คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"....อืมมมมม....~" เด็กหนุ่มวัย 17 ปีสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงสีชมพูอ่อน เขามีผมสีน้ำตาลเข้มซอยยาวประบ่า นัยน์ตาเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนสีผมไม่มีผิดเพี้ยน เขาสูงประมาณ
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย!?..โอ๊ย..! อะไรจะแสบตาปานนั้นนะ!! " เขามองไปรอบๆตัว ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับตู้เสื้อผ้าสีชมพูสดใส ซึ่งในสายตาเขามันดูแสบตาเป็นอย่างมาก
เด็กหนุ่มค่อยๆเดินไปหาวัตถุแสบตานั้นอย่างช้าๆ ท่าทางว่าเขาจะเห็นตู้เสื้อผ้านั้นเป็นวัตถุอะไรบางอย่างที่อันตรายมากเลยทีเดียว เมื่อเขามาถึง สองมือก็จัดการเปิดประตูตู้ออกอย่างช้าๆแต่ก็ยังไม่คลายความระแวง
"อภิมหาเสื้อสีชมพูเลยหรอเนี่ย!!!!??" คนเปิดร้องเสียงหลง แล้วรีบกระแทกประตูตู้ปิดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะขยี้ตาไปมา แล้วมองไปรอบๆตัวอีกครั้ง....นี่ไม่ใช่ห้องเราแหง..เขาคิดพลางกวาดตามองไปรอบๆ
..เตียงนอนสีชมพูอ่อนที่เขาเพิ่งลุกออกมาเมื่อครู่ถูกจัดวางชิดอยู่ที่มุมห้อง..ถัดมาอีกไม่ห่างนักเป็นตู้เสื้อผ้าสีชมพูแสบตาที่เขาเพิ่งไปเปิดเมื่อไม่นานนี้ พื้นของห้องนี้มีสีออกแดงเล็กน้อย วอลเปเปอร์เป็นรูปลูกโป่งสีแดงสดอยู่บนพื้นสีชมพู เขาเหลือบไปเห็นห้องๆหนึ่ง ซึ่งมีเสียงน้ำไหลกระทบกับพื้นห้องดังออกมาถึงด้านนอกที่เขายืนอยู่ แต่เมื่อเดินไปถึงประตูห้องๆนั้นเพื่อจะไปดูว่ามีอะไรเสียงน้ำก็หายไป...กลายเป็นเสียงตะกุกตะกักแทน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วน้อยๆแนบหูชิดติดกับประตู เพื่อที่จะฟังเสียงให้ชัดๆ มือซ้ายของเขาบิดลูกบิดประตูไปมา แต่ก็ไม่สามารถเปิดออกได้....และทันใดนั้นเอง...
แอ๊ด!!..โครม!!..โอ๊ย!!..
ประตูถูกเปิดออก ส่งผลกระทบให้ผู้ซึ่งเอาหูแนบประตูอยู่นั้นล้มลงไปกองกับพื้น เขาเงยหน้ามองเด็กสาวผู้เปิดประตูที่กระโดดหลบตัวเขาเมื่อครู่..ถ้าเธอไม่หลบเขา มีหวังเธอต้องล้มลงไปกองเป็นเพื่อนเขาอีกคนแน่ๆ เธอผู้นั้นมีผมยาวสลวยสีดำสนิท นัยน์ตาของเธอมีสีดำสนิทเช่นเดียวกันกับผม เธอเป็นคนที่มีรูปร่างผอมเพรียวสูงประมาณ 160 ซม.กว่าๆ หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู ตอนนี้เธอกำลังหอบเครื่องอาบน้ำที่เธอเพิ่งใช้ไปเมื่อครู่ไว้ในอ้อมแขน เธอสวมใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีชมพู และกระโปรงยีนส์ยาวประมาณเข่าสีน้ำเงินอ่อนๆ
"คุณคือใคร??" เธอเอ่ยถามเด็กหนุ่มในชุดพิลึกพิลั่นที่ตอนนี้ยังคงนอนจ้องหน้าเธออยู่บนพื้นอย่างฉงนเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอเป็นน้ำเสียงที่อ่อนหวานมากทั้งๆที่ความจริงแล้วคนพูดตั้งใจจะให้เป็นเสียงโหดๆมากกว่า
"นั่นสิ..!..ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน..อ๋อ..!..ข้าชื่อ..เอ่อ..ข้าจำชื่อตัวเองไม่ได้..แล้ว..เอ่อ..ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน..ไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้'ไง..ไม่รู้ว่า..ชุดที่ข้าใส่มันคืออะไร..เจ้ารู้บ้างไหม?" คำตอบที่ได้ไม่ช่วยไขข้อข้องใจในคำถามของเด็กสาวเท่าใดนัก แต่ก่อนที่เธอจะถามอะไรต่อก็พลันนึกบางอย่างออก
"นายแอบดูฉันอาบน้ำใช่ไหมล่ะ!!" เด็กสาวตะคอก หน้าของเธอแดงก่ำ...ไม่รู้ว่าเธอโมโหจนหน้าแดงหรือว่า....เธอเขินกันแน่....
