คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [บทที่ 1] จุดเริ่มต้นของเรื่องราว
แสงอาทิตย์ทอประกายอ่อนๆ ส่องลอดหมู่เมฆหนามายังพื้นดิน สายลมทวีแรงยิ่งขึ้น พัดใบไม้ให้ร่วงหล่นปลิดปลิวหลุดจากก้าน
เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง มวลเมฆหนาก็บังอาทิตย์จนมิดเสียแล้ว
ครืน... ครืน...
เสียงฟ้าร้องบอกให้รู้ว่าฝนตกเต็มที เฟรินขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจ และมองออกไปนอกหน้าต่าง... บรรยากาศดูวังเวงบอกไม่ถูก
มันทำให้เธอรู้สึก... กลัว...
อากาศด้านนอกยังคงเป็นสีเทาทึมๆ พายุพัดแรงยิ่งขึ้น และฝนเม็ดเล็กก็ตกลงมาปะทะหน้าต่าง ปกติมันจะเป็นเสียงเบาๆ แต่วันนี้มัน
กลับดังเหลือเกินในความรู้สึกของเฟริน... คงจะเป็นเพราะห้องมัน... เงียบเกินไปก็ได้
ปกติแล้ว ป้อมอัศวิน มักจะส่งเสียงดังเอะอะโวยวายอยู่เสมอ ไม่เคยเลยแม้แต่วันเดียวที่จะหาที่และเวลาสงบสุขกับเขาได้ซักที แต่ใน
วันนี้ป้อมกลับเงียบผิดปกติคงจะเป็นเพราะ ครี้ด ผู้ซึ่งไม่เคยป่วยกลับมาป่วยเอาวันนี้ ซึ่งชาวป้อมกลับสันนิษฐานกันว่าคงจะเป็นการเรียก
คะแนนสงสารจากเจ้าแม่คทาแองจี้เป็นแน่แท้...
"คาโลมันยังไม่มาหรอก วันนี้มีประชุม" โร เซวาเรสเหลือบตาขึ้นมองเฟรินจากหนังสือเล่มบาง คำพูดของโรทำให้เฟรินถอนหายใจ
อีกเฮือก
"ประชุม ประชุม ประชุม ชีวิตนี้มีแต่ประชุม" ร่างบางทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาตรงข้ามขอทาน "ฉันล่ะเบื่อ"
"ถ้าเบื่อนัก ทำไมไม่เลิกซะเลยล่ะ?" ขอทานหนุ่มยั่ว วางหนังสือในมือลง นัยน์ตาสีเขียวพราวระริก "หมากรุกซักเกม?"
"เอาสิ - - กำลังเซ็งอยู่พอดี" เฟรินเอนหลังพิงพนัก ก่อนจะกลับไปทำหน้าหดหู่อย่างเก่า "ฉันเลิกได้ที่ไหนนายก็รู้ - - อีกอย่างหมอนั่น
มีหรือจะยอม"
... ไร้ซึ่งคำตอบ ... มีเพียงรอยยิ้มเอื่อยๆ ของขอทานเท่านั้น ชายหนุ่มโบกมือครั้งเดียว ตัวหมากก็เริ่มเรียงตัวเองตามลำดับ พร้อมๆ
กับถ้วยชาที่ปรากฎขึ้นมาเอง
อันที่จริงแล้ว เฟรินเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่า ถ้าเธอเลิกกับมันจริงๆ มันจะรั้งเธอไว้หรือเปล่า? คบกันมาตั้งห้าปี ความรู้สึกมันจะเริ่มจืดจาง
ก็ตอนนี้แหละ
"เลิกประชุมกี่โมง?"
"นายสนใจ?" โรเลิกคิ้วก่อนจะจิบชา
"ฉันถามว่าเลิกประชุมกี่โมง?"
"ซัก.... สามทุ่ม ประชุมด่วนน่ะ"
ร่างบางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง
17.35
"เฮ้อ" หญิงสาวถอนหายใจ(อีกแล้ว) "ห้าตาใครชนะได้สิบห้าคราวน์"
"เฮ้ย - - เอางั้นเลยเรอะ!?" โรตาเหลือก ก่อนจะรีบหนีบม้ากับบิชอปออกไปจากกระดาน พร้อมๆกับเสียงแว้ดของเฟริน
"แกโกงนี่หว่า!"
