คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : 16th miles... ครอบครัว (2/2)
อสารภาพว่าวันนี้เียนเปรมไ้นิเียวแล้วหนีไปปั่นเฮียป้อมา่ะ ฟีลมันไ้ 555555
-----
วามรัไม่่วยอะไรถ้านสอนไม่ิะปรับัวเ้าหาัน
นสอนที่เป็นที่หนึ่มาลอีวิไม่สามารถทนยอมให้อีฝ่ายเอานะัวเอ ทิิอทัู้่มันหนัหนาไร้ทาะปลปล นมาถึุแหัหลัารสูเสียลูนที่สอที่พวเาไม่เหลือรอยยิ้มไว้เลือบาบหน้าเพื่อบาลูสาวนโอี่อไป
ลูายไม่เอาไหนนนั้นือพ่ออเธอ วัรเทพในอนนั้นปิเสธที่ะร่ำเรียนทา้านบริหารเพื่อะไ้รับภาระูแลสมบัิอรอบรัวในอนา เินหน้าที่ะทำาน้านศิลปะที่ัวเอรัถึแม้ผู้นะลอบหยามว่าเาไม่มีทาไปไ้ี
ส่วนแม่อเธอือลูสาวนเียวอระูลเศรษีใหม่ เพรน้ำบุษย์เป็นเพรเม็ามสมื่อ นอารูปโมและสมบัิ เธอยัเป็นอัริยะที่บปริา้านบริหารเมื่ออายุยี่สิบปีเท่านั้น เพราะเป็นลูนแรและนเียวที่เฝ้ารอมานานนแทบะเลิหวัอายาย แม่อเธอึไม่เยพลาในสิ่ที่ัวเออยาไ้ไม่ว่าะเป็นอะไร็าม
พวเาพบันในานเลี้ย แม่อเธอหลุมรัพ่อเ้าอย่าัและเป็นฝ่ายามเทียวไล้เทียวื่อนสุท้ายานแ่าน็เิึ้นหลัาารพบันแ่สามเือน
เธอเิหลัานั้นไม่ถึเ้าเือน
นนอพาันาเา่าๆ นานา ทั้ๆที่เธอแ่ลอ่อนำหนเท่านั้นเอ พวเาูะไม่สน้อเท็ริที่ว่าปู่ย่าเธอสนับสนุนวามฝันอพ่อ และยินีมานแทบะร้อไห้ที่ไ้ลูสาวอเพื่อนรัมาเป็นลูสะใภ้
“พลอยพร้อมรึยัลู”
หลัาทานมื้อเ้า พ่อึ้นไปเรียมัว พลอยให้นเรียม้าวอเพื่อนำไปทำบุ เธอำลัพับอบัวเสร็อนทีุ่วัรเทพเินมาเรีย
“่ะ”พลอยเ็บทุอย่าให้เ้าที่
สอพ่อลูเินทอน่อออาบ้านไปยัวัที่อยู่ไม่ไลนั ถวายสัทาน สนทนาับเ้าอาวาสสัรู่่อนพาันเินไป้าหลัวั
“น้อพาย พี่พลอยมาเยี่ยม…”
ไม่มีเสียอบรับาแผ่นหินเย็นื แ่วามผูพันแม้ะไม่เยพบทำให้พลอยอเ็น้ำาที่ึมออมาไม่ไ้
ถ้าน้อายเธอยัอยู่ อนนี้ำลัเป็นหนุ่มน้อยนัศึษามหาวิทยาลัย น้อพายะอบวารูปเหมือนพ่อ หรืออบัวเลเหมือนแม่ันนะ…
ุวัรเทพลูบแผ่นป้ายที่เป็นัวแทนลูาย สายามีวามระลึถึและวามเ็บปวลึล้ำ
“น้อพาย… ถ้าพ่อไ้เห็นหน้าเราสัรั้…”พ่อถอนหายใ นิ่เียบไปนาน
ประโยท้ายอพ่อทำเธอหันไปมอพ่ออแทบเล็ วามเ็บปวในวาุวัไม่เหลือแล้ว เหลือแ่วามหมายมั่นปั้นมือเท่านั้น
“พ่อ… มั่นใแ่ไหนว่าพลอยะแ่าน”
