโนุปิิอนุมัิวันลาพัร้อนโยไม่ไ้อ
ป๊าบอว่าเานั่เ้าอี้อยู่ับที่มานานนลืมวิธีเินไป้าหน้า วันหยุที่ให้ เาะเอาไปทำอะไร็เรื่ออเา แ่ลับมาอีรั้ เาวระเลิลัวอะไรไร้สาระไ้แล้ว...
เปรมเร่วามเร็วอรถึ้นมาอีนิ เหมือนะพยายามสลัสิ่ที่ึรั้เาไว้ในเฟโนอัวเอ แ่นี่ือทาหลัที่ผู้นใ้สัร ่อให้เพิ่มวามเร็วึ้นมา เายัมีเพานวามเร็วสูสุามหมายที่ไม่อาฝ่าฝืน
ไม่มีทาที่เาะมีอิสระเสรีไ้เหมือนอนที่อยู่ในสนามแ่ เปรมผ่อนวามเร็วที่ใล้แะลิมิล ถอนหายใให้ให้ับสารพัสิ่ที่เาเอามาพันธนาารัวเอไว้
เายัไม่ไ้ให้ำอบับพ่อและเพื่อนสนิท และสามนนั้น็ไม่ิะเร่เร้าเอาำอบ ปล่อยให้เาไ้มีเวลาใร่รวับัวเอ
หันไปมอน้าๆที่หลับสบายอีรั้ แ่ไ้เห็นท่าทาเป็นสุอพลอย วใที่ว้าวุ่นอเา็่อยๆสบล
ยัไเสีย เา็ยัมีนที่อยเีย้าเาอยู่รนี้ ่อให้เป็นวามอ่อนแออย่าที่สุที่เาไม่้อาระเผยให้ใรรู้ พลอยือนเียวที่เป็น้อยเว้น เป็นนเียวที่อประโลม มอบวามเ้มแ็ให้เา้วยมือน้อยๆู่นั้น ่อให้เาะเลือ้าวไปทาไหน เามั่นใว่าพลอยะไปับเาเสมอ เพียแ่านี้ะเป็นารับมือเินไป้วยันอย่าส่าผ่าเผย ไม่มีารหลบอยู่ในเาออีฝ่ายอี่อไป
“พลอย ถึแล้วล่ะ...”เปรมปลุนที่ำลัหลับสบาย นัวเล็พึมพำอบรับแล้ว่อยๆ ลืมาึ้นมามอรอบัว ิ้วน้อยๆมวมุ่นเมื่อมอทิวทัศน์รอบัว ุหมายแรในทริปนี้เป็นอะไรที่อยู่นอเหนือวามาหมายอเธอสุๆ
“ฮวุ้ย?...”าลานอรถ พลอยมอเห็นเนินเาที่เรียรายไป้วยแท่นหิน ทาเ้ามีป้ายหินอ่อนสลััวอัษรยืนยันว่าที่นี่ือสถานที่พัอผู้วายนม์
“ใ่ เปรมพาพลอยมาหาอา ไปันเถอะเี๋ยวแร้อน”เปรมหันไปว้าร่มันแและถุใส่อาหลัรถ เปิประูลไปาร่มรอรับนัวเล็ ับูมือน้อยเินมุ่เ้าไปยัินแนอบรรพบุรุษผู้หลับใหล
ในบรรยาาศเียบสบ ฮวุ้ยออาั้อยู่บนเนินสู มอเห็นทิวทัศน์รอบัวไ้ถนัา แยามเ้าโนเมบัไม่ให้ส่อลมาและลมเย็นๆที่พัมาเป็นระยะทำให้พวเาเินมาถึุหมายโยไม่เหนื่อยมา หลัทำวามเารพ พลอยเยหน้าึ้นมามอนที่ัแแะห่ออาหารสอสามอย่าที่เาน่าะื้ออนที่เธอหลับอยู่ วาทั้หมลหน้าป้ายสลัื่อออา วัมือให้เธอลไปนั่ามสบาย้วยันับเา
“อา วันนี้เปรมมาเยี่ยม… พาหลานสะใภ้มาหาอา้วย ำพลอยไ้ใ่ไหมรับ”เปรมเริ่ม้นสนทนาับแผ่นหินเย็นื ใบหน้าหล่อเหลามีรอยระลึ ถึะยัมีวามอาลัยหา แ่เายัมีรอยยิ้มประับบนหน้าเหมือนำลัสนทนาับาิผู้ให่อยู่ริๆ
“อา สวัสี่ะ”พลอยล่าวทัทายเมื่อายหนุ่มหันมามอเธอยิ้มๆ
