ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ป่าเควนเซย์(100%)เปลี่ยนชื่อบทค่า
ในเมืองกรุงที่มีการจราจรแออัดจอแจ ลึกเข้าไป มีบ้านไม้สองชั้น หลังหนึ่งทาสีขาวสะอาดตา ตัวบ้านค่อนข้างเล็ก ทำให้คนที่ไม่สังเกตดีๆอาจมองข้ามไปได้
“เฮ้ย! แก ลุก! จะนอนไปถึงไหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั๊ย”
“เจ็ดโมงมั๊งพ่อ...”เสียงพึมพำอย่างงัวเงียและอู้อี้ดังมาจากใต้หมอน
“เจ็ดโมงบ้านแกอ่ะดิ สิบโมงแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย ลุกเลยนะ ไอ้ลูกขี้เกียจไม่รักดี อีกห้านาที ถ้าไม่ลุก แกโดนแน่ !”ผู้เป็นพ่อทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป
“เซ็งโว้ย เซ็งชิบ เมื่อวานทำคอมฯจนดึก ตื่นเช้ามาก็เจอพ่อบ้าอีก เฮ้อ!”เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหมอน ดวงตาไปสบกับพระอาทิตย์ที่กำลังแผดแสงอย่างแรงเข้ามาทางหน้าต่าง โดยไม่ตั้งใจ
“โถ่ พ่อ บอกแล้วไง ไอ้ห้องทิศตะวันตกน่ะ ผมขอ ดันมายกด้านทิศตะวันออกซะได้ คงจะเก็บไว้นอนอู้คนเดียวอ่ะดิ”
“เซน!!! ลุกยัง”เสียงผู้เป็นพ่อแหกปากมาจากชั้นล่าง
“ลุกแล้วๆ”เด็กหนุ่มนามว่า ‘เซน’ ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินลากขาอย่างอารมณ์เสียไปยังห้องน้ำ
********************
“พ่อ วันนี้จะไปไหนน่ะ- -อุตส่าห์ตื่นแต่เช้า งานใหญ่อะไรอีกอ่ะ”
“ไปชานเมือง- -แถวนั้นไม้เยอะชิบ”
“ไม้? นี่พ่อยังไม่เลิกฝันลมๆแล้งๆอีกเรอะ? จะไปเอาอะไรกับชานเมือง ไม่มีอะไรเหลือแล้ว มันถล่มไปแล้วไม่ใช่เรอะ เพราะไอ้พวกก่อการร้ายที่มันวางระเบิดถล่มน่ะ”
“แต่วันนั้น ข้าไปเห็นมากับตาเลยนา- -ถึงตาข้าจะฝ้าฟางหน่อยๆก็เหอะ คงไม่เบื๊อกถึงกับเห็นต้นไม้เป็นร้อยต้นหรอก- -ข้าพูดจริง”
“พูดจริงหรือโม้กันแน่?”เด็กหนุ่มแขวะเบาๆ
“ต่อให้แกไม่เชื่อ- -แกก็ต้องไปกับข้าอยู่ดี”
*******************
“พ่อ เนี่ยอ่ะนะป่าอะไรที่พ่อบอก”เซนทำหน้าแหยงๆจ้องมองดูป่าสูงะมึนดูน่าขนลุก...และดูน่ากลัวมากขึ้นเมื่อฝนตกลงมาแบบนี้
“เอออ่ะดิ- -แกไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยไอ้เซน นี่น่ะ แหล่งขุมทรัพย์เชียวนะเฟ้ย” เกรย์(ไม่ใช่ เกย์นะ โปรดอย่างเข้าใจผิด-เม)ดักคอลูกชายอย่างรู้ทัน
“พ่อ- -วันอื่นเหอะ นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยฝนก็ตกเปียกไปหมดซะแล้ว...”เซนพูดอย่างหงุดหงิด นี่เขาถูกปลุกตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะมาตากฝนเนี่ยนะ...น่าเบื่อ
“แกหุบปากไปเลย” เกรย์พูดอย่างหงุดหงิดกับลูกชายของตน
