คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [บทที่ 4] ความพยายามของคาโล
"ฉันรอนายอยู่... โร เซวาเรส"
ไม่มีคำใดๆต้องอธิบาย... แค่ดูก็รู้...
สงคราม...
โรยิ้มเหยียดราวกับนึกไว้ก่อนแล้วว่าจะเจอคาโล ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามพร้อมกับเอนหลังพิงพนัก
"มีอะไรก็ว่ามา"
นัยน์ตาสีมรกตสงบนิ่งสบตรงๆ กับนัยน์ตาสีฟ้าใสที่ดูเหมือนจะมีเปลวเพลิงลุกโชติช่วงอยู่ภายใน
"ฉันอยากให้นายเลิกยุ่งกับเฟริน"
ริมฝีปากบางดูจะยิ้มกว้างมากกว่าเดิม... นัยน์ตาสีเขียวมองเขาอย่างเยาะเย้ยแกมหยิ่งผยอง
"นายกลัวจะแพ้ฉันหรือไง?"
"นายจะประกาศสงคราม?"
"นายคิดว่าไงล่ะ?"
"ฉันไม่มีความจำเป็นจะต้องแข่งกับนาย" คาโลตอบเรียบๆ
"นั่นสินะ... เจ้าชายที่ไหนจะลดตัวลงมาแข่งกับขอทานต่ำศักดิ์" โรยิ้มเอื่อยๆ "ชนะไปก็ไร้ประโยชน์... จริงไหม?"
"เฟรินไม่ใช่สิ่งของที่นายจะเอามาแข่ง!" คาโลตวาด
โรเลิกคิ้วเล็กน้อย "ฉันเองก็ไม่ได้บอกว่าจะเอาเฟรินเป็นเดิมพัน" ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นต่อ "น่าแปลกนะ... คาโล นายเพิ่งนึกได้หรือ
ว่าเฟรินไม่ใช่สิ่งของที่นายจะเอาไปทิ้งๆ ขว้างๆ ที่ไหนก็ได้?"
"นาย - -"
"ฉันคงไม่ทำตามที่นายขอ" โรลุกขึ้นยืน ส่งผลให้คาโลลุกยืนบ้าง "วันนี้ถ้านายมีเรื่องแค่นี้ ฉันขอตัวล่ะ"
ร่างบางเงยหน้าขึ้นจากหมอนที่เปียกแฉะไปด้วยคราบน้ำตา นัยน์ตาสีน้ำตาลหรี่ปรือในความมืด ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาตั้งโต๊ะที่เรือง
แสงอยู่ตรงหัวเตียง
3.24
หญิงสาวขยี้ตาเบาๆด้วยความง่วงงุน ก่อนจะพลิกตัวขยับหันไปอีกทาง - - เท่าที่จำได้ เธอขึ้นมาบนห้องตั้งแต่หกโมงเย็น แล้วก็ไม่ได้
ออกไปไหนอีกเลย ข้าวก็ไม่ได้กิน จำได้ว่าพวกแองจี้มาเคาะประตูเรียกตั้งหลายครั้ง แต่หญิงสาวก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เอาแต่นอนร้องไห้อยู่ใน
ห้อง...
อันที่จริงเฟรินเองก็ไม่รู้ว่าจะร้องไห้ไปทำไม... แต่จู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าคนพรรค์นั้นยังไงก็จะไม่แคร์...
ทั้งๆที่ตอนแรกคิดว่าจะตัดใจแล้วด้วยซ้ำ...
ใจหนึ่งก็รัก... แต่อีกใจหนึ่งก็เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยที่จะต้องไล่ตาม... ที่จะต้องคอยเป็นห่วงว่าเขาไปทำอะไรที่ไหน
หรือว่านี่ จะเป็นจุดจบของทั้งเธอและเขาจริงๆ?
ถ้าเบื่อนัก ทำไมไม่เลิกซะเลยล่ะ?
คำพูดของโรที่เคยพูดกับเธอไว้เมื่อหลายวันก่อนดังขึ้น...
บางที... มันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดี
หรือเพราะว่ามันเป็นทางเลือกสุดท้าย?
ทางเลือกสุดท้ายที่ถูกใช้... ไม่ใช่เพราะไม่มีทางเลือก...
แต่เพราะว่าเธอจะไม่ทนอีกต่อไป!!!
ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากห้องตั้งแต่รุ่งสาง ผมสีเงินถูกหวีเรียบ แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนเอดิเบิร์กเต็มยศ พร้อม
กับปลอกแขนสีดำข้างขวาที่บ่งบอกถึงยศที่สูงที่สุดในป้อม เขาก้าวฉับๆตรงไปยังห้องสุดทางเดินอันเป็นของหญิงสาวคนรัก
"เฟริน..." คาโลเปิดประตูเข้าไป - - เป็นอย่างที่เขาคาดไว้... ร่างบางยังคนนอนหลับอยู่บนเตียง
ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปจุมพิตที่ข้างแก้มของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ตั้งใจว่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ทว่า...
"คาโล"
เสียงหวานใสระคนง่วงนอนเอ่ยเรียก ร่างสูงชะงักกึก ก่อนจะหันกลับมา...
"เฟริน!" ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้ ริมฝีปากบางแย้มรอยยิ้มอย่างหาได้ยาก ก่อนจะเอ่ยต่อ "เฟริน - - เรื่องเมื่อวาน..."