เธอมอแรใส่พ่อที่อบพูเล่นหน้าาย
“ใระไปรู้นะน้อพาย พี่พลอยเ้าอาแอบมีแฟน็ไ้ เนาะๆ”วัรเทพพยัเพยิับป้าย
“พลอยไม่มี…”
ยัไม่ทันพูบ เปรม็วีิโออลเ้ามา เธออยาะบ้า ทำไมถึไ้ถูัหวะเหมือนนัันมาแล้วยัไยัั้น
“รับสิ ามสบายเลย พ่อไม่รู้อะไรทั้นั้น~ ใ่ไหมน้อพาย”
รู้! พ่อเธอ้อรู้แล้วแน่ๆ! ูาท่าทาแล้ว ไม่มีทาที่นที่ลอยหน้าลอยาุยับแผ่นป้ายรหน้าะไม่รู้เรื่อแล้วล่ะ
“อ้าว… พลอยอยู่้านอเหรอ อยู่ที่ไหนน่ะ เปรมุย้วยไ้รึเปล่า”
นในอมือถือนั่อยู่ในห้อทำาน ูท่าแล้วเพิ่ประุมเสร็ ถึไ้มีเวลาโทรมาวอแวเธอไ้
“อยู่ที่ไหน็ไม่สำัแล้วล่ะอนนี้ ุยมาเถอะ”
พลอยถอนหายใ มอนที่ยิ้มร่าเริมาาอีฝั่
“ทำไมพลอยูหุหิั มีอะไรวนใรึเปล่ารับ บอเปรมไ้ไหม?”เาปะเหลาะ
“...บนระเบียมีหอยทา มันิน้นไม้พลอย พลอยหามันไม่เอ”
ะให้บอว่าหุหิเพราะาลุที่แอบอ้อมไปะโมอหน้าเปรม้าๆ เธออย่านั้นเหรอ ไม่มีทาเสียล่ะ
“อย่านี้นี่เอ… ไม่้อัวลนะ เี๋ยวเปรมถามเฮียป้อให้ว่าัารยัไี พลอยไม่หน้ามุ่ยแล้วนะ ยิ้มให้เปรมหน่อยนะรับ น่านะ ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มหน่อยสิ”
มอนที่ทำเสียแบ๊วแล้ว็้อหลุหัวเราะทั้ิ้วมว ในอนนี้พลอยทั้เรียทั้ำ
“เย้ หัวเราะแล้ว… นาฟ้าอเปรมน่ะสวยที่สุอนยิ้มนะรู้ไหม เปรมไม่อบเห็นพลอยทำหน้าบึ้เลย เห็นแล้วเปรมปวใ...รอยยิ้มอพลอยือรอยยิ้มอเปรมนะรู้ไหมรับ…”เปรมประภาสมอเธอยิ้มๆ
“อืม…”พลอยพยัหน้า เินนหน้าแ
ะไม่เินนานี้ถ้าพ่อไม่ทำท่าเินบิอยู่หน้าเธอ…
“อ้อ เปรมะโทรมาถามพลอย… ุพ่อพลอยำลัะมีนิทรรศารั้นเหรอ...เปรมไปูไ้ไหม”
ไ้ๆ มาโล พ่อพูไม่ออเสีย
“เ้าเปิให้ทุนม เปรมอยาู็ไปไ้ไม่มีใรห้ามสัหน่อย...เ้าะเปิานหลัาเ้าประาศรายื่อศิลปินแห่าิน่ะ…”
“...อย่าบอนะว่าปีนี้เป็นพ่ออพลอยน่ะ ีใ้วยนะพลอย ุลุ้อีใมาแน่ๆเลย”
เปรมับวามยินีในสีหน้าและน้ำเสียอพลอยไ้ เามั่นใเ็มสิบส่วนว่าเาเาไม่ผิ
“อืม พ่อ้อีใอยู่แล้วล่ะ…”
“เปรมวรส่อไม้ไปแสวามยินี…”เปรมเริ่มวาแผน
“ไม่้อหรอ ส่มาในานะอะไรันล่ะ”พลอยส่ายหน้า
“ลูเย”
“เมื่อี๊มีใรพูอะไรรึเปล่า พลอยไม่ไ้อยู่นเียวเหรอ”เปรมทำหน้าเมื่อเสียอพ่อลอเ้าไป
“เปรมหูแว่ว”
พลอยลอบมอาโทษ พ่ออเธอทำหน้ามุ่ยลับมา ูเหมือนพ่อะอยาไ้อไม้...