*******************
ประตูบ้านของสองพี่น้องเปิดอ้าออก ร่างเล็กๆก็ผลุนผลันเข้ามาก่อนจะพูดอย่างรัวเร็วว่า
“ท่านเทีย ท่านฟรานซ์มีคำสั่งให้ท่านไปลานโล่งฮะ”
ฟรอนซ์ยิ้มอย่างกวนประสาทให้น้องสาวทว่า- -
“ท่านฟรอนซ์ ท่านด้วยฮะ” ทำเอาฟรอนซ์หุบยิ้มทันที
“ข้า”ฟรอนซ์พูดอย่างไม่อยากเชื่อ ทำตาปริบๆ”ข้าเป็นคนนอกไม่ใช่เรอะ? สำหรับการเดินทางครั้งนี้”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ ท่าสนฟรานซ์ว่ามาอย่างนี้”เด็กชายผู้ส่งสารไหวไหล่อย่างไม่ให้ความช่วยเหลือ
*******************
“เจ้ายิ้มอะไรนักหนา เทีย!”ฟรอนซ์พูดอย่างอารมณ์เสีย
“เปล่านี่ พี่”เทียตอบ คราวนี้ไม่มีเพียงรอยยิ้ม ดูเทียจะหลุดหัวเราะออกมาเสียด้วย
“เฮ้อ- -“ฟรอนซ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความกวนทีนของน้องตน
ใช้เวลาไม่กี่นาทีทั้งสองก็มาถึงลานโล่ง ณที่นั้น ลอร์ดฟรานซ์ได้ยืนรออยู่
“เอาล่ะ- -“ลอร์ดฟรานซ์เอ่ยขึ้น “พวกเจ้าเตรียมตัวเดินทางกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่โลกมนุษย์ ที่นั่นข้าได้สั่งให้มีคนจัดเตรียมของให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว- -“
“จัดเตรียม?”เทียพูดอย่างสงสัย เวลากระทันหันเช่นนี้เอาเวลาที่ไหนไปจัดเตรียมของ ยิ่งเป็นที่ไกลโพ้น และไม่ค่อยมีสายข่าวเช่นโลกมนุษย์ด้วยแล้วเนี่ย ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“ข้ารู้แล้วว่า- -สักวันข้าจะต้องบอกความจริงแก่พวกเจ้า”
*******************
“พ่อต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”เซนนินทาพ่อเบาๆขณะใช้กำลังทั้งหมดเหวี่ยงขวานไปที่ต้นไม้ เซนถนัดใช้ขวานในการตัดต้นไม้มากกว่าอะไรอื่น
“ไม่ต้องห่วง- -พ่อหนุ่ม พ่อเจ้าน่ะ ไม่ได้บ้าหรอก” ชายวัยกลางคนที่กำลังใช้เลื่อยไฟฟ้าตัดต้นไม้ใกล้ๆเอ่ย
“ป่านี้มีอาถรรพ์ มีแน่ๆ ไม่งั้นต้นไม้จะมีอยู่หรอ ใหญ่ขนาดนี้น่ะ ไม่พ้นสายตาคนอื่นแน่ๆ”เซนพูด
“มันก็ไม่แน่ ขนาดป่าใกล้ๆ ยังไม่มีใครเห็นเลย”
“ท่านหมายความว่าไง”
ชายคนนั้นยิ้ม ก่อนตอบ “ป่าทึบใกล้ๆนี่ไง นอกจากเกรย์พ่อเจ้ากับข้าแล้ว ไม่มีใครเห็นหรอก”
เซนรับฟังสิ่งที่ชายคนนั้นพูดด้วยความฉงน ป่า?...เขาก๋ไม่เห็นจะมีเลยนี่ แต่เซนก็ปล่อยมันผ่านไปด้วยว่า มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเขาอยู่แล้ว
“นี่- -ข้าได้ข่าวว่ามีคนอยู่ที่นี่ด้วยนี่หว่า”ชายในระแวกนั้นพูด
“นางไม้มั้ง- -“ชายอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ อย่างส่อให้เห็นชัดว่าไม่เชื่อ...
