คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ep.5 100%
21.30 p.m.
“ลู่หานเป็นไงบ้างดีขึ้นหรือยัง”ซีวอนเอ่ยถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่พึ่งขึ้นมา
“ดีขึ้นแล้วครับ พี่ซีวอนพึ่งกลับหรอครับ”ลู่หานตอบก่อนที่จะตั้งคำถามขึ้นมาก่อนที่จะยิ้มให้จนทำให้ซีวอนยิ้มตามในความน่ารักของลู่หานเวลายิ้มนี่น่ารักชะมัดแต่ถ้าร้องไห้ก็ดูน่าสงสารมาก
“ใช่พี่พึ่งกลับจากโรงพยาบาลหน่ะ ยาที่พี่ให้ต้องทานให้หมดนะสภาพของเราจะได้กลับมาเต็มร้อย”ซีวอนพูดก่อนที่จะยกมือลูบหัวคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาเค้าไม่รักเกลียดลู่หานสักนิดแต่เกลียดไอ้น้องชายที่ชอบทำร้ายคนดีอย่างลู่หานได้ลงคอ
“เอ่อ....ผมขอตัวไปพักก่อนนะครับฝันดีนะครับ”ลู่หานพูดจบก็รีบเปิดประตูเข้าห้องไปโดยที่ไม่ลืมล็อกกอนเค้ายังไม่ลืมหรอกว่าบุคคลอันตรายที่สุดของเค้าในตอนนี้ก็คือเซฮุนที่เป็นอันตรายทั้งร่างกายและหัวใจทั้งๆที่ทำร้ายเค้าสะขนาดนั้น หรือว่าอาจจะ............
‘เซฮุนไม่วันรักเราหรอก น่าสมเพชตัวเองชะมัด เลิกคิดอะไรบ้าๆได้แล้ว’
“ทำไมคุณต้องทำให้ผมหวั่นไหวด้วย”ลู่หานพูดออกมาก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายรอยพวกนั้นที่เซฮุนทำไว้มันเริ่มจางลงบ้างแล้วแต่ว่ามันก็ยังเห็นได้
พออาบน้ำเสร็จเสื้อผ้าที่ป้าซุนเคยให้ไว้ตั้งแต่ตอนแรกมันก็ยังพอใส่อยู่ได้บ้าง แต่ตอนนี้ง่วงเต็มทนขอนอนก่อนแล้วกัน
22.25 p.m.
กึก กึก กึก
‘ล็อกงั้นหรอหนีไม่ฉันไม่พ้นหรอกหึ’
กึก กึก แกร็ก~~
เสียงคนเหมือนกำลังไขกุญแจแล้วเปิดประตูเข้ามาแสงสว่างไม่มากนักส่องสว่างเข้ามาในห้องคนที่นอนอยู่บนเตียงที่ยังหลับไม่ลงเมื่อนึกถึงแต่เรื่องไร้สาระพวกบ้าๆ
“คุณ!! เข้ามาได้ยังไง ออกไปเดี๊ยวนี้นะ!!!”ร่างบางรีบลุกออกมาจากเตียงก่อนที่จะดันร่างชองเซฮุนให้ออกไป
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้ฉันกระแทกนาย”เซฮุนพูดจบก็ลงกอนประตูก่อนที่จะอุ้มร่างบางมาวางไว้ที่เตียง
“จะทำอะไร ผมไม่เอานะคุณเซฮุน ผมเจ็บ อย่าทำอะไรผมเลยนะ ฮึก”ร่างบางตัวสั่นเมื่อภาพวันเก่าๆย้อนคืนมาเซฮุนที่ก็มหน้าลงมาเลื่อยๆแต่เห็นท่าทีนั้นก็ต้องชะงักหยุกทันที
‘ไอ้บ้าเอ๊ยจะสงสารทำไมวะ ทำต่อไปสิ่’
ร่างสูงคงไม่หยุดความคิดนั้นเอามือปลดกระดุมของร่างบางออกก่อนจะซุกไซร้ลำคอขาว
“ฮึก ปล่อย!! คุณเซฮุนปล่อยผมเถอะนะ ผมกลัวแล้วอย่าทำแบบนี้ ฮืออ~~”เสียงพูดของร่างบางที่ออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับแรงขัดขืนเต็มที่