"ข้าเปล่านะ เจ้าเข้าใจข้าผิดแล้วล่ะ" เด็กหนุ่มพยายามแก้ตัว แต่ก็ไม่เป็นผลเด็กสาวไม่นึกที่จะฟังคำแก้ตัวของเขาเลยซักนิด
"อย่ามายุ่งนะ!" เธอพูดอย่างโมโหโดยไม่ฟังคำแก้ตัวของเด็กหนุ่มเลย เธอเดินปึงปังออกมาจากห้องน้ำ เพื่อจะไปจัดข้าวของให้เข้าที่ ก่อนที่จะหันมาตีหน้าไม่ชอบใจกับเด็กหนุ่มแปลกหน้าในชุดที่แปลกพอๆกับคนสวมใส่ที่เดินตามเธอมาต้อยๆ
"จะตามฉันไปถึงไหน? นายเป็นเด็กเร่ร่อนแถวนี้ แล้วหลงทางมาใช่ไหมล่ะ แต่ก็เอาเถอะ นายตามฉันมาก็แล้วกัน..." เธอตีสีหน้าเรียบเฉย สรุปเองเสร็จสรรพ แล้วเดินนำคนแปลกหน้าออกไปในทันที เจ้าหนุ่มที่เดินตามหลังเธอเกาหัวยิกแต่ก็เดินตามไปไม่ห่าง ราวกับว่าถ้าเขาเดินห่างเธอเมื่อไหร่ เขาคงจะหลงทางอยู่ในนี้เป็นแน่
เมื่อเขาออกไปข้างนอกห้องนอน เขาก็ได้พบกับห้องรับแขกที่จัดไว้อย่างสวยงาม อะไรบางอย่างที่คล้ายกล่องสีดำขนาดใหญ่ถูกตั้งไว้บนโต๊ะไม้อัดสีเหลืองอ่อน โซฟาขนาดใหญ่สีแดงอมน้ำตาลถูกวางไว้ข้างหน้ากล่องสีดำพิลึกๆ(ในสายตาของเด็กหนุ่ม)ในระยะห่างที่เหมาะสม ข้างๆโซฟามีโต๊ะวางโทรศัพท์บ้านสีดำสนิทที่ดูแปลกตาสำหรับเขา ถัดไปด้านหน้าของโซฟาเล็กน้อย มีโต๊ะกาแฟกระจกเล็กๆ และมีถ้วยกาแฟวางอยู่หนึ่งแก้ว ตาสีน้ำตาลเหลือบไปมองชายผู้หนึ่งซึ่งดูเผินๆจะเห็นว่าน่าจะมีอายุประมาณ 20 กว่าๆ แต่ที่จริงแล้ว เขามีอายุ 34 ปี เขานอนก่ายหน้าผากอยู่บนโซฟา แต่เมื่อเขาเห็นเด็กหนุ่มแปลกหน้าในชุดพิลึกพิลั่นและเด็กสาวที่เป็นผู้พามา เขาก็รีบลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว แล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินมาหา
"มีอะไรหรอ?..ลูกข้าว" ชายผู้นั้นถามเด็กสาว แล้วหันมามองผู้ที่ใส่ชุดแปลกประหลาดด้วยสายตาที่อ่อนโยน "แล้วหนูล่ะ..มาได้ยังไง?"
