คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [บทที่ 5] เกมของผู้ชายสองคน
สายลมอ่อนๆ พัดโชยเข้ามาทางหน้าต่างยามค่ำคืน....
สองวันแล้วสินะ ที่คาโลไปดูงานที่กิลดิเรก
เฟรินคิดในใจ
เมื่อวานเธอเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาโร - - เธอควรจะทำยังไง เมื่อเขากลับมา?
จะต้องใช้ชีวิตอย่างอยู่รอตลอดไป หรือจะตัดใจไปแสวงหาคนที่ 'ใช่' กว่านี้?
จะเลิก หรือไม่เลิก
ทางเลือกมีแค่สองทาง
"มันเป็นเรื่องของนายที่นายต้องคิดเอาเอง"
นั่นคือคำพูดของโรที่บอกเธอเมื่อตอนเที่ยงวันนี้...
ถึงจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัว.... แต่ก็อดเคืองไม่ได้ เมื่อโรพูดเหมือนไม่แยแส
ไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลยซักคน.... จะถามคิลรึ? ป่านนี้มัวไปทำงานอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ จะถามครี้ดก็ไม่ได้ความ หรือจะไปถามพวกแองจี้?
ไม่ล่ะ.... พวกนั้นคงจะแนะนำให้ใจเย็นๆ ก่อน แล้วค่อยคุยกันดีๆ แหงๆ
เฟรินคิดอย่างว้าวุ่นในใจ หารู้ไม่ว่าอีกคนที่โดนเธอประณามว่าไม่สนใจก็กำลังคิดไม่ตกอยู่เหมือนกัน
ชายหนุ่มร่างสูงเดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้อง ผมสีชาสะบัดพลิ้วไปตามลมที่ลอยเข้ามาทางหน้าต่าง นัยน์ตาสีมรกตมีแววเพ่ง
พินิจอะไรบางอย่างอยู่
เขาควรทำอย่างไรดี?
ในใจหนึ่งก็อยากจะสบถให้กับความผิดพลาดของตัวเอง... ถ้าเพียงแตเขาจะยุให้เธอเลิก
เธอก็คงจะเป็นของเขาง่ายๆ
แต่ - - มันไม่ถูก!!!
ในเมื่อเขาต้องการเธอ... ทั้งตัวและหัวใจ
เธอควร... ไม่สิ - - เธอ 'ต้อง' เป็นของเขาด้วยความเต็มใจ หาใช่เพราะเธอไร้ที่พึ่งพิงไม่!!!
แล้วที่คาโลทำกับเฟริน มันถูกแล้วหรือไง!? อีกเสียงในใจโต้อย่างเผ็ดร้อน
ที่คาโลปล่อยเฟรินให้อยู่คนเดียว... มันยุติธรรมงั้นสินะ!!!
โรสบถ
แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะทีนี้?
..................................
22.46
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นหน้าห้อง
...........................
เงียบ ไร้เสียงตอบรับ ผู้เคาะยืนรออยู่นานทีเดียว จนถอดใจว่า คนในห้องคงจะหลับไปแล้ว
ช่างเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยพรุ่งนี้
ร่างสูงคิดเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ในใจร้องร่ำคิดถึงคนตัวเล็กแทบขาดใจ เขาทำท่าจะผละออกไปกลับห้องตัวเอง แต่ทว่าประตูกลับเปิดออกมาเสียก่อน
"คาโล?" ร่างเล็กเรียกชื่อเขา น้ำเสียงนั้นแฝงแววประหม่าเล็กน้อย เนื่องจากมองเห็นคนตรงหน้าได้ไม่ชัด "นาย.... ดูงานเสร็จแล้วหรอ?"
"อืม" คาโลตอบในลำคอ ชายหนุ่มรวบร่างเล็กมากอดเสียแน่นให้หายคิดถึง แต่คนตัวเล็กกลับไม่คิดเช่นนั้น
"นายมาก็ดี" เฟรินพูดอู้อี้ในอ้อมแขน "นี่คาโล มันดึกแล้วนะ อยู่อย่างนี้มันดูไม่ดีนะ"
คำพูดที่ทำให้คาโลนึกขำ ก็คนตรงหน้าเขาเคยสนใจซะเมื่อไหร่ล่ะ ว่าอะไรงามอะไรไม่งาม
"ใครสอนนายให้รู้จักรักนวลสงวนตัวน่ะ หือ?" ชายหนุ่มพูดปนหัวเราะ "ถ้านายกลัวคนเห็นนัก เราเข้าไปอยู่ในห้องก็ได้"
ไม่ฟังคำค้าน ชายหนุ่มจัดแจงดันร่างบางเข้าห้องไปทันที...
"คาโล - -"
"อะไรเฟริน?" คาโลถามกลับ ขณะที่ตัวเองทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ พลางเพ่งพินิจมองคนตัวเล็กข้างหน้า...
