คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คร็อสต้า [100]
:*.Takanaru.*:
คร็อสต้า
เนิ่นนานที่เค้าจูบฉัน มันเหมือนฝันไปเลยชัดๆ
เค้าค่อยๆถอนจูบออกอย่างเชื่องช้า แล้วค่อยๆมองหน้าฉันลึกเข้าไปในดวงตา
ปัดโถ่เอ้ย!!! บ้าจริง!! ฉันไม่ยอมแน่ที่พี่ไคท์จะมาทำแบบนี้กับฉันเพื่อหนี้ผู้หญิงคนอื่นหรอกนะ
ฉันรีบผลักพี่ไคท์ออกทันทีเพราะตอนเค้าจ้องฉันอยู่พอมีช่องโห่วอยู่บ้าง มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้
ฉันยกมือขึ้นก่ะว่าจะตบเค้าไปสักครั้ง ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปข้างหนึ่งซักที แต่ก็มีเสียงมาขัดจังหวะเข้าเสียก่อน
“กรี๊ด!!!! คุณทำได้ยังไงกัน” ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงกรีดร้องสุดชีวิต เธอคงจะโกรธเกียจแค้นพี่ไคท์มากๆเลยล่ะสำหรับตอนนี้
ก็หน้าจะให้ใครๆเค้าโกรธอยู่หรอกนะ เพราะตัวเองทำแบบนี้ไง กลับเข้าเรื่องของฉันคือ เค้าขโมยจูบฉัน บ้าที่สุดเลย! นั่นจูบแรกฉันนะเค้าชิงไปได้ยังไงงง และฉันก็ไม่ได้ยินยอมด้วยถึงเมื่อกี้จะยอมไปเพราะตกใจก็เถอะ!!
“รู้แล้ว ที่นี้ก็ไปซ่ะ” พี่ไคท์พูดไล่ผู้หญิงคนนั้น นี่ให้ฉันเป็นเครื่องมือไล่ผู้หญิงหรอ หน้ารังเกียจที่สุด! บ้า! เลว! ทราม! @#$%^&*_&^%$#$%^&)&^% หมดคำจะด่าเลยล่ะ -_-;
“ไปแน่ย่ะ ชิ!” ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้นสุดๆ น้ำเสียงนั้นปนไปด้วยความโกรธ ความแค้น แต่สายตาเนี่ยอิจฉาสุดๆ มิทราบว่าจะอิจฉาทำเพื่อ -_-??? และก็เดินสะบัดก้นหนีไปเหลือฉันไว้กับพี่ไคท์และคนมุงดูสถานการณ์ เหอะ!!บรรยากาศชวนขนหัวลุกชะมัด -_-
ฉันตัดสินใจหันหลังหวังว่าจะเดินหนีไปจากเหตุการณ์บ้าๆนี่ เพราะคิดว่าหากฉันจะสู้พี่ไคท์แบบตบหน้าพี่ไคท์ที่เค้าขโมยจูบฉันอะไรประมาณนี้ ก็คงสู้แรงเค้าไม่ได้อยู่ดี เพราะฉะนั้นฉันว่าตัดสินใจอย่างนี้ดีที่สุด
แต่ฉันยังไม่ทันได้เดินออกไปมากนักก็ถูกใครบางคนรั้งฉันเอาไว้ซ่ะก่อน
“มาที่นี่ได้ยังไง” เสียงของพี่ไคท์ตอนนี้บอกได้เลยว่าหน้ากลัวมากๆ เดาออกเลยว่าเค้าคงไม่ชอบแน่ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ อายุก็ยังไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
แต่มันก็เป็นเรื่องของฉันไม่ใช่รึไง!
