คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เงียบ[100%]
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฉันจะทำยังไงดี โลกแตกแน่!”
ฉันมาพร้อมเพพเพอร์โรงเรียนและเดินมาหากับวิสก้าได้ไม่ทันไร แบบก้นยังไม่ติดพื้นเลยค่ะ
ยัยวิสก้าก็พูดขึ้นมา อะไรอีกล่ะเนี่ย ไม่ต้องบ่นว่าโลกจะแตกหรอกนะวิ้กก้า ฉันว่าตอนนี้มันก็ใกล้แตกแล้วจร้า! ตั้งแต่ 3 หนุ่มจากตระกูลแอทลาสนั่นเข้ามาในชีวิตพวกเรานี่แบบโอ้แม้เจ้ามากกกก
พวกฉันนี่ไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ในสายตาพวกเค้าตลอดเวลา ทำอย่างกับฉันเป็นเด็ก 3 ขวบงั้นแหละ
ขนาดยัยเพพเพอร์ที่ไม่ค่อยออกไปไหนนะ ยังถูกคุมซ่ะเหมือนนักโทษเลย มันจะอะไรขนาดนั้นค่ะ พ่อคู๊ณณณณ -*-
“มีอะไรอีกล่ะ วิ้สก้า” เพพเพอร์เอ่ยถามวิ้สก้า ด้วยหน้าตาแบบว่าเอ่อ.....เอาไงดีว่ะ พึ่งตื่นอ่ะ เหมือนคนพึ่งตื่น แบบสลึมสลืออยู่เงี้ย โห!! นอนได้นอนดีนะคะ เมื่อวานก็เห็นหลับดีมากกก นี่คิดว่าเป็นบ้านตัวเองสินะ ถึงได้หลับแบบไม่กลัวใคร ในบ้านฉันเลยเนี่ย(ถึงจะพูดว่าพวกฉันสนิทกันมากก็เถอะนะ แต่มานอนด้วยกันน่ะ ไม่เคยทำเลยแม้แต่ครั้งเดียว) ฉันนี่ทึ่งเลย -_-
“ก็เมื่อวานนี้พี่เรียวกะ เกือบฆ่ากับฉันตาย -_-” วิ้สก้าพูดด้วยสีหน้าเซ็งสุดขีด
อ่าวเห้ยยยย ไรเนี่ย เมื่อวานพี่เรียวกะกับยัยวิ้สก้าเกือบฆ่ากันตายได้ไงอ่ะ
“ไม่ใช่ว่าพี่เรียวกะไปส่งเธอแล้วทะเลาะกันหรอกนะ” ฉันถามวิสก้าด้วยแววตาสงสัยสุดขั้ว
“ก็ประมาณนั้น พี่เค้าบอกว่าไม่ให้ฉันไปยุ่งกับผู้ชาย ยกเว้นพ่อฉันกับพ่อบ้านน่ะ-_-” วิ้สก้าตอบ
เอ่อ นี่กระจิตกระใจพี่เรียวกะจะไม่ให้ยัยนี่ไปยุ่งกับผู้ชายเลยรึไง นี่พึ่งเจอกันจริงๆรึเปล่าเนี่ย
เหมื่อนคนเป็นแฟนกันมากกกก
จะว่าไปตั้งแต่ 3 หนุ่มนั่นเข้ามาในชีวิตพวกเราทั้ง 3 คนนี่แบบแต่ละคนโดนคุมเหมือนนักโทษจำคุก 3 ปีขึ้นไปแล้วงั้นแหละ ฉันอยู่กับคุณพ่อกับคุณแม่มาพวกท่านก็ไม่เคยคุมฉันแบบนี้เลยนะ
แต่แบบนี้มัน โอ้ยยย หน้าเศร้า T^T
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกนกบินได้(มันก็บินได้อยู่แล้ว!)