“เปรมทำสำเร็แล้วนะอา พลอยยอมเป็นแฟนเปรมแล้ว นี่เปรมพาพลอยมาแนะนำัวอย่าเป็นทาารับอาเป็นนแรเลยนะเนี่ย วันนี้เลยื้ออโปรอามาฝาล่ะรับ… อนนี้อาินไ้เ็มที่ ไม่้อลัวว่าโรเาท์ะำเริบแล้วนะ อาม่าไม่บ่นว่าอบินอาหารยะแล้ว้วย”
เปรมยิ้มว้าให้ไ่ผู้พันถัให่หน้าป้ายหิน ในยามมีีวิ ายราทำไ้เพียแอบินไ่ทอเมนูโปรนี้เท่านั้น แ่ในอนนี้ที่โรภัยไม่อาล้ำรายอาไ้อี่อไป เปรมื้อไ่ทอมาให้แบบนี้ อาะ้อหัวเราะร่าอยู่ที่ไหนัที่เป็นแน่
“เปรมมีเรื่อะสารภาพับพลอย… เปรมเยทำผิ้อลอเราหนนึ”เปรมหันมา้อเธอ มอเรื่อหมายำถามในแววาลมแล้วพู่อ้าๆ
“่อนอาะเสีย เปรมบอเรื่ออเราอนที่อาเรียลูหลานเ้าไปุย้วย… แ่อาไม่ไ้เอาไปบอใรนะ อาแ่อวยพรให้เปรมเอานะใพลอยไ้เร็วๆ… บอว่าพลอยน่ารั ไ้รู้ว่าเปรมิริัับพลอยเท่านี้อา็หมห่วแล้ว ะอยเอาใ่วยเราสอนาบนสวรร์ล่ะ”เปรมเอื้อมมาเ็น้ำาหยน้อยที่ไหลาาเธอ
พลอยไม่มีทาลืม่วเวลานั้น หลัาเหุาร์ที่ปาลทัพยายาม่าัวาย ายราที่เป็นประมุอบ้านเหล่าพิพัธน์็สุภาพทรุโทรมลอย่ารวเร็ว เปรมเอ็ยัอยู่ใน่วล้มลุลุลาน ปรับัวับีวิใหม่อย่าสุวามสามารถ เวลานั้น ี่ถ้อยำปลอบประโลม ี่หยน้ำาที่เธออยับให้เายามท้อใ เป็นวามอ่อนแอที่มีเพียเธอที่ไ้เห็น เบื้อหน้าอันเิรัสอเปรมประภาส มีเบื้อหลัอันแสนเปราะบา…
เปราะบานแทบะแสลายเมื่อุปู่อเาาไปหลัานั้นเพียหเือน
“เปรมมีเรื่อะสารภาพับพลอย… เปรมเยทำผิ้อลอเราหนนึ”เปรมหันมา้อเธอ มอเรื่อหมายำถามในแววาลมแล้วพู่อ้าๆ
“่อนอาะเสีย เปรมบอเรื่ออเราอนที่อาเรียลูหลานเ้าไปุย้วย… แ่อาไม่ไ้เอาไปบอใรนะ อาแ่อวยพรให้เปรมเอานะใพลอยไ้เร็วๆ… บอว่าพลอยน่ารั ไ้รู้ว่าเปรมิริัับพลอยเท่านี้อา็หมห่วแล้ว ะอยเอาใ่วยเราสอนาบนสวรร์ล่ะ”เปรมเอื้อมมาเ็น้ำาหยน้อยที่ไหลาาเธอ
พลอยไม่มีทาลืม่วเวลานั้น หลัาเหุาร์ที่ปาลทัพยายาม่าัวาย ายราที่เป็นประมุอบ้านเหล่าพิพัธน์็สุภาพทรุโทรมลอย่ารวเร็ว เปรมเอ็ยัอยู่ใน่วล้มลุลุลาน ปรับัวับีวิใหม่อย่าสุวามสามารถ เวลานั้น ี่ถ้อยำปลอบประโลม ี่หยน้ำาที่เธออยับให้เายามท้อใ เป็นวามอ่อนแอที่มีเพียเธอที่ไ้เห็น เบื้อหน้าอันเิรัสอเปรมประภาส มีเบื้อหลัอันแสนเปราะบา…
เปราะบานแทบะแสลายเมื่อุปู่อเาาไปหลัานั้นเพียหเือน
