[Hikaru no Go] Your Shadow

บทนำ

            ฮิคารุจ้องมองบันทึกหมากเก่าๆสองเล่มในมือด้วยความเฉยชา ของแบบนี้ใครจะไปสนใจอยากดูกัน เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาดูของโบราณคร่ำครึแบบนี้ สมุดพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขากำลังตามหา ไร้สาระจริงๆ...

            "ฉันรู้จักซาอิในตอนนี้อยู่แล้ว ซาอิในอดีตน่ะช่างมันเถอะ..."

            เรื่องในอดีตแบบนั้น ไม่เห็นอยากรู้สักหน่อย...

            แต่อะไรบางอย่างก็ยังทำให้เขานั่งลงกับโต๊ะ แล้วพลิกหน้ากระดาษเหลืองๆเหล่านั้นแบบส่งๆไปยังเกมหนึ่งแบบไร้จุดหมาย ด้วยความที่ตนเองก็เล่นโกะมาถึงตอนนี้ พอเปิดหน้ากระดาษจนเห็นสิ่งที่ถูกบันทึกไว้ก็อดกวาดสายตามองเกมที่ถูกถ่ายทอดลงบนกระดาษไม่ได้

            ยิ่งอ่าน ยิ่งทำให้เขารับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างได้อย่างชัดเจน

            "หมอนั่น...อัจฉริยะจริงๆ...”

            เด็กหนุ่มหลุดปากพึมพำออกมาด้วยความตกตะลึง

            “ฉันน่าจะให้หมอนั่นเล่นมากกว่านี้...ถ้าทำแบบนั้นคงดีกว่าให้คนอย่างฉันเล่นเป็นไหนๆ ทำไมที่ผ่านมาฉันถึงคิดไม่ได้นะ"

            เจ้าตัวกำหมัดแน่นจนแทบเห็นเส้นเอ็นบนหลังมือ

            "ใช่สิ ถ้าซาอิเป็นคนเล่น โทยะก็คงดีใจมากแน่ ถ้าฉันให้มือโปรอัจฉริยะอย่างซาอิเป็นคนเล่นทั้งหมดคงดี..."

            นัยน์ตาเด็กหนุ่มเบิกกว้างขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้คำตอบสำหรับคำถามที่เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ที่ซาอิยังอยู่

            "จะว่าไป...โทราจิโร่ก็ทำแบบนั้นนี่..."

            คำตอบนั้นทำให้ฮิคารุผุดลุกขึ้นยืน สายตายังจับจ้องไปยังบันทึกหมากอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่คิด

            "โทราจิโร่ไม่เหมือนกับฉัน ตอนที่พบกับซาอิ เขาเก่งมากพอที่จะเป็นโปรได้แล้ว ความสามารถของโทราจิโร่ทำให้เขามองเห็นความอัจฉริยะของซาอิ แล้วถึงได้ให้ซาอิเป็นคนเล่น...”

            สองมือยกขึ้นกำทึ้งเส้นผมตนเองไว้ ทั้งยังไม่สามารถละสายตาไปจากความเป็นจริงตรงหน้าได้

            "ฉันมันเป็นคนที่ไม่รู้จักโกะเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งยังไม่เข้าใจความเก่งกาจของซาอิแม้แต่น้อย เอาแต่คิดว่า...ฉันอยากเล่น! ฉันอยากเป็นคนเล่น...!! แม้สุดท้ายจะเข้าใจว่าซาอิแข็งแกร่งแค่ไหน...ก็ยังเอาตัวเองเป็นหลักอยู่ดี! ฉันมันโง่ โง่ที่สุด!!!"

            เด็กหนุ่มทุบกำปั้นลงกับโต๊ะเบื้องหน้าด้วยความแค้นใจในสายตาอันคับแคบของตนเอง

            "ซาอิ..."

            หยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมา คงไม่มีผู้ใดรู้ว่ามันถูกกลั่นออกมาด้วยอารมณ์ความรู้สึกแบบไหน มือที่รีบยื่นออกไปเช็ดมันออกจากหน้าบันทึกอันล้ำค่านั่นค่อยๆหยุดลง เด็กหนุ่มได้แต่เพียงก้มหน้านิ่งอยู่แบบนั้น

            "ถ้าให้ซาอิเล่นตั้งแต่แรกก็คงดี...ไม่ว่าใครก็ต้องคิดแบบนี้!"

            เขากัดฟันแน่น ระลอกคลื่นของความเสียใจถาโถมเข้าใส่อย่างไม่หยุดยั้ง

            "แทนที่จะให้คนอย่างฉันเล่น สู้ให้ซาอิเล่นยังจะดีซะกว่า! ทุกอย่าง! ทุกเกม!! ทั้งหมดเลย!!!"

            ผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว...

            เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมองไปที่ความว่างเปล่าในห้อง ความปรารถนาอันแรงกล้าในใจทำให้เขาเปล่งวาจาที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้ตนเองจะเอ่ยออกมา น้ำเสียงเจือก้อนสะอื้นสะท้อนก้องอยู่ในภายในห้องอันเงียบสงัด

            "ไม่เอาคนอย่างฉันแล้ว! จะไม่พูดว่าอยากเล่นเองอีกเป็นครั้งที่สอง!!...เพราะงั้น...พระเจ้า ได้โปรดเถอะ ขอให้กลับไปที่จุดเริ่มต้นที! ขอให้ย้อนเวลากลับไปเมื่อครั้งที่เจอกับหมอนั่นครั้งแรกด้วยเถอะ!!"

.

.

.

“ทำไมโทราจิโร่ไม่เล่นเองแล้วปล่อยให้นายเล่นแทนล่ะ เขาไม่อยากเล่นหรือไง แปลกคนจริงๆ”

...แปลก และแอบโง่นิดหน่อยด้วย ยังไงเล่นเองก็ดีกว่าแท้ๆ...

“โทราจิโร่เป็นคนใจดีน่ะขอรับ”

...รอยยิ้มนั่น ทำไม...ถึงดูเศร้านะ...

...แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวให้เร็วกว่านี้...

...คนที่โง่น่ะ ที่แท้ก็คือฉันเอง...

...ไม่เอาแล้ว ขอโทษ ฉันผิดเอง...

.

.

ในวันนั้น...

วันที่เขาได้รับรู้ถึงความสำคัญของสิ่งที่สูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนกลับเป็นครั้งแรก

เขาได้วิงวอนร้องขอต่อพระเจ้าด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าเพียงหนึ่งเดียว

ขอให้เขาได้กลับไป

ขอให้ได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

ครั้งนี้...เขาจะไม่ทำผิดซ้ำอีก

=To Be Continue=

==============================================

สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันในฟิคฮิคารุเซียนโกะเรื่องที่สองของเรานะคะ

ไม่ทราบว่ามีใครคิดเหมือนกับเราบ้างว่า ปาฏิหาริย์ไม่ได้จำเป็นต้องเกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว 

หากพระเจ้าให้โอกาสกับซาอิเพื่อเดินทางข้ามกระแสเวลามาได้ ทำไมฮิคคุงจะท่องเวลากลับไปบ้างไม่ได้

จุดนี้เป็นจุดที่เราเคยคิดอยากเขียนมาโดยตลอด

หวังว่าทุกคนจะอยู่เป็นกำลังใจให้กับเรานะคะ

แล้วไว้พบกันในตอนแรกนะคะ