รอยรัก แดนมังกร

ลำดับตอนที่ #9 : เล่ห์ (2)

.
                ‘ว้าว...ม้าตัวเป็นๆหลายตัวด้วย สนามม้าของจริงทั้งกว้างใหญ่   มีทั้งคอกม้า ที่นั่งชม รั่วที่ยาวไปจนมองไม่เห็นจุดบรรณจบ ไอ้แบบนี้มันยิ่งใหญ่กว่าที่เคยดูในหนังอีกนะ  ข้าพเจ้าขอซูฮกเจ้าค่ะ’  ความคิดตื่นตาตื่นใจของแก้วที่แล่นเข้ามาเมื่อได้เห็นสนามม้าที่ทั้งกว้างขวางยิ่งใหญ่ครั้งแรก   จะไม่ให้เธอตื่นเต้นได้ยังไง  ในเมื่อที่อยู่ตรงหน้าน่าจะกินพื้นที่หลายร้อยไร่เลยนะหรืออาจะเกือบๆพันไร่เลยก็ได้ 

                ระหว่างที่แก้วกำลังชื่อชนความงามของสนามม้าในใจ  เทียงหลงก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดสำหรับขี่ม้า  พร้อมกับชุดสีน้ำตาลเข้มที่รัดเข้ารูปกับร่างกายเผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อที่ดูสมชายชาตรี

                “พี่เทียนหลง  พื้นที่ตั้งเยอะขนาดนี้  พี่เอาไว้แค่ขี่ม้าเดินเล่นหรอค่ะ” แก้วหาคำถามถามเทียนหลงเปลี่ยนเรื่องดึงดูดความสนใจของตัวเองจากรูปร่างสวยงามไร้ที่ติของชายหนุ่มที่ได้สัดส่วน  ถ้ามองนานๆนี้ตบะอาจแตกได้

                “ไม่ใช่ครับ  พี่เอาไว้เลี้ยงแกะ  แพะ  วัว ด้วยคับ” หยางเทียงหลงเป็นวรรคไป หยุดคิดไปแปปหนึ่ง  แต่ที่วันนี้ไม่เห็นเพราะพี่ให้คนเคลียร์ออกไปเก็บคอกหมดนะ  จะให้พูดความจริงหมดคงไม่ดี “แต่จะจัดเวลาให้ออกมาเดินเล่นกินหญ้านะ ส่วนใหญ่จะให้อยู่ให้คอกมากกว่าครับ”  หยางเทียนหลงพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี  พร้อมส่งยิ้มให้แก้ว

                ซึ่งแก้วอยากจะให้เขาหุบยิ้มลงบ้างก็ดี  ช่วงนี้แดดยิ่งแรงมากเจอรอยยิ้มที่เป็นประกายแบบนี้   เธออาจจะเป็นลมแดดนะ

                “นายท่านครับ  เชิญขึ้นเจ้าวายุกาฬครับ”  ชายคนที่ไปเชิญเทียนหลงมาที่สนามม้าพูดขึ้น  ข้างๆเขามีม้าขนสีดำขลับตลอดทั้งตัว   ตัวสูงใหญ่สง่างาม  เหมือนหลุดออกมาจากภาพเขียนชื่อดัง 

                หยางเทียนหลงพยักหน้ารับรู้และตวัดตัวขึ้นนั่งบนหลังม้าอย่างสง่างาม  ทวงท่าการขี่ม้าตั้งแต่เริ่มวิ่งด้วยอย่างช้าๆ จนไปถึงการวิ่งด้วยความเร็วและกระโดดข้ามสิ่งกีดขว้าง  ทุกท่วงท่าที่แสดงออกยิ่งขับเน้นให้ดูสง่างามน่าเกรงขาม  ทำให้ใครต่อใครที่อยู่ใกล้ๆมองตามจนลืมตัวรวมทั้งแก้วด้วย  แต่สิ่งที่หลุดออกมาจากปากของเทียนหลงนี้ซิทำให้แก้วหลุดจาภวังค์อย่างรวดเร็ว  เหมือนรถที่ขับถ้าความเร็วแล้วเจอหลุดคนในรถกระโดดตัวรอยก็ถึงขั้นตื่นตกใจ  ร้องกรี๊ดนั้นหละ