"เอ่อ..ข้าก็ไม่รู้ขอรับ เห็นผู้หญิงคนนี้บอกข้าเอาไว้ว่า..ข้าคงจะหลงทางมาขอรับ.." เด็กหนุ่มตอบด้วยความมั่นใจ แล้วชี้ไปที่..' ข้าว '..เด็กสาวที่พาเขาออกมาจากห้องสีสันแสบตา
"อ๋อ..งั้นหนูก็คงไม่มีที่อยู่น่ะสินะ งั้นมาอยู่กับพ่อสินะ..โอ๊ะ!..ขออนุญาตเรียกแทนตัวว่าพ่อนะ..เอาล่ะเดี๋ยวพ่อจะแนะนำตัวแต่ละคนในบ้านให้นะ" พ่อของข้าวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนตื่นเต้นนิดๆ เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงถูกชะตากับเด็กคนนี้เหลือเกินทั้งๆที่ปกติแล้วชายหนุ่มควรพึงสังวรณ์เอาไว้สักนิดว่าไม่ควรพาคนแปลกหน้ามาอยู่ในบ้าน...
"แม่! แม่! มานี่เร็ว! บ้านเราจะมีสมาชิกใหม่มาอยู่ด้วยน่ะ! แม่!" พ่อของข้าวตะโกนเรียกภรรยาตัวเองเสียงดัง ข้าวยิ้มนิดๆให้พ่อ ก่อนที่จะหันมามองเด็กหนุ่มด้วยสายตาที่เหมือน...นางมารร้ายในละครน้ำเน่าไม่มีผิด...สงสัยเธอคงจะเกลียดขี้หน้าเด็กหนุ่มเอามากเลยทีเดียว..เหตุเพราะคิดว่าเขาไปแอบดูเธออาบน้ำเป็นแน่.
"อะไรจ๊ะพ่อ..แม่กำลังยุ่งอยู่เชียว..ว้ายตาย! ใครเนี้ย แต่งตัวแปลกคนจริงๆ" แม่ของข้าวเดินมาอย่างหัวเสียนิดๆที่โดนสามีของเธอเรียก แล้วเธอก็ต้องผงะเมื่อเห็นเด็กหนุ่มในชุดที่เหมือนหลุดมาจากคณะละครหนังย้อนยุค ก่อนที่จะโวยวายออกมาเสียงดัง
"ไม่เอาน่า....เขาออกจะน่ารักนะ ดูสิ....หล่อซะไม่มีเชียว ฮ่าฮ่า" พ่อของข้าวกลั้วหัวเราะ พลางตบบ่าเด็กหนุ่มเป็นเชิงหยอกล้อ
"เอาล่ะ นี่คือ ภรรยาของพ่อเอง เรียกว่าแม่ก็ได้นะ....แล้วนี่...ข้าวมานี่ลูก....นี่คือลูกสาวของพ่อเอง ชื่อ ข้าว" พ่อของข้าวแนะนำตัวทุกคนๆในบ้านให้เด็กหนุ่มฟัง เด็กหนุ่มได้แค่พยักหน้าหงึกหงักรับรู้
"แล้วเธอชื่ออะไรจ๊ะ..พ่อหนุ่ม..??" แม่ของข้าวเริ่มยิ่งคำถามที่เด็กหนุ่มคิดว่า...มันตอบได้ยากอะไรเช่นนี้!!!!....
"ข้าไม่ทราบ....ขอรับ" เขาตอบ พลางเกาหัวแกรกๆ แก้เขิน......ก็ไม่รู้จริงๆนี่หว่า.....
"ชื่อ กานดิศ ดีไหม....??" อยู่ดีๆ พ่อของข้าวก็พูดขึ้นมา สีหน้าและแววตาของเขาดูจะเศร้าลงเล็กน้อย แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นมีความสุขอีกครั้ง
"ว่าไง?..ชื่อกานดิศดีไหม?" พ่อของข้าวทวนคำถามอีกครั้ง ผู้ได้รับชื่อใหม่มองหน้าเขาแล้วพยักหน้ารับเหมือนเดิมอีกครั้ง...."ขอรับ...."