“ข้าพูดจริงนะเฟ้ย- -ที่มาคราวที่แล้ว ก็รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้วย แต่นะ ป่าอุดมแบบนี้ จะมีมนุษย์ก็ไม่เห็นจะแปลก...”เกรย์พูดบ้าง
“ช่าย- -แต่ถ้าเป็นนางไม่นี่สิ น่าสน”ชายคนเดิมพูดแย้ง บ่งบอกว่ายังไงเขาก็ไม่เชื่ออยู่นั่นเอง
ในวันนั้น พวกเขาทำงานกันจนเย็น พอใกล้คำ ชายฉกรรจ์ทั้งหลายก็เริ่มตั้งวงก๊งเหล้า เฮฮาเอะอะมะเทิ่งตามประสา เว้นแต่เซน ที่ปลีกตัวเข้ามานอน
คืนนั้นเองเซนนอนกระสับกระส่ายไปมาจนดึก ในที่สุดเมื่อตัดสินใจได้ เขาจึงเดินออกมาข้างนอกเต้นท์ที่เขาขึงไว้ลวกๆ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับป่ารอบๆตัว ใบที่เคยเห็นสีเขียวชอุ่มกลับมืดลง ด้วยฤทธิ์ของยามราตรี จะมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ยังส่องประกายหยอกล้อแสงจันทร์... ภาพเบื้องหน้าช่างงดงามนัก งดงามไปอีกแบบต่างจากเมื่อตอนกลางวัน เป็นภาพที่หาดูได้ยากในตัวเมือง
ทว่า เมื่อลดสายตาต่ำลง กลับเป็นภาพที่น่าอนาถยิ่งนัก ภาพชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ร่วมยี่สิบคนเห็นจะได้ นอนแผ่หลาอยู่ที่พื้นบางคนยังนอนกอดขวดเหล้าอยู่เลย ใกล้กันมีกองไฟที่ดับมอดแล้ว ส่งไอกรุ่นๆขึ้นมานิดๆแสดงให้ห็นว่าเพิ่งจะดับไปม่นานมานี้
แควก...
เสียงแหวกใบไม้ในความมืด พร้อมๆกับที่ร่างๆหนึ่งก้าวออกมา เผยตัวตนให้ประจักษืใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมา... เจ้าของร่างเป็นผู้หญิงร่างบาง รูปร่างอรชร ดวงตาสีเขียวน้ำเงินคมโตติดจะแดงๆนิดๆที่เซนเดาเอาว่าเพิ่งจะร้องไห้มา จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนๆน่าพิส ทว่า ระหว่างที่เซนกำลังเพ่งพิสนางอยู่นั้น โลหะแท่งยาวสีเงินก็มาจ่ออยู่ที่คอเขาแล้ว!!!
*******************
ถึงตรงนี้ก็จะแนะนำคุณสมบัติตัวละครแต่ละตัวก่อนนะค้า^^
ชื่อ : เทียน่อนท์ แอลคัส เฟรนช์
วันเกิด/อายุ : 17 กรกฎาคม / 16 ปี
ส่วนสูง/น้ำหนัก : 175 cm.
รูปร่างลักษณะ : ตาสีเขียวน้ำเงิน ผมตรงสีน้ำตาลดำ
ความสามารถพิเศษ,ความถนัด : ดาบ
Measama : อ้าว- -แล้วน้ำหนักล่ะ
เทีย : จ้างก็ไม่บอก
Measama : แค่นี้เอง ก็บอกไปเหอะ คนอ่านเขาอยากรู้^^
เทีย : จะให้ฉันแฉมะว่าแกหนักเท่าไหร่
Measama : ไม่ล่ะจ้า ไม่บอกก็ไม่บอก (กระซิบ)เทียมันหนัก 49 kg.
เทีย : ไอ้ measama ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฉัวะ
คอมฯที่นั่งพิมพ์อยู่ผ่าเป็นสองซีก........
