รอยรัก แดนมังกร

ลำดับตอนที่ #4 : ฝากดูแล

.

           ภายในคฤหาสน์ตระกูลหยาง  แบ่งออกเป็นห้องมากมาย  และภายในรั้วคฤหาสน์นี้ยังมีบ้านเรือนที่อยู่เป็นอิสระแยกจากตัวคฤหาสน์  บ้างหลังเล็ก  บ้างหลังใหญ่  สไตล์การตกแต่งก็มีหลากหลายแบบ  แต่ก็ยังคงความเป็นจีนไว้ 

            ภายในคฤหาสน์ที่มีห้องมากมาย  แน่นอนก็ต้องมีห้องลับ  ที่คนภายนอกทั่วไปหรือแม้แต่คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็ยังไม่รู้  ภายในห้องลับที่คนทั่วไปจิตนาการคงเป็นที่เก็บทองเพชร พลอย  ไม่ก็ต้องเป็นที่เก็บโบราณวัตถุ  หรืออาจจะเก็บสิ่งของที่เป็นความชอบส่วนตัวที่น่าอายจนไม่อยากให้ใครเห็น  แต่ห้องลับห้องนี้ของคฤหาสน์ตระกูลหยางกลับมีเพียงรูปวาดรูปใหญ่เพียงหนึ่งรูป  โต๊ะทำงานที่ทั้งใหญ่ทั้งกว้างตัวหนึ่ง  ที่มีกองเอกสารกองเต็มโต๊ะ  โน๊ตบุ๊ค  คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ  โทรศัพท์  เครื่องพิมพ์  และเก้าอี้เพียงเท่านั้น  เหมือนห้องที่เอาไว้ทำงานทั่วๆไป  ไม่ได้มีอะไรที่ดูแปลกพิสดารเลยซักนิด  จนหลายๆคนที่เคยเข้ามาห้องนี้  พาก็คิดไปทางเดียวกันนั้นก็คือ  จะสร้างห้องลับไว้ทำเรื่องแบบนี้ทำไมคร๊าบ  ไอ้ห้องแบบนี้นะสร้างเป็นห้องธรรมดาก็ได้  ไม่เข้าใจจริงๆ

            ภายในห้องได้มีร่างสูงใหญ่นั่งเก้าอี้  ส่วนมือก็ขีดเขียนเอกสารมากมายด้วยความเร็วที่คนธรรมดามองไม่ทัน  ดูเป็นการตั้งใจจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยที่เดียว  แต่ถึงกระนั้นความรู้สึกในการรับรู้ของเขาก็ยังคงล้ำลึกเสอม  เมื่อมีคนก้าวย่างเข้ามาในห้อง  เจ้าของร่างใหญ่จึงพูดทักทายโดยพลัน

            “วิชาตัวเบาดีขึ้นมากเลยนะ” เทียนหลงพูดขึ้นโดยที่สองตาและมียังวุ่นกับเอกสารตรงหน้า

            “ขอบคุณท่านเทียนหลงที่ชมค่ะ   แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่รอดพ้นการับรู้ของท่านอยู่ดี”  หญิงผู้มีร่างเพรียวเล็กพูดด้วยเสียงร่าเริง

            “วันนี้แก้วเป็นยังไงบ้าง”

            “วันนี้แก้วได้ทำเรื่องให้เหม่ยหลินประหลาดใจหลายเรื่องมาก  ไม่ว่าจะเรื่องการแต่งตัวที่สาวใช้ไปแต่งให้  หรือจะเรื่อง.........”  ผู้พูดเล่าเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับแก้วภายในวันนี้ให้เทียนหลงฟังอย่างออกสรออกชาติ  
               เทียนหลงที่เป็นผู้ฟังก็ตั้งใจฟังจนหยุดมือเลิกทำงาน  ระหว่างฟังก็ได้พยักหน้าและมีรอยยิ้มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

            “ขอบคุณเจ้ามากที่นำเรื่องนี้มาเล่าให้ข้าฟัง” เทียงหลงพูดพร้อมรอยยิ้ม

            “เป็นหน้าที่ของเหม่ยหลินอยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมยิ้มตอบ

            “คงมีแค่เจ้าคนเดียวที่ข้าไว้วางใจให้ดูแลแก้ว  ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นให้รีบมารายงานข้าด่วน  ตอนนี้คนอื่นๆก็เริ่มรู้เรื่องของแก้วแล้วคงไม่ปล่อยเฉยแน่”

            “ขอบคุณที่ท่านไว้วางใจเหม่ยหลินค่ะ”  หญิงสาวพูดขึ้นด้วยเสียงปราบปลื้ม เพราะเจ้านายที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กไว้วางใจในตัวเธอ
             ชายหนุ่มไม่พูดอะไร  แต่มุมปากปรากฎรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าเล็กน้อย  ดวงตาที่ยากจะมีรอยยิ้มก็ได้แสดงรอยยิ้มที่จริงใจให้เหม่ยหลินได้เห็น 

            “เหม่ยหลินของตัวลาไปดูแลคุณหนูแก้วต่อนะค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น  เมื่อชายหนุ่มพยักหน้าอนุญาติให้เธอไป  เธอก็ใช้วิชาตัวเบาเร่งรีบเดินทางด้วยความเร็ว  จนไม่มีใครในบ้านเห็นร่าง  แม้แต่เสียงการก้าวเดินของเธอก็ไร้ผู้คนได้ยิน

            ในห้องที่ลับเมื่อเหม่ยหลินออกไปก็เหลือเพียงชายหนุ่มเจ้าของคฤหาสน์  เมื่ออยู่เพียงลำพัง  ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้  เดินด้วยทวงท่าหนักแน่นไปยังรูปภาพเพียงหนึ่งเดียวในห้อง   ชายหนุ่มยืนมองรูปภาพใบนั้นนิ่งจนไรซึ่งความเคลือนไหวใดๆ  ถ้ามีใครเข้ามาเห็น  คงคิดว่าเขาเป็นเพียงรูปปั้นประติมากรรมสูงค่าที่มีความงดงามจนใครๆเห็นเป็นต้องกลั้นหายใจ  ตกใจกับความงดงาม   คงมีเพียงหน้าอกที่ขยับขึ้นลงและเสียงหายใจเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่  สายตาที่มองดูรูปภาพคู่นั้นเต็มไปด้วยความหวัง  ความอบอุ่น  ความรัก  ความฝัน

            แสงไฟจากโต๊ะทำงานสาดส่องมาถึงรูปภาพ  ทำให้มองเห็นรูปภาพใบนั้นเป็นรูปของหญิงสาวคนหนึ่งเธอสวมชุดจีนโบราณ  ผมถักเปียกล้าขึ้น  เผยให้เห็นใบหน้าอ้วนกลมเต็มอิ่ม  ดวงตากลมโตสีน้ำตาลดำ   จมูกนิด  ปากหน่อย  
              ภาพนี้เห็นเพียงครั้งแรกก็รู้ได้ทันทีว่าคนในรูปนั้น เหมือนแก้วยังกับทอดมาจากพิมพ์เดียวกัน