"ต่อไปนี้ พวกเราจะเรียกเธอว่า กานดิศนะ แล้วพ่อก็จะส่งลูกไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกับลูกข้าวด้วย....ดีไหม ลูกข้าว?" พ่อของข้าวพูดกับเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะหันไปถามข้าว หรือนางสาวกณิศา ซึ่งตอนนี้ได้แต่ยิ้มแหยๆให้กับพ่อของตน.....ทำไมต้องเอานายนี่ไปด้วยนะ....กณิศาคิดในใจก่อนที่จะพยักหน้าตกลงอย่างเสียมิได้.........
- --------------------------------------------------------------------- -////////////- --------------------------------------------------------------------- -
ณ ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 4/4
เวลา 8 นาฬิกา 25 นาที....คาบ (เกือบ) โฮมรูม
"จริงหรอข้าว? มันแอบดูข้าวจริงๆหรอ...โหย..! ไอ้นี่ชักจะมากไปแล้วนะ!" เด็กสาวคนหนึ่งโวยวายใส่เพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เธอเป็นเด็กสาวอายุ 16 ปี ผมซอยไล่ตั้งแต่ระดับคิ้วลงมา ยาวเลยบ่าประมาณ
"เธอจะโวยวายออกนอกหน้าไปแล้วนะ..โก..ฉันเป็นคนเสียหายฉันยังไม่โวยวายมากมายขนาดเธอเลยนะ" กณิศาพูดอย่างเซ็งๆกับเพื่อนสาวของเธอ....นิสัยขี้โวยวายของเพื่อนเธอคนนี้แก้ไม่ได้เลยจริงๆ รวมทั้งนิสัยกวนประสาทนิดๆ และนิสัยที่ชอบแกล้งคนอื่นอยู่เรื่อยด้วย....เพื่อนของข้าวคนนี้มีชื่อว่า....โกเมน...
"ก็มันเป็นไปเองนี่นา ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้นี่... " โกเมนแก้ตัว พลางนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอเหมือนเดิม
"เออ..แล้วอีตานั่นมันอายุเท่าไหร่เหรอ...." โกเมนหันไปถามเพื่อนของตนที่จะหลับแหล่มิหลับแหล่อยู่ข้างๆ.....จะมาง่วงอะไรตอนนี้นะ....โกเมนคิดอย่างเคืองๆ ก่อนที่จะสะกิดเพื่อนสาวแล้วพูดทวนคำถามอีกรอบ
"อี-ตา-กาน-ดิศ-มัน-อา-ยุ-เท่า-ไหร่-เหรอ!!!!!!!!!!!!!" โกเมนกรอกคำพูดใส่หูกณิศาเสียงดัง
"พูดเบาๆก็ได้นะ....กานดิศอายุ 17 ค่ะ!" เด็กสาวประชดประชันเพื่อนของตน ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาหยิบหนังสือวิทยาศาสตร์ขึ้นมาอ่าน ทำให้โกเมนเบนหน้าหนีไปเล็กน้อย
"สิบเจ็ด...ก็คงอยู่ ม.ห้าสินะ....ถ้าหมอนั่นได้อยู่ห้องเดียวกับเจ๊พัชล่ะก็........."
- --------------------------------------------------------------------- -////////////- --------------------------------------------------------------------- -
ณ ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 5/1
เวลา 8 นาฬิกา 30 นาที....คาบโฮมรูม
"เอาล่ะคะ วันนี้เราจะมาแนะนำนักเรียนใหม่กันนะคะ มาเร็วจ้ะ....กานดิศ....มาแนะนำตัวเร็วเข้า!" อาจารย์สาวกวักมือเรียกกานดิศให้มายืนอยู่ที่หน้าห้องเพื่อแนะนำตัว เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนม.ปลายเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยท่าทางที่สง่างาม แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าห้องพอดิบพอดี เขาหันมาประจันหน้ากับเพื่อนในห้อง แล้วแนะนำตัวด้วยเสียงที่เก๊กเข้มเป็นอย่างมาก
"สวัสดีครับ..อะแฮ่มๆ..ผม..กานดิศ..ครับ..อะแฮ่มๆ..นามสกุล..อะแฮ่มๆ..ฟ้านำพร..ครับ..อะแฮ่มๆ.." กานดิศแนะนำตัวไป พลางกระแอมไปด้วย ทำให้เกิดความรำคาญกับเพื่อนบางคน และเกิดความขบขันกับเพื่อนบางคนเช่นกัน......
