คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [บทที่ 3] บาดหมาง
"ถ้าปล่อยทิ้งไว้จะบวมนะเฟริน" โรพูด พลางมองดูหัวขโมยที่ขึ้นไปนอนเล่นบนเตียง
"ช่างมันเหอะโร ไม่เอาอ่ะ ฉันกลัวเจ็บ"
"งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ" ริมฝีปากบางแย้มยิ้ม "เอ้า - - นี่ฉันเอามาให้นาย" ชายหนุ่มว่าพลางโยนแอ๊ปเปิ้ลที่ไปจิ๊กกัสมาให้เฟริน
"หือ ขอบใจนะ" เฟรินยิ้มร่า ก่อนจะกัดแอปเปิ๊ลคำโต "อร่อ - - "
ก๊อก... เสียงอะไรบางอย่างที่ฟังดูเหมือนเสียงกระดูกถูกดึง
"อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!"
"เฮ้ย เสียงอะไรวะ?" ครี้ดเงยหน้าจากกระดานหมากรุกที่กำลังใช้สมองอยู่เต็มเปี่ยม
"เหมือนเสียงเฟริน" คิลออกความเห็น ก่อนจะขยับบิชอป
"เมื่อกี๊เห็นคุณโรอุ้มคุณเฟรินขึ้นห้องไปนี่ครับ" ซีบิลล์พูด
"เห็นว่าขาแพลง" กัสเอ่ยเรียบๆพลางอ่านหนังสือ
"ทำไมคาโลมันไม่มาดูเฟรินมั่งวะ?" เอ็ดเวิร์ดว่า
"มันยุ่ง - - ก็ประชุมทั้งปีนี่แหละ" เจคเหน็บ
"พวกแก ถ้าเกิดวันนึง ไอ้เฟรินมันดันไปเผลอใจให้คนอื่น... จะเกิดอะไรขึ้นวะ?" ครี้ดถามแปลกๆ
"ไม่รู้ว่ะ"
"โร นายทำบ้าอะไรของนาย หา!!!" เฟรินตวาด
"ดึงเท้านายให้เข้าที่ไง" โรว่ายิ้มๆ "ตามปกติทาสควรจะดูแลนายไม่ใช่เรอะ"
"ประสาท! - - ฉันไม่อยากได้ทาส ขี้เกียจเลี้ยง!" เฟรินแว้ด
"ตามใจนาย" โรยักไหล่ เขาเองก็รู้ว่าเฟรินพูดไปอย่างนั้นเอง "ว่าแต่ - - ฉันยังไม่มั่นใจว่าขานายจะหายดีนะ"
"ก็หายแล้วนี่" เฟรินว่าพลางลุกขึ้นเดิน "นี่ไง - - ฉันเดินได้"
"แต่ฉันว่าไปเช็คอีกทีดีกว่านะ - - ถ้าเท้านายบวมข้างใน... อาจจะโดนตัด" โรพูดเรียบๆ
"บ้าน่า"
"ไม่งั้นมันจะเน่า" โรบอกหน้าตาย
"แต่ว่า - -"
"เถอะน่า ชั้นสามเอง หรือนายจะให้ฉันอุ้มไป หือ?"
"แต่เจ้าชายคาโลคะ - -"
"โทษทีนะ ฉันมีนัดกับเฟริน" คาโลตัดบทเรียบๆ ก่อนจะเดินหันหลังกลับ แต่ทว่า
ฝึบ!!!
ร่างบางวิ่งเข้ากอดคนตัวสูงจากด้านหลัง ถึงแม้คาโลจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคุมสติตีหน้าตายได้
"เธอทำอะไรของเธอ เอฟิน่า!"
เอฟิน่าเงียบ ไม่ยอมตอบ เอาแต่กอดคาโลอยู่อย่างนั้น คาโลตีสีหน้าเครียด ถ้ามีคนมาเห็นล่ะก็...
