ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบร่างบางของหญิงสาวผู้หนึ่งที่ยืนอยู่กลางลานโล่ง ไหล่ของร่างบางนั้นสั่นสะท้าน
“ข้าไม่ต้องการจะบังคับเจ้า- -เทีย หากเจ้ายังไม่พร้อม ข้าเข้าใจ แต่เราต้องการส่งเจ้า--ไม่สิ พลเมืองของเราชาวเควนเซย์เพื่อออกไปโลกมนุษย์ให้มากที่สุด”
“ข้า- -ข้าเข้าใจดี”แม้น้ำตาจะเอ่อคลอเบ้าหากแต่น้ำเสียงนั้นฉะฉานชัดเจน
“ถ้างั้นข้าจะ- -”
“แต่ข้าต้องการอยู่ร่วมรบด้วย!”น้ำเสียงแฝงแววมุ่งมั่นกล้าหาญปนกับความดื้อรั้น
“ไม่ได้!”เสียงตวาดกลับอย่างโกรธเกรี้ยว
“ข้าเป็นลูกของท่าน! ข้าต้องการอยู่ร่วมรบกับท่าน!”เสียงตะโกนกึกก้องทั่วลานโล่งกลางป่าอย่างโกรธเกรี้ยวพอกัน
“แต่- -“
“ไม่มีแต่ ! คำของข้าคือคำขาด! จงจำไว้ ข้าคือผู้นำ เจ้าคือผู้ตามเท่านั้น! ข้าไม่สนว่าเจ้ากับข้าเกี่ยวข้องกันอยางไร ไป! ไปซะ ข้าจะส่งเจ้าไปพรุ่งนี้เช้า”
“แต่- -“หญิงสาวพยายามพูดอีกครั้ง
“ไป!!!”เสียงกัมปนาทดังกึกก้องอย่างไม่น่าเชื่อว่าออกมาจากปากยของมนุษย์ บอกให้รุ้ว่าความอดทนสิ้นสุดลงแล้ว
พริบตาราวกับกระดานเลื่อน ทำให้ตัวเธอเลื่อนถอยหลังอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ขาเธอไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย!!
********************
ทันทีที่เทียกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบพุ่งเขาไปในห้องเพื่อเก็บของ
“เทีย- -เจ้าทำอะไรน่ะ”เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากประตู
“สีหน้าไม่ค่อยดี?”เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“สีหน้าข้าคงมีความสุขมากสินะ! อ๋อ...ใช่สิ! ข้ามีความสุขมากกกกกกเลยแหละที่ถูกขับไล่ออกจากที่นี่”น้ำเสียงแฝงแววประชดประชันและขมขื่น สีหน้านั้นทำให้รุ้ว่าทุกสิ่งที่เธอพูดนั้นตรงกันข้ามกับความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
ชายหนุ่มค่อยๆนั่งลงบนเตียง ข้างๆหญิงสาว แล้วโอบกอดเธอไว้...
“ไม่เอาน่า...เทีย”ชายหนุ่มลูบผมเธออย่างอ่อนโยน “เจ้าไม่ได้ถูกขับไล่เสียหน่อย”
“ข้าไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...ฟรอยซ์”หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่ม “ทำไมข้าจะร่วมรบไม่ได้ ข้าก็เป็นพลเมืองของที่นี่ ข้าต้องการจะตายบนผืนแผ่นดินนี้!”
“ไม่ได้”ฟรอยซ์พูดเสียงเฉียบ “เจ้าเป็นน้องข้า เป็นลูกของท่านพ่อ และสิ่งที่ข้ากับท่านพ่อต้องการก็คือ ‘การรักษาชีวิตเจ้าไว้ให้นานที่สุด!’ “
“ข้าไม่ใช่ลูกของลอร์ดฟรานซ์!”เสียงแข็งกระด้างเต็มไปด้วยความขมขื่น “เขาก็บอกเองว่าข้าไม่ใช่ลูกของเขา !“
“เขาบอกแค่ว่า ‘ข้าไม่สนว่าเจ้ากับข้าจะเกี่ยวข้องกันอย่างไร’ ไม่ใช่หรือ?“น้ำเสียงกระซิบแผ่วข้างหูเทีย แต่แฝงแววยั่วยวนยิ่งนัก
ร่างบางอ้าปากค้าง...