เป็นเ้าที่ยาะลืมเมื่ออาถูนำส่โรพยาบาลเนื่อาหัวใล้มเหลว ถ้าอาารอเปรมในอนที่เิเรื่อับเฮียป้อเรียว่าระหน เปรมในอนที่รู้่าวอายรา็สามารถเรียว่าเสียสิไ้เลยล่ะ
อาถูปั๊มหัวใึ้นมาไ้ แ่ทุนรู้ีว่าเป็นแ่่วเวลาสำหรับารร่ำลาเท่านั้น เพราะาปาำอแพทย์ อาาร่าๆไม่ไ้บ่ี้ไปในทาที่ีแ่อย่าใ เมื่อายราฟื้นึ้นมา สมาิรอบรัวนแล้วนเล่าถูเรียัวเ้าไปพูุย สั่เสียร่ำลาเป็นรั้สุท้าย
ายราาไปในืนนั้น พลอยไม่เยิถามว่าเปรมุยอะไรับาิผู้ให่ สิ่ที่เธอทำือารประับประอให้เาผ่าน่วเวลานั้นมาให้ไ้เท่านั้น
“พลอยไม่ว่าอะไรหรอ”พลอยส่ายหน้า มอนที่ไม่เหลือวามอาูรในสายา เปรมยิ้มหวานให้เธอ หันลับไปุยับป้ายหิน่อ
“เนี่ย เมียเปรมน่ารัอย่าที่อาว่าเลยเห็นไหม เปรมเลย้อรีบพามาอวอาไล่ะ… อย่าเพิ่่าเปรมนะว่าทำไมโผล่มาวันธรรมา อา้อไปว่าป๊านู่นที่บัับเปรมหยุานแบบนี้ เปรมน่ะั้ใทำานะาย ไม่เื่อไปเ้าฝันถามใร็ไ้”เปรมหัวเราะน้อยๆ แ่พลอยหันไป้อเานิ่
เธอิไม่ผิว่าะ้อมีเรื่อให่เิึ้นับเปรม และนี่เป็นเวลาเหมาะๆ ที่เปรมะบอเล่าทุอย่าามที่เาไ้อเวลาเอาไว้
“อาำไ้ไหม อนเ็วบที่ทุนพาเปรมไปับโาร์ทรั้แร… รูปที่ิผนัที่บ้าน็ฝีมืออานี่นา ้อำไ้อยู่แล้วล่ะเนาะ”เปรมย้อนวาม ุประส์เพื่อให้น้าๆ ไ้เ้าใในัวนอเาอย่าถ่อแท้
“ารั้แรที่เปรมไ้นั่หลัพวมาลัย เปรมรู้ั้แ่อนนั้นว่าเปรมเิมาเพื่อสิ่นี้ เปรมรู้สึอบุเสมออนที่เปรมบอทุนว่าอยาเป็นนัแ่แล้วป๊าับอาสนับสนุน... อนลแ่รั้แร ที่อาบอว่าะรอูเปรมึ้นไปยืนบนโพเียม… นับานั้นมาไม่ว่าะลแ่ที่ไหนเมื่อไหร่ เปรมไม่เยลืมที่อาบอเปรมในวันนั้นเลย…”เปรมเว้น่ว รู้สึลำอีบันาอารม์หลาหลาย ลืน้อนสะอื้นลไปเมื่อระหนัไ้ว่านที่พูประโยนั้นไม่ไ้อยู่บนโลนี้อี่อไปแล้ว
พลอยยับไปับมืออเปรมไว้ มืออี้าลูบหลัเพื่อปลอบโยน
“วันที่เฮียป้อื่นึ้นมา ที่เปรมัสินใเลิเป็นนัแ่… ที่อาร้อไห้วันนั้น เปรมรู้ว่าอาโทษัวเอที่ทำร้ายหลานายทั้สอน แ่เปรม็ยัยืนยันำเิมนะ ว่าเส้นทานี้เป็นเส้นทาที่เปรมับเฮียป้อเลือ้วยัวเอ เนี่ย ทุวันนี้ทุนมีวามสุันีมาเลย แ่อาใร้อนรีบหนีพวเราไป่อน เลยไม่ทันอยู่เอหลานสะใภ้... โธ่ แบบนี้ใระ่วยเปรมล่อมอาม่าให้ยี้หยนำโอันนั้นเป็นอรับวัหลานสะใภ้ล่ะเนี่ย”เปรมบ่นอุบอิบเมื่อิถึเรื่อไม่เป็นเรื่อ
“อา… เมื่อวานป๊าะให้เปรมลับไปแ่รถล่ะ… ไม่ใ่เลือทำอย่าใอย่าหนึ่ แ่ว่าทำานไป้วยเป็นนัแ่รถไป้วย… อาว่าเปรมวระลไหมรับ”