Measama : ไอ้เทีย O_๐ เครื่องนี้หลายหมื่นนะเฟ้ย แกทำชั้นเสียตังค์อีกแล้ว ต่อไปนี้อย่าหวังจะมีบทพูดอีกเลย - -*
เทีย : ก็ตามใจ ว่าแต่ แกกำลังพิมพ์บทพูดให้ฉันอยู่ไม่ใช่เรอะ
Measama : (คิด)ทำไมเราต้องเสียทีมันอยู่เรื่อยเลยฟะ
ต่อให้ 100% แล้วนะคับ อ่าน+เม้นต์ ด้วยนะค้าบ
ป.ล. เราฝาก http://diary.yenta4.com/diary.php?ป๊อม ไดอารี่เพื่อนเราเอง ไปเม้นต์ให้ด้วยน้า~
“เฮ้ย! แก ลุก! จะนอนไปถึงไหน นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั๊ย”
“เจ็ดโมงมั๊งพ่อ...”เสียงพึมพำอย่างงัวเงียและอู้อี้ดังมาจากใต้หมอน
“เจ็ดโมงบ้านแกอ่ะดิ สิบโมงแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย ลุกเลยนะ ไอ้ลูกขี้เกียจไม่รักดี อีกห้านาที ถ้าไม่ลุก แกโดนแน่ !”ผู้เป็นพ่อทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป
“เซ็งโว้ย เซ็งชิบ เมื่อวานทำคอมฯจนดึก ตื่นเช้ามาก็เจอพ่อบ้าอีก เฮ้อ!”เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากหมอน ดวงตาไปสบกับพระอาทิตย์ที่กำลังแผดแสงอย่างแรงเข้ามาทางหน้าต่าง โดยไม่ตั้งใจ
“โถ่ พ่อ บอกแล้วไง ไอ้ห้องทิศตะวันตกน่ะ ผมขอ ดันมายกด้านทิศตะวันออกซะได้ คงจะเก็บไว้นอนอู้คนเดียวอ่ะดิ”
“เซน!!! ลุกยัง”เสียงผู้เป็นพ่อแหกปากมาจากชั้นล่าง
“ลุกแล้วๆ”เด็กหนุ่มนามว่า ‘เซน’ ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเดินลากขาอย่างอารมณ์เสียไปยังห้องน้ำ
********************
“พ่อ วันนี้จะไปไหนน่ะ- -อุตส่าห์ตื่นแต่เช้า งานใหญ่อะไรอีกอ่ะ”
“ไปชานเมือง- -แถวนั้นไม้เยอะชิบ”
“ไม้? นี่พ่อยังไม่เลิกฝันลมๆแล้งๆอีกเรอะ? จะไปเอาอะไรกับชานเมือง ไม่มีอะไรเหลือแล้ว มันถล่มไปแล้วไม่ใช่เรอะ เพราะไอ้พวกก่อการร้ายที่มันวางระเบิดถล่มน่ะ”
“แต่วันนั้น ข้าไปเห็นมากับตาเลยนา- -ถึงตาข้าจะฝ้าฟางหน่อยๆก็เหอะ คงไม่เบื๊อกถึงกับเห็นต้นไม้เป็นร้อยต้นหรอก- -ข้าพูดจริง”
“พูดจริงหรือโม้กันแน่?”เด็กหนุ่มแขวะเบาๆ
“ต่อให้แกไม่เชื่อ- -แกก็ต้องไปกับข้าอยู่ดี”
*******************
“พ่อ เนี่ยอ่ะนะป่าอะไรที่พ่อบอก”เซนทำหน้าแหยงๆจ้องมองดูป่าสูงะมึนดูน่าขนลุก...และดูน่ากลัวมากขึ้นเมื่อฝนตกลงมาแบบนี้
“เอออ่ะดิ- -แกไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยไอ้เซน นี่น่ะ แหล่งขุมทรัพย์เชียวนะเฟ้ย” เกรย์(ไม่ใช่ เกย์นะ โปรดอย่างเข้าใจผิด-เม)ดักคอลูกชายอย่างรู้ทัน
“พ่อ- -วันอื่นเหอะ นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยฝนก็ตกเปียกไปหมดซะแล้ว...”เซนพูดอย่างหงุดหงิด นี่เขาถูกปลุกตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะมาตากฝนเนี่ยนะ...น่าเบื่อ