"เอาล่ะค่ะ งั้น กานดิศไปนั่งที่ก่อนดีกว่านะจ๊ะ....สงสัยคอเธอจะมีปัญหาอะไรเล็กน้อย" อาจารย์ประจำชั้นผายมือไปทางโต๊ะที่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ซึ่งเป็นที่นั่งประจำของกานดิศนั่นเอง กานดิศเดินยืดอกไปนั่งที่ของเขาอย่างช้าๆ
"วันนี้มีชั่วโมงของอาจารย์เป็นชั่วโมงแรกใช่ไหมจ้ะ ถ้างั้น เรามาต้อนรับน้องใหม่กันดีกว่าจ๊ะ....เอ้า....มิวสิค!!!!" อาจารย์สาวพูดอย่างร่าเริง ก่อนที่จะทำท่าดีดนิ้ว แล้วเสียงร้องเพลงก็ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งห้อง........
"ไก่ย่างถูกเผาๆ มันจะถูกไม้เสียบ...โย่ว!..มันจะถูกไม้เสียบ....เสียบ..(เซ็นเซอร์)....ซ้าย เสียบ..(เซ็นเซอร์)....ขวา เสียบ..(เซ็นเซอร์)....หน้า เสียบ..(เซ็นเซอร์)....หลัง..อ้าย!!...ร้อนจิงๆๆๆๆๆๆ....!!" ทุกคนร่วมกันประสานเสียงร้องเพลงกันอย่างเมามัน พลางเต้นท่าไก่ย่างไปด้วย และแล้วเพื่อไม่ให้ความเงียบเขามาครอบงำอีกครั้ง นักเรียนทุกคนในห้องรวมทั้งอาจารย์ก็พร้อมใจกันทำลายความเงียบลงอีกครั้ง......
( ทำนองเพลง My HumpS )==> "หมาเห่า หมาเห่า หมาเห่า หมาเห่า โฮ่งโฮ่ง โฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่ง หมาเห่า .....บรู้ววววววววววว!!!!!~"...............
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า โอ๊ย!!! ฮาชะมัดเลยว่ะ แกลองคิดดูนะ ถ้าสมมุติว่านายกานดิศไปที่ห้องของพี่พัชจริงๆอ่ะ ฉันว่ามันน่าจะออกมาแบบนี้นะ เพราะดูจากอาจารย์ประจำชั้นที่เอ๋อๆ ติงต๊องแล้วอ่ะนะ ฉันว่าที่นั่นคงจะต้อนรับน้องใหม่อย่างนายกานดิศโดยการร้องเพลงหมาเห่ากับไก่ย่างแน่ๆเลย " โกเมนหัวเราะดังลั่นกับจินตนาการที่ตนเสกสรรปั้นแต่งบอกเล่าให้เพื่อนสนิทฟัง ในขณะที่อาจารย์วิชาภาษาอังกฤษกำลังขีดๆเขียนๆเนื้อหาลงบนกระดานให้นักเรียนจด
"ใครจะไปไร้สาระเท่ากับเธอล่ะ" กณิศากระซิบกับโกเมนเบาๆ เพื่อกันไม่ให้อาจารย์จับได้ว่าคุยกัน ....แต่เสียงหัวเราะของโกเมนก็ดังพอควร....ทำไมอาจารย์ไม่เห็นว่าอะไรเลย....
"ฉันว่านะ อาจารย์ลิลิลที่สอนอยู่เนี่ย ต้องหูตึงแน่ๆเลย ขนาดฉันหัวเราะซะเสียงดังยังไม่ด่าเลย ฮ่าๆๆ งั้นขอหัวเราะดังๆอีกที" เด็กสาวหัวเราะอย่างเมามัน แต่แล้วก็มีวัตถุหนึ่งที่พุ่งอย่างรวดเร็วมาทางเธอ....แต่....เธอก้มหัวหลบมันทันควัน ทำให้เด็กสาวผู้โชคร้ายที่นั่งอยู่ข้างหลังถูกวัตถุที่ลอยมานั้นชนเข้าเต็มเปา....
