รอยรัก แดนมังกร

ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยงต้อนรับ

.

               ค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็น  แต่ภายในคฤหาสห์ตระกูลหยางวันนี้เต็มไปด้วยการตกแต่งด้วยโคมไฟตามทางเดิน ภายในอาคารห้องจัดเลี้ยงก็ตกแต่งด้วยดอกไม้กลิ่นหมอนานาชนิด  ทำให้มีบรรยาการแบบย้อนยุคที่อบอุ่นพร้อมกลิ่นหอมอบอวน  และวันนี้ทุกคนก็ได้แต่งตัวแบบย้อนยุดด้วยเสื้อผ้าแบบยุคโบราณ  รวมทั้ง 2 สาวจากเมืองไทย  เหม่ยหลินแต่งตัวด้วยชุดสีเขียวอ่อนปักลายดอกบัวสีขาว บนเอวร้อยพันด้วยตุ้มสีเหลืองอ่อน  ให้ความรู้สึกเป็นกุลสตรีผู้งานพร้อมด้วยความอ่อนโยน   แก้วใส่ชุดสีฟ้าปักลายนกที่เหมือนกำลังบินทั่วท้องฟ้า รอยเอวพันด้วยผ้าสีน้ำเงินเข้ม  เน้นให้เห็นเอวที่คอด  ก้นที่โค้งมน  หน้าอกที่อบอิ่ม  ทำให้รูปลักษณ์ที่ดูอ้วนเถอะทะจางหายไปเหลือแต่เพียงผู้หญิงที่อวบอั๋น

                ตอนนี้แก้วได้เห็นตัวเองในกระจกครั้งแรกก็ถึงกลับตะลึ่ง ไม่น่าเชื่อว่าพวกพี่แจ๋วจะแต่งออกมาให้เธอดูเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้   ชุดจีนพอใส่แล้วทำให้คนอ้วนดูไม่อ้วนแบบนี้ได้ด้วยหรอ  ทั้งที่ใส่เสื้อไปตั้งหลายชั้น  จนทำให้อากาศหนาวกลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นแทน  ที่เป็นแบบนี้ได้ไม่น่าเชื่อจริงๆ  แบบนี้ถ้าให้เธอใส่ทุกวันเธอก็ยอม  ทั้งสวย  ทั้งอุ่น  ทั้งเรียนร้อย  ทั้งผอม  ชุดเดียวได้ทุกอย่าง 

                “แก้วเมื่อตอนหัวค่ำทะเลาะอะไรกับพวกพี่แจ๋วรึป่าว  เสียงดังมาถึงห้องฉันเลยนะ”

                “ป่าวๆ  พอดีแก้วไม่ชินกับการที่มีคนมาแต่งตัวใสเสื่อผ้าให้นะ  ก็เลย....” แก้วตอบอย่างอายๆ เสียงค่อย  จนคำหลังแทบไม่มีใครได้ยิน

                “อ๋อ  ก็เลยจะแต่งเอง  แต่พอใส่ไม่เป็น  ก็เลยจะใช้ชุดอื่น  พวกพี่ๆเขาเลยต้องจับแขน  จับขาแก้วเพื่อแต่งตัวให้  เธอก็เลยร้องโหวกเวกโวยว้ายใช่ไม”

          “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น....”  แก้วยังพูดไม่ทันจบ  ก็ต้องฉะงักค้างกลางอากาศไป  เมื่อท่านประท่านหยางเทียนหลงที่แต่งตัวด้วยชุดเจีนโปราณสีขาวทำให้จากหนุ่มหล่อเท่เข้ม มีสง่าราศี ทรงพลัง  กลายเป็นหนุ่มผู้ดีอังกฤษ...ไม่ช่ายชิ...หนุ่มผู้ดีจีน ดูเป็นสุภาพบุรุษที่สุภาพไปเลย 

                “ (@)$_(@$)(+)_$% ” เหม่ยหลินเข้าไปคุยกับท่านประธานหยางด้วยภาษาจีนที่รวดเร็วจนแก้วไม่รู้เรื่องเลย  ทำให้แก้วได้แต่มองใบหน้าที่ยิ้มแย้งของเหม่ยหลิน  และใบหน้าของท่านประธานหยางที่สงบนิ่งแต่แฝงความสง่าไว้