“แกหุบปากไปเลย” เกรย์พูดอย่างหงุดหงิดกับลูกชายของตน
*******************
ประตูบ้านของสองพี่น้องเปิดอ้าออก ร่างเล็กๆก็ผลุนผลันเข้ามาก่อนจะพูดอย่างรัวเร็วว่า
“ท่านเทีย ท่านฟรานซ์มีคำสั่งให้ท่านไปลานโล่งฮะ”
ฟรอนซ์ยิ้มอย่างกวนประสาทให้น้องสาวทว่า- -
“ท่านฟรอนซ์ ท่านด้วยฮะ” ทำเอาฟรอนซ์หุบยิ้มทันที
“ข้า”ฟรอนซ์พูดอย่างไม่อยากเชื่อ ทำตาปริบๆ”ข้าเป็นคนนอกไม่ใช่เรอะ? สำหรับการเดินทางครั้งนี้”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ ท่าสนฟรานซ์ว่ามาอย่างนี้”เด็กชายผู้ส่งสารไหวไหล่อย่างไม่ให้ความช่วยเหลือ
*******************
“เจ้ายิ้มอะไรนักหนา เทีย!”ฟรอนซ์พูดอย่างอารมณ์เสีย
“เปล่านี่ พี่”เทียตอบ คราวนี้ไม่มีเพียงรอยยิ้ม ดูเทียจะหลุดหัวเราะออกมาเสียด้วย
“เฮ้อ- -“ฟรอนซ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความกวนทีนของน้องตน
ใช้เวลาไม่กี่นาทีทั้งสองก็มาถึงลานโล่ง ณที่นั้น ลอร์ดฟรานซ์ได้ยืนรออยู่
“เอาล่ะ- -“ลอร์ดฟรานซ์เอ่ยขึ้น “พวกเจ้าเตรียมตัวเดินทางกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะส่งพวกเจ้าไปที่โลกมนุษย์ ที่นั่นข้าได้สั่งให้มีคนจัดเตรียมของให้เจ้าเรียบร้อยแล้ว- -“
“จัดเตรียม?”เทียพูดอย่างสงสัย เวลากระทันหันเช่นนี้เอาเวลาที่ไหนไปจัดเตรียมของ ยิ่งเป็นที่ไกลโพ้น และไม่ค่อยมีสายข่าวเช่นโลกมนุษย์ด้วยแล้วเนี่ย ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
“ข้ารู้แล้วว่า- -สักวันข้าจะต้องบอกความจริงแก่พวกเจ้า”
*******************
“พ่อต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”เซนนินทาพ่อเบาๆขณะใช้กำลังทั้งหมดเหวี่ยงขวานไปที่ต้นไม้ เซนถนัดใช้ขวานในการตัดต้นไม้มากกว่าอะไรอื่น
“ไม่ต้องห่วง- -พ่อหนุ่ม พ่อเจ้าน่ะ ไม่ได้บ้าหรอก” ชายวัยกลางคนที่กำลังใช้เลื่อยไฟฟ้าตัดต้นไม้ใกล้ๆเอ่ย
“ป่านี้มีอาถรรพ์ มีแน่ๆ ไม่งั้นต้นไม้จะมีอยู่หรอ ใหญ่ขนาดนี้น่ะ ไม่พ้นสายตาคนอื่นแน่ๆ”เซนพูด
“มันก็ไม่แน่ ขนาดป่าใกล้ๆ ยังไม่มีใครเห็นเลย”
“ท่านหมายความว่าไง”
ชายคนนั้นยิ้ม ก่อนตอบ “ป่าทึบใกล้ๆนี่ไง นอกจากเกรย์พ่อเจ้ากับข้าแล้ว ไม่มีใครเห็นหรอก”
เซนรับฟังสิ่งที่ชายคนนั้นพูดด้วยความฉงน ป่า?...เขาก๋ไม่เห็นจะมีเลยนี่ แต่เซนก็ปล่อยมันผ่านไปด้วยว่า มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเขาอยู่แล้ว
“นี่- -ข้าได้ข่าวว่ามีคนอยู่ที่นี่ด้วยนี่หว่า”ชายในระแวกนั้นพูด
“นางไม้มั้ง- -“ชายอีกคนพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ อย่างส่อให้เห็นชัดว่าไม่เชื่อ...