21.35
คาโลสาวเท้าออกจากห้องประชุมอย่างรีบร้อน มือแกร่งหอบเอกสารเล่มใหญ่ ขณะที่ในใจพะว้าพะวงถึงใครอีกคน
ป่านนี้เฟรินจะเป็นยังไงบ้าง? นี่ประชุมก็เลิกเลทไปครึ่งชั่วโมง
ตั้งแต่รับตำแหน่งหัวหน้าป้อมมาตอนขึ้นปีหก เวลาว่างของเขาที่จะได้พบเฟรินก็ดูจะน้อยลงทุกทีๆ กว่าจะเลิกประชุมก็ดึก ตอนตื่นนอน
ก็ตื่นแต่เช้า เขาเองก็ดูออกว่าเฟรินออกจะน้อยใจในเรื่องนี้... แม้เจ้าหล่อนจะพยายามปกปิดก็ตามทีเถอะ
ไม่ใช่ว่าไม่ยอมไปเคลียร์ เวลาว่างก็มีน้อย เขาเองก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เวลานอกนั้นก็เรียนหนังสือทบทวนบทเรียน กลับห้องทีเฟรินก็
หลับไปแล้ว
คาโลถอนหายใจ สาวเท้าเร็วขึ้น หวังว่าเฟรินคงจะยังไม่นอน...
ชายหนุ่มพาร่างสูงของตัวเองเข้าป้อม ก้าวฉับๆผ่านห้องนั่งเล่นรวมขึ้นบันไดไป สู่ห้องของตัวเอง
ปึง...
ร่างเล็กฟุบอยู่ริมหน้าต่าง นัยน์ตาสีน้ำตาลปิดสนิท ภาพที่คาโลเห็นถึงกับอมยิ้ม ร่างสูงค่อยๆปิดประตูตามหลังเบาๆ ก่อนจะค่อยๆย่องไป
ด้านหลัง
ฝุบ
เสื้อคลุมตัวหนาหล่นปุ คลุมลงบนร่างคนตัวเล็ก ก่อนที่คาโลจะนั่งลงทำงาน...
"อือ..." เฟรินครางในลำคอ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อวานเธอจำได้ว่าหลับไปที่หน้าต่าง แต่ตอนเช้าทำไมย้ายมาที่เตียงได้ก็ไม่รู้....
ร่างบางค่อยๆยันตัวขึ้น ที่นอนข้างตัวว่างเปล่า รอยยับย่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าเคยมีใครอีกคนนอนอยู่ข้างๆ
7.05
ประชุม... สินะ?
เฟรินตลบผ้าห่มพับ จัดเตียงให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินกลับห้องตัวเอง
"วันนี้มีประชุมสี่หัวหน้าป้อม - - ตั้งแต่เจ็ดโมงถึงเที่ยง" ขอทานหนุ่มรายงานเป็นเชิงหยอกล้อทันทีที่เจอหน้า "มีอีกทีตอนบ่ายสองถึงสี่โมงเย็น"
"รู้แล้วน่า" เฟรินครางรับ ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะกินข้าว "คิลล่ะ?"
"เรนอน" โรตอบทันที คำเดียวเป็นอันรู้กัน "แต่วันนี้ฉันว่างทั้งวันนะ... ว่าไง?"
"นายจะชวนฉันเที่ยว? แล้วมาทิลด้าล่ะ?"
พรวด...
โรพ่นชาออกจากปากแทบจะในทันที "ฉัน? ฉันกับมาทิลด้าเนี่ยนะ นายไปเอามาจากไหน? ฮึเฟริน"
"อ้าว - - เขาก็พูดกันทั่ว ไม่ใช่หรอกหรอ?" เฟรินแกล้งทำตาโต แต่เมื่อได้รับรังสีอำมหิตจากโร หญิงสาวก็สงบปากสงบคำทันที
ก่อนจะแย่งขนมปังในจานของขอทานหนุ่มมากิน
"ตกลงจะไปเที่ยวไหน?" เฟรินถามขึ้นมาอีก
"ที่ไหนก็ได้ โรงเรียนเราก็มีที่เที่ยวเยอะแยะ โรงอาหารฟินิกซ์ไง สนไหม?"
"หยึย" เฟรินทำหน้าขยะแขยง "ไปตายยังดีกว่าเยอะ นายไม่มีที่อื่นบ้างรึไง?"
"นั่นสิ" โรพยักหน้ารับ "หรือ นายจะไปเยี่ยมที่ประชุมหัวหน้าป้อมดี ในฐานะเสธฯขวา ฉันพานายเข้าไปได้นะ"
"ไม่เอา" เฟรินตอบทันที "ฉันไม่อยากเจอไอ้ก้อนน้ำแข็งบ้านั่น ดีแต่ทำงาน ทำงาน ทำงาน อยู่นั่นแหละ อะไรก็ไม่รู้"
คำพูดเชิงประชดของเฟรินเรียกรอยยิ้มบางๆจากขอทานหนุ่มได้เป็นอย่างดี โรถอนหายใจ ก่อนจะวางช้อนในมือลง "ฉันไปเก็บ
จานก่อนนะ นายรออยู่ตรงนี้ละกัน"
17.00
"เฟริน ถ้านายไม่อยากเล่นก็เลิกเหอะ" โรเอ่ยเสียงเรียบพลางรุกฆาตหมากในกระดาน
"หือ? ทำไมล่ะ?"