พี่ไคท์ก็มารับฉันเหมือนทุกวัน
“วันนี้พี่มีธุระกับคณะนิดหน่อย เดี๋ยวพี่พาเราไปมหาลัยพี่ก่อนแล้วกัน”
ไปมหาลัยพี่ไคท์หรอ?? อืม?? ก็ดีเหมือนกันนะ พอดีก็อยากรู้อยู่แล้ว เพราะฉันก็ยังไม่เคยรูเลยว่าพี่ไคท์เรียนมหาลัยอะไร คณะอะไร
“ค่ะ” ฉันก็ตอบไปอย่างว่าง่าย ฉันนะเด็กดีนะจะบอกให้ >_O เฉพาะเวลาอยากรู้อยากเห็นแบบนี้หรอกนะ ที่ฉันจะยอมตามเค้าไปง่ายน่ะ ฮ่าๆๆ >.<
@มหาวิทยาลัย H
ในที่สุดฉันก็ได้มาเหยียบมหาลัยพี่ไคท์ซักที มหาลัยพี่ไคท์เป็นหมาลัยเอกชนที่ใหญ่เวรี่เฟ่อๆเลยล่ะ >O< พี่ไคท์ก็ขับรถเหมือนเคยนั่นแหละ ขับช้าไม่เป็นค่ะ เค้าน่ะมีไฟจราจลให้ฝ่า รถในถนนไว้ให้แซง จะไปเอาอะไรกับเค้าล่ะ -_-;
พี่ไคท์เดินพาฉันไปที่ตึกใหญ่ เอ่อ....จะว่าไงดีล่ะ มันใหญ่เกิ๊นนนน เกินความจำเป็นมากกก นั่นกี่ชั้นนะค่ะ จะใหญ่ไปมั้ย แล้วก็มีป้ายอันใหญ่เบิ้มเลย ว่า
‘ยินดีต้อนรับสู่คณะ วิศวะกรรมศาสตร์’
นี่พี่ไคท์เรียนอยู่คณะวิศวะ เหรอเนี่ย ไม่เคยคิดมาก่อนเลยแฮะ นึกว่าพี่แกจะเรียนบริหารธุรกิจ อะไรประมาณนี้ แต่ฉันน่าจะคาดหวังผิดนะ ผู้ชายแบบนี้จะเรียนบริหารธุรกิจ เหอะ! เป็นไปไม่ได้ ถึงเค้าจะหล่อมากก็เถอะ -.-(เกี่ยวอะไรมิทราบย่ะ!)
“ตามมาสิ” พี่ไคท์ร้องเรียกฉันขณะที่ฉันกำลังเหม่อเรื่องการเลือกเรียนของพี่ไคท์อยู่
“ค่ะ” แล้วฉันก็ตอบกลับไปอย่างว่านอนสอนง่าย วันนี้ฉันว่าฉันไม่พูดมากนะ ฮ่าๆ อีฟคนเดิมเริ่มกลับมาแล้วสินะ ฮู้เร้ๆ ^O^
ฉันตามพี่ไคท์มาในตัวอาคารคณะวิศวะ แล้วพอเค้ามาถึงที่หมายนั่นก็คือห้องเรียนของนั่นแหละ เค้าก็ไปยื่นคุยกับเพื่อนคนอื่นประมาณ 2-3 คน ซึ่งส่องดูแล้ว เดาได้เลยว่าไม่น่าจะใช่พวกพี่เฟอร์กิวส์ เพราะว่าดูจากสีผมก็ไม่ใช่แล้วอ่ะนะ ฮ่าๆ (ที่จริงฉันจำหน้าพวกเค้าไม่ค่อยได้)
“ไคท์ นี่ใครน่ะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา ขณะที่เธอกำลังคุยกับพี่ไคท์อยู่
ใครล่ะเนี่ย เธอคนนี้ ดูท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรเลยแหะ หน้าตาเปรี้ยวๆ หยิ่งๆ แล้วการแต่งตัวนี่แบบ ใส่กระโปรงทรง A สั้นเวอร์ค่ะ! แบบใส่แทนกางเกงขาสั้นเหมือนพวกนักร้องใส่กันได้เลยทีเดียว -_-; รูปร่างนี่ไม่ต้องพูดถึงขนาดหน้าอกนี่กดไปเท่าไหร่ ล่ะนั่น ใหญ่ซ่ะจน! -_-
