คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : week 10 - dream
- dream -
* มีาที่อาระทบระเทือนิใ โปรใ้วิาราในารอ่านนะะ *
ฤูใบไม้ร่วเวียนลับมาเยือนอีหน
แสอุทัยที่เยร้อนแรเริ่มอ่อนำลั ใบไม้ที่เยเียวีเปลี่ยนเป็นสีแสแ สายลมที่อุ่นร้อนลายเป็นเยือเย็น ฤูาลผันแปรไปามเวลา
อีอมินพรูลมหายใ ไอวันาวพวยพุ่ลอริมฝีปา้วยวามหนาวที่โอบล้อมาย เ้าอเรือนร่าสมส่วนระับโ้ทัวยาวเ้าแนบลำัว เาเอนแผ่นหลัพิม้านั่ ะวาทอมอบรรยาาศรอบ้าในสวนสาธาระอย่าเียบ ๆ
ฤูนี้ล้ายะถูเปรียบับวามเียวาย
โลสีหม่นลายเป็นัวแทนอฤูใบไม้ร่ว สวนทาับโทนสีสใสอใบไม้บนิ่้านหนา หลาย่อหลายนนึหหู่ หมอเศร้า หรือเหาหอยยามมันมาเยี่ยมเยียน แ่ถึอย่าไร มัน็ยัเป็นฤูโปรอนอีำนวนไม่น้อย
หนึ่ในนั้นมีเารวมอยู่้วย
อมินหลรัฤูใบไม้ร่ว เาอบสีสันอใบไม้ อบสายลมที่เย็นสบายอย่าพอี และอบวามนุ่มนวลในบรรยาาศ
เหนือสิ่อื่นใ ายหนุ่มรออยฤูนี้ ้วยเพราะเป็นฤูที่พาวามสบายใอเาลับมา
วามสบายใที่มีอีอูีเป็นสาเหุนั้น
หนุ่มน้อยเป็นนรัอเา – นรัที่ไ้พานพบหน้าผ่านเลนส์ล้อ มาว่าับ้อ้วยสายา ไ้ยินเสียหวานหูผ่านสัาโทรศัพท์ และส่ผ่านวามิถึไ้เพียอาาศ ไม่ใ่้วยารโอบอ
สามปีมาแล้ว นับาืนแรที่อีฝ่ายบิน้ามฟ้าไปศึษา่อ่าประเทศ ายหนุ่มยอมรับอย่าสัย์ริว่าเาแทบายไปับวามว่าเปล่า้าายในระยะแร ทำไ้เพียิถึหนุ่มน้อยเียนลั่ วบนวามเปลี่ยนแปละทันหันนี้ผ่านพ้นไป มัน็่อย ๆ ีึ้น และเหลือไว้แ่ารเฝ้ารอ
อีอูีมีวันหยุยาวแ่ฤูใบไม้ร่วอเาหลีใ้ ายหนุ่มไ้พบหน้าอีฝ่ายผ่านสายาริ ๆ เพียฤูนี้ มันึลายเป็นฤูโปรอเา
เเ่นวันนี้เอ
อีไม่นาน ารรออยอเา็ะสิ้นสุล
ายหนุ่มบิอะไรเรื่อยเปื่อยะรออย อมินเหม่อมอ้นไม้ให่รหน้า ิ่้านเล็ ๆ สั่นไหวยาม้อลม ใบไม้สีโทนร้อนพาันปลิปลิว หล่นร่วาลำ้นลับสู่ผืนินผู้ให้ำเนิ
เาอย ระทั่ระบบสั่นอโทรศัพท์ทำาน
ฝ่ามือให่หยิบมันออาระเป๋าโ้ท อมินยยิ้มหลัาเห็นรายื่อผู้ิ่อ ้อนเนื้อในอ้าน้ายโเ้นลัวะทะลุออมา
“รับ”
(อูีมาถึแล้วนะ – อมินอยู่ไหน)
“อูีอยู่รไหนรับ เี๋ยวเินไปหา”
เ้าอเรือนายสูลุึ้นยืน เรียมพร้อมะ้าวไปามเส้นทาที่ปลายสายว่า
(อืม – เลยทาเ้ามานิเียว รที่มันเป็นทาแย มีป้ายเยอะ ๆ )
ฝ่าเท้าภายใ้ผ้าใบู่หนาออแรเิน
“โอเรับ ำลัไปแล้ว – รออยู่รนั้นนะ”
(อมิน)
“รับ ?”
