พยาบาลหน้าใสมัดใจนายสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่น่าเลยฉัน....

 เฮ้อ~~ฉันเดินคอตกออกมาจากห้องท่านผ.อ นี่ฉันต้องทำอะไรแบบนี้จริงๆหรอเนี่ยฉันเป็นพยาบาลนะไม่ใช่คนใช้ฮึ้ย!เวรแท้ๆไม่น่าเรยฉัน ท่านผู้อ่านทุกท่านคะรู้ไหมเมื่อตะเกี๊ยฉันก็บอกกับท่านแบบนี้แหละค่ะแต่!!!มันไม่ได้ช่วยอารายเร้ย หงุดหงิด
(ย้อนไปเมื่อ5นาทีที่แล้ว...)
'ท่านคะดิฉันเป็นพยาบาลนะคะจะให้ไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง'
'ผมทราบดีคุณปวรวรรณลูกชายของผมก็มีโรคประจำตัวอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะแต่มันก็ยังจะดื้อรั้นถือว่าผมขอร้องละกันนะ'
'แต่...งานของฉันล่ะคะไหนจะคนไข้อีก แล้วเงินเดือนล่ะคะ'
'เรื่องนั้นคุณไม่ต้องเป็นห่วงผมจะให้เงินคุณ3เท่าของเงินเดือนพร้อมที่อยู่อาศัย'
โห..>0< ทำไมมันเยอะอย่างนี้นะรวยมาจากไหนเนี่ย
'งานของคุณก็ถือว่าเป็นพยาบาลส่วนตัวพร้อมพี่เลี้ยงเด็กก็แล้วกันนะ'
ไอ้อย่างแรกอ่ะพอได้นะแต่อยากหลังนี่สิToTแง~~~~
'แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะคะทั้งๆที่ฉันก็พึ่งจะมาทำงานได้ไม่กี่เดือนเองพยาบาลคนอื่นก็มีตั้งเยอะนี่คะดิฉันไม่เข้าใจ'
'ก็เพราะคุณไม่เหมือนใครนะสิ คุณมีสิ่งที่คล้ายกับภรรยาผมซึ่งเป็นคนเดียวที่ลูกชายผมเชื่อฟัง คุณมีเสน่ห์ร่าเริงเอาใจใส่โน้มนาวใจเก่งผมถึงเลือกคุณ'
เฮ้อ~ใจอ่อนดีป่าวว่ะเนี่ยไอ้ปายเอ๊ย...ม่ะเอาก็เอาว่ะลองดู เงินก็ดีมีที่อยู่ที่กินถือว่าดูแลคนป่วยล่ะกัน
'ก็ได้ค่ะฉันจะช่วยท่าน แต่!!แค่5เดือนเท่านั้นนะค่ะถ้าหลังจากนั้นเค้ายังไม่ดีขึ้นท่านคงต้องหาคนอื่นแล้วล่ะค่ะ'
'ได้สิคุณปวรวรรณ งั้นเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยนะ'
ห๊า!!ทำไมมันเร็วอย่างนั้นล่ะไม่ให้เวลาเตรียมตัวเลย
'ปฎิเสธไม่ได้อยูแล้วนี่คะ'
เฮ้อมันก็เป็นอย่างที่อ่านนี่แหละค่ะเซ็ง(แต่เอ๊ะรู้สึกว่าเธอใจอ่อนเห็นแก่ตังเองนี่หน่าแล้วทำเปงพูดโด่=คนแต่ง)
อ้าวแล้วใครอ่ะเป็นคนแต่งไม่ต้องมาพูดเลย พอๆเข้าเรื่องดีกว่า
ทำไงดีเนี่ยฉันยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับอีตาลูกชายผ.อเลยซักกะติ๊ด
        ขณะที่เธอกำลังพีมพำกับตัวเองอยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกเธอออกจากความคิด
"ปายยยยยยยยยยย!!!!"