                “น้องแก้วสนใจลองมาขี่ม้าดูไมครับ”

                “ไม่ค่ะ” แก้วตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องคิด  ส่ายหัว  ยกมือขึ้นโบกปฏิเสธเป็นพันละวัน  ดูวุ่นวายสุดๆ

                “แก้วลองนั่งดูเถอะน่าจะสนุกนะ...หยกยังอยากลองขี่ดูเลย” หยกเข้ามาจับแขนแล้วพร้อมกับส่งเสียงหว่านล้อม  แถมยังเขย่าแก้วไปมา  จนแก้วเริ่มมึน

                “ม่ายวายนะ” แก้วตอบออกมาแบบไม่ค่อยได้ศัทพ์เพราะแรงที่หยกใช่เขย่านั้นแรงพอดูเลยหละ

                “น่านะ แก้ว...ไม่ลองไม่รู้  ลองดูน่าจะสนุกนะ........” หยกเริ่มสาธยายยาว

                “หยกหยุดเขย่าแก้วดีกว่านะครับ  น้องแก้วดูจะมึนๆแล้วนะครับ”  เทียนหลงช่วยห้ามปรามก่อนนะมีใครเป็นลมไปต่อหน้า

                “ก็ได้” หยกพูดแบบแง่งอนนิดๆ  พลางคิดในใจ   ‘ที่ๆทำไปก็เพื่อนายท่านทั้งนั้นนะค่ะ’

                “แก้วไม่อยากลงขี่ม้าก็ไม่เป็นไรนะครับ พี่ไม่อยากบังคับจิตใจแก้ว” เทียนหลงพูดขึ้นโดยหันหน้าไปมองแก้ว  ด้วยสายตานิ่ง  แฝงแววเสียดาย  รอยยิ้มที่มีประดับมุมปากไว้เสอมก็หายไป

                แต่แก้วกลับคิดไปอีกอย่าง ‘ดูจากสีหน้าแล้วเธอคงทำให้พี่เทียนหลงเสียความรู้สึกแล้ว  แต่จะให้ทำไงอ่ะ  เธอไม่เคยขี่ม้ามาก่อน  แค่จะขึ้นไปนั่งบนม้าตัวสูงๆนั้น  ต้องทำไง  เธอยังไม่รู้เลย   เฮอ...แต่เธอก็ไม่อยากทำให้พี่เทียนหลงผิดหวัง เอาไงเอากันว่ะแก้ว  ลองดู  มันคงไม่ตาย’

                “แก้วจะลองขี่ม้าดูค่ะ” แก้วส่งสายตามุ่งมั่นไปให้เทียนหลง “หยกก็จะลองขี่ดูด้วยใช่ไมค่ะ” แก้วหันไปพูดกับหยกพร้อมส่งสายตาขอความช่วยเหลือ  ก็เธออดกังวนใจไม่ได้อยู่ดี  เธอขอหาเพื่อนรวมซะตากรรมด้วยดีกว่า    

                “แน่นอนค่ะแก้ว” หยกเข้ามาจับมือแก้วอย่างรวดเร็วพร้อมพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสขนาดบุผายังต้องอาย  “แก้วไปเปลี่ยนชุดก่อนนะค่ะ  ใส่ชุดนี้เดียวจะขี่ม้าไม่สะดวกนะค่ะ”  หยกจัดการลากแก้วเข้าไปให้ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า   เธอเลือกเสื้อสีน้ำตาลอ่อน กางเกงสีครีมให้แก้ว  แล้วผลักแก้วเข้าห้องแต่งตัวเล็กไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

                การเปลี่ยนเป็นชุดขี่ม้าจะว่าลำบากก็ลำบากไอ้ตรงกางเกงนี้หละไม่รู้จะรัดจะฟิตอะไรขนาดนี้  หลังจากที่พยายามยัดขาเข้ากางเกงอยู่นานในที่สุดเธอก็แต่งตัวจนเสร็จ   แก้วหมุนตัวดูกระจก ชุดที่เธอใส่มันพอดีตัวจนน่าแปลกใจเลยหละ  ชุดมันรัดไปหมดทั้งตัว  รัดจนโชว์ส่วนที่เว้าส่วนที่โค้ง  ส่วนที่เป็นเนื้อไขมันเป็นชั้นๆจนดูน่าเกียดแทนดูดี   ถึงเสื้อผ้าจะไม่ได้รัดจนอึดอันแน่นตัวก็เถอะ  แต่เธอรู้สึกว่าชุดมันรัดจนน่าอายเกินไป 

