A Dream : ความฝัน ความจริง

ลำดับตอนที่ #2 : 02 : Next

หลังจากได้ลูกฟุตบอลมา ผมก็นำมันมาเล่นที่โรงเรียน ซึ่งในห้องผมมีคนที่เล่นบอลเป็นอยู่แค่ 2 คน
ซึ่งผมก็สงสัยว่าทำไม คนเล่นน้อย เหตผลก็คือสนามที่โรงเรียนมีแค่ สนามใหญ่สนามเดียว
และมีพื้นสนามปูนสำหรับเล่นฟุตซอลอีกที่ ผมกับเพื่อนอีก 2 คน เล่นบอลที่สนามปูน กันทุกวัน
หลังเลิกเรียน จนกระทั่งผ่านไป 2 เดือน ผมซึ่งเล่นกันมาจนชินเท้าพอสมควร (สำหรับคนที่ไม่เคย
แตะบอลซักครั้ง) ได้ตัดสินใจลงไปคุยกับ พี่ ม.3 ที่เป็นขาประจำจองสนามหญ้า เพื่อขอเขาเล่นด้วย

"พี่ครับ ผมกลับเพื่อนอีก 2 คน ขอเล่นด้วยได้ไหม" ผมถาม

"ขอโทษว่ะ พี่ไม่รับเด็ก" พี่ ม.3 คนหนึ่งตอบ

"เอ้า ทำไมล่ะพี่" ผมถามกลับ

"ไม่มีเหตุผล แต่ไม่อยากให้พวกเองมาเล่นกับพวกข้า" พี่คนนั้นตอบกลับมา ด้วยถ้าทีรำคาญ

"ไป ไป ไกลๆ เลยไป พวกข้าจะเล่นบอลกันละ" พี่อีกคนนึงไล่

"แต่สนามหญ้ามันไม่ใช่ของพี่นะครับ" ผมก็เริ่มโมโห

"พูดแบบนี้ อยากโดนใช่ไหม..." พี่คนที่ไม่ให้เล่นสวนกลับมา

"ไม่เคยกลัว" ผมระเบิดอารมณ์ออกไป

สิ้นสุดคำ พี่ที่ทะเลาะกันก็วิ่ง เข้ามาต่อยผม ผมไม่รอช้า สวนกลับทันที ผมต่อยกับพี่คนนั้น ผ่านไปซักพัก
อาจารย์ก็เข้ามาเคลียร์ ผมกับพี่เขาก็เลิกต่อยกัน หลังจากนั้น ผมก็ได้เล่นสนามหญ้าจากคำสั่งของอาจารย์ที่ให้
แบ่งปันสนามกัน แต่พวกพี่ ม.3 ไม่มาเล่นอีกเลย ผมเล่นกับเพื่อนอีก 2 คน ไปช่วงนึงทุกวัน ก็เริ่มเบื่อกับการเล่น
แบบนี้ ผมตัดสินใจชวนคนในห้องคนอื่น มาเล่นด้วย ผมขึ้นไปชวนทั้งห้องอยู่ 2 วัน ก็มีคนเริ่มทยอยลงมาเล่นด้วย
จนสามารถแบ่งข้างเล่นข้างละ 6-6 ได้ และเป็นครั้งแรกของผมที่ผมได้เล่นฟุตบอลแบบจริงๆจังซะที