คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ยามบ่ายของอาณาจักรแคนเดลสงบสุขดังเช่นทุกวัน ประชากรทั่วอาณาจักรยังคงทำมาหากินกันตามปกติ หมู่วิหคนกกาส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้วขับลำนำตามดงไพร สายลมอ่อนบางพัดพากิ่งไม้ใบหญ้าเอนลู่ตามลม ดวงอาทิตย์เฉิดฉายแสงบนฟ้าสีครามกระจ่างใสไร้เมฆที่ช่วยให้จิตใจของผู้คนใต้แผ่นฟ้านั้นสดใสตามไปด้วย...แต่มันไม่ใช่กับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
"แกนเดอร์ ไปนั่งเล่นที่สวนเป็นเพื่อนหญิงหน่อยสิ"เสียงใสจากเด็กสาวผมทอง นัยน์ตาสีเขียวกลมโตชักชวนคนที่กำลังทำหน้ายุ่งใส่กำแพงข้างๆ คนถูกเรียกพยายามปั้นหน้าสุภาพนอบน้อมสุดชีวิตก่อนจะหันมา
"ขอรับ องค์หญิงโซฟี"คำตอบรับพร้อมกับร่างสูงของเด็กหนุ่มเดินอารักขาองค์หญิงในความดูแลไปยังสวนสวยภายในเขตพระราชวัง
เมื่อไปถึงสวน ผู้เป็นองครักษ์ก็ยืนอารักขาอยู่ห่างๆตามระเบียบหน้าที่ ฝ่ายเจ้าหญิงเมื่อประทับลงบนเก้าอี้ในสวน ไม่ทันให้คนเป็นองครักษ์ได้พักสูดอากาศ เสียงใสๆนั้นก็ตามมาหลอกหลอนอีก
"แกนเดอร์ ดื่มน้ำชากับหญิงด้วยสิ"อีกฝ่ายหัวคิ้วกระตุกนิดๆโดยที่เจ้าหญิงคนงามไม่ทันสังเกตเห็น แต่ก็ยังยอมตอบรับทั้งที่ในใจเริ่มสบถสาปแช่ง
"ขอรับ องค์หญิงโซฟี"คนตัวเล็กกว่าส่งถ้วยน้ำชาสีหวานมาให้พร้อมรอยยิ้ม เด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มรับมาตามมารยาทพร้อมกับโค้งให้แทนคำขอบคุณ
คิ้วเข้มแทบกระตุกกึกๆเป็นจังหวะเต้นแทงโก้เมื่อเห็นถ้วยชาที่อีกฝ่ายส่งให้
...ถ้วย...รูปหัวใจ...สี...ชมพู...
...ดื่มไม่ลง...
"แกนเดอร์ ชิมขนมนี่ดูสิ"
"แกนเดอร์ เหงื่อออกเยอะจัง หญิงเช็ดให้นะ"
"แกนเดอร์ ดื่มชาอีกแก้วนะ"
...แกนเดอร์...แกนเดอร์...แกนเดอร์...และอีกหลายแกนเดอร์...
...โว้ย! อะไรนักหนาวะ !!!...
"แกน..."
"เอ่อ...ข้าว่าองค์หญิงทรงเสด็จกลับเถิดขอรับ แดดร้อนมากแล้ว"ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้พูดจบ คนได้รับการบริการอย่างดีชนิดที่ว่าสลับบทบาทระหว่างเจ้าหญิงกับองครักษ์ก็จ้ำอ้าวเดินออกมาจากสวนนั้นทันที ทิ้งให้เจ้าหญิงโซฟีมุ่นพระขนงงามอยู่คนเดียว
"แดดร้อนตรงไหนกัน?"
.....................................................................................
"เฮ้อ..."
เสียงถอนใจที่ไม่ค่อยเบาทำให้เหล่าทหาร นางกำนัล หรือข้ารับใช้ที่อยู่แถวนั้นหันมองกันเป็นทิวแถว ก่อนจะตัวแข็งคางไปตามๆกันเมื่อเห็นว่าเสียงมาจากไหน
เสียงเมื่อครู่มาจากต้นไม้ต้นใหญ่หลังโรงครัว...ต้นไม้พูดได้อย่างนั้นเรอะ !!!?