“มาเฉยๆ” ฉันตอบกลับไปพยามคอนโทนหน้าและเสียงให้นิ่งมากที่สุด ประมาณจะบอกให้เค้าได้รู้ว่าหากเค้าจะโกรธจะโมโหขึ้นมาฉันก็จะไม่แคร์เค้าสักนิด
“อีฟ ตอบพี่มาดีๆ” พี่ไคท์พยายามคาดคั้นคำตอบจากปากฉันสุดๆ เสียงของเค้าต่ำลงด้วยความหงุดงิดรวมทั้งโกรธ โมโห
“อีฟจะไปรู้เหรอ!” ฉันตอบพี่ไคท์ไปและรีบสะบัดมือออกจากการพันธนาการของพี่ไคท์และรีบเดินออกมา
ฉันรีบเดินไปหายัยเพพเพอร์และวิสก้าให้รีบออกจากที่นี่โดยด่วน ยัยสองคนนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไรก็คงสังเกตอาการฉันได้ล่ะมั้ง แต่ก็เอาเถอะไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่สนใจอะไรแล้วตอนนี้
วิสก้าให้คนขับรถของบ้านเธอมาส่งฉันที่บ้าน พอฉันถึงบ้านปุ๊ปก็ไม่ได้ทักใครเลยซัก พอมาถึงก็เดินขึ้นห้องของตัวเองเลย ใครจะไปมีอารมณ์พูดกับคนอื่นล่ะตอนนี้ โมโห ค่ะ -*-
ตุบ!
ฉันกระโดดลงบนที่นอนของฉันและเอื้อมมือไปหยิบกล่องสีน้ำเงินเข้มขึ้นมาและเปิดออก พร้อมกับหยิบแหวนเงินออกมา แหวนวงนี้สลักชื่อไว้ด้วยนะ ‘Crosta’ อยากรู้ใช่มั้ยล่ะ ว่านี่มันชื่อใคร แล้วฉันได้ของแบบนี้มาได้ยังไง
ง่ายๆเลย ฉันได้รู้จักกับเด็กผู้ชายตัวสูงเทียมฟ้าเมื่อตอน ป.6 ตอนนั้นฉันได้เจอรุ่นพี่คนหนึ่ง รุ่นพี่คนนั้นเป็นผู้ชายตัวสูงเวอร์ๆ อายุห่างจากฉัน 3 ปีเท่ากับพี่ไคท์นั่นแหละ เรารู้จักกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียน (โรงเรียนเก่าฉันมีถึง ม.3) แล้วก็เล่นด้วยกันเป็นเวลา 1 ปีจนพี่เค้าต้องไปเข้า ม.ปลาย ที่โรงเรียนอื่น
ตอนวันปัจฉิมแทนที่ฉันจะให้ของขวัญพี่เค้าแต่เปล่าเลยจร้า ฉันมีแค่ดอกกุหลาบทั่วไป แต่พี่แกหอบแหวนเงินสลักชื่อพี่เค้ามาให้ฉันและเก็บแหวนที่สลักชื่อฉันเอาไว้กับตัวเอง โดยให้เหตุผลว่า
‘อีฟจะได้ไม่ลืมพี่ไง’ เหตุผลแบบนั้นแหละ แต่อย่างพึ่งคิดนะว่าพี่แกเป็นคนอบอุ่น สุภาพบุรุษอะไรทำนองนั้น
ได้ชื่อว่า ‘เสือร้ายเงียบครอสต้า’ ล่ะก็ เหอะๆ! พี่แกก็เสือร้ายใช้ย่อยแต่แค่เย็นชาๆ เงียบๆ นิ่ง และโอเวอร์คูณ1000 ความโหดร้ายก็เท่านั้น -0- (ก็เท่านั้น!!)
ครอสต้าเป็นคนที่หน้าตาดีมากกก ผมยาวระต้นคอ ทำให้เขาดูเซ็กซี่ยิ่งกว่าผู้หญิงอย่างฉันเสียอีก และที่สำคัญคือสไตล์การแต่งตัวพี่ครอสต้าเนี่ย ติกส์สุดๆ อาร์ตตัวพ่อจร้า -O-
เฮ้อ! พี่ครอสต้าบอกกับฉันว่าท่ามีปัญหาอะไรให้นึกถึงเค้าแล้วเขาจะไปหาเพียงแค่พูดใสแหวนนี่ก็เท่านั้น มันจะจริงเหรออออ -*-?