ร่างสูงเห็นแบบนั้นจะต้องหยุดชะงักทันทีเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะติดกระดุมร่างบางให้เหมือนเดิม
“นอนได้แล้ว เสียอารมณ์ชิบ”เซฮุนพูดก่อนจะสถบออกมาเบาๆแล้วล้มตัวนอนข้างๆของร่างบางที่นอนหันหลังพร้อมกอดตัวเองแน่นน้ำตายังคงไหลไม่ขาดสายเพราะยังเกิดอาการหวาดกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ก่อน
“ฮึก ไปนอนห้องคุณได้ไหม”ร่างบางขอร้องเซฮุนด้วยการนอนหันหลังให้เหมือนเดิมก่อนที่ร่างของเซฮุนจะกอดตัวลู่หานจากทางด้านหลัง
“ถ้าไม่อยากโดนแบบเมื่อกี้ นอนเฉยๆไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นเลิกร้องไห้ด้วยรำคาญ”ร่างสูงพูดจบก็กระชับกอดให้แน่นขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปด้วยการเข้าสู่ห่วนนินทรา
ร่างสูงที่ลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนที่จะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่มีแต่เสื้อผ้าไม่เก่ามากแต่แก่จึงนึกขึ้นได้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินกลับเข้ามาในห้องร่างบางแบบเดิม
“นี่แกจะทำอะไรอ่ะ”เสียงของซีวอนดังขึ้นก่อนที่จ่ะเปิดประตูเข้าห้องของลู่หานเซฮุนหันไปมองหน้าพี่ชายของเค้า
“ทำไมฉันจะเข้าห้องเมียฉันไม่ได้เลยหรือไง”เซฮุนพูดพร้อมจ้องหน้าเอาเรื่อง
“คนที่ข่มเหงคนอื่นเขาไม่เรียกว่าเมียหรอกเว้ย”
“เอามาจากไหนวะฉันก็พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย หึ อย่างงั้นก็เอามันไว้บำบัดความไคร่เล่นละกัน ไปทำงานได้แล้วเข้างานสายมันจะไม่ดีนะไอ้พี่ชายหึ”เซฮุนพูด
ก่อนที่จะเดินไปตบบ่าของพี่ชายของตัวเองก่อนที่จะถูกสะบัดออกอย่างแรง
“เลวจริงๆ”ซีวอนพูแค่นั้นก่อนที่ร่างของเซฮุนจะเดินเข้าไปในห้องแล้วเข้าชำระร่างกายทันที
คฤหาสน์ตระกูลคิม
“จงอิน คยองซูอยากไปเที่ยวอ่าพาคยองซูไปหน่อยจิ่”คยองซูพูดพร้อมเกาะแขนจงอินแล้วเอาหน้าถูกกับแขนล่ำบึก
“หืม อยากไปไหนหล่ะครับ”จงอินพูดพร้อมเอามืออ้อมไปโอบคนตัวเล็กไว้แทนอ้อนแบบนี้หน้าขย้ำชะมัด
“อยากไปทะเลเกาะส่วนตัวของตระกูเราไง”คยองซูเอ่ยก่อนที่จะลูบหน้าท้องตัวเองไปมา
“รอให้ลูกคลอดก่อนไม่ดีกว่าหรอ”จงอินพูดพร้อมจ้องคยองซูที่เหมือนจะงอน
“ถ้าทำให้แค่นี้ไม่ได้ก็ไม่ค้องมาคุยกันเลย”คยองซูเอ่ยยจบก็ดันตัวเองออกจากแผลงอกแกร่ง
‘คนท้องเดาอารมณ์อยากชะมัด’จงอินเอ่ยในใจก่อนที่รีบตามไปง้อทันที
“ก็ได้ๆไปก็ได้ครับ”จงอินพูดจบร่างของคยองซูก็มากอดจงอินไว้แน่นเลย
“พูดจริงๆนะ ฉันอยากให้ลูกได้ยินเสียงทะเล แต่เราไปกันสามคนจะสนุกหรอเอาเซฮุนกับชานยอลแล้วก็ซีวอนไปด้วยดีไหม”คยองซูพูดก่อนที่จะร้องท้ายทอยของจงอินไว้