                หลังจากเธอดูชุดขี่ม้าบนตัวในกระจกอย่างระเอียดไปสองรอบเธอก็ตัดสินใจออกมา  ถามความคิดเห็นจากหยกดีกว่า

                “หยกว่าแก้วใส่ชุดนี้แล้วเป็นไงบ้างค่ะ” แก้วถามเสียงอ่อย

                “ก็ดูดีนะค่ะ ป่ะ...ออกไปข้างนองกันเถอะค่ะ  เราเข้ากันมานานพอสมควรหละ” หยกที่อยู่ในชุดขี่ม้าสีเดียวกับแก้วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม  จากนั้นหยกเดินเข้ามาดันหลังแก้วออกไป  แต่ในใจก็คิดว่า  สงสัยต้องวัดหุ่นแก้วแล้วตัดชุดให้ใหม่ดีกว่า  ชุดนี้ตัดจากการกะคร่าวๆใส่ออกมาแล้วยังดูไม่ค่อยดีเท่าไร ดูจะรัดเกินไป

                สองสาวเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุด  โดยมีสายตาของเทียนหลงจับจ้องอยู่ตั้งแต่ประตูเริ่มเปิดออก  แก้วและเทียนหลงสบตากัน  เขาก็ส่งยิ้มเปล่งประกายเป็นให้แก้วอย่างอารมณ์ดี  ทำให้ความกังวนใจของเธอเรื่องชุดลดน้อยลงไป  จากนั้นก็เทียนหลงก็พลิกตัวลงจากม้าอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังคงสง่างาม  เขายืนอยู่ข้างๆอาชาพร้อมกับส่งสายตาให้แก้วเดินมาขึ้นม้าตัวนี้

                แก้วกว้าเดินไปที่ละก้าวช้าๆด้วยความหนักแน่น แบบว่าพยายามข่มใจที่ตื่นกลัวของตัวเองอยู่  เมือไปถึงเธอก็เลียบแบบเทียนหลงด้วยการก้าวขึ้นไปเหยียบที่เป็นเหล็กหล่อรูปวงรีสำหรับใช้เป็นที่เหยียบตอนขึ้นม้า (โกลน)   เธอสอดเท้าเข้าไปพร้อมกับจับอานม้าเพื่อจะได้ตวัดตัวขึ้น  แต่ที่ไหนได้เธอกลับตวัดขาไม่ถึงอานม้า  เกือบจะตกจากม้าลงไปกองที่พื้นแล้ว  แต่ดีนะที่เทียนหลงยืนอยู่ใกล้ๆเลยจับเธอไว้ทัน  และผยุงให้เธอยืนดีๆ 

                แก้วหันไปจะพูดขอบคุณเทียนหลง  แต่เห็นหน้าตาเขาที่พยายามจะกลั้นหัวเราะแล้วเธอก็พูดไม่ออก  ได้แต่คิดในใจ  ‘รู้งี้ถามวิธีขึ้นไปขี่ม้าก่อนก็ดี จะได้ไม่ทำอะไรให้ตัวเองอับอาย’

                “ไม่รู้วิธีขึ้นแล้วทำไมไม่ถามพี่ครับ” เทียนหลงพูดขึ้นอย่างกลั้วหัวเราะ  รอยยิ้มกระจายเต็มใบหน้า

                แก้วเห็นใบหน้าแบบนี้ของเทียนหลงก็พูดอะไรไม่ออก  ได้แต่ก้มหน้าแดงๆของเธอมองพื้นดิน

                เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆของแก้ว  เทียนหลงก็พยายามหยุดหัวเราะ  แล้วค่อยๆอธิบายวิธีขึ้นม้าให้เธอฟัง  พร้อมทั้งจับท้าวเธอวางที่โกลนให้มั่น  และจัดการวางมือของเธอให้ถูกตำแหน่ง