โดยไม่รอช้า เหล่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่บริเวณนั้นต่างเผ่นกันป่าราบโดยพร้อมเพรียง...
...แต่เดี๋ยวก่อน...ก่อนที่จะด่วนสรุปสิ่งใด ควรมองขึ้นไปด้านบนสักนิด...ใช่แล้ว...มองขึ้นไป...มองสูงขึ้นไปอีก...สูงอีกหน่อย...อีกนิด...นั่นแหละ !
ร่างของเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลเข้มนอนแผ่อยู่บนกิ่งไม้ใหญ่อย่างไม่กลัวตกแม้สักนิด ใบหน้าคมคายบูดบึ้งแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ที่มีอยู่ขณะนี้ ดวงตาสีเดียวกับเรือนผมจ้องตรงไปด้านหน้าทว่าไร้จุดหมายในการมอง สองมือของเขาประสานเข้าด้วยกันไว้ใต้ศีรษะใช้หนุนรองต่างหมอนขณะครุ่นคิดสบถสาปแช่งในใจอยู่คนเดียว
แกนเดอร์ เป็นเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปี พ่อของเขาทำงานเป็นองครักษ์ให้ราชาของอาณาจักรแคนเดลแห่งนี้ และตัวเขาเองก็ต้องทำงานเป็นองครักษ์ให้เจ้าหญิงพระธิดาสุดสวาทขาดพระทัยขององค์ราชา เจ้าหญิงโซฟีเช่นกันด้วยเหตุผลงี่เง่าที่ว่าเขาซึ่งเป็นลูกก็ควรจะเจริญรอยตามผู้เป็นพ่อ และแน่นอน...เขาไม่พิสมัยงานเป็นองครักษ์นี้เท่าใดนัก
แต่ก็นั่นแหละ...เพราะเหตุผลพรรค์นั้นเขาจึงต้องมาติดแหงกอยู่กับเจ้าหญิงน่ารำคาญพระองค์นี้ ความจริงแล้วเจ้าหญิงโซฟีเป็นคนที่สวยน่ารักมาก เอาใจคนเก่ง อะไรก็ดีไปเสียหมด ทว่าเสียอยู่อย่างเดียวคือนางไร้สมอง !!!
ไอ้ที่ว่าไร้สมองนี่ก็ไม่ได้แปลว่านางไม่มีก้อนกลมๆสองก้อนซ้ายขวาในหัวหรืออะไรประมาณนั้นหรอกนะ แต่ที่นางไร้สมองในสายตาเขาเพราะนางมักจะชอบสับสนว่าตัวเองเป็นองครักษ์แล้วเขาเป็นเจ้าชาย จึงได้คอยดูแลให้อาหารให้น้ำ(?)แก่เขาอย่างดี ทั้งๆที่ความจริงแล้วนางควรจะอยู่เฉยๆให้เขาอารักขาเพราะนางเป็นเจ้าหญิงและเขาเป็นองครักษ์
อันที่จริงแล้วการที่มีเจ้าหญิงมาคอยดูแลแทนที่ต้องไปดูแลเจ้าหญิงก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก ถ้าไม่ติดที่ว่าแม่คุณเธอจะไม่เรียกขานชื่อเขาทุกๆหนึ่งนาทีด้วยน้ำเสียงใสๆดั่งระฆังกังวาน...แต่สำหรับเขามันเป็นระฆังปีศาจชัดๆ!!
"แกนเดอร์...แกนเดอร์อยู่ไหนเพคะ มาหาหญิงหน่อย"
เฮือก !!
องครักษ์หนุ่มผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องฝีมือที่มีอย่างเปี่ยมล้นทั้งในด้านการต่อสู้และเวทมนตร์ที่น้อยคนนักจะสามารถใช้ได้จะตกต้นไม้ตายเอาตอนนี้เพราะเสียงที่ตามมาหลอกหลอนอย่างไม่ปล่อยทิ้งช่วงให้ได้พักประสาทหูจากเสียงเรียกน่ารำคาญของเจ้าหล่อน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มชำเลืองไปด้านล่างอย่างระแวงก็เห็นร่างน้อยบอบบางของเจ้าหญิงที่สุดแสนน่ารำคาญเดินไปเดินไปเดินมาใกล้ๆต้นไม้ที่เขานอนอยู่ แกนเดอร์ค่อยๆขยับถอยไปอีกด้านหนึ่งให้พ้นสายตาของเธออย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง...ขยับไป...ขยับอีกนิด...ขยั...