ลองดูก็ดียังไงก็ได้ปลดปล่อยไปอีกแบบ
“พี่ครอสต้าได้ยินฉันมั้ย ฉันมีปัญหามาก!! ฉันเจอผู้ชายที่เคยเล่นด้วยกันสมัยเด็กเขามารังควานชีวิตฉันตอนนี้ฉันทุกข์มากกก ท่าพี่ได้ยินพรุ่งนี้พี่ต้องมาหาฉันนะ” ลองดูก็ไม่เสียหาหรอกนะ ยังไงเค้าก็ไม้ได้ยินหรอก หากว่ามีเครื่องดักฟังอยู่ แต่พี่ครอสต้าคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอน่า
เนอะ! >_O
@ Next day
ฉันมาโรงเรียนตามปกติโดยมีลุงชาติมาส่งแหละ >O< พี่ไคท์บอกลาคุณแม่ทั้งอาทิตย์เพื่อไปทำธุระที่แคนนาดา ฮู่เร่!! ฉันจะไม่ได้เจอเค้าตั้งอาทิตย์หนึ่ง ชีวิต.....ดี๊ดี >.<
เอ๊ะ! แต่ทำไมโรงเรียนฉันวันนี้มีคนเยอะจังวู้ยยยย ผู้หญิงรุมกันเต็ม!
ทำไม มีเสื้อผ้าลดราคาหรือไงย่ะ -*-
“มีอะไรกันนะ” ด้วยความที่ฉันเป็นรุ่นพี่ ม.5 ฉันสามารถเสนอหน้าได้ค่ะ ฮ่าๆ
“พี่อีฟ ดูนี่สิค่ะ คนหล่อแหละ อร้ายยยย >////<” ฮ่ะ! คนหล่อ คนหล่อ แล้วยังไง ไหนอีฟขอดูหน่อยสิ -..-
“อะไรกันหนักหนา!” วางฟอร์มๆๆๆ เอาไว้นะอีฟ อยากเห็นเหมือนกัน ฮ่าๆๆ >..<
“อีฟสินะ..” อ่าวใครอ่ะไม่รู้จัก *_*
“จำพี่ไม่ได้?” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้น นี่ฉันไปรู้จักพี่แกตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่เห็นจะรู้จัก
“……”
“จำเสือร้ายเงียบประจำโรงเรียนไม่ได้รึไง” เดี๋ยวๆ อะไรนะ เสือร้ายเงียบประจำโรงเรียน รึว่าจะเป็น
“พี่ครอสต้า!!!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ ได้ไงอ่ะ พี่ครอสต้าเนี่ยนะมาหาฉัน หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นปี!!
“พี่ครอสต้าจริงนะหรอ?!” ฉันถามไปอย่างสงสัย เผื่อว่าอาจจะเป็นคนที่อยากหนังหน้าเหมือนพี่ครอสต้าแล้วไปศัลยกรรมมาก็ได้ ใครจะไปรู้ -..-
“ไม่เชื่อ?” พี่ครอสต้า ถามกลับมาด้วนสีหน้าสงสัยว่าฉันไม่เชื่อเค้า
ก็จะให้เชื่อเลยได้ยังไง ฉันกับเค้าพึ่งเจอกันวันแรกในรอบ 3 ปีนะคะ -*- มันก็ต้องสงสัยบ้างล่ะเป็นธรรมดาของชีวิต
“มันก็จริง ว่าพี่กับฉันไม่ได้เจอกันเป็นปี แล้วจะให้เชื่อเลยนี่มัน...”
“เหอะ ขี้สงสัยเหมือนเดิม งั้นลองถามคำถามมาเดี๋ยวพี่จะตอบให้หายสงสัย” ถามคำถามหรอ เข้าท่าแฮะ จะได้รู้ว่าเป็นตัวจริงหรือว่าตัวปลอมกันแน่!!