"นายแพ้มาห้ารอบแล้วนะ - - อีกอย่าง นายเหลือบมองนาฬิกาอยู่ตลอดเวลาเลยนี่" ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกกับคนตรงหน้า "ห้าโมง
แล้ว คาโลคงเลิกประชุมแล้วล่ะ
นายไปเหอะ"
"อื้อ" เฟรินพยักหน้ารับ ลืมนึกไปสนิทว่าเมื่อเช้าตัวเองพูดถึงคาโลว่ายังไงบ้าง "งั้นฉันไปล่ะนะโร"
สักพักนึง หลังจากที่เฟรินออกไปแล้ว โรจึงค่อยๆเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
...นี่เรา...กำลังทำอะไรอยู่?...
"นายมาทำอะไรที่นี่?" คาโลถามเสียงเข้ม พลางทำตาดุใส่สาวน้อยที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่หน้าห้อง แต่หญิงสาวกลับชักสีหน้าทันทีที่ได้ยิน
เสียงเขา
"เดินผ่านมา - - ทำไม? ฉันมีสิทธิ์เดินไปทุกๆที่ที่อยู่ในโรงเรียนไม่ใช่รึไง?"
คาโลถอนหายใจกับคนตรงหน้า มือข้างหนึ่งรวบแฟ้มเอกสาร อีกข้างหนึ่งคว้าแขนสาวน้อยเจ้าปัญหาดังหมับไม่ให้ไปวุ่นวายที่ไหนอีก
"เฮ้ย - - นี่จะทำอะไร ปล่อยนะ"
"กลับป้อม - - เฟริน เดินนิ่งๆ"
เฟรินขมวดคิ้ว สะบัดแขนออก ก่อนจะเดินลิ่วๆนำหน้าไป
"นี่ - - คาโล งานนายยังไม่เสร็จอีกหรอ" เฟรินถามเสียงงัวเงีย หลังจากม่อยหลับไปไม่รู้กี่รอบ พลางชะโงกหน้าไปดูกองเอกสารที่
คาโลนั่งอ่านอยู่
"ยัง - - นายกลับห้องไปก่อนเถอะ" คาโลตอบเรียบๆ ก่อนจะก้มหน้าอ่านเอกสารอีกครั้ง
ตอนนี้ ทั้งคาโลและเฟรินกำลังอยู่ในห้องเอกสารของป้อมอัศวิน ทั้งๆที่ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆแล้ว
"คาโล - - นายจะทำงานอีกนานรึเปล่า?" จะต่อจากนี้อีกปี สองปี สามปี หรือสี่ปีกันแน่นะ?
"อีกสองสามชั่วโมง" นั่นคือคำตอบของคาโล เฟรินลอบถอนหายใจเบาๆ ถึงจะไม่ใช่คำตอบที่เธอต้องการ... แต่ก็ช่างมันเถอะ
"งั้นฉันไปนอนล่ะนะ"
"เดี๋ยวสิ - - นายลืมอะไรไปรึเปล่า?" ชายหนุ่มรั้งข้อมือร่างบางไว้ แม้ในตอนนี้จะมีเอกสารกองรอบตัวก็ตาม
"หือ?"
"ราตรีสวัสดิ์ฉันหน่อยสิ"
"อืม - - ราตรีสวัสดิ์ ฉันไปล่ะ"
"นายก็รู้นี่นา ว่ามันไม่ใช่แบบนี้" คาโลว่า นัยน์ตาสีฟ้าพราวระยิบ - - อย่างที่พักนี้ เฟรินไม่ได้เห็นมานานเหลือเกิน
"ไม่เอา - - ฉันง่วง" เฟรินค้านเสียงแข็ง อ้างเหตุผลอื่นซะงั้น
คาโลยิ้มอย่างนิ่มนวล โดยไม่ทันพูดอะไร ริมผีปากบางประกบลงมาในทันที
รสสัมผัสหวานนุ่มลึกแผ่ซ่านเข้ามาในริมฝีปาก เฟรินนั่งนิ่งรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ จนกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกว่า ชักจะขาดทุนมาก
ไปหน่อยแล้ว
"ไอ้บ้า" หญิงสาวด่าก่อนจะรีบลุกพรวดแล้วนิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้คาโลทอดสายตามองคนขี้อายอย่างเอ็นดูอยู่คนเดียว
[บทที่ 1] จุดเริ่มต้นของเรื่องราว -จบ-
ตอนต่อไป... [บทที่ 2] ในวันที่ฝนตก
-----------------------------
ย้วยมาก - - แต่ถ้านับจริงแล้ว ผมคิดว่าค่อนข้างสั้นฮะ ยังเปิดรับสับเหมือนเดิมฮะ แปะไว้ที่เม้นต์ได้เหมือนเดิม หรือจะเผาหลังไมค์ก็ได้ที่ measama@hotmail.com ฮะ
ความคิดเห็น