"คุณนางสาวโกเมนคะ! ฉันเชื่อว่าคุณทำบัตรประชาชนแล้วใช่ไหมคะ! เพราะฉะนั้น คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ มานั่งหัวเราะไม่ตั้งใจเรียนแบบเด็กอนุบาลอยู่ได้!" อาจารย์ลิลิล ผู้สอนภาษาอังกฤษประจำชั้น ม.4 วีนใส่โกเมนที่เอามือกุมศีรษะอยู่ไม่คลาย ส่วนเด็กสาวผู้รับเคราะห์ก็ได้แต่นั่งอึ้งกับสภาพของตัวเอง....สภาพของเธอตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับ...ตอนที่เด็กสองสามขวบเขาปะแป้งกันเอง...นั่นแหละ...ขาวไปทั้งหน้า....
"เอ่อ.....ดะ..เด็กอนุบาลเขาก็ตั้งใจเรียนนะอาจารย์...." โกเมนยังคงเถียงข้างๆคูๆ อาจารย์ลิลิลเริ่มเหม็นขี้หน้าโกเมนขึ้นมาทุกๆที เธอจึงทำโทษโกเมนให้ไปขนชีทจากห้องพักครูชั้นล่างสุด ขึ้นไปที่ห้องพักครู....ชั้นห้า โดยที่กณิศาก็พลอยโดนลูกหลงไปด้วย..โทษฐานที่เธอ..ร่วมมือร่วมใจร่วมด้วยช่วยกันคุย....แค่ประโยคเดียว....
- --------------------------------------------------------------------- -////////////- --------------------------------------------------------------------- -
"โอยยยยย เหนื่อยชะมัดเลย ทำไมเราจะต้องมาขนของหนักพวกนี้ด้วย ฉันโดนแบบนี้ตั้งแต่ ม.สามแล้วนะ ดูดิ.. กล้ามขึ้นแล้ว" เด็กสาวผมเปียบ่นยืดยาว ส่วนเพื่อนของเธอก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักรับรู้โดยไม่พูดอะไรซักคำ....โกเมนหันมามองหน้าเพื่อนสาวของเธอก่อนที่จะถอนหายใจ....ยัยนี่ชักจะนางเอกเกินไปแล้วมั้ง....
"อะไรหรอ ^ ^" กณิศาหันมามองโกเมนที่จ้องเธอตาเขม็งอยู่อย่างไร้เดียงสา โกเมนสะบัดหน้าหนีแล้วทำหน้าเบ้โดยที่ไม่ตอบอะไร.....
"นี่โก รอฉันหน่อยสิ ทำไมเธอเดินเร็วจัง" กณิศาร้องเรียกโกเมนที่เดินล้ำหน้าเธอไปเป็นอย่างมาก โกเมนหันมาตามเสียง แต่ก็ยังคงเดินหน้าต่อไปโดยไม่มองทาง.....แต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น....
โครม!!!!!!
"โว้ยยย อะไรเนี่ย!!?? กองชีทเละหมดแล้ว ฉันต้องนั่งจัดใหม่อีกเหรอ!! นี่! แล้วคุณคนที่ชนฉันเมื่อกี้นี้อ่ะ รีบๆมาช่วยฉันเก็บเลยนะ!" โกเมนโวยวายอย่างอารมณ์เสียก่อนที่จะออกคำสั่งผู้ที่ชนเธอ โดยที่ไม่ได้มองผู้เคราะห์ร้ายที่ชนเธอเลยแม้แต่น้อย....
"เอ่อ..โก..ลองเงยหน้ามองอะไรซักหน่อยได้ไหมจ๊ะ" กณิศาเดินเข้ามาหาโกเมนแล้วใช้นิ้วจิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงสะกิด เธอเงยหน้ามองตามคำแนะนำของเพื่อน และแล้ว......