                  คนทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาที่แก้วไม่เข้าใจ  ทำให้แก้วรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่เข้าพวก  เป็นส่วนเกิน อ้างว้าง โดดเดียว   หยกและเทียนหลงคุยกันรู้เรื่อง  ไม่เหมือนเธอที่ได้แต่เงียบพูดไม่รู้จะพูดอะไรซักคำ  
                  มองจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มของหยก  หยกน่าจะกำลังพูดชมความหล่อของท่านประธานแน่ๆ  แก้วชักจะสงสัยแล้วว่าหยกที่พูดภาษาจีนได้เยี่ยมยุธขนาดนี้ทำไมถึงได้ขอทุนมาเรียนภาษาจีนอีกนะ   

                 พอรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ประหม่าสิ่งที่แก้วทำก็คือ  การโซ้ยอาหารทุกอย่างที่มีบนโต๊ะแบบไม่สนใจใคร  ในสายตาเธอตอนนี้มีแต่อาหารและอาหาร  จะว่าเธอไม่สนใจหนุ่มหล่อ สาวสวยก็ไม่ได้นะ พอชิมเข้าไปหนึ่งคำ  ลิ้นได้สัมพันรสที่แสนอร่อยแล้ว ก็หยุดมือ หยุดปากไม่ได้เลย 
                 หลังจากกินอาหารหลายๆอย่างที่ไม่เคยกินและมีรสชาติที่อร่อย  ตอนนี้เธอก็เริ่มรู้สึกอิ่ม  สบายใจ  พร้อมทั้งเริ่มปวดฉี่อยากไปห้องน้ำมาก  แต่จะถามทางไปห้องน้ำกับใครดี  หยกก็ไม่รู้หายไปไหนตั้งแต่เมื่อไร  ที่อยู่ตรงนี้ก็มีท่านประธานหยางและพี่แจ๋ว  แล้วเธอจะถามใครได้เนี้ย  โทรศัพท์ก็ลืมเอามาช่วยแปลภาษา  เวรกำ... นึกออกหละกลับไปเข้าที่ห้องนอนตัวเองดีกว่า  จากตรงนี้ไปก็ไม่ไกลเท่าไร  ถือว่าได้ไปเดินย่อยอาหารพร้อมไปดูวิวกลางคืนด้วย   เธอพยักหน้าส่งยิ้มให้ท่านประธานหนึ่งที่ก่อนลุกเดินออกมา  เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทต่อเจ้าบ้านที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เธอ   
 

                เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วรู้สึกสบายตัวจริงๆ  เดินกลับรวมงานเลี้ยงต่อดีกว่า  คนอื่นเขาจะได้ไม่เป็นห่วง  แก้วเดินไปตามทางเดินระเบียงที่ตกแต่งด้วยโคมไฟ  เธอมองทางเดินด้วยความรู้สึกชื่นชมคนที่ออกแบบจัดตกแต่ง  อ๊ะ...มีคนยื่นอยู่ตรงเสาใส่ชุดขาวด้วย  คนแน่รึป่าว  หรือว่าเป็น......เอาไงดีเรา  เดินกลับไปห้องพักดีกว่า  หรือเดินไปดูให้รู้ไปเลยว่าคืออะไร 

                “ !#$$@$&^&% ” ระหว่างที่แก้วได้แต่คิดในใจ  ว่าจะตัดสินใจยังไง  คนที่ยื่นพิงเสาอยู่ก็เอ๋ยขึ้นเบาๆ ด้วยภาษาที่แก้วไม่เข้าใจ  แต่เธอก็จำเสียงได้ว่าเป็นของใคร   จึงเดินเข้าไปใกล้พร้อมกลับส่งยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก

                “ ท่านประธานหยาง  เล่นมายื่นมาอยู่ตรงนี้รู้ไมค่ะ ทำให้แก้วหัวใจเกิบวายตาย”  แก้วพูดเป็นภาษาไทยด้วความโล่งใจ  โดยลืมไปว่าคนฟังไม่น่าจะเข้าใจ  ทำให้คนที่ฟังได้แต่ขมวดคิ้ว

                “@%$@$@$&*&@($*@$(@)$U*@@*($)*@$)*@)$*(@)$(@$@$I” ท่านประธานหยางพูดภาษาจีนยาวเหยียดคล้ายการท่องมนภาษาจีนด้วยเสียงที่ไพเราะและทรงอำนาจ  

                “เข้าใจที่ผมพูดไมครับ” ท่านประธานหยางพูด

                “ท่านพูดภาษาไทยได้หรอ”

                “.......”  ท่านประธานหยางไม่พูดตอบอะไรได้แต่ทำหน้านิ่ง  แต่ดวงตาเป็นประกายแฝงรอยยิ้ม

