รอยรัก แดนมังกร

ลำดับตอนที่ #8 : เล่ห์ (1)

.
                 สระน้ำใหญ่มีดอกบัวบานมากมายเหมือนแข่งกันประชันโฉมความงาม  กลางสระมีเก๋งแบบจีนโบราณตั้งอยู่  ภายในเก๋งมี 3 หญิง  1 ชาย  รอบโต๊ะ  ที่มีจานอาหารมากมาย  แต่ในจานกลับว่างเปล่า 

                “อิ่มจังเลย”  แก้วพูดขึ้น  แบบรอยยิ้มหน้าบาน  พอกับเอามือลูบท้อง

                “ไม่อิ่มก็แปลกหละค่ะ  อาหารเต็มโต๊ะ  ข้าวเต็มโถ  แก้วเล่นกินคนเดียวหมด  กินแบบนี้ไม่รักษาหุ่นเลยนะค่ะ” หยกพูดแบบตำนิไม่พอใจ

                “แหะๆ..ก็แบบว่าอาหารอร่อย  เลยอดใจไม่อยู่นะ  แล้วแก้วไม่ได้กินคนเดียวหมดนะ  หยกกับทพี่เทียนหลงก็กินด้วยนะ” ตอนนี้แก้วเรียกท่านประธานหยาง  ว่าพี่เทียนหลงได้อย่างไม่ติดขันหละ  หลังจากที่กินอาหารอร่อยเข้าไปก็ทำให้สมองที่เคยว่างเปล่าดูดซับอาหารเข้าไปหล่อเลี้ยงสมองทำให้เธอเริ่มประมวลผลได้อย่างคล่องปรือ  จนเธอทั้งกล้าพูดคุยเล่นและหยอกล้อกับพี่หยางเทียนหลง  ได้อย่างเป็นธรรมชาติ  ไม่ติดขัด  จนเหมือนทั้ง 2 คนเป็นเพื่อนสนิทหรือเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากเลย   ผิดกับหยกที่แก้วสังเกตเห็นว่าจะพยายามเลี่ยงการเอ๋ยถึงคำเรียกพี่หยางเทียนหลง

                “กินเยอะแบบนี้ถึงได้อ้วนไงค่ะ” หยกพูดแบบอารมณ์เสีย  ทำให้แก้วได้แต่นิ่ง  ไม่อยากพูดตอบโต้  เพราะมันเป็นความจริง  แต่แก้วก็ไม่เคยรู้สึกว่าการที่เธออ้วนเป็นปมด้อย  เธอชอบการกิน  เธออยากกินของอร่อยเยอะ ความใฝ่ฝันของเธออยากกินของหลากหลายชนิดทั่วโลก  คนเราเกิดมาไม่กี่ปีก็ตายแล้ว  ทำไมถึงทำสิ่งที่ชอบไม่ได้  ในเมื่อสิ่งที่เธอทำไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน  หรือว่ามีคนเดือดร้อนนะที่เธอกินผลาญขนาดนี้  เธอส่งสายตามองไปที่หยางเทียงหลง  เพราะที่นี้เป็นบ้านเขาถ้าเธอกินล้านกินผลาญมาก  เขาก็คงจะเป็นเดือดร้อนที่สุด

                หยางเทียนหลงเมื่อเห็นสายตาแก้ว   เขาก็ได้แต่ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนกับมาให้  และช่วยพูดแก้สถานะการให้แก้ว “ถ้าแก้วชอบก็กินเยอะๆเถอะ  คนเราชอบอะไรก็ทำแบบนั้น  เรื่องหุ่นนะพี่ว่าตอนนี้แก้วก็อวบน่ารักกำลังดี  จะอวบขึ้นกว่านี้พี่ก็ว่าน่ารักนะ”

                คำพูดของหยางเทียงหลงไม่ใช่แค่คลายสถานการณ์  แต่มันยังทำให้แก้วรู้สึกร้อนรุม  จนหน้าแดง  ต้องรีบก้มหน้าหลบสายตาและรอยยิ้มของเทียงหลง

                “ตามใจกันเข้าไปค่ะ  ที่หยกพูดนะ  หยกหวังดีกับแก้วนะค่ะ” หยกพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนลงอย่างมาก

                “พี่รู้เจตนาของหยกดี  พี่ถึงได้ไม่พูดตำนิน้องหยกไงครับ” หยางเทียนหลงพูดขึ้นและส่งรอยยิ้มให้หยก

                “คะ...ค่ะ”  หยกตอบไปแบบตะกุตะกะ  ในใจได้แต่คิดว่า  นายท่านได้โปรดอย่าหว่านรอยยิ้มแบบนั้นมาให้หยกเลยค่ะ  หยกก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะค่ะ  อาจจะต้านทานรอยยิ้มแบบนีไม่ได้นานนะค่ะ