"เอฟิน่า - - ปล่อย" คาโลสั่งเสียงเข้ม ขณะแกะมือเอฟิน่าออก
"เจ้าชายคาโลคะ เอฟิน่าอยากกอดคุณแบบนี้ - - สักพัก ได้ไหมคะ?" เจ้าหล่อนถามเสียงอู้อี้
คาโลขมวดคิ้ว กำลังจะออกปากปฎิเสธ... ทว่า
"คาโล!!!" เสียงของใครบางคนที่ฟังดูคุ้นหูทะแม่งๆดังขึ้น เอฟิน่าสะดุ้ง หญิงสาวรีบชักมือออก
คาโลถอนหายใจเฮือก รู้ตัวว่าจากนี้จะต้องยุ่งยากแน่....
ร่างบางยืนอยู่สุดปลางทางเดิน นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมโต จ้องมองเขาอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะสาวเท้าเข้ามามาหา
"เฟริน - - มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด - -" คาโลพยายามอธิบาย แต่ก็หยุดชะงักเมื่อเห็นใครอีกคน
...โร เซวาเรส...
"ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดตรงไหน!?" เฟรินว่า แต่คาโลกับเมินคำถามเธอเสียเฉยๆ
"ทำไมนายถึงมากับเฟริน?" คำถามห้วนๆถูกส่งออกไป ในเมื่อเขารู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าคิดยังไงกับเฟริน
โรเลิกคิ้วเล็กน้อย "เฟรินเจ็บขา - - ฉันเลยพามาห้องพยาบาล"
"ฉันพาเฟรินมาเองได้ นายไม่เกี่ยว"
"แต่ฉันว่านายทำธุระของนายให้เสร็จก่อนน่าจะดีกว่า" โรแสร้งยิ้ม ก่อนจะปรายตามองไปทางเอฟิน่า "จับปลาสองมือมันไม่ดี"
โรจูงเฟรินเดินจากไป ทิ้งให้คาโลยืนกัดฟันกรอด....
ทั้งไอ้รอยยิ้มกวนตีน แล้วยังจะไอ้คำพูดที่ทำให้เฟรินเข้าใจผิดๆอีกนั่นเล่า! (ไม่ต้องพูดเฟรินก็เข้าใจแบบนั้นอยู่แล้วล่ะย่ะ!)
โธ่โว้ย!!!
เห็นทีเขาคงจะต้องทำอะไรซักอย่างเสียแล้ว...
"ตกลง - - หายแล้วใช่ไหมครับ?" โรถามครูประจำห้องพยาบาล พลางมองเจ้าตัวแสบที่มีผ้าก๊อตพันอยูที่ข้อเท้าข้างขวา
"อ่า - - จ้ะ แต่ว่าช่วงนี้ก็พยายามอย่าโหมงานนะจ๊ะ แล้วผ้าก๊อตน่ะ เปลี่ยนหลังอาบน้ำทุกวันนะ อีกสามสี่วันถึงจะถอดผ้าออกได้"
โรพยักหน้ารับ ก่อนจะรับผ้าก๊อตม้วนหนึ่งมาจากครูพยาบาลสาว พลางคิดในใจว่า
อย่างเฟรินน่ะ ไม่มีทางโหมงานหรอก จะโหมกินซะล่ะมั๊ง...
"เฟริน - - ขาแกเป็นอะไร?" คิลถามอย่างประหลาดใจ ที่ขาของเฟรินพันผ้าก๊อต ตอนที่เดินเข้ามาในโรงอาหาร
"มันช้ำนิดหน่อยอ่ะ - - ปวดเป็นบ้า" เฟรินบ่นหงุงหงิงก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆคิล
"สมน้ำหน้า - - นายนี่มันหาเรื่องใส่ตัวได้ตลอดเลยน้า" คิลส่ายหัวพลางเหลือบตามองโรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อะไรวะคิล - - เรื่องมันชอบมาหาฉัน ไม่ใช่ฉันชอบหาเรื่องซะหน่อย" เฟรินหัวเราะ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"โร - - ฉันอยากคุยอะไรกับนายหน่อย" คิลว่าเรียบๆ
"งั้น... ฉันไปล่ะนะ วันนี้รู้สึกไม่หิวเลย" เฟรินว่าพลางปั้นยิ้มเซียวๆที่ดูไม่ค่อยดีนักทั้งในสายตาของคิลและโร
'เกิดอะไรขึ้น' นัยน์ตาสีม่วงคมส่งคำถามตวัดกลับมามองโร
"นายไปเหอะเฟริน... เอ่อ พักผ่อนบ้างนะ นายดูไม่ดีเลย" คิลเอ่ย พลางมองเพื่อนสาวอย่างห่วงใย
"ให้ฉันไปส่งเอาไหม?" โรถาม แต่เฟรินกลับส่ายหน้า
"แค่นี้เอง - - ไม่เป็นไรหรอก"
"วันนี้เฟรินไปเจออะไรมา" คิลหันกลับมาถามโรทันทีที่เฟรินเดินออกไป
"คาโล" โรตอบพลางจิบชา "กับเอฟิน่า"
ไม่จำเป็นต้องใช้คำอธิบายอะไรเพิ่ม... คิลก็รู้ดี
"หมอนั่น... มันทำบ้าอะไรของมัน"
"ฉันก็ไม่รู้"
"วันนี้นายอยู่กับเฟรินทั้งวันเลยใช่ไหม" คิลเอ่ยเสียงเรียบ
"ทำไม"
"นายคิดอะไรของนายอยู่" คิลสวนตรงๆ นัยน์ตาสีม่วงจ้องเขาเขม็ง ในขณะที่โรนั้นยิ้ม...