                “แล้วทำไมไม่พูดภาษาไทยกับแก้วตั้งแต่แรกค่ะ” แก้วเริ่มพูดประท้วง 

                “ไม่ใช่ว่าผมพูดภาษาไทยได้  แต่เป็นเพราะคุณฟังภาษาจีนออกและพูดภาษาจีนได้ต่างหากหละ”

                o_O   แก้วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก  เขาหลอกเธอเล่นหรอ  หรือเล่นมุขแต่มุขแบบนี้เธอขำไม่ออกนะ

                “แก้วไม่เชื่อที่ผมพูดใช่ไมครับ” หยางเทียมหลงพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใสที่ออกแนวหยอกล้อมาให้เธอ

                หยางเทียนหลงจับมือแก้วแล้วพาเดินไปที่ห้องจัดงานเลี้ยง  คนในงานเมื่อเห็นหยางเทียนหลงจับมือแก้วพาเดินเข้ามาในงานก็พากันตกตะลึง  มีเพียงเหม่ยหลินเท่านั้นที่มีสีหน้ายิ้มแย้ม

                “ลองไปคุยกับคนอื่นๆในงานดูชิ” หยางเทียนหลงพูดท้าแก้ว

                ท่านประธานคิดจะเล่นตลกอะไรกับเธอนะ  ได้...เธอไม่ชอบให้ใครท้าอยู่แล้ว  ขอมาจัดไปค่ะ...แก้วก้าวเดินเข้าไปหาพี่สาวคนหนึ่งที่กำลังถือถาดที่ใส่น้ำสีต่างๆไว้ด้วยความหมั่นไส้หยางเทียนหลง  และมีความสงสัยเต็มเปี่ยม

                “พี่สาว  แก้วหิวน้ำ  มีน้ำอะไรให้กินบ้างค่ะ” พอเธอคิดจะพูดอะไรก็เหมือนมีคำศัพท์เข้ามาในหัว  มันเหมือนเป็นคำที่เธอเคยพูดและสามารถพูดได้คล่อง

                “มีน้ำส้ม  น้ำหวาน  น้ำโค้ก  เหล้าจีน  น้ำชาค่ะ คุณหนู” สาวใส้ตอบด้วยอาการมึงงง เมื่อกี้คุณหนุคนนี้ยังพูดภาษาจียไม่ได้อยู่เลย  ทำไมตอนนี้พูดได้คล่องแบบนี้นะ

         แก้วหันกลับไปมองท่านประธานด้วยความสงสัย  ท่านประธานจะเล่นตลกอะไรเนี้ยหาคนไทยมาเตรียมไว้เพื่อเล่นละครลอกเธอเลยหรอ 

                ท่านประธานเหมือนอ่านใจเธออออก  ยกมือขึ้นสองข้างและส่ายหัว  เหมือนบอกเป็นนัยๆว่าเรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวนะ 

                ในเมื่อเป็นแบบนี้คงมีวิธีเดียวที่จะหาคำตอบได้  คือไล่ถามไปทุกคน  เธอไม่เชื่อหลอกว่าท่านประธานจะหาคนไทยมาเล่นละครได้เยอะขนาดนี้  ต้องมีสักคนที่เป็นคนจีน

                แต่เมื่อไลถามไป 10 คน  เธอก็ได้แต่ทำใจยอมเชื่อ  พร้อมกับควาตกตะลึง  สงสัยว่าท่านประธานทำอะไรกับเธอกันแน่  ทำไมอยู่ๆเธอก็พูดฟังภาษาจีนได้

                “ท่านประธานหยาง  คุณทำอะไรกับแก้วค่ะ  ทำไมแก้วถึงฟังพูดภาษาจีนได้”  แก้วถามด้วยเสียงเบาที่ได้ยินกันสองคน

                “ผมก็แค่ดึงความรู้ด้านภาษาที่คุณมีในชาติที่แล้วกลับมา” เขาตอบเธอด้วยเสียงเบาเพื่อให้เธอได้ยินคนเดียว

                o_O   แก้วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

                “ผมพูดเรื่องจริงนะ  แก้วจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ”  ท่านประธานหยางพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ  แต่แววตากลับเต็มไปด้วยประกายรอยยิ้ม

                o_O   แก้วตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกอีกรอบ   
                 วันนี้มีเรื่องให้เธอสงสัย  งงงวยเพิ่มมากขึ้นจนเธอสับสนไปหมดแล้ว ว่านอนหลับไปปตื่นหรือปล่าว  สักพักคงจะมีคนมาปลุกให้ตื่นเองมัง  
                
               ^_^  ท่านประท่านหยางได้แต่ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นสีหน้าแก้ว  แต่แววตากลับเต็มไปด้วยประกายรอยยิ้มที่ระยิบระยับเหมือนท้องฟ้ายามคำคืนที่มีดวงดาวเต็มไปหมด