พลอยะัมือที่ลูบแผ่นหลัว้า ในที่สุเปรม็เผยสาเหุที่ทำให้เาเสียอาาร
“เปรมรู้ว่าถ้าอาอบไ้ อาะบอว่าแล้วแ่ารัสินใอเปรม… แ่เปรมยัิไม่เลย...”เปรมนิ่เียบ ถึะยัหันหน้าไปทารูปาวำอายราบนแผ่นป้ายแ่สายาล่อลอยไปไล
“...อาอบเปรมไม่ไ้แล้ว แ่ว่าพลอยอบไ้นะ”
เป็นเวลาสัพัที่พลอยปล่อยให้น้าัวนั่เหม่อ นเธอเอื้อมมือสอ้าไปประอใบหน้าให้เาหันมาสบาัน
“มีนิ้าพลอยล่ะ… ที่บอว่าะเอาถ้วยแมป์โลมาอเป็นแฟนน่ะ พลอยไม่ลืมนะ…”
“อา… แ่อนนี้เราเป็นแฟนันแล้วนี่”
“พลอยยอมหยวนให้เยๆ หรอ ยัรอวันที่เปรมะเอาถ้วยมาอวพลอยอยู่”พลอยทำเสียึัับนที่ส่ยิ้มนปัามาให้
“ถ้า… ถ้าเปรมทำไม่ไ้ล่ะ ถ้าเปรม้อรับผิอบทั้านที่บ้านแล้ว็ารแ่ันไปพร้อมัน ถ้าแ่แล้วเปรมแพ้…”
“็แ่ใหม่ ปีนี้แพ้็ยัมีปีหน้า รายารนี้ฟอร์มไม่ี็ลับมา้อมเพิ่ม รายารถัไป้อทำไ้ีึ้น...เปรมประภาสไม่ไ้เิมาเป็นผู้แพ้… ทั้หมนี่เปรมบอพลอยเอไม่ใ่เหรอ”
พลอยไม่ปล่อยให้นรหน้าลสู่วามรู้สึสิ้นหวัที่สร้าึ้นมาเอ รีบับท้วยประโยที่เปรมประภาสเยล่าวไว้เมื่อนานมาแล้ว ในอนที่เายัเ็มไป้วยไฟแห่วามมุ่มั่นและวามล้าที่ะท้านทุวามท้าทาย ผิับอนนี้ที่ภาระหน้าที่ที่แบไว้มันทับไม่ให้เา้าวออไปว้าโอาสที่ลอยลับมาอีรั้
“...ำไ้้วย”เปรมพูเสียอ่อน ในวาเรียวมีรอยสะเทือนอารม์เมื่อถ้อยำที่นรัเอ่ยึ้นมามันวนะอนวามทรำให้ายั
“พลอยไม่เยลืมหรอ… ั้แ่เอันรั้แร... ทุเรื่อราวอเปรม พลอยำไ้ทุอย่าเลย…”
เธอส่ยิ้มให้ายหนุ่มที่โมยหัวใเธอไปเพียไ้เห็นรอยยิ้มสว่าสใสสมื่ออเา ทุเรื่อราวทั้เล็และให่เี่ยวับเา พลอยำใส่ใไว้เสมอ ทุวามอบ วามั วามรู้สึนึิ่าๆ ที่เาแสออมา พลอยล้าพูว่าเธอรู้ัเปรมีถึั้นแ่มอหน้า็รู้ว่าเาิอะไร เพราะอย่านั้นเธอถึัสินใะพูสนับสนุนออไป เธอรู้ว่าเาัสินใแล้ว แ่้วยภาระที่รััว เาแ่อยาไ้ารสนับสนุนานรอบัวเท่านั้นเอ
“...ถ้า …ถ้าูบพลอยรนี้บรรพบุรุษะิว่าเปรมลบหลู่รึเปล่านะ…”นัยน์าอเาแระเรื่อ วามาบึ้ใที่ปราบนใบหน้าหล่อเหลามอบวามรู้สึหวานล้ำให้ับเธอ พลอยลี่ยิ้มหวานเมื่อเปรมยมือึ้นับมือเธอไว้แล้วุมพิมือทั้สอ้าอย่าแสนรั
“ิไว้่อนแล้วัน”
“...ปิเปรม็ไม่่อยยอมรับเวลาเฮียปราบเหน็บเปรมเท่าไหร่หรอ แ่ที่เฮียปราบบอว่าารที่เปรมอบพลอยเป็นหนึ่ในเรื่อีามไม่ี่เรื่อที่ในีวินี้เปรมิทำน่ะ เปรมเห็น้วยสุๆ ไปเลยล่ะ เพราะมีพลอยอยู่้าๆ เปรมถึเป็นเปรมที่ีึ้นอย่าทุวันนี้ไ้… ในอนา เปรม็อยาให้ทุแพลนในีวิานี้ไปมีพลอยอยู่้วยันไปเรื่อยๆ… แล้วพลอยล่ะรับ”