“ท่าน- -ท่าน- -ท่านแอบฟัง”เสียงที่พูดนั้นตะกุกตะกัก
“ข้าไม่ได้แอบฟัง”สีหน้าบ่งบอกราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “ข้ากำลังกลับมาที่นี่หลังจากไปเก็บสมุนไพรในป่า แล้วก็เผอิญได้ยิน เจ้าไม่รู้หรอว่า เสียงเจ้ากับท่านพ่อน่ะ ดังก้องไปทั่ว”
“ถ้าท่านพ่อ- -เอ๊ย- -ลอร์ดฟรานซ์รู้ท่านโดนดีแน่ๆ ข้ารับรองได้เลย !”
“ตอนนี้ท่านพ่อยังไม่รู้นี่นา แล้วท่านพ่อก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย ท่านคงไม่อยากเสียเวลาแวะมาหาพี่หรอก ลานโล่งนั่นกับที่นี่น่ะ ไกลจะตาย! “
“พี่ลืมไปแล้วหรอว่าลอร์ดฟรานซ์น่ะ- -“
“เรียกว่าท่านพ่อเถอะ ลอร์ดฟรานซ์มัน- -ฟังแล้วแหยงๆพิกล!”
“ลอร์ดฟระ- -เอ้า- -ท่านพ่อก็ท่านพ่อ- -ว่าแต่ พี่ลืมไปแล้วหรอว่าท่านพี่อน่ะมีเวท- -“
“ฟรอนซ์ !!!\" ลอร์ดฟรานซ์ตะโกนก้องมาจากหน้าบ้าน
“โอ๊ะโอ”ฟรอนซ์อุทานแผ่วเบา
“พี่เสร็จแน่”เทียล้มตัวลงนอนหันหลังให้ฟรอนซ์ และยังมีหน้าหันมายิ้มเยาะเย้ยเสียอีก!”ข้าไม่เกี่ยวนะ! “
“ยัยน้องตัวแสบ”ฟรอนซ์พึมพำแล้วเดินออกจากห้องไปรับโทษแต่โดยดี...
********************
หุหุหุ ก็เพิ่งเริ่มเขียนค่า ประเดิมบทนำให้ก่อน ส่วนบทที่ 1 (คิดว่า)จะมาลงเร็วๆนี้... สนุกไม่สนุกยังไง ก็ช่วนกันเม้นต์ด้วยนะคะ!
เดิมเราใช้ชื่อว่า เม แต่นามปากกาเราคือ measama ฉะนั้น เม กับ measama คือคนเดียวกันนะคะ(จึงเรียนมาเพื่อทราบ 555+)
“ข้าไม่ต้องการจะบังคับเจ้า- -เทีย หากเจ้ายังไม่พร้อม ข้าเข้าใจ แต่เราต้องการส่งเจ้า--ไม่สิ พลเมืองของเราชาวเควนเซย์เพื่อออกไปโลกมนุษย์ให้มากที่สุด”
“ข้า- -ข้าเข้าใจดี”แม้น้ำตาจะเอ่อคลอเบ้าหากแต่น้ำเสียงนั้นฉะฉานชัดเจน
“ถ้างั้นข้าจะ- -”
“แต่ข้าต้องการอยู่ร่วมรบด้วย!”น้ำเสียงแฝงแววมุ่งมั่นกล้าหาญปนกับความดื้อรั้น
“ไม่ได้!”เสียงตวาดกลับอย่างโกรธเกรี้ยว
“ข้าเป็นลูกของท่าน! ข้าต้องการอยู่ร่วมรบกับท่าน!”เสียงตะโกนกึกก้องทั่วลานโล่งกลางป่าอย่างโกรธเกรี้ยวพอกัน
“แต่- -“
“ไม่มีแต่ ! คำของข้าคือคำขาด! จงจำไว้ ข้าคือผู้นำ เจ้าคือผู้ตามเท่านั้น! ข้าไม่สนว่าเจ้ากับข้าเกี่ยวข้องกันอยางไร ไป! ไปซะ ข้าจะส่งเจ้าไปพรุ่งนี้เช้า”
“แต่- -“หญิงสาวพยายามพูดอีกครั้ง
“ไป!!!”เสียงกัมปนาทดังกึกก้องอย่างไม่น่าเชื่อว่าออกมาจากปากยของมนุษย์ บอกให้รุ้ว่าความอดทนสิ้นสุดลงแล้ว
พริบตาราวกับกระดานเลื่อน ทำให้ตัวเธอเลื่อนถอยหลังอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ขาเธอไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย!!