“เอาไงก็ได้ครับแต่ถ้าชานยอลไปคุณอาบยอนต้องให้แบคไปด้วยแน่ๆแต่ก็ดีเหมือนกันชานยอลมันจะได้กระชับมิตรหน่อย”จงอินพูดจบก็กดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก
“แต่ต้องชวนก่อนเดี๊ยวพวกนั้นชอบเอาแต่ทำงาน”คยองซูพูดจบก็ยิ้มแป้นก่อนจะต่อสายไปยังทางคฤหาสน์ตระกูลโอ
“ฮัลโหลฝากบอกเซฮุนด้วยนะครับว่าผมจะเข้าไปหา”คยองซูพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที
“จงอินอยากเห็นหน้าลูกแล้วอ่ะ”
“จะบ้าหรอฮ่าๆ นี่พึ่งสี่เดือนเองนะว่าแต่ทำไมคยองซูพึ่งมาแพ้ท้องก็ไม่รู้ฮ่าๆแทนที่จะรู้ต้องนานและผมน่าจะสงสัยตั้งนานและว่าทำไมคยองซูอ้วนขึ้น”ใช่แล้วสี่เดือนแล้วแหละแต่ทำไมพึ่งมาแพ้ท้องทีหลังก็ไม่รู้
ตระกูลโอ
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำสิ่ ไม่ต้องมาแกล้งหลับต่อ”เสียงของเซฮุนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพันผ้าแค่ช่วงร่างเท่านั้นส่วนด้านบนก็มีน้ำเม็ดเล็กเกาะอยู่บนตัวเขาร่างสูงเต็มไปหมด
“เร็วๆด้วยฉันจะพาออกไปข้างนอก”เซฮุนพูดจบก่อนที่จะปลดผ้าออกจากเอวของตัวเองทำให้ลู่หานรีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าทันที ที่จริงแล้วมันมีบ๊อกเซ่อลายทึบปิดบังมึงกรใหญ่ไว้อยู่
“ทำไมคุณไม่แต่งตัวให้ดีก่อนหล่ะ”
“เคยเห็นมาหมดแล้วไม่ใช่หรอจะอายอะไร ถ้ายังยืนอยู่กับที่ฉันจะจับเธอปล้ำฉันให้เวลาสิบนาที”ร่างบางรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้วปล่อยให้ร่างสูงของโอเซฮุนแต่งตัวให้เรียบร้อย
บทสนทนาระหว่างเซฮุนกับคยองซูแล้วก็จงอินดังขึ้นโดยมีลู่หานนั่งอยู่ข้างๆร่างของเซฮุนที่จริงอ่ะโดนบังคับหรอกถึงยอมมานั่ง
“ก็ดีเหมือนกันนะพี่อยากไปพักมั่ง”เซฮุนพูดแต่หน้ายังนิ่งเฉยชาเหมือนคนไม่มีอารมณ์ “แต่ผมขอเอาของของผมไปด้วยนะกลัวว่าปล่อยให้อยู่ที่นี่แล้วจะร่านไปหาคนอื่น ใช่ไหมลู่หาน”ลู่หานหันมามองหน้าเซฮุนใบหน้าหวานมีแววเสียใจกับคำพูดของร่างสูงแต่กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
“ผมไม่ไป”ลู่หานตอบเสียงหนักแน่นพร้อมจะลุกออกไป
“ถ้าเดินอีกก้าวฉันเอานายแน่ ที่ไม่อยากไปนี่อยากไปหาผัวใหม่ใช่ไหม”เซฮุนพูดก่อนที่จะลุกแล้วเดินวนรอบร่างของลู่หาน
“เซฮุนแกพอเลยกลับมาที่เดิมถ้าลู่หานไม่อยากไปแกจะไปบังคับทำไมวะ”คยองซูพูดพร้อมทำสีหน้าเรียบนิ่ง
“พี่จะไปตอนไหน”
“อีกสองอาทิตย์”
“เก็บกระเป๋ารอได้เลยนะลู่หานถึงยังไงนายก็ต้องไปอยู่แล้ว”
Rrrrrrr.Rrrrrrr.Rrrrrrrr.