“ั้แ่เมื่อไหร่็ไม่รู้ แ่ว่า... พลอยนึภาพไม่ออเลยว่าะใ้ีวิแบบที่ไม่มีเปรมยัไ”
“แผนเสนอหน้าเสนอัวอเปรมไม่เสียเปล่าสินะ านี้ไป็ะอเาะิพลอย่อไปเรื่อยๆ ่อให้ไล่เปรม็ะไม่ยอมไปไหนแล้วนะ”ร่าสูรวบัวนาฟ้าัวน้อยๆอเาเ้ามาอยู่ในอ้อมอ ยิ้มว้าให้ับภาพอนาอันสใสในมโนสำนึ
“...ไม่อแ่านเหรอ”พลอยถามนที่อเธอแล้วนิ่ไปนาน ไม่ถือโอาสรวบรัเหมือนทุรั้ที่ผ่านมา
“รับ?”น้ำเสียุนอเปรมบ่บอว่าเ้าัวไม่ทันไ้ิไปถึเรื่อนี้
“ปิมาทำึ้แบบนี้็้ออพลอยแ่านแล้วสิ… อุส่าห์เรียมอบล”เธอแสร้ทำเสียผิหวั ผละออาอ้อมอมายิ้มว้าให้นที่ยัั้ัวไม่ถูับเหุาร์ที่เิึ้นนอแผน
“ถ้าไม่อพลอยะอแทนแล้วนะ… แ่านัน”พลอยพูออมา่ายๆ ว้ามือเรียวอเปรมมาทำท่าะถอแหวนน้อยมาสวมให้ัวเอนเปรมร้อเสียหล รีบหยุมือเธอไว้แทบไม่ทัน
“เี๋ยวๆๆ… เปรมอแ่านมาเป็นร้อยหน ะมาบที่พลอยหยิบแหวนไปสวมเอแบบนี้ไม่ไ้สิ อย่าน้อย็อเปรมสวมให้เถอะนะ…”น้ำเสียและท่าทาลนลานนแทบะร้อไห้อเาเรียเสียหัวเราะานัวเล็
“ให้แ้ัว็ไ้ ราวนี้ไม่เหวอแล้วนะ”
พลอยมอนที่รวบรวมสิที่หลุไปเมื่อรู่ถอแหวนออานิ้ว้อยน้อย ุเ่าล่อหน้าเธอ มีวามื่นเ้นยินีแผ่ออมาาทุอู เธอเอ็ื่นเ้นึ้นมาไม่น้อยเ่นัน เพราะารุเ่ารั้นี้อเปรมะไม่เหมือนทุรั้ที่ผ่านมา...
////////////////////////
อนที่แล้วบอว่าะไปสวีททะเลหวาน แ่หนูพลอยใร้อน่ะ ลายเป็นฮวุ้ยหวานไปะั้น 555555555
ไม่รู้ะสสารรึอะไรับาเปรมเ้าี สามปีที่ผ่านมาิมาสารพัแผนอสาวแ่าน ผ่านมาแล้วเป็นร้อยหน สุท้ายไ้อสาวแ่านหน้าฮวุ้ย แถมสาวะเอาแหวนไปสวมเอไปอี ใ้แสเทียนรึสารพัที่โรแมนิมันธรรมาไปสำหรับหนูพลอยสินะ 55555555555555
แมวลั่ม:อถามวามรู้สึบ่าวสาว เอ้ย พระเอนาเออแมวลั่มหน่อย ั้นวาแผนให้พวเธอไปุเ่าริมทะเลนะ ไม่ใ่หน้าฮวุ้ย ทำไมถึพาันออนอเส้นทาเนี่ย 555555
าเปรม: เอาริๆ นะรับ ใมา ใริๆ ไม่ิว่าอยู่ๆะโนพลอยอแ่าน ไม่ิไม่ฝันมา่อนเลยริๆ//ยัเหวออยู่ ไ้แ่หัวเราะ
หนูพลอย: ็... ทุทีถ้าพาึ้นานี้้ออแ่านแล้วริๆนี่นา//ยิ้มหวานสมใที่ทำเปรมหลุไ้ 555555
อนหน้าไปถึทะเลันแล้วริๆ่ะ ริๆ นะ 555555555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น