แน่นอนว่าฉันจะถามคำถามเค้า เกี่ยวกับเรื่องที่คนอื่นไม่รู้นอกจากฉันกับเค้าเท่านั้นที่รู้กับเพียง 2 คน เผื่อตัวปลอมขึ้นมาจะแย่เอา
“วันสุดท้ายของ ม.3 พี่ให้อะไรกับฉัน” นี่แหละลับสุดสำหรับพวกฉันแล้ว จริงๆนะ เรื่องอื่นไม่เพื่อนของฉันหรือเพื่อนของพี่เค้าก็ต้องรู้ เรื่องนี้แหละลับสุดล่ะ -.-
“ก็เห็นๆ ว่าเป็นแหวนสลักชื่อพี่กับเธอ”ถูกต้องด้วย เฮ้ยยยยยย ตัวจริงเปล่าฟร่ะคะ -.-
“ตัวจริงหรอ?” ถามไปตรงๆนี่แหละ จะได้รู้ๆกันไป เพราะมันใกล้เข้าโฮมรูมแล้วด้วย ตัวข้าพเจ้านั้นกระเป๋ายังไม่ได้วางถึงพื้นเลยเจ้าคร่า!! นักเรียนหญิงคนอื่นๆทีมุมดูกันอยู่ก็ค่อยทยอยหายไปและส่วนใหม่ก็เพิ่มขึ้นและทยอยไปเรื่อยๆ เค้าไปเรียนเค้าหมดแล้วนะสิ! มีฉันเนี่ยแหละยืนคุยได้คุยดีอยู่ตรงนี้ T^T
“ก็ตัวจริงนะสิ บอกไปตั้งแต่แรก” อีฟลินก็น่าจะเชื่อซ่ะตั้งแต่แรกเหมือนกัน ยืนนานปวดขา T^T
“แล้วพี่มาทำอะไรอยู่ที่นี่?!”
“เดี๋ยวก็รู้เอง รีบเค้าเรียนเถอะ สายมากแล้ว” จะรู้เองหรอ หมายความว่าไงเนี่ยยย -*-
[[ต่อ]]
พอฉันเข้าห้องมาแล้วฉันก็ต้องตะลึงอีกครั้ง ตอนที่อาจารย์เข้ามาโฮมรูมพอดีนั้น อาจารย์ก็ประกาศซ่ะดังลั่นเลยว่าลูกของเจ้าของโรงเรียนจะมาวันนี้และพูดดังหลุดโลกเลยว่าลูกเจ้าของโรงเรียนมีชื่อว่า ‘ครอสต้า เชนนาด วิวคลีน’ ชื่อนี่บอกตัวตนมากกกก !!
พี่ครอสต้าเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน ฉันก็น่าจะนึกให้มันออกเร็วกว่านี้ โอววววว อีฟลินนนน เธอนี่มันนนนน!! โมโหตัวเองแป็ป -*-
อะไรเนี่ยยยย อยู่กับพี่เค้ามา 1 ปีกว่า ดันลืมว่านี่มันนามสกุลเจ้าของโรงเรียน โอ้ยยยยย ยัยอีฟฟฟฟ -*- (โมโหไม่หาย)
“อีฟ วันนี้ฉันเห็นเธอมาสายมีอะไรหรือเปล่า” เพพเพอร์ตรงเข้ามาถามตอนอาจารย์โฮมรูมเส็จ นี่คือเพื่อนสินะ T^T ตรงเข้ามาถามฉันเลยว่าเป็นอะไร
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ” ฉันตอบเพพเพอร์ไปพร้อมกับรอยยิ้ม
ฉันไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วงฉันนักหรอก เดี๋ยวฉันจะพาพวกเขากังวลไปด้วยน่ะ ฉันค่อนข้างกลัวเรื่องพวกนี้ในระดับหนึ่งเลยนะ จะบอกว่าฉันเป็นคนแคร์ความรู้สึกตนรอบข้างก็ไม่แปลกนะคะ >_O ฮ่าๆๆ (ยอตัวเองเข้าไว้ เดี๋ยวชาติเจริญ)
และก็เลิกเรียนจร้า >_<
ดีใจมากกกก ที่ไม่ได้เรียนตอนบ่าย ครูติดงานคร้า! ชีวิตนักเรียนนี่มันสุดยอดสุดล่ะ
วันนี้จะกลับไปกินขนมเค้กให้ชุ่มปอดเลยยย >O< อดไปเป็นเดือนแล้วววคัมแบ็คหน่อยไม่เป็นไรหรอก ไม่อ้วน ฮ่าๆๆ