{โอ เซฮุน}
“ฮัลโหล ว่าไงมึง”
{พี่คยองเขาชวนไปเที่ยว อีกสองอาทิตย์ว่างไหม}
“เอาดิ่กูอยากไปพอดี”
{ชวนแบคมาด้วยหล่ะ บอกด้วยว่าลู่หานก็ไป}
“แหมมม เดี๊ยวนี้ตัวติดกันเลยนะ”
{ปล่อยไว้ได้ไง เดี๊ยวหนีไปแรดร่านที่อื่น}
“หึ แค่นี้แหละมึง”
ก๊อกๆๆ~~
“แบค”ชานยอลเดินเข้าไปในห้องพร้อมมองร่างบางที่นอนกดโทรศัพท์อยู่บนเตียง
“มีอะไร”แบคพูเสียงแข็งมือวางโทรศัพท์ลง
“พี่คยองซูเขาชวนไปเที่ยว ไปด้วยกันสิ่”
“ไม่ ฉันไม่อยากไปยิ่งมีนายไปด้วยยิ่งขยะแหยงเต็มทน”แบคฮยอนพูดพร้อมทำหน้าขยะแหยงแต่ชานยอลกลับเผยรอยยิ้มออกมาแม้ว่าข้างในจะร้องไห้อยู่ก็ตาม
“ลู่หานไปด้วยนะ”ชานยอลเอ่ยก่อนที่จะเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียง “พี่ขอจูบเราหน่อยได้ไหม”ชานยอลพูดอีกครั้งแล้วไม่รอคำตอบอะไรทั้งนั้นเค้าโน้มหน้าจนริมฝีปากทาบกันแบคฮยอนที่จะดูขัดขืนแต่พอสักพักก็หลับตาพริ้มมอบรับสัมผัสนั้น
“อื้อ ทำบ้าอะไรเนี่ย!!”แบคฮยอนผลั่กอีกคนออกเต็มแรง มันก็แค่เคลิ้มเท่านั้น
‘เพี๊ยะ!!’
ร่างสูงหันไปตามแรงตบของแบคฮยอนแต่เค้าเลือกที่จะยิ้มต่อไปอย่างน้อยมันก็คุ้มกับสัมผัสที่ตัวเองไคว่คว้ามาตลอด
“วันหลังอย่าทำแบบนี้อีก!!! ส่วนเรื่องไปเที่ยวฉันค่อยใหคำตอบออกไปได้แล้ว”แบคฮยอนพูดพร้อมชี้นิ้วออกไปทางประตู
แรงชุดกระชากของเซฮุนทำให้ลู่หานตามมาแบบไม่เต็มใจ
“คุณจะพาผมไปไหน”ลู่หานพูดพร้อมสะบัดแขนออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“พาไปข้างนอก”เซฮุนตอบแค่นั้นก่อนจะยัดร่างบางใส่ในรถคันสีดำประจำตระกูล
“นี่มันทางผ่านบ้านผมนี่”ลู่หานพูเมื่อรถคันดำผ่านบ้านของเค้าที่อยู่ในซอยแคบนี้
“ฉันไม่ใจดีพาเธอกับบ้านหรอกหึ อย่าคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลย”ร่างสูงตัดบทสนทนาเท่านั้นก่อนที่รถคันดำจะจอดนะห้าง
‘MAMA’
“ผู้ชายมองเยอะดีหนิ่ ทำสเน่ห์มาหรอหรือว่าเคยเป็นเมียเก่าไอ้พวกที่มอง”
เซฮุนพูดพร้อมบีบแขนลู่หานให้ตามมา สาวน้อยสาวใหญ่ต่างจ้องมาที่ โอ เซฮุน ผู้ชายเย็นชาแต่ดูภายนอกแล้วกลับเพียบพร้อมไปสักทุกอย่าง
“อย่ามาดูถูกผมแบบนั้น ผมไม่ใช่คนง่าย”ร่างบางเอ่ยก่อนที่จะหยุดตามร่างสูงทำให้เทากับคริสถึงกับหันมามองเมื่อเห็นชายชุดดำแอบซุ่มมองแต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“ผมว่าไม่ปลอดภัยแน่ๆครับ”เทาเอ่ยขึ้น
“ผมว่ากลับกันก่อนดีกว่านะครับส่วนเรื่องเสื้อผ้าเดี๊ยวค่อยให้คนมาแทนก็ได้นะครับ”คริสพูดขึ้นก่อนจะผายมือเหมือนเป็นการบอกให้กลับ
“ก็ได้ไปกันก่อนเหอะ”ร่างบางได้แต่ยืนงงเมื่ออยู่ดีดีสามคนนี้ก็พูถึงเรื่องอะไรก็ไม่รู้แต่ก็แต่ตามไป
‘ลานจอดรถ vip’
ปัง ปัง ปัง !!