                ถึงแก้วจะพอเข้าใจวิธีการขึ้นม้าแล้วก็เถอะ  แต่สงสัยขาของเธอคงไม่ยาวพอเลยทำให้เธอขึ้นม้าไม่สำเร็จต้องให้พี่เทียนหลงทั้งช่วยผยุง  ทั้งดัน  ทั้งพลัก  จนเธอสามารถขึ้นม้าได้สำเร็จแบบทุลักทุเลสุดๆ

                เธอขึ้นนั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยปนความอายบนม้า  พอตั้งสติได้ เธอก็รับพูดขอบคุณหยางเทียนหลงและเจ้าสีดำที่ตัวใหญ่สง่างามจนน่าเกรงขาม  ก่อนที่เธอจะขึ้นได้สำเร็จเธอกลัวรึเกินที่จะโดนเจ้าม้าตัวนี้สะลัดออกด้วยความลำรำคาณ  แต่ที่ไหนเจ้าม้ากับยื่นนิ่งๆรอยคอยจนเธอขึ้นสำเร็จ 

                “เดียวพี่จะสอนวิธีการบังคับม้านะครับ”  พูดจบเขาก็ตวัดตัวขึ้นมานั่งบนม้าอย่างสบายๆ ผิดกับวิธีการขึ้นม้าของแก้วอย่างลิบลับ

                “เอามือจับที่บังเหียนแบบนี้นะครับ  แล้วลองกระตุกคอยๆก่อนคับ” เทียนหลงจับมือเธอวางบนบังเหียนและก็จับมือเธอบังคับบังเหียนแบบนั้น  โดนไม่มีที่ท่าจะปล่อยมือเธอเลย

                แผ่นหลังของแก้วแนบชิดกับแผ่นอกของเทียนหลงมาก สิ่งที่ขว้างกันมีเพียงเสื้อผ้าที่สวมใส่  เวลาที่เขาก้มหน้าลงมาพูดสอนเธอบังคับม้า  เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขาที่รินรดผ่านแก้มของเธอ  สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด  ร้อนอบอ้าว  ใจเต้นตึ้กตั้ก  แถมพอเธอสูดหายใจเข้าไปเธอจะตั้งสติ  กลิ่นตัวที่หอมหวานจากตัวเขาก็ตามเข้าไปรบกวนจิตใจเธอ  จนทำให้เธอยิ่งใจเต้นรุนแรงขึ้นเหมือนจะทะลุออกมาข้างนอก

                “น้องแก้วครับเป็นอะไรรึป่าวครับ  ดูหน้าแดงๆ ร้อนเกินไปหรอครับ” เขาก้มหน้าลงมาพูดกระซิบข้างหูแก้ว   ลมปากและลมหายใจที่ออกมาที่จมูกและปากของเขา  กระทบเขากับหูของเธออย่างแผ่วเบา  สร้างอารมณ์ให้เธอรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นไปอีก  จนเหงื่อเธอผุดขึ้นเต็มหน้า

                 เทียนหลงเห็นเหงื่อของแก้วเขาก็จัดการหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเดให้เธอด้วยความหวังดี

                “ขะ ขอบคุณค่ะพี่เทียงหลง” แก้วตอบเสียงตะกุตะกะ  ด้วยความเขินอาย  

                แก้วไม่เคยขี่ม้ามาก่อนเธอเลยไม่รู้ว่าที่จริงแล้ว  การสอนขี่ม้าโดยทั่วไปไม่จำเป็นต้องขึ้นมานั่งฝึกกันบนหลังม้าแบบนี้ก็ได้  แต่เธอก็เห็นหยกมีคนขึ้นไปนั่งสอนบนหลังม้าแบบเธอ  เธอก็เลยคิดว่าสอนแบบนี้เป็นเรื่องปกติ  แต่แก้วก็อดเขินอายและใจเต้นรุนแรงไม่ได้   แต่ที่จริงแล้วทุกอย่างนี้เป็นบริการพิเศษที่ท่านเจ้าบ้านวางแผนเตรียมมาให้เธอใจเต้นเล่นๆเท่านั้น