ก้นนี่งอนเหมือนก้นเป็ดเด๊ะ! ผมยาวรวบตรึงทั้งหัว ดูท่าทางนางจะเชิดๆนะ แล้วมาทำอะไรในตึกวิศวะค่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่านางเรียนวิศวะ อีฟของกลิ้งตายตรงนี้เลยดีกว่าค่ะ -_-;
“น้องสาวน่ะ”พี่ไคท์ตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆและในขณะเดียวกันยัยอกตูม(เรียกงี้แล้วกัน)ก็เดินเข้ามาหาฉัน
“แน่ใจนะ นายเป็นลูกคนเดียวไม่ใช่รึไง” แล้วนางก็ถามพี่ไคท์ไปแล้วใช่สายตามองฉันแบบพิจรณาขั้นสุดยอด นี่ฉันแปลกประหลาดตรงไหนหรอกค่ะ จ้องอยู่ได้ -*-
“น้องที่รู้จักกันน่ะ” แล้วพี่ไคท์ก็ตอบไปอย่างเรียบเหมือนเดิม แถมสายาโคตรนิ่งๆ เย็นๆ โห! หน้ากลัวแฮะ ไม่ได้เห็นพี่ไคท์แบบนี้ตั้งแต่เจอกันตอนแรกเลยใช่มั้ยเนี่ย หน้ากลัวชะมั้ด -O-;
“ไม่เคยมีซัมติงรองกันเลยหรอ??” อีเจ้! ทำไมถามแบบนี้ล่ะค่ะ! หัดดูสถานการณ์หน่อยก็ดีนะ ดูคนตรงหน้าฉันก่อนสิ รัศสีมืดแผร่ออกมาจากร่างแล้วค่ะ T^T
“ไม่เคย ขนาดเข้าใกล้ก็ยังไม่เคย” พี่ไคท์พูดด้วยเสียงเรียบๆ เย็นๆ นิ่งๆ สายตาเค้าฉันไม่สามารถอ่านออกได้เลยว่ามันกำลังสื่อถึงอะไร แต่คำพูดประโยคเมื่อกี้ของเค้าเหมือนมันทิ่มลงกลางใจฉันยังพิกลๆ เห้ย!นี่เค้ากล้าพูดได้ยังว่าเค้าไม่เคยเข้าใกล้ฉัน เค้าพูดได้ยังไงกัน ในเมื่อทุกวันเค้าทำกับฉันแบบนั้นแท้ๆ
แล้วที่ผ่านมาล่ะ คืออะไร นี่เค้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่??
พอยัยเจ้นั่นพูดกับพี่ไคท์เรื่องฉันเส็จพวกเค้าก็เปลี่ยนเรื่องคุยกัน และย้ายที่ไปคุยไกลขึ้นเพื่อกันไม่ให้ฉันได้ยินล่ะมั้ง แต่ว่ามันยังอยู่ในสายตาของฉันที่พอจะมองเห็นการกระทำของทั้งคู่เป็นอย่างดี
พวกเค้าทั้งกอด จูบ หอมแก้ม โอบไหล่ แถมให้ฉันเดาดูพวกเค้าน่าจะพูดจาหวานๆใส่กันด้วยล่ะนะดูยัยเจ้นั่นสิยิ้มหวานยดย้อยให้เค้าไปขาดสายเลย นี่ขนาดเป็นที่มหาลัยนะ แน่ใจจริงหรอค่ะพี่ไคท์ ว่าพี่มาทำธุระ ฉันว่าคงจะไม่แล้วล่ะมั้ง! ธุระที่ว่านี่คือมาทำอะไรที่มันหน้ารังเกียจในมหาลัยและตึกคณะที่เค้าเรียนอยู่แท้ๆ ไม่สำนึกบ้างรึไงว่าตัวเองทำอะไรอยู่!