ร่างสูงที่กำลังใกล้ถึงรถก็ต้องรีบหลบกับเสาร์ที่อยู่ด้านข้างทันทีเมื่อมีลูกตระกั่วผ่านหัวไปอย่างหวุดหวิดแรงกระฉากจากคนตัวสูงทำให้ร่างบางมาอยู่ในอ้อมกอด คริสกับเทายิงตอบโต้กันไปอย่างไม่เกรงกลัว
“หนีไปก่อนเลยครับเดี๊ยวทางนี้พวกผมจัดการเอง”คริสพูดจบก็ยิงโต้ตอบไปเหมือนเดิม เซฮุนเป็นเกาะกำบังให้ลู่หานในการวิ่งหนีพร้อมยิงโต้ตอบมีชายชุดดำวิ่งตามมาสี่คนก่อนที่จะไปหลบอยู่ตรงมุมนึงทั้งสองคนหอบเหนื่อยกันอยู่พักใหญ่
“คุณถูกยิง!!”ร่างบางตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลอยู่ตรงแขนข้างขวา
“ออกมาเดี๊ยวนี้กูรู้ว่ามึงอยู่แถวนี้!!!”เสียงทุ้มใหญ่ของชายชุดดำดังขึ้นเซฮุนที่เหงื่อตกไม่แพ้กับร่างของลู่หาน
“รออยู่ตรงนี้อย่าไปไหนเด็ดขากเข้าใจไหม”เซฮุนพูแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปแต่มือที่ยุงไม่ปล่อยจากเสื้อของเค้า
“อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนเชื่อฉันนะ”ลู่หานยอมปล่อยมือจากเสื้อของเซฮุนก่อนที่เซฮุนจะเดินออกไป
“สุดท้ายก็ออกมาจนได้ไอ้มาเฟียขี้กากหึ”ก่อนที่ชายชุดดำจะจ่อปืนเล็งมายังหัวของเซฮุนที่เลือดไหลออกมาตรงต้นแขน
“หึพวกมึงแม่งหมาหมู่”เซฮุนพูดแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบปืนข้างหลังที่เหน็บไว้
‘ยิงพลาดคือจบ’
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
ลูกกระสุนห้านัดวิ่งเข้าไปเป้าหมายล้มไปสามลูกกระสุนของร่างสูงหมดแม็กปืนกระบอกนึงกระเด็นไปตรงเท้าของร่างบาง
ปัง
เฮือก~~
เซฮุนวิ่งสู้เข้าไปด้วยแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ชายชุดดำพยายามเล็งปืนให้โดนร่างสูงก่อนที่เซฮุนจะตวัดขาเตะคนแรกจนเลือกกระอักแล้วหยิบปืนขึ้นมายิงซ้ำแต่ข้างหลังยังเหลืออีกหนึ่งแต่เหมือนเซฮุนจะไม่รู้เรื่องชายชุดดำหยิบปืนขึ้นมาเล็งจ่อไปที่หัวร่างสูง เมื่อลู่หานเห็นมองไปยังปืนที่อยู่ตรงเท้าของเค้า
“มึงตายสะเหอะ!!”ชายชุดดำพูทำให้ร่างสูงหันมาต่ามเสียง
ปัง ปัง ปัง!!