"เออ มีไรเอะอะเสียงดังนี่โรงบาลนะ"
อ๋อลืมแนะนำเพื่อนรัก นี่อ่ะยัยพลอยเป็นเพื่อนรักเพื่อนร้ายที่คบกันมาเกือบ7ปียัยเนี่ยอ่ะนะหน้าตาดี(น้อยกว่าฉัน)มากพ่อแม่ก็ร๊วยรวยไม่รู้ทำไมไม่เป็นหมอ
"ท่านเรียกพบแกไมอ่ะ ท่านว่าอะไรแกหรอ มีปัญหาไรมากป่ะแก  แล้วว...."
"เฮ้ย พอก่อนช้าๆทีล่ะคำถาม แต่!!ตอนนี้ไปกินข้าวก่อนหิวแล้วแล้วเดี๋ยวเล่าให้ฟัง"
             ณ..โรงอาหาร
หลังจากพากันมาโรงอาหารซื้ออะไรต่อมิอะไรเรียบร้อยแล้วยัยเพื่อนบ้าก็ไม่ปล่อยให้ปากว่างพูดเรื่องที่อยากรู้ทันที
"ว่าไงปายเล่าได้ยังแก"
"เออๆเล่าก็ได้มันเป็นอย่างนี้........"
พอเล่าเรื่องคร่าวๆให้ยัยพลอยฟังเสร็จถึงกับตาค้างสำลักนำเกือบหมดแล้ว
"เป็นอะไรของแกเนี่ยดูดิ๊เลอะหมด"
"ตาย...........ตายแน่แกตายแน่ไอ้ปาย"
"อะไรว่ะเจือกแช่งกันอีกอารายของแก๊"
"นี่จะเล่าให้ฟังลูกผ.อคนนี้อ่ะนะเค้าชื่อกาย ร้ายอย่าบอกใครขี้วีนเอาแต่ใจ ประวัติตอนอยู่มัธยมอ่ะนะเค้าป๊อปมากในหมู่สาวๆแต่เค้ากลับไล่ผู้หณิงพวกนั้นแบบไม่ใยดีเลยล่ะแก"
โหทำไมใจร้ายจังว้า~~
"ยังไม่หมดเพียงแค่นั้นย่านแถวโรงเรียนของกายอ่ะนะไม่มีใครกล้าหือกับเค้าเลยซักคนแถวนั้นอ่ะนะยกให้เค้าเป็น The King เลยนะจนเค้าเข้ามหาลัยก็ยังไม่มีใครกล้าอยู่ดี"
โหหหห..นักเลงนี่หว่า~~~~เด็กแว๊นด้วยป่ะเนี่ย
"ยังไม่หมด"
"เฮ้ยยังมีอีกหรอ"
"เออ กายอ่ะนะเค้ามีแก๊งเป็นของตัวเองด้วย แก๊งของเค้าติดอันดับต้นๆของประเทศไทยเลยนะแก คู่อริเยอะมาก"
ตายแน่ฉัน........
"แกรู้ป่ะว่าทำไมเค้าถึงเป็นแบบนั้น"
"(*o*   )(   *o*)"
"ก็เพราะพอแม่ของเค้าเสียใช่ป่ะ พ่อของเค้าก็มีแม่ใหม่แล้วแม่เลี้ยงของเค้าอ่ะนะหืม..สุดๆเค้าว่ากันว่าทั้งดุทั้งตีและกดขี่กายสารพัดกายจึงฝังใจว่าผู้หญิงทุกคนเลวหมดยกเว้นแม่ของเค้า"
โห ละครน้ำเน่านี่หว่า
"แกซวยแน่คราวนี้ปายเอ๊ย........ฉันลาะสงสารแก"
เออฉันก็สงสารตัวเองว่ะ  จะรอดป่าวว่ะ เฮ้อ~~~~~~~~ขอให้วันพรุ่งนี้ลูกช้างแคล้วคลาดปลอดภัยด้วยเทอญ~~~~~~สาธุ!!!!!!!!( >/ \<)