และที่สำคัญก็คือลากฉันมาดูอะไรแบบนี้นะหรอ เหอะ! หน้าขนลุกชะมัด ขอบตาฉันร้อนผ่าวและเริ่มจุกตรงคอ
โดยที่ฉันไม่รู้สาเหตุเลยว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร ฉันพยายามกลั้นมันเต็มกำลัง ท่าหากฉันร้องไห้ออกมาเพราะเรื่องบ้าๆแบบนี้ มันคงทำให้ภาพลักษณ์ของฉันเหมือนกับ ผู้หญิงอ่อนแอ ขี้สำออย ขี้ร้องไห้ ต้องให้ทุกคนมาคอยปลอบ คอยเอาใจ แบบนั้นมันยิ่งทำให้ฉันรังเกียจตัวเองจนอยากจะฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นฉันจึงตัดสินในนั่งอยู่ตรงนี้เงียบๆพยามกลั้นน้ำตาบ้าๆนี่เอาไว้ และรอคนที่พาฉันมายังที่นี่พาฉันกลับบ้าน
เพราะฉะนั้นตอนนี้ที่ฉันทำได้ก็คือ พยายามอดทนกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ และนั่งรอเงียบๆเพื่อนให้คนที่พาฉันมาที่นี่ตรงนี้ พาฉันกลับบ้านซ่ะที
เหอะ! มันคงหน้าสมเพศพิกลนะ เพราะก่อนหน้านี้ฉันกระดี๋กระด๋ามาก เพราะว่าได้มามหาลัยที่พี่ไคท์เรียนอยู่แล้วนี่มันเหอะ! โกหกกันชัดๆ เลยนิ่ ฉันว่าเค้ามันก็ไม่ต่างจากผู้ชายทั่วไปหรอก ที่วันๆก็เอาแต่มั่วผู้หญิงไปทั่ว ตัวเองก็หอบผู้หญิงตั้งหนึ่งคนมาด้วยแล้ว ก็ยังไปมั่วกับผู้อีกคนต่อหน้าผู้หญิงอีกคน เหอะ! อยากจะอ้วกนัก ให้มันรู้แล้วรู้รอด พี่ไคท์สมัยเด็กนั่นมันเป็นภาพลวงตารึไง แล้วที่ผ่านมานี้ล่ะอย่าบอกนะว่าฉันฝัน รึว่าเค้ากำลังเล่นสนุกกับท่าทางที่ฉันมีให้เค้ากันแน่!
รึว่าเค้าจะมองว่าฉันเป็นของเล่นข้ามเวลาตอนที่เค้ายังหาผู้หญิงไม่ได้เค้ามองเห็นว่าฉันเป็นแค่ของเล่นที่เดินผ่านมาได้จังหวะ จึงทำท่าทางแบบนั้นกับฉันพอให้ฉันหลงกลแล้วเดินจากไปแบบเงียบๆ ด้วยสีหน้าแบบนี้น่ะหรอ
หึ! หน้าตลกตัวเองชะมัด นี่ท่าฉันไปแข่งคงได้รางวัลที่ 1 เลยสินะ มโนชนะเลิศ ใช่! มันก็ไม่ได้สำคัญสำหรับฉันว่าเค้าจะเป็นยังไงกับผู้หญิงคนไหน ฉันไม่จำเป็นต้องมานั่งมโน เพ้อเจ้อ กับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง มันไม่เกี่ยวกับฉันเลยว่าเค้าจะกอด จูบ กับผู้หญิงคนไหน ในเมื่อเค้าพาฉันมาในฐานะเพื่อนที่มาด้วยกันฉันก็ต้องนั่งอยู่ตรงนี้ นิ่งๆ เงียบๆ
และไม่เปิดปากทักอะไรไป ตอนที่เค้ากำลังสนุกอยู่กับยัยเจ้คนนั้นก็เท่านั้นเอง
ฉันตัดสินใจ โดยการเอาไอโฟนที่อยู่ในกระเป๋าพร้อมกับหูฟังขึ้นมาใส่เอาไว้ในหูและเปิดเพลงฟัง
รอจนกว่าพวกเค้าจะหมดสนุก และเค้าก็มารับฉันกลับไปก็เท่านั้นแหละ เพราะที่จริงฉันก็ติดต่อใครให้มารับไม่ได้เพราะฉันอยู่ใต้การปกครองของเค้าในการที่ไปรับไปส่งฉันคนอื่นจึงไม่มีสิทธิ์ เพราะฉะนั้นทางเดียวคือฉันต้องนั่งรออย่างเงียบๆ ก็เท่านั้น.......