ชายชุดดำสวบลงไปกับพื้นเหมือนกับร่างสูงเพราะก่อนที่ลู่หานจะยิงชายชุดดำได้ยิงมาบริเวณท้องของเค้า
“คุณเซฮุน คุณเซฮุน คุณ !!!”ร่างบางรีบวิ่งไปหาร่างสูงที่ทรุดลงไปกับพื้นพร้อมเขย่าตัวเพื่อเรียกสติ
“ปะ...เปิด จีพีเอ..ช ในโทร..ศัพท์ฉัน”เมื่อได้ยินคำสั่งลู่หานรีบล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของร่างสูงก่อนจะเปิดจีพีเอชตามคำสั่ง
“ลืมตาสิ่ ลืมตาอย่าพึ่งหลับ!!!”ร่างบางตบหน้าร่างสูงอย่าบ้าคลั่ง
ก่อนที่ลู่หานจะคิดบางอย่างคือตอนนี้อยู่ใกล้บ้านเค้ามาก
“คุณเซฮุนลุกขึ้นดีดีนะเดี๊ยวผมจะพาไปบ้านผม”ลู่หานค่อยๆพยุงเซฮุนให้ลุกแล้วค่อยๆเดินไปเลื่อยๆจนมาถึงโชคดีที่บ้านของเค้ายังมีคนอยู่
บ้านเสี่ยว
“ลู่หานคุณเซฮุนเป็นไงบ้าง”มีสองคนที่สภาพคล้ายๆกันคือเหงื่อแตกนั่นก็คือคริสกับเทา
“มีกล่องปฐมพยาบาลไหม”คริสพูดแค่นั้นลู่หานก็รีบจัดแจงหากล่องปฐมพยาบาลเล้วรีบเอาไปให้ที่ห้องเพราะร่างสูงหมดสติไปแล้ว
“เทานายช่วยโทรหาพี่ซีวอนทีนะ ฉันขอร้องหล่ะถ้าไม่อยากให้คุณเซฮุนเป็นไร”คริสกับเทามองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจโทรหาซีวอนเพียงไม่กี่นาทีต่อมาซีวอนก็เข้ามาในห้องที่มีร่างโอเซฮุนนอนอยู่แต่ได้รักษาเบื้องต้นไว้แล้ว
“พวกนายสองคนช่วยฉันถอดเสื้อเซฮุนหน่อย”ซีวอนพูดจบคริสกับเทาก็ค่อยๆจับถอดเสื้อด้วยถ้าเกร็งๆ
“เดี๊ยวผมถอดเอง”ลู่หานเสนอกก่อนที่จะค่อยๆถอดเสื้อออกมา
“ไปเตรียมผ้าเช็ดตัวกับกาลามังใส่น้ำมาให้พี่หน่อยสิ่ ส่วนพวกนายสองคนไปตรวจดูว่ามีใครตามมาหรือป่าว”ซีวอนเอ่ยสั่งก็จัดกการกับแผลของร่างสูงต่อที่โดนยิงสองจุกก็คือแขนกับสะโพก
“ได้แล้วครับ”ลู่หานวางกาลามังลงข้างๆก่อนจะจ้องหน้าร่างสูงที่ใบหน้าซีเผือก
“เซฮุนอาจจะยังไม่ฟื้นเพราะแผลนี้มีผลกระทบอาจจะทำให้มีไข้”ซีวอนเอ่ยพลางเก็บอุปกรณ์ไปด้วย
“พี่ซีวอนครับนอนพักที่นี่เถอะครับเพราะนี่ก็เริ่มมืดแล้ว”ลู่หานเอ่ยพร้อมยิ้มให้
“อืมขอบใจเรามากนะ พี่ขอถามหน่อยทำไมนายไม่หนีไปหล่ะหืม”เมื่อคนตัวเล็กได้ยินคำถามก็กลับมาคิดเหมือนกัน
“เอ่ออ....คืออ”
“ไม่ต้องตอบก็ได้แต่พี่ฝากดูแลมันหน่อยนะเดี๊ยวพี่ฝากเช็ดตัวให้มันด้วย”
“งั้นเดี๊ยวผมไปจัดห้องให้นะครับ”ลู่หานพูดจบก่อนที่จะนำทางมายังห้องนอนที่สำหรับรับแขกก่อนที่จะเดินกลับไปห้องของตัวเองที่มีร่างสูงนอนอยู่
คำถามของซีวอนวนเวียนเข้ามาในหัวของลู่หานตลอดขนาดที่เช็ดตัวให้เซฮุนไมด้วย ทำไมเค้าถึงไม่หนีแต่กลับช่วยชีวิตคนคนนี้เอาไว้
ร่างบางเอาผ้าชุบร้ำก่อนจะบิดหมาดๆแล้วเช็ดไปตามตัวร่างสูงผ้าพันแผลที่มีบริเวณต้นขวากับช่วงเอวแผ่นอกกระเผื่อมขึ้นลงตามอัตตราการเต้นของหัวใจร่างสูง กล้ามเนื้อที่ขาวผลุดผ่องจนบางที่ลู่หานได้แต่คิดว่าเค้าเคยอยู่ในอ้อมอกของคนคนนี้ ผู้ชายที่ทำร้ายด้วยทั้งวาจาและจิตใจแต่บางครั้งก็อบอุ่น
ร่างบางหลุดออกจากความคิดของตนก่อนจะยกกาละมังไปเก็บแล้วบนจัดการใส่เสื้อผ้าให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงของต้นก่อนล้มตัวนอนบนโซฟาในห้องแล้วเข้าสู่ห่วงนินทราไปที่สุด
ความคิดเห็น