พยาบาลหน้าใสมัดใจนายสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : งานเข้า!!!!!!!!!

 โรงบาลเอกชนชื่อดัง

"โอ๊ย...อุ๊ย...อืม~~~ เบามือหน่อยสิหนูปาย"
"อ้าวคุณลุงก็อย่าเกร็งขาสิคะ ปายจะได้ถนัดๆหน่อย"
"นี่ลุงก็ไม่ได้เกร็งแล้วนะ"
(นั่นแน่..คิดอะไรกันอยู่รู้นะ ฮิ  ฮิ)
       ปาย...สาวสวยที่พึ่งเรียนจบมหาลัยฯพยาบาลมาหมาดๆกำลังขมักเขม้นบการดูแลเอาใจใส่ผู้ป่วยของเธอเป็นอย่างดี   
"อะๆ ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนล่ะกันนะคะ เป็นไงบ้างคะมีแรงขึ้นบ้างหรือป่าวคะ หายปวดเมื่อยหรือยัง"
"จ้าๆดีขึ้นมากเลย ต้องขอบใจหนูปายมากนะจ๊ะ แหมดูซิเนี่ยดูแลดีกว่าลูกลุงซะอีก"
"แหมคุณลูงก็พูดไปค่ะ งั้นคุณลุงพักผ่อนก่อนนะคะ ปายจะได้ไปจัดยา"
"จ้าๆ หนูปายไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วง"
"ค่ะ"
 เฮ้อ~~~เสร็จไปหนึ่งแล้ว เอ๊ะรู้สึกว่าเราลืมอาไรหว่า... อ๋อคิออกแระลืมแนะนำตัวนี่เอง
 สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกคน ชื่อปายค่ะ เป็นพยาบาลฝึกหัดนะค่ะ สูง172 หนัก55 พึ่งมาทำงานได้ไม่กี่เดือน น่าตาสวย-สวยมาก (เริ่มหลงตัวเองล่ะ)ฮิ ฮิ อีกอย่างนะไม่มีแฟนค่ะฮุ ฮุ สนใจติดต่อคนแต่งนะคะ อ๋อเกือบลืมสโลแกน นี่เลยค่ะ *ดูแลชีวิตท่าน ด้วยชีวิต...
      ยังพูดสโลแกนไม่ทันจบก็มีเสียงดังๆมาขัดเสียก่อน น้ำเสียงบงบอกถึงความหมั่นไส้เต็มที่
"นี่! ยัยปายมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออะไรแถวนี้ยะว่างมากนักหรือไง"
      เจ้าของเสียงดังๆนั้นเดินออกมาอย่างเฉิดฉาย(รึป่าว)
โธ่เอ๊ย นึกว่าใคร แต่ก็คงไม่มีใครที่จะมาหาเรื่องคอยกัดคอยจิอยู่ได้ทุกเวลาหรอกค่ะ ก็มีแต่ยัยบ้าหนังเหี่ยวนี่คนเดี่ยวเท่านั้นแหละ นี่เห็นว่าเป็นหัวหน้าแผนกหรอกนะ
"มีอะไรหรอค่ะคุณกี้" ฟังไม่ผิดหรอกค่ะยัยป้านี่ชื่อกี้จริงๆอายุอานามก็ปาเข้าเลขสี่แล้วยังไม่วายไปเปลี่ยนชื่อเป็นกี้อีก เฮ้อสงสารลูกหลาน หน้าเจ้แก่อย่างกับคุณยายวรนาท
    อุ๊ย!ลืมไปการนินทามิใช่สิ่งที่พึงกระทำของนางเอก
"นี่!นินทาฉันในใจหรอยะ"(เจือกรู้อีก)
"ป่าวนะค่ะ...แล้วมีธุรอะไรกับดิฉันหรอค่ะ"
"มีแน่ย่ะ ท่านผ.อเรียกพบ"
"เอ่อ...แล้วเรียกพบทำไมหรือคะ"
"ฉันจะไปรู้เธอหรอยะ ไม่ใช่ว่าเธอไปทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตาให้ท่านเห็นเอาหรอกหรอ ระวังจะโดนเด้งตั้งแต่เริ่มทำงานล่ะ ฮิ ฮิ"
ยัยป้านี่พูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลยไปดีกว่า
         ว่าแล้วเธอก็เลียงออกมาเพื่อไปพบท่านผ.อในใจก้อเป็นกังวนอยู่เหมือนกันว่าไปทำอะไรไม่ดีอย่างที่หัวหน้าแผนกบอกหรือป่าว
เอ๊ะเราไปทำอะไรหว่า...หรือว่าท่านจะขึ้นเงินเดือนให้! ก็ไม่น่าเป็นไปได้นี่หน่าเพิ่งทำงานได้2-3เดือนเอง
          ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินอยู่นั้นก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของท่านผ.อเสียแล้ว
 ทำใจดีๆไว้ไอ้ปายเอ๊ยมันต้องเป็นเรื่องที่ดีสิทำใจดีๆไว้ เฮ้อสู้ๆ
          หลังจากตั้งสติอยู่นานเธอจึงตัดสินใจเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ดูเหมือนเสียงคุยจากข้างในจะเงียบลง และมีเสียงเข้มๆของชายวัยกลางคนตอบกลับมา
"เชิญเข้ามา"
          เธอได้เปิดประตูเข้าไปตามคำสั่งของท่านประทาน สิ่งที่ได้เห็นตั้งแต่แว๊บแรกที่ก้าวเข้ามาในห้องนี้คือถ้วยรางวัล มันเยอะมากไม่รู้ว่ามีอะไรบ้างและอีกอย่างที่สะดุดตาเธอก็คือโต๊ะทำงานมันช่างใหญ่โตและสวยงามเสียจริง และเสียงใหญ่ๆก็เรียกเธอให้ออกจากพวัง
"นั่งสิคุณปวรวรรณ"
"ค่ะ ท่านเรียกดิฉันมาพบมีเรื่องอะไรหรือคะ"
"อ๋อผมมีงานสำคัญให้คุณทำน่ะ"
เฮ้อนึกว่าเรื่องอะไร แต่เรื่องอะไรนะที่ว่าจะให้ทำ
"แล้วเรื่องที่ว่านี่อะไรหรอคะ"
"คือผมอยากให้คุณไปดูแลคนคนนึงน่ะ"
"ใครหรอค่ะที่จะให้ดูแลแล้วเค้าเป็นโรคอะไรหรอค่ะ"
"เค้าไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงหรอก แค่โรคเอาแต่ใจเอง"
"อ้าวแล้วต้องดูแลด้วยหรอค่ะ"
"ต้องสิเพราะเค้าเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน และนี่คือบททดสอบของเธอ"
  อ้าวซวยแล้วไงฉันงานเข้าชุดใหญ่เลย แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ต้องไปรบกับลูกผ.อ ที่เอาแต่ใจนิสัยเสียนี่ขนาดฟังท่านเล่ามาคร่าวๆนะเนี่ยจะเป็นลม
เอาใจช่วยด้วยนะคะทุกคน