                “นายท่านครับ  ได้เวลาขี่ม้าแล้วครับ”  ผู้ชายใส่เสื้อคอปกจะแขนแขนยาวทับด้วยเสื้อ JACKET สีน้ำตางเข้ม  สวมกางเกงขายาว และใส่กับรองเท้า BOOT ทรงสูงสีดำ  พูดขึ้นมา  ไม่รู้ว่าเข้ามาตอนไหนแก้วมองไม่ทันรู้ตัวอีกที่ก็ตอนได้ยินเสียง  ที่เหมือนเสียงจากสวรรค์ฟากฟ้าที่จะทำให้เธอหนีรอดจากอาการแปลกๆนี้  เธออยากให้หยางเทียนหลงออกไปไหนก็ได้  เธอจะได้กลับหนีกลับห้องไปตรวจอาการอารมณ์ตัวเอง

                หยางเทียนหลงพยักหรับรู้  หันมาพูดกับแก้วและหยกด้วยเสียงหวานนุ่ม “แก้ว หยก  สนใจไปดูพี่ขี่ม้าไมครับ”

                “น่าสนนะค่ะ” หยกพูดขึ้น โดยไม่ได้สนใจดูสีหน้าของแก้วที่อยากกลับห้องนอนเลยซักนิด “แก้วไปด้วยกันนะ  หยกอยากไปดูนะ” หยกเขย่าแขนแก้ว  ส่งสายตามาอ้อนวอน  แบบที่ขัดกลับทางท่าเมื่อ 3 นาที่นี้อย่างกับหน้ามือเป็นหลังมือ

                แก้วได้แต่นั่งนิ่งคิดอะไรไม่ออก  ผู้ชายตรงหน้าก็ส่งยิ้มหวานมาหลอกล้อ  ผู้หญิงข้างๆก็ส่งสายตามาออดอ้อน 

                “น่า...แก้วน๋า...หยกอยากเห็นะ...แก้วไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ” หยกเห็นแก้วไม่ตอบก็เพิ่มลูกอ้อนเข้าไปเพิ่ม  ทั้งเขย่าแขน  ทั้งส่งสายตาบ๊องแป๊ว  ทั้งพูดแบบออดอ้อน

                แก้วคิดถึงผลได้ผลเสีย  ‘คงไม่มีไรมาก  ไปดุแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ  อีกอย่างเราก็ยังไม่เคยเห็นเขาขี่ม้าให้เห็นสดๆเลย ลองไปดุก็ไม่น่าเสียหาย’ 

                “ไปก็ได้ค่ะ  แก้วก็อยากเห็นพี่เทียงหลงขี่ม้าเหมือนกัน” แก้วพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มให้ทั้ง 4 คน  รวมทั้งผู้ชายที่มาใหม่ที่ใส่เสื้อ JACKET  และหญิงสาวตัวเล็กที่นำทางมา (ที่เหมือนจะโดยลืมไปแล้ว)

                “ครับ” หยางเทียนหลงลุกขึ้นพร้อมส่งมือไปให้แก้วจับลุกขึ้นจากเก้าอี้   พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้แก้ว

                ‘เกิดมาก็พึ่งจะเคยเจอ   แค่จะลุกจากเก้าอี้ยังต้องจับมือพยุงตัวด้วย  แบบนี้น่าจะลุกเองได้น๋า’ แก้วได้แต่คิดในใจ  ส่วนมือก็ต้องยืนออกไปจับมือหยางเทียนหลง  ไม่ทำให้เจ้าบ้านที่แสนจะสุภาพบุรุษจนเกินไปเสียหน้า

                เมื่อ 2 ชาย  2 หญิง  เดินออกไปหญิงสาวร่างเล็กที่เหมือนจะโดนลืมไปแล้ว  มือของเธอกำลังทำหน้าที่เก็บกวานจานชามลงถัง  แต่หัวสมองกลับแอบถอนใจ ‘เฮอ...เหนื่อยจริงๆ การต้องอยู่ใกล้ๆทามกลางทั้ง 3 ท่านนี้  เมื่อทั้งยื่นบนสวรรค์และยืนขอบปากเหวลึกจริง ครั้งต่อไปขอให้อย่าได้มาเจอะเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย’ ทุกสิ่งได้แต่แอบบคิดในใจหญิงสาวร่างเล็กไม่กล้าพูดออกมาเพราะกลัวจะมีใครได้ยินแล้วเธออาจจะต้องโดนทำโทษที่กล้านิทาเจ้านาย