"เสาตึกงั้นหรอ??" โกเมนเงยหน้ามองผู้ที่ชนเธอเมื่อครู่.....เรียกง่ายๆดีกว่าว่า....เธอเดินชนเสาตึก
"ที่ฉันพูดเมื้อกี้ก็.....พูดกับเสางั้นเรอะ" โกเมนโดนความเอ๋อแทรกซึมเข้าสู้สมองไปชั่วขณะ ก่อนที่จะหันหน้ามาจัดเก็บชีทให้เป็นระเบียบเหมือนเดิม
- --------------------------------------------------------------------- -////////////- --------------------------------------------------------------------- -
ณ ห้องมัธยมศึกษาปีที่ 5/1
เวลา 8 นาฬิกา 30 นาที....คาบโฮมรูม
"เอาล่ะจ้ะนักเรียน วันนี้ห้องของเราก็จะมีนักเรียนใหม่มานะจ๊ะ....งั้น....กานดิศมาแนะนำตัวหน้าห้องหน่อยสิ" อาจารย์ประจำชั้น 5/1 พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง ก่อนที่จะลากตัวเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนม.ปลาย....ขนาดใส่ชุดนักเรียนธรรมดายังดูโดดเด่นได้ขนาดนี้เชียวหรือ....
"ข้าชื่อ...กานดิศ....นามสกุล(มีคนบอกว่า) ฟ้านำพร.....รวมกันเป็น....กานดิศ ฟ้านำพร....?" กานดิศแนะนำตัวตามคำสั่งออกอาจารย์ประจำชั้น....มีนักเรียนชาย(เกือบ)ทุกคนนั่งกลั้นหัวเราะกันอยู่....ส่วนนักเรียนหญิงก็ได้แต่นั่งจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ....ยกเว้นก็เสียแต่....
....โธ่....แค่แนะนำตัวก็แนะนำตัวไม่เป็น....แถมยังพูดข้าเหมือนคนในยุดก่อนอีก....เชอะ!..โบร้านโบราณ..แถมหน้าอย่างนี้เข้ามาอยู่ห้องคิงได้ยังไงไม่รู้....เด็กสาวผมยาวสีดำสนิทคิด เธอมัดผมหางม้าไว้ด้านหลัง ผมของเธอยาวประมาณครึ่งหลัง....และ....ใส่แว่น....นิสัยของเธอจะเป็นคนที่นิ่งๆเงียบๆ....โมโหร้าย...และเธอยังเป็นนักเรียนที่เรียนเก่งที่สุดในห้องอีกด้วย....เธอคือพี่สาวคนโตของโกเมน....พัชรา....
"กานดิศไปนั่งโต๊ะข้างๆพัชรานะจ๊ะ แล้วเราก็จะเริ่มทดสอบวิชาฟิสิกส์กันเดี๋ยวนี้เลยจ้ะ" อาจารย์สาวฉีกยิ้มสุดฤทธิ์ ก่อนที่จะหยิบกระดาษปึกหนาออกมาจากกระเป๋าแล้วเดินแจกไปตามโต๊ะ โดยไม่สนใจเสียงพึมพำไม่พอใจของกลุ่มนักเรียนเลยแม้แต่น้อย.....
"สำหรับกานดิศอาจารย์จะไม่ว่าอะไรเลยถ้าเธอได้คะแนนต่ำกว่าครึ่ง ^^" อาจารย์สาวพูดเสียงดัง ในขณะที่ส่งกระดาษข้อสอบให้กานดิศ
"ข้าจะพยายามนะขอรับ" กานดิศยิ้มอย่างดีใจ แล้วเหลือบหันไปมองพัชราแวบหนึ่ง....เธอมองเขาอย่างรังเกียจ...เหมือนกับว่าเขา...เป็นขี้เรื้อน
"เอาล่ะ....เริ่มทำได้....ให้เวลา 30 นาทีนะ แล้วเดี๋ยวเราก็จะรู้ผลการทดสอบแล้ว!" อาจารย์สาวพูดเมื่อแจกกระดาษข้อสอบให้นักเรียนครบแล้ว ทุกคนก้มหน้าก้มตาทำข้อสอบ บ้างก็เหลือบไปมองเพื่อนข้างๆ บ้างก็พยายามให้มือป้องข้อสอบกันไม่ให้เพื่อนข้างๆแอบลอก....พัชราก็เป็นหนึ่งในนั้น