********************
ทันทีที่เทียกลับมาถึงบ้าน เธอก็รีบพุ่งเขาไปในห้องเพื่อเก็บของ
“เทีย- -เจ้าทำอะไรน่ะ”เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากประตู
“สีหน้าไม่ค่อยดี?”เขาเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
“สีหน้าข้าคงมีความสุขมากสินะ! อ๋อ...ใช่สิ! ข้ามีความสุขมากกกกกกเลยแหละที่ถูกขับไล่ออกจากที่นี่”น้ำเสียงแฝงแววประชดประชันและขมขื่น สีหน้านั้นทำให้รุ้ว่าทุกสิ่งที่เธอพูดนั้นตรงกันข้ามกับความรู้สึกโดยสิ้นเชิง
ชายหนุ่มค่อยๆนั่งลงบนเตียง ข้างๆหญิงสาว แล้วโอบกอดเธอไว้...
“ไม่เอาน่า...เทีย”ชายหนุ่มลูบผมเธออย่างอ่อนโยน “เจ้าไม่ได้ถูกขับไล่เสียหน่อย”
“ข้าไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...ฟรอยซ์”หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่ม “ทำไมข้าจะร่วมรบไม่ได้ ข้าก็เป็นพลเมืองของที่นี่ ข้าต้องการจะตายบนผืนแผ่นดินนี้!”
“ไม่ได้”ฟรอยซ์พูดเสียงเฉียบ “เจ้าเป็นน้องข้า เป็นลูกของท่านพ่อ และสิ่งที่ข้ากับท่านพ่อต้องการก็คือ ‘การรักษาชีวิตเจ้าไว้ให้นานที่สุด!’ “
“ข้าไม่ใช่ลูกของลอร์ดฟรานซ์!”เสียงแข็งกระด้างเต็มไปด้วยความขมขื่น “เขาก็บอกเองว่าข้าไม่ใช่ลูกของเขา !“
“เขาบอกแค่ว่า ‘ข้าไม่สนว่าเจ้ากับข้าจะเกี่ยวข้องกันอย่างไร’ ไม่ใช่หรือ?“น้ำเสียงกระซิบแผ่วข้างหูเทีย แต่แฝงแววยั่วยวนยิ่งนัก
ร่างบางอ้าปากค้าง...
“ท่าน- -ท่าน- -ท่านแอบฟัง”เสียงที่พูดนั้นตะกุกตะกัก
“ข้าไม่ได้แอบฟัง”สีหน้าบ่งบอกราวกับเป็นเรื่องธรรมดา “ข้ากำลังกลับมาที่นี่หลังจากไปเก็บสมุนไพรในป่า แล้วก็เผอิญได้ยิน เจ้าไม่รู้หรอว่า เสียงเจ้ากับท่านพ่อน่ะ ดังก้องไปทั่ว”
“ถ้าท่านพ่อ- -เอ๊ย- -ลอร์ดฟรานซ์รู้ท่านโดนดีแน่ๆ ข้ารับรองได้เลย !”
“ตอนนี้ท่านพ่อยังไม่รู้นี่นา แล้วท่านพ่อก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ด้วย ท่านคงไม่อยากเสียเวลาแวะมาหาพี่หรอก ลานโล่งนั่นกับที่นี่น่ะ ไกลจะตาย! “
“พี่ลืมไปแล้วหรอว่าลอร์ดฟรานซ์น่ะ- -“
“เรียกว่าท่านพ่อเถอะ ลอร์ดฟรานซ์มัน- -ฟังแล้วแหยงๆพิกล!”
“ลอร์ดฟระ- -เอ้า- -ท่านพ่อก็ท่านพ่อ- -ว่าแต่ พี่ลืมไปแล้วหรอว่าท่านพี่อน่ะมีเวท- -“
“ฟรอนซ์ !!!\" ลอร์ดฟรานซ์ตะโกนก้องมาจากหน้าบ้าน
“โอ๊ะโอ”ฟรอนซ์อุทานแผ่วเบา
“พี่เสร็จแน่”เทียล้มตัวลงนอนหันหลังให้ฟรอนซ์ และยังมีหน้าหันมายิ้มเยาะเย้ยเสียอีก!”ข้าไม่เกี่ยวนะ! “
“ยัยน้องตัวแสบ”ฟรอนซ์พึมพำแล้วเดินออกจากห้องไปรับโทษแต่โดยดี...
********************
หุหุหุ ก็เพิ่งเริ่มเขียนค่า ประเดิมบทนำให้ก่อน ส่วนบทที่ 1 (คิดว่า)จะมาลงเร็วๆนี้... สนุกไม่สนุกยังไง ก็ช่วนกันเม้นต์ด้วยนะคะ!
เดิมเราใช้ชื่อว่า เม แต่นามปากกาเราคือ measama ฉะนั้น เม กับ measama คือคนเดียวกันนะคะ(จึงเรียนมาเพื่อทราบ 555+)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น