"ช่างมันเถอt - -" เฟรินตัดบทเรียบๆ "ฉันไม่อยากฟัง"
"แต่ - -"
"ไม่เอา! เบื่อ!" เฟรินตวาด ในขณะที่คาโลมองคนตรงหน้าอย่างอ่อนใจ
"เฟริน เลิกงอนเป็นเด็กๆ ซะทีเถอะ" ชายหนุ่มพูดเรียบๆ "เรื่องเมื่อวานนายเข้าใจผิดไปเอง ฉันกับ - -"
"ขอโทษเหอะ คาโล มันไม่ใช่แค่เรื่องเมื่อวาน... ฉันเบื่อ นายเข้าใจไหม เบื่อที่จะต้องนั่งคอยนาย เป็นห่วงนาย ฉันไม่อยากมีชีวิตแบบนี้
ถ้านายให้ฉันได้แค่นี้ล่ะก็ - - เราเลิกกันดีกว่า!" เฟรินตะโกน นัยน์ตาสีน้ำตาลเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เสียงของเธอดังก้องไปทั่วบริเวณ
แต่กระนั้นก็ยังไม่มีใครกล้าโผล่หน้าเข้ามาถาม เนื่องด้วยเกรงอาญาสิทธิ์แห่งหัวหน้าป้อม"นายก็รู้ ทั้งๆที่นายก็รู้อยู่แก่ใจว่าฉันเหงา
นายยังจะปล่อยให้ฉันเป็นแบบนี้! นายไม่เคยดูแล ไม่เคยเอาใจใส่ หนำซ้ำยังคิดว่าฉันงอนเป็นเด็กๆ ไม่เอาแล้วคาโล ฉันไม่ทนอีกแล้ว!"
"เฟริน..." คาโลเรียกเสียงแผ่ว "เฟริน - - ฉันขอโทษ"
ชายหนุ่มรั้งร่างบางไว้ในอ้อมกอดแน่น "ฉันขอโทษที่ปล่อยนายทิ้งไว้ เฟริน... นายอย่าเลิกกับฉันเลยนะ"
คาโลซบหน้าลงกับไหล่บาง น้ำเสียงที่ใช้อ่อนลงกว่าเดิม แบบที่คนที่รู้จักกันมานานได้ยินก็คงจะรู้ว่า...
ไม่มีครั้งไหนอีกแล้วที่คาโลจะยอม 'ลง' ให้เฟรินถึงเพียงนี้
"คาโล - - ฉัน..." ร่างบางทำท่าจะเอ่ยต่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววมุ่งมั่นผิดแผกจากแต่ก่อนที่จะต้องยอมคาโลเสมอ ทำให้เขานึกกลัว
จับใจ...
กลัว... ว่าเฟรินจะขอเลิกกับเขาจริงๆ ไม่ใช้เพียงคำพูดพล่อยๆที่ใช้ขู่เขาเท่านั้น
"เฟริน... นายอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ตอนนี้" คาโลแตะริมฝีปากหญิงสาวเบาๆ "เอาไว้เมื่อฉันกลับมา... ได้ไหม?"
"นายจะไปไหน?"
"ฉันจะไปดูงานที่กิลดิเรกกับมหาปราชญ์... สามสี่วันก็คงกลับ" คาโลตอบ พลางหอมแก้มหญิงสาวซ้ายขวาอย่างเอาใจ ก่อนจะ
ประทับริมฝีปากลงจูบเป็นครั้งสุดท้าย "นายรอฉันนะ"
เฟรินสบสายตาคาโล... นัยน์ตาสีน้ำตาลมีแววลังเล
"ได้โปรด..."
สุดท้าย... ก็เป็นเธออีกจนได้ที่ยอมอ่อนให้เขา หญิงสาวพยักหน้าตกลง ในขณะที่คาโลจูบแก้มเธออีกทีก่อนจะรีบออกไป
ด้วยหวังว่ากลับมา... เฟรินคงจะเปลี่ยนใจ
แต่เขาหารู้ไม่... ทุกอย่างจะบานปลายยิ่งกว่าเดิม!!!
เฟรินหันหลังกลับไปมองดูกระจกบานใหญ่ที่วางอยู่สุดห้อง... เงาสะท้อนกลับมาเป็นอะไรที่เธอไม่คุ้ยเคย
ผู้หญิงคนหนึ่ง... เศร้าสร้อย... และเดียวดาย
สุดท้ายก็เป็นเธอ... ที่อยู่คนเดียว!!!
-------------------------------
ส่วนตัวแล้ว บทนี้ค่อนข้างซะใจเหลือเกิน เอิ๊ก
เฟรินด่าคาโลได้ใจมากๆ แต่ผมก็พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้มันด่ากันไปมากกว่านี้
เพราะมันเกินงามพอสมควร - -^
ส่วนตอนต้นที่โรกับคาโลมันคุยกันนั้น
ผมตัดตอน เนื่องจากไม่รู้มันจะคุยอะไรต่อดี (ซะงั้น) ก้เลยว่ามันสั้นไปหน่อย - -"
บทนี้เลยแค่ 2 หน้ากระดาษเอสี่กว่าๆเองง่ะ
ว่าแต่ กระแส โร/เฟริน ทำไมขอมาแรงกันจังเลย
ไม่มีใครขอ เม/โร มั่งหรอฟะ =[]=
เอ่อ... ล้อเล่นน่ะ - -^
measama
ความคิดเห็น