กานดิศก้มหน้าอ่านข้อสอบ....!#$%^&*()_)(*&^%$#!#$%^&*()_)(*&^%$#!#$%^&*()_)(*&^%$#!#$%.....โอย..!..แล้วข้าจะไปอ่านออกไหมเนี่ย??!..เขาคิดในขณะที่ไล่ระดับสายตามองไปในข้อสอบแต่ละบรรทัด....เขาจ้องมันอยู่นานพอควร....แต่แล้วสิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น...มีข้อความและวลีเกิดขึ้นที่ช่องคำตอบ....กานดิศสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะกวาดสายตามองไปที่กระดาษข้อสอบ....ไอ้พวกนี้มันมาจากไหนเนี่ย....คำตอบมันมาได้ยังไงกัน...ในเมื่อเรายังไม่ได้เขียนคำตอบลงไปเลยนี่....เอาเหอะ!..อย่างน้อยเราก็จะได้ไม่ต้องนั่งปวดหัวเล่นๆ..ไปส่งอาจารย์ดีกว่า..ถึงเราได้ไม่ถึงครึ่งอาจารย์ก็ไม่ว่า..เป็นเด็กใหม่นี่ก็ดีแฮะ ^ ^
หลังจากจบความคิด เขาก็เดินอย่างมั่นคงไปหาอาจารย์ที่กำลังนั่งยิ้มให้กับตัวเองในกระจกพกพา เมื่อเธอเห็นกานดิศเดินมาพร้อมกับกระดาษข้อสอบ เธอก็รีบรับกระดาษนั้นมาทันที แล้วหยิบปากกาขึ้นมาตรวจคำตอบ กานดิศเดินกลับไปนั่งที่ ขณะนั้น พัชรา มองหน้ากานดิศอย่างไม่พอใจ....นายนี่ชักจะออกนอกหน้าเกินไปแล้วนะ....คอยดูแล้วกัน...ฉันจะต้องได้คะแนนมากกว่านาย!!..พัชราคิดในขณะที่ยังคงมองหน้ากานดิศอยู่....แต่เขาไม่สนใจเด็กสาวที่กำลังมองหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย เขาหันหน้าหนีแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม....
เมื่อถึงเวลาที่อาจารย์สาวตรวจข้อสอบเสร็จครบถ้วนแล้ว..เธอก็กระแอมหนึ่งทีก่อนที่จะตะโกนออกมาเสียงดัง
"รู้สึกว่าตอนนี้จะมีการเปลี่ยนแปลงคนที่ได้อันดับหนึ่งนะจ๊ะ ^ ^" อาจารย์สาวยิ้ม แล้วชายตามองที่กานดิศ "คนที่ได้คะแนนเต็มคือ....กานดิศจ้ะ....เก่งจังเลยนะขนาดมาใหม่เนี่ย..สมแล้วที่อยู่ห้องคิงนะ เอ้า! นักเรียนปรบมือให้กับกานดิศหน่อยสิจ๊ะ"
เสียงนักเรียนในห้องปรบมือกันเสียงดัง....แต่พัชรา....กลับนั่งจ้องกานดิศเขม็ง....
"ส่วนพัชรา..คราวนี้แย่หน่อยนะ..เธอทำผิดไปข้อหนึ่ง" อาจารย์สาวทำหน้าแสดงความเสียใจกับพัชรา....แต่ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจอะไรแล้ว....เธอนึกอยากจะเอาเรื่องกานดิศให้ได้ซะเหลือเกิน..มันเป็นไปไม่ได้!! ไอ้คนดูโง่ๆเซ่อๆแบบนั้นเนี่ยนะ จะเข้าใจข้อสอบนรกนี่ทั้งๆที่มาเรียนวันแรก คอยดูนะ! ฉันจะกระชากหน้ากากนายออกมาให้ได้เลย!! จะเปิดโปงให้ทุกคนรู้ว่านายมันโกงข้อสอบ!! นายมันลอกข้อสอบฉัน!!!!!!!!!!
กานดิศยิ้มแก้มปริด้วยความดีใจ เสียงปรบมือยังคงไม่จางหายไป เขารู้สึกมีความสุขจริงๆที่อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้....เขาชอบชนะ....ใช่!..เขาไม่ชอบพ่ายแพ้........
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น