ว่าแต่อะไรกันเนี่ย ทำไมพากันไปมุ่มหน้าอาคารพักครู ขวางหนทางสู่กองเค้กของฉันหมดเล๊ยยยย -3-
โอ้ยยยยย ขวางทางกันอย่างนี้ฉันจะเดินไปรอลุงชาติที่หน้าโรงเรียนได้มั้ยล่ะคะ เดี๋ยวนี้นี่โรงเรียนฉันนี่รู้สึกว่ามีแต่เหตุการณ์อะไรแบบนี้นะ เดจาวูรึเปล่าค่ะบอกอีฟที >_<
“พี่อีฟแก พี่อีฟฟฟ~~” อะไรคะ?! ทำไมถึงเรียกชื่อฉันนน
“พี่อีฟคะ มานี่ด่วนเลยคร้า~~” อะไรเนี่ย อยู่ก็มีรุ่นน้องในฝูงชนนั้นเรียกฉันให้เข้าไปหาเฉยเลย อะไรกันนนน อีฟลินไม่เข้าใจจจจ
หลังจากที่รุ่นน้องม. 4 เรียกฉันให้เข้าไปหาในฝูงชนที่กำลังมุมดูอะไรกันก็ไม่รู้แล้วฉันก็ได้คำตอบว่า พี่ครอสต้ายืนอยู่ตรงนั้นแล้วกำลังถามหาฉันจากบรรดารุ่นน้องที่กำลังยืนทำหน้าตาฟิ๊นฟินใส่เขาอยู่ -_-; อาการหนักมากเลยนะรุ่นน้องโรงเรียนฉัน
“พี่ยืนรออยู่ตั้งนาน” อ่าว... แล้วใครบอกให้รอล่ะค่ะ คุณพี่ไอ้เราก็นึกว่ากลับไปแล้วซ่ะอีก (นึกตอนไหนว๊า) แล้วมายืนรอฉันนี่มัน อะไรกันนะพวกผู้ชายเนี่ยมายืนรอผู้หญิงเนี่ย อยากทำตัวให้เป็นจุดเด่นหรอค่ะ -_-
“แล้วพี่มายืนรออีฟทำไม??” นั่นล่ะคำถามอันมหากาฬ ณ ตอนนี้ ทำไมถึงมายืนรอฉัน ฉันจะบินไปหาเค้กจร้า!! ได้โปรดคุณพี่อย่าขว้างทางงงง พรีสสสส T^T
“ไปกับพี่ได้มั้ย…” อะไรกันคร้า!! ฉันจะไปกินเค้กคร้า จะบอกไปแบบนี้จะเป็นไรมั้ยยยย โอ้ยยยยย T^T
“ไม่ได้หรอ.....?” เขาทำหน้าเศร้าๆ ใสฉันเฉยเลยยยยย แงงง ทำไมทำกับอีฟแบบนี้ล่ะค่ะ คุณพี่ครอสต้า T^T
“อีฟ....พี่รอเรามาโดยตลอดนะ” เฮือกกก ดาเมจกระชูดพุ่งเข้าตาอย่างจังงงง โฮกกกก ไอ้เราก็เอาแต่คิดว่าเค้าน่ะมัน ‘เสือร้ายเงียบ’ แล้วก็ลืมไปว่าวิธีการไล่ต้อนผู้หญิงของเขาน่ะ มันธรรมดาซ่ะที่ไหน ทั้งที่รู้ๆอยู่แล้วนะ แต่มาดันลืมมคิดเนี่ยสิโอ้ยยย แค้นในตัวเองโว้ยยย T^T ดูเมื่อกี้สิอะไรกันนนน ทำหน้าเรียบๆหน่อย พูดเสียงเหงาๆนุ่นๆ หน่อย ดาเมจก็พุ่งถึง เลเวลสูงสุดแล้วค่ะคุณพี่ >//<
“ก็ได้ค่ะ.....แต่อีฟต้องโทรบอกลุงชาติก่อน!” เอาโว้ยยยย ไปก็ไป เป็นไงเป็นกันนนน T^T ฮือออออ เค้กจ๋า! พี่ลาจากกก งือออ T^T อีฟอยากตายยยยย แงงงง โฮกกกกก T^T
13/3/58
หายไปนานที่สุดในสยามมมม งืออออ คิดถึงมากกกก งานเยอะด้วยและที่สำคัญใกล้สอบแล้ววว T^T คนเขียนอยากตายเวอร์! ตอนนี้สอบเส็จล่ะะ จะขยัยอัปนะครัชชชช ตอนนี้เต็ม 100 ล่ะะ ฝากนิยายเค้าด้วนนร้าาา ♥
พระรองทำไมหล่อจ๊างงงงง คนเขียนเลือพรุ่งล่ะจร้าาา
ความคิดเห็น