โครม !!!!
...ซวย...ลืมไปว่าอยู่บนต้นไม้...โอย...หลังข้า...
"อ๊ะ !! แกนเดอร์อยู่นี่เอง !!"คนถูกเรียกสะดุ้งอีกเฮือก ก่อนจะปั้นหน้าสงบเจี๋ยมเจี้ยมแล้วหันไปหา
"ขอรับ องค์หญิงโซฟี"
...ซวยยกกำลังสอง...
.....................................................................................
ราตรีกาลมาเยือนอย่างรวดเร็ว ร่างสูงของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มนอนแผ่อยู่บนเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อย วันนี้ทั้งวันเขาก็ต้องคอยดูแลเจ้าหญิงน่ารำคาญนั่นเหมือนเดิม ถึงไม่เหนื่อยกายก็เหนื่อยใจจนแทบบ้า...
ความรู้สึกแปลกประหลาดทำให้แกนเดอร์ต้องผงกหัวขึ้นมาจากเตียงอย่างสงสัย สังหรณ์บางอย่างทำให้คิ้วมุ่นเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
แกนเดอร์เดินออกมาด้านนอก ห้องที่เขาพักอยู่ห่างจากห้องเจ้าหญิงไปแค่สามห้องเพื่อความสะดวกในการอารักขา ดวงตาสีน้ำตาลสอดส่องซ้ายขวาหาความผิดปกติ ขณะที่ขาก้าวเดินดูรอบๆ
แกนเดอร์ออกมาด้านนอกวังส่วนที่เป็นเขตอุทยาน แล้วเขาก็ต้องเห็นความผิดปกติที่เรียกตนเองออกมากลางดึก กลางน้ำพุมีหลุมอากาศดำมืดเวิ้งว้างขนาดใหญ่เกือบเท่าตัวน้ำพุที่เขามั่นใจว่ายามปกติมันไม่มีอย่างแน่นอน ด้วยความที่ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กทำให้สัญชาตญาณการระวังภัยตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่
เด็กหนุ่มค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ๆอย่างระมัดระวัง แต่สิ่งเบื้องหน้าก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรเลย อากาศภายในหลุมดำยังคงหมุนวนอย่างสงบ จนระยะห่างจากเขาและหลุมนั้นเหลือไม่ถึงหนึ่งเมตร
พลันสังหรณ์ที่ไม่ดีก็บอกให้เขารีบถอยออกมา แต่ไม่ทัน...หลุมดำที่สงบราบเรียบเมื่อครู่ไหวกระเพื่อมเป็นระลอกคลื่นอย่างรุนแรง สายลมกรรโชกบาดผิวจนรู้สึกแสบ ก่อนที่แรงดึงดูดมหาศาลจะดึงแกนเดอร์เข้าไปใกล้หลุมนั้นมากขึ้น...มากขึ้น...แกนเดอร์ฝืนตัวเองเอาไว้สุดกำลัง สองขากดแน่นกับพื้นจนรอยเท้าฝังอยู่บนดินเป็นหลุมลึก แต่ไม่เป็นผลเมื่อลมพัดแรงเข้า ขาของเขาก็ลอยขึ้น แล้วร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มก็ลอยเข้าไปในหลุมนั้นทันทีที่ไร้ที่ยึดเหนี่ยว
"อ๊าก !!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงแผดร้องสุดท้ายดังก้อง ก่อนที่ปลายเท้าของแกนเดอร์จะหายเข้าไปในหลุม ทันทีที่ร่างของแกนเดอร์เข้าไปหลุมก็ปิดฉับลง ลมแรงเมื่อครู่กลับชะงักหยุด
...คืนนั้นยังคงเงียบสงบเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
ความคิดเห็น