(อย่าวาสายไ้ไหม)
ายหนุ่มหัวเราะ นึเอ็นูอย่าห้ามไม่ไ้ เาทำามำร้ออนั้น้วยวามเ็มใ มีเพียบทสนทนาเรื่อยเปื่อยามิไปลอทา แ่ไ้ยินเสียนรัลอไป้วยัน วามไล็ล้ายะถูร่นลอย่าน่าอัศรรย์
ไม่นานนัในวามรู้สึ อมิน็มาถึุหมาย
เาวาสาย แล้ว่อบทสนา้วยารเรียานเ้าอแผ่นหลัเล็รหน้านี้ หนุ่มน้อยหันหลั้วยวามใ
ยามนั้น รอยยิ้มที่สว่ายิ่ว่าแสใ็เผยออมา
ายหนุ่มว้าเรือนายอ่อนหวานเ้าอ ใบหน้าหล่อเหลาุบลับลาไหล่เล็ อมินพึ่พาไอลิ่นที่แสนะนึเป็นัวหล่อเลี้ยลมหายใแทนอาาศรอบัว วามิถึลอเือนปีล้ายะสลายไปทันวัน
เารู้สึถึวามอบอุ่นาฝ่ามือบนแผ่นหลั เพียเท่านี้ ายหนุ่ม็นึอยาร้อไห้
“ิถึเป็นบ้าเลย”
อ่อนแอเหลือเิน อีอมินรู้ัวเอ นาทีนี้ี
“อูี็ิถึอมินมา ๆ เหมือนันนะ”
“ถ้าไม่ไ้เอันวันนี้้อายแน่ ๆ
”
หนุ่มน้อยยยิ้ม เาหัวเราะเบาบา เรียวมือยัลูบไปามแผ่นหลันรั ปลอบประโลมนอ่อนแอ้วยไออุ่น
อมินผละออมา เา้อารมาว่าวามอบอุ่นทาาย
โยไม่ำเป็น้อร้ออ ายหนุ่มส่วามิถึผ่านุมพิแห่ารโหยหา ส่ผ่านวามอุ่นร้อนลบเลือนสายลมหนาวในหัวใ และหนุ่มน้อยอบรับำอนั้น้วยูบรสเียวัน รสแห่วามะนึถึ
อมินหลับา ปล่อยให้เสียระิบอนรัโอบล้อมายไว้อีั้น
“ิถึมาลอเลย”
เาึมับวามรู้สึผ่านอ้อมอ เิมเ็มวามวูบโหวในิใ้วยวามุ้นินเิม ๆ อมินนิ่้าอยู่อย่านั้น ไม่สนใเวลานาทีที่ำลัล่วเลยไปทีละเล็ ทีละน้อย
ระทั่เปลือานั้นลืมึ้น
แ่อีอูีหายไป
ำปั้นในออายหนุ่มหล่นุบลปลายเท้าทันที วามโหวหวิวแล่นริ้วเ้ามาแทนท อมินมอรอบาย หา็เห็นเพียวามว่าเปล่า
เาะโนร้อเรีย วามหวาลัวเริ่มีื้นึ้นในร่า ่อำเนิหยน้ำเล็ ๆ บนวา
“อ–อูีรับ!”
เสียอเาึ้ออยู่ในวามว่าเปล่า
“อูี!”
สายลมโยมาวูบหนึ่ เหน็บหนาว – มันพัเอาหยาฝนบนนัยน์าู่มระทบลสู่พื้นทาเิน
เาร้อเรียื่อนรัอีรั้ และอีรั้ ทำเ่นนั้น้ำแล้ว้ำเล่า
วบนระทั่
“อีอูี!”