“อ่า...แ่เปรมอยาแสวามยินีริๆนี่นา…”
“เอาเป็นว่าเปรมรวมันับอพลอยเป็น่อเียวแล้วัน พอใรึยั”
พอใรึยัที่เธอถาม ไม่ไ้ถามแ่เปรม แ่ถามบิาที่นั่ทำหน้ามุ่ยอยู่้าหน้าเธอ้วย พอไ้ยิน ายทัู้่พยัหน้า ยิ้มร่า้วยวามพอในเธอแทบะุมมับ
“รับผม”
“มีอะไรอีไหม”พลอยถาม
“มี...เปรมิถึพลอย พลอยิถึเปรมไหมรับ”
เปรมเผยุประส์ที่โทรมา น้ำเสียอ่อนหวานออมาาวามรู้สึที่แท้ริ่อลื่นในหัวใเธอเป็นระลอ
“...เมื่อเ้า็เอัน”
พลอยไม่สนใาลุที่ไม่ล้อเลียนเธอเหมือนเย ึมำอบนที่รออยู่อีฟา
“พลอยไม่ิถึเปรมเหรอ...ห่าพลอยแ่นี้เปรม็ิถึพลอยแทบแย่แล้ว ืนนี้เปรมะนอนนเีย…”
เปรมะัำพูเมื่อมีเสียเาะประู พลอยเอ็เียบไม่พูอะไร มอสีหน้าอนปลายสายเปลี่ยนาหนุ่มลั่รัเป็นผู้บริหารหนุ่มสุเป๊ะ
“ุเปรมะ ุปิิเิให้ึ้นไปพบ่ะ…”เสียผู้หิที่น่าะเป็นานา เลาอเปรมัมาไลๆ
“รับผม ทราบแล้วรับ”
เปรมลายสีหน้าลเมื่อประูปิ
“เปรม้อไปแล้วล่ะ… บอิถึันหน่อยไม่ไ้เหรอรับ นะ…”
“...ิถึ ไปทำานไ้แล้ว… ไว้ืนนี้ะโทรหา”
“เปรมะรอนะรับ”เปรมยิ้มแ่ โบมือให้่อนวา
“...”พลอย้อหน้าพ่อ
วัรเทพเ็บท่าทาล้อเลียนลูสาวลับเ้าหีบ แ่ยัถามเธอ้วยท่าทาทีเล่นทีริ
“นนั้นือเปรม?”
บารั้พลอย็สสัยว่ามีอะไรเี่ยวับเธอที่พ่อไม่รู้บ้า ถึะรัสันโษ ไม่่อยสุสิับผู้นมานั และบารั้อบหายัวไปนานๆ แ่าร่าวอพ่อยัแม่นยำเสมอ นบารั้เธอ็สสัยว่าพี่ันบันทึไอารี่ประำวันเี่ยวับีวิเธอแล้วส่ให้พ่อรึเปล่า
“่ะ”
ในเมื่อรู้แล้วเธอะทำอย่าไรไ้นอาอบไปามร วัรเทพเป็นพ่อที่เหมือนเพื่อน พลอยสามารถุยับพ่อไ้ทุเรื่อ ผิับแม่ที่ ‘รั’เธอมานบาที็รู้สึอึอั
“ูไปูมาพ่อหนุ่มนนั้นวนให้นึถึแม่หนูสมัยสาวๆเลยล่ะ”พ่อยิ้ม
“่ะ หลายๆมุม็เหมือนันอย่าไม่น่าเื่อ”
พลอยเห็น้วย เปรมประภาสับแม่อเธอเป็นไทป์ ‘เิ้า’ เหมือนันเป๊ะ
“ที่อาอหนูอบบอว่าหนูือพ่อสมัยหนุ่มๆเวอร์ั่นผู้หิ พ่อ็ไม่เยิหรอว่าเราะเหมือนันยันสเป… พ่อีในะที่ในที่สุหนู็เอแสสว่าในีวิอหนูน่ะ”ใบหน้าอพ่อละมุนลเมื่อพูประโยนี้
พ่อับแม่ยัรัันเสมอ แ่พออยู่่อหน้าัน ทำไมถึไม่ยอมุยันีๆ พลอยไม่เยเ้าใ
“หนูไม่เยิไปถึั้นนั้นหรอนะะ”
“ทำไมล่ะ… พ่อหนุ่มนนั้นรัหนู พ่อูออ”
“่ะ”
“หนูเอ็รัเาเหมือนันนี่ หรือไม่ใ่?”
////////
น้อพาย น้อพายรอมาเิับพี่พลอยั้นเหรอลู
ิว่าลูนแรอพลอยื่ออะไระ 55555
นี่ือพ่ออพลอย อาารย์พ่ออัน่ะ เป็นแ๊ี้แ่บลื้มมม แ่บริๆนะะ ุลุ bae jung namนนี้ลอไปหาในูเิ้ล็ไ้่ะ หุ่นแบบ แม่เ้าโว้ยยย าแรเอร์นี้้อพีแบบนี้แหละถึะมาเป็นพระอาารย์อพี่ันไ้ 55555
ัน:วามแ่บผมไ้มาาารย์ฮะ วามา็เ่นัน...
แ้อไปฟิหุ่นให้ไ้อย่าน้อย10%อารย์แ่อนนะันนน 5555
ความคิดเห็น