ร่างบางอยู่ในชุดนอนตัวโคร่งแบบผู้ชาย ที่เจ้าตัวอ้างว่าใส่แล้ว 'สบายดี' ทั้งๆที่มันดูหลวมมาก จนเขาเองอดเสียวไม่ได้ว่าบางดี
มันอาจจะร่วงหล่นไปกองกับพื้นก็เป็นได้ แสงจันทร์อ่อนๆ ทอประกายมาจากทางหน้าต่าง ทำให้ห้องทั้งห้องไม่ได้มืดเสียทีเดียว
ในขณะที่ร่างบาง นั่งลงบนเตียง ตรงข้ามกับเขา
เพราะย้อนแสง ทำให้คาโลไม่ได้เห็นเลยว่าเฟรินจริงจังขนาดไหน...
"คาโล - -" ร่างบางสูดลมหายใจ "ฉันอยากเลิกกับนาย"
".............."
มีเพียงความเงียบ... ยาวนาน จนเฟรินต้องเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง อย่างไม่มั่นใจเท่าใดนัก
"ฉันบอกนายแล้วว่า ถ้านายกลับมา ฉันอยากคุยเรื่องนี้ - -"
"บอกฉันว่านายล้อเล่น" คาโลขัด
"คาโล - - ฉันพูดจริง"
"ทำไม?" ยิ่งพูดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจ็บปวดเท่านั้น คาโลพยายามข่มเสียงไม่ให้สั้น ในขณะที่รู้สึกราวกับโลกทั้งโลกกำลังพังทลาย...
แค่คำสามคำของเฟริน ทุกสิ่งที่เขาเพียรสร้างมาไม่เหลือเลย
"ที่ฉันทำให้นาย - - มันไม่พอหรือไง!?" ประโยคสุดท้ายถามเสียงดังเกือบเป็นตะคอก เฟรินก้าวถอยหลังอย่างตกใจโดยไม่รู้ตัว
"มันไม่พอ - - คาโล" ถึงแม้จะรู้สึกกลัวจับใจ แต่เฟรินกลับคิดว่า ถ้าเธอไม่พูดในวันนี้ ก็คงไม่มีวันพูดกันรู้เรื่องแน่ "รักของนาย มันไม่พอ"
"รักของฉันมันไม่พอ หรือว่า มันไม่มีค่าเท่าโรกันแน่ เฟริน!" คาโลพูดอย่างเดือลดาล
"นายพูดเรื่องอะไร คาโล?" หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจ
"นายอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรตอนที่ฉันไม่อยู่" คาโลพูดเสียงเย็นราบเรียบ นั่นทำให้เฟรินประหวั่นถึงเหตุการณ์ที่อาจเกิดต่อมาในใจ
"นายจะคิดอะไรก็เรื่องของนาย ตอนนี้มันดึกแล้ว ออกไปจากห้องฉัน!"
"เดี๋ยวนี้ถึงกับไล่กันเลยหรือไงเฟริน - -"ชายหนุ่มร่างสูงเริ่มขยับเข้ามาใกล้ โครงร่างสูงท่ามกลางแสงจันทร์นั้นน่ากลัวอย่างประหลาด เฟรินลุกขึ้นจากเตียง ถอยหนีทันที
"ฉันจะบอกอะไรให้ - - ว่าฉันไม่มีวันเลิกกับนายง่ายๆ แน่" คาโลพูดเสียงนุ่ม ร่างสูงค้อมตัวเหนือร่างบางที่ยืนติดผนัง ริมฝีปากบางประกบลงลงริมฝีปากอิ่ม ดื่มความหวานอย่างย่ามใจ มือเรียวผลักร่างสูงที่แกร่งดั่งภูผาออก แต่ไร้ผล
"อื้อ - - นายทำบ้าอะไร ออกไปนะคาโล" เฟรินร้องเสียงพร่า แต่มือหนากำลังวุ่นกับกิจธุระบนกายเธอจนไม่ได้สนใจจะฟัง
"อย่า ... คาโล ไม่!!!!!!!"
เสียงของหญิงสาวกรีดร้องดังมาจากภายในห้อง ท่ามกลางค่ำคืนที่ไม่มีใครได้ยิน... พร้อมๆ กับครั้งเดียวในชีวิตหญิงสาวที่ถูกฉีกกระชากออกโดยไร้ความเต็มใจ!!!
.................................
ในที่สุดก็ได้ต่อ
อาจจะช้าไป(ไม่)หน่อย แต่ก็มาต่อแล้วนะ
ขออย่าง... อย่าถามว่าเราอายุเท่าไหร่นะเคอะ เพราะคงรู้ๆกันอยู่แล้ว ก็พยายามหลีกเลี่ยงการติดเรทให้มากที่สุด คิดว่าแค่นี้ก็คงไม่ติดล่ะนะ หุหุหุ
measama
28/01/50
ความคิดเห็น