ายหนุ่มสะุ้ื่น
เปลือาลืมึ้นอย่านระหน มอเห็นไอแอ่อนแสที่โลแล่นอยู่หลัม่านผืนให่ผ่านหาา ลมหายใอเาเสียัฟืฟาน่าลัว อมินยมือแะใบหน้า บนแ้มยัมีหยาน้ำแห่วามอ่อนแอับอยู่
ไม่มีสวนสาธาระแสนสบาย มีเพียห้อนอนว้าับเียนอนหลัพอีัว
ไม่มีสายลมเย็นใ หรือใบไม้สีสในฤูใบไม้ร่ว มีเพียวามเยือเย็นที่โรอยู่ภายนอ ับเล็น้ำแ็เล็ ๆ ในฤูหนาว
ไม่มีอ้อมอานรั มีเพียไออุ่นาเรื่อทำวามร้อน ับผ้าห่มผืนหนา
ไม่มีอีอูีัวริ มีเพียอีอูีในวามฝัน
อีอมินฝัน – ฝันที่เป็นวามริ
เาฝันว่าหนุ่มน้อยหายไป
และในวามเป็นริ อีอูีหายไปนานแล้วนับปี หายไปาารมอเห็น าอ้อมแน าีวิอเา้วยอุบัิเหุทาอาาศ วันแรอารลับมาประเทศบ้านเิ วันแรอฤูใบไม้ผลิ วันแรอารพบหน้าันในปีที่แล้ว
หนุ่มน้อยเลือนราหายไป แ่ยััเนอยู่ในวามรู้สึอเาเสมอมา
ายหนุ่มยันายึ้นอย่ายาลำบา แม้ะื่นึ้นาวามฝัน หาวหน้าอ่อนหวาน็ยัแ่มแ้อยู่ในภาพำ เาปรับลมหายใ หวัให้มัน่วยบรรเทาอัราารเ้นอันรุนแรอ้อนเนื้อในอ เาเอนหลัพิหมอนใบนุ่ม แล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์บนหัวเีย
ทว่าเพียหน้าอถูระุ้นให้เปิ ห้ววามฝัน็ย้อนลับเ้ามาอีหน
อมินมอเ้าอรอยยิ้มบนภาพหน้าอ เาแย้มยิ้มาม หาเพียรู่เียว มุมปา็ลับมาเหยียรเหมือนเย
เา่มอารม์้วยวามพยายามอย่าหนั แ่เมื่อประโยหนึ่าวามฝันั้อึ้นในหัวอีรอบ มัน็ล้มเหลวอย่าน่าเสียาย
‘ิถึมาลอเลย’
ายหนุ่มมอเ้าอถ้อยำบนหน้าอโทรศัพท์ มันสั่นน้อย ๆ ้วยฝ่ามือที่ระริไหว สัลัษ์แห่วามสุหายไปาใบหน้ามโยสมบูร์
เาทำเพียเท่านั้น แล้วเริ่ม้นร้อไห้
———
talk ; ไ้ินนมหวานไปหลายวีแล้ว วีนี้อเปลี่ยนเป็นเสิร์ฟมาม่าสุอร่อยแทนนะะ 555555 พอีมีเรื่อะมาแ้นิหน่อย่ะ ่วนี้เราวุ่น ๆ อยู่ับารย้ายเ้าหอพั ื้ออับเรียมเอสาร่า ๆ แล้ว็ำลัปั่นฟิเ็มอฮุนที่ำลัะลเร็ว ๆ นี้้วย (อยาล่อนเปิเทอมมหาลัย่ะฮือ) ็เลยอาะไม่ไ้เียนฟิสั้นนี้ทุวีแล้วนะะ แ แ่ไม่ทิ้แน่นอน ไว้วีไหนหัว้อโนใมา ๆ ะเียนมาลแน่นอน่ะ แ่่วนี้หันเหไปสนใฟิเ็มมาว่าน้อนนี้อยู่หน่อย ฮุ (เพราะใล้ลแล้วเลยื่นเ้น แ) หวัว่าะอ่านอย่าสนุเ่นเย แล้วไว้เอันอนหน้านะะ อบุและรัเสมอเลย่ะ ♡
ความคิดเห็น