“ข้าพูดจริงนะเฟ้ย- -ที่มาคราวที่แล้ว ก็รู้สึกเหมือนมีคนอยู่ด้วย แต่นะ ป่าอุดมแบบนี้ จะมีมนุษย์ก็ไม่เห็นจะแปลก...”เกรย์พูดบ้าง
“ช่าย- -แต่ถ้าเป็นนางไม่นี่สิ น่าสน”ชายคนเดิมพูดแย้ง บ่งบอกว่ายังไงเขาก็ไม่เชื่ออยู่นั่นเอง
ในวันนั้น พวกเขาทำงานกันจนเย็น พอใกล้คำ ชายฉกรรจ์ทั้งหลายก็เริ่มตั้งวงก๊งเหล้า เฮฮาเอะอะมะเทิ่งตามประสา เว้นแต่เซน ที่ปลีกตัวเข้ามานอน
คืนนั้นเองเซนนอนกระสับกระส่ายไปมาจนดึก ในที่สุดเมื่อตัดสินใจได้ เขาจึงเดินออกมาข้างนอกเต้นท์ที่เขาขึงไว้ลวกๆ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับป่ารอบๆตัว ใบที่เคยเห็นสีเขียวชอุ่มกลับมืดลง ด้วยฤทธิ์ของยามราตรี จะมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ยังส่องประกายหยอกล้อแสงจันทร์... ภาพเบื้องหน้าช่างงดงามนัก งดงามไปอีกแบบต่างจากเมื่อตอนกลางวัน เป็นภาพที่หาดูได้ยากในตัวเมือง
ทว่า เมื่อลดสายตาต่ำลง กลับเป็นภาพที่น่าอนาถยิ่งนัก ภาพชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ร่วมยี่สิบคนเห็นจะได้ นอนแผ่หลาอยู่ที่พื้นบางคนยังนอนกอดขวดเหล้าอยู่เลย ใกล้กันมีกองไฟที่ดับมอดแล้ว ส่งไอกรุ่นๆขึ้นมานิดๆแสดงให้ห็นว่าเพิ่งจะดับไปม่นานมานี้
แควก...
เสียงแหวกใบไม้ในความมืด พร้อมๆกับที่ร่างๆหนึ่งก้าวออกมา เผยตัวตนให้ประจักษืใต้แสงจันทร์ที่ส่องลงมา... เจ้าของร่างเป็นผู้หญิงร่างบาง รูปร่างอรชร ดวงตาสีเขียวน้ำเงินคมโตติดจะแดงๆนิดๆที่เซนเดาเอาว่าเพิ่งจะร้องไห้มา จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนๆน่าพิส ทว่า ระหว่างที่เซนกำลังเพ่งพิสนางอยู่นั้น โลหะแท่งยาวสีเงินก็มาจ่ออยู่ที่คอเขาแล้ว!!!
*******************
ถึงตรงนี้ก็จะแนะนำคุณสมบัติตัวละครแต่ละตัวก่อนนะค้า^^
ชื่อ : เทียน่อนท์ แอลคัส เฟรนช์
วันเกิด/อายุ : 17 กรกฎาคม / 16 ปี
ส่วนสูง/น้ำหนัก : 175 cm.
รูปร่างลักษณะ : ตาสีเขียวน้ำเงิน ผมตรงสีน้ำตาลดำ
ความสามารถพิเศษ,ความถนัด : ดาบ
Measama : อ้าว- -แล้วน้ำหนักล่ะ
เทีย : จ้างก็ไม่บอก
Measama : แค่นี้เอง ก็บอกไปเหอะ คนอ่านเขาอยากรู้^^
เทีย : จะให้ฉันแฉมะว่าแกหนักเท่าไหร่
Measama : ไม่ล่ะจ้า ไม่บอกก็ไม่บอก (กระซิบ)เทียมันหนัก 49 kg.
เทีย : ไอ้ measama ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ฉัวะ
คอมฯที่นั่งพิมพ์อยู่ผ่าเป็นสองซีก........
Measama : ไอ้เทีย O_๐ เครื่องนี้หลายหมื่นนะเฟ้ย แกทำชั้นเสียตังค์อีกแล้ว ต่อไปนี้อย่าหวังจะมีบทพูดอีกเลย - -*
เทีย : ก็ตามใจ ว่าแต่ แกกำลังพิมพ์บทพูดให้ฉันอยู่ไม่ใช่เรอะ
Measama : (คิด)ทำไมเราต้องเสียทีมันอยู่เรื่อยเลยฟะ
ต่อให้ 100% แล้วนะคับ อ่าน+เม้นต์ ด้วยนะค้าบ
ป.ล. เราฝาก http://diary.yenta4.com/diary.php?ป๊อม ไดอารี่เพื่อนเราเอง ไปเม้นต์ให้ด้วยน้า~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น