"ตามแต่นายจะคิด..."
"หึ... นั่นสิ ฉันจะมีสิทธิ์อะไร... ในเมื่อไอ้คนที่มีสิทธิ์มันไม่ทำนี่หว่า" คิลบ่น "นายจะทำอะไร ระวังให้ดี ไอ้คาโลมันก็ไม่ใช่ย่อย..."
"นายไม่ต้องห่วง" โรตอบอย่างถือตัวก่อนจะลุกขึ้น "นายจะพูดแค่นี้ใช่ไหม"
"ไม่... ยังมีอีกคำ" คิลยิ้มเหยียด "คนประมาท มันจะล้มก่อนเสมอนะ... โร เซวาเรส"
คนประมาทมันจะล้มก่อนเสมอ....
โรคิดในใจขณะก้าวเดินไปยังทางกลับป้อม... ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ เมื่อตอนเย็นหลังจากคุยกับคิล เขาเองในฐานะผู้คุมกฎก็ต้อง
ไปเฝ้าปราสาทเอดินเบิร์กในช่วงทุ่มนึงถึงสามทุ่ม ตั้งแต่ได้ตำแหน่งมาเมื่อตอนปีสอง... นั่นทำให้เขาเลิกคิดที่จะชิงตำแหน่งอื่นต่อ...
จริงอย่างที่คนอื่นว่า เป็นแค่ผู้คุมกฎก็เหนื่อยจะแย่...
แม้จะอาศัยเพียงแสงจันทร์ แต่นัยน์ตาสีมรกตก็ยังมองเห็นในความมืดได้เป็นอย่างดี ร่างสูงก้าวไปตามทางเดินจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่
ประตูบานใหญ่อันเป็นทางเข้าป้อม
ชายหนุ่มเปิดเข้าไป เดาได้ว่าคนอื่นๆคงจะขึ้นไปนอนกันหมดแล้ว ไฟในห้องนั่งเล่นปิดสนิท มีเพียงถ่านแดงๆที่ใกล้มอดจากเตาผิงเท่านั้น...
ผึบ!
จู่ๆไฟก็เปิดสว่างขึ้น พร้อมๆกับใครบางคนที่นั่งรออยู่บนโซฟา
"ฉันรอนายอยู่... โร เซวาเรส"
ไม่มีคำใดๆต้องอธิบาย... แค่ดูก็รู้...
สงคราม...
----------------------------
กว่าจะเข็นออกมาได้แทบแย่แหนะ นั่งปั่นซะ....
เป็นยังไงกันมั่ง บทนี้? โดยส่วนตัว ผมว่าเฟรินมันยังเสียใจน้อยไปนะ....
แต่ว่าจะให้มันร้องไห้ฟูมฟายผมก็ว่าทะแม่งๆ - -" เนื่องจากโดยส่วนตัวผม(แอบ)เชียร์ให้มันเลิกกัน
มันเลยดูเสียใจน้อยไปหน่อย(รึเปล่าเนี่ย?) -*-
ยังไงก็เหอะ เม้นต์ๆ แรงแค่ไหน สีทนได้ค่ะ (ดูมันเล่นมุก -*-)
measama
ความคิดเห็น