3/1/2015 [50%]
งานเศร้าต้องมาสินะ T^T ตอนต่อไปแซ่บแน่!!ขอบอก พระเอกเริ่มเลวแล้วไง T_T สงสารนางเอกขึ้นไส้ติ่งค่ะะ แต่ต้องลุ้นกันต่อไปป เค้าลืมอัฟตอนช่วงปีใหม่แหละก่ะว่าจะมาแฮปปี้นิวเยียร์ซ่ะหน่อย แต่อดเลย แงT^T ขอโทษเจ้าคร่าาาาา แต่เค้าไม่ได้ไปเที่ยวนะลืมจริงๆ เหตุเพราะความขี้เกียจกินขึ้นสมองค่ะะ รถติดไม่ไหนไม่ได้ T^T นับถอยหลังใต้ผ้าห่มแบบฟินๆ คนเดียวไปเรยยยย 55555 เม้าส์นิยายกันต่อดีกว่านอกเรื่องนานล่ะ#นานมากด้วยค่ะะ 555 ตอนต่อไปงานดร่าม่าจ่อคิวรอคร่าาาา นางเอกตกอยู่ในสถานะภาพดร่าม่าค่ะะะ ถึงนางเอกคนนี้จะเงียบนอกรั่วในแต่เฮิร์ดจัดนะค่ะ T^T แงงง T^T รอลุ้นกันต่อไป แต่เดี๋ยวอดใจกันนิดสสส์นึงงานฟินต้องมา อร้ายยยยย รอเค้าน๊าาาาา ฝากนิยายเค้าด้วย เม้นได้ยิ่งดีนะค่ะะ ชุ๊ปปป ♥ รักนักอ่านค่ะะ
8/1/2015
โอเคกลับมาแว้ว >.< ที่นี้เต็ม 100 ซ่ะที แต่มันสั้นจัง 55555 ดร่าม่านะตอนนี้ แงงง T^T สงสารนุ้งอีฟฟ 5555 นักเขียนอินมากกก เป็นอะไรที่เกินอธิบายยย 55555
นางเอกต้องโดนทำร้ายยย
คอนเซปอลังการมากค่ะะ 55555 คือเป็นอะไรที่เร้าใจที่นางเอกต้องโดนทำร้าย เห็นอย่างนี้คนเขียนหมั้นไส้พระเอกนะ เห็นนิ่งๆ เงียบๆ โหดๆ แก่เก็บความเป็นเสือร้ายจ้องขยำเยื่อไว้ข้างในนะจ๊ะะ >.< นะจุดๆนี้ คนเขียนขอตายๆ เหตุโดยหมั้นไส้พระเอก 55555
พอๆยาวล่ะะ เหมือนเดิมเค้าฝากนิยายด้วยน้าาาา ชุปปป
ด้วยรัก
อันอินฟินนิตี้หาค่ามิได้
peper c'z
ความคิดเห็น