คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ[100%]
----------------------------------------------------
หัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
เฮ้อ~~
หมดคาบเรียนของวันนี้ซักทีจะได้กลับบ้านแล้ว ต้องโทรหาพี่ไคท์อีกแต่เดี๋ยวเค้าก็มาหรอก เค้ารู้ตารางเรียนของแต่ล่ะวันดีกว่าฉันเสียอีก นี่ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าฉันมาเรียนหรือพี่เค้ามาเรียนแทนกันแน่จำแม่นมากค่ะ
เอี๊ยด!
เห็นมั้ยล่ะตรงเวลาเป๊ะ คือว่ามาเรียนแทนฉันเลยมั้ย -_-;
“ขึ้นรถเถอะอีฟเดี๊ยวพี่ของยืมตัวเราแปปนึง” หือ! ยืมตัวหมายความว่างยังไงงงงง จะเอาฉันไปขานเรอะ -_-
“พี่ไคท์จะพาอีฟไปไหน”
“บ้านพี่นี่แหละ” อ๋อ! บ้านพี่ไคท์ ก็แค่นี้ ห๊ะ อะไรนะ!! บ้านพี่ไคท์!! นี่จะให้ฉันไปบ้านพี่ไคท์หรอ หูฝาดๆ ฝาดแน่ๆ บ้านตระกูลใหญ่เลยหรอ?
“บะ..บ้านตระกูลใหญ่หรอคะ”
“อืมตระกูลใหญ่นั่นแหละ พวกพี่มีเรื่องต้องชี้แจงพวกคุณแม่เราก็เห็นไม่ใช่หรอไอ้เฟอร์กิวส์กับเรียวกะก็มารับเพพเพอร์วิสก้าน่ะ” มันก็อจริงของเขาแหละฉันเห็นที่พวกพี่เฟอร์ดิวส์มับพวกเพพเพอร์ แต่จะพาพวกฉันไปหาแม่ของพวกเขาที่ตระกูลใหญ่เนี่ยนะ! ณจุดๆนี้ ฉันจะไม่ยุ่งและขอกลิ้งตายค่ะสวัสดี U_U
และสุดท้ายฉันก็มาถึงบ้านของตระกูลแอทลาสที่เมืองไทย บอกได้คำเดียวคือใหญ่! ใหญ่ๆ! ใหญ่มากกกกก จะใหญ่ไปไหนเนี่ยมีคนอาสัยอยู่กี่คนในนี้ ฉันว่าบ้านฉันก็โคตรมหาอลังการของความเวอร์รี่เฟอร์รี่ใหญ่แล้วนะแล้วนี่ คูนกับบ้าฉันสัก 500 ไปเลยหรือมากว่านั้น เอาง่ายๆคือเอาบ้านฉันมาเทียบคงเหมือนบ้านหมาค่ะ -_-
“มาแล้ว”
เสียงของพี่ไคท์ที่กำลังพูดกับใครสักคนหน้าจะเป็นแม่เค้ามั้งหากจำไม่ผิดและฉันก็เลือบๆไปเห็นพวกยัยเพพเพอร์เหมือนกัน ยัยพวกนั้นก็มองฉัน เหอะ! ก็คงไม่ต้อสงสัยอะไรให้มากมายในเมื่อตอนนี้โดนลากมาเหมือนกันในกรณีเดียวกันด้วยคร่า!
“เอาล่ะในเมื่อมากันครบแล้ว เล่ามาให้พวกแม่ๆ ฟังสิว่าเหตุผลที่พวกจอมแสบเสือผู้หญิงอย่างพวกเราตื่นเช้าและออกไปมหาลัยแต่เช้าโดยไม่ต้องปลุกไม่ต้องเรียกนี่เพราะสาเหตุอะไร” อ๋อ พอจะเข้าในแล้วล่ะ โห! นี่ที่พวกเค้าตื่นเช้ากันนี่ต้องทำเป็นเรื่องที่ต้องปฏิวัติเลยแฮะ สงสัยแฮะว่าธรรดาพวกเค้าคงไม่ตื่นเองคงต้องให้แม่บ้านมางัดแงะให้ออกจากที่นอนแน่ๆเลย ฮ่าๆ>.<
“พวกผมรับอาสาไปรับเด็กๆพวกนี้เท่านั้นแหละ” พี่ไคท์เป็นคนตอบกลับไป ดูเขาจะท่าทางสบายเวอร์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สำหรับพวกฉัน 3 คนนี่แบบก้นนี่แทบจะไม่ติดพื้น (เตรียมตัวหนี555)
“พวกหนูทำให้พวกตัวแสบนี่เปลี่ยนไปเองหรอกเหรออืม~~ หนูๆชื่ออะไรล่ะ”
“เอ่อ...” พวกฉันมองหน้ากันไปมา แง้ล่ะใครจะพูดก่อนล่ะ ให้ตายสิ
“หนูพูดก่อนสิ” อ่าว! กลายเป็นว่าฉันต้องพูดก่อนเอาวะ สู้!!ไฟต์!!
“หนู อีฟค่ะ อีฟลินวาเลสเตอร์ ค่ะ”
“อ่อ ตระกูลวาเลสเตอร์นะหรอ อืม~ แล้วหนูได้ใครใน 3 คนนี้ดูแลล่ะลูก”
“เอ่อ...พี่ไคท์นะค่ะ”
“เจ้าไคท์หรอ ดูแลน้องเค้าดีๆล่ะตัวแสบ”
“รู้แล้วครับ”<<พี่ไคท์
“ท่ามีอะไรมาบอกป้านะลูก”
“ค่ะ”
แล้วจากนั้นคุณแม่ท่านก็ไล่ถามจากเพพเพอร์แล้วก็วิสก้าเป็นอันจบโอเค
ทุกอย่างจบอย่างสวยงาม บันไซ ฉันเป็นไทยแล้ววววว
“งั้น เดี๋ยวอีฟให้ลุงชาติมารับกลับนะคะ พี่ไคท์ก็ถึงบ้านแล้วด้วยเดี๋ยวต้องขับวนไปมาหน้าเบื่อแย่” ฉันกำลังหยิบไอโฟน5S ออกมาเตรียมเพื่อจะโทรหาลุงชาติแต่ก็ถูกพี่ไคท์แย่งไปซ่ะก่อน
“นี่พี่ไคท์ เอาคืนมานะ” ฉันพยายามแย่งไอโฟนคืนมาจากพี่ไคท์แต่ทำยังไงก็ทำไม่ได้ โอ้ยยย! ก็พี่ไคท์เล่นชูไอโฟนขึ้นซ่ะสุดแขนแล้วส่วนสูงเขาก็ตั้ง 180 อัปนะ แล้วไอ้ชั้นมันสูงแค่ 166 มันจะไปมีปัญญาเอามามั้ยยยยย
“พี่ไม่ให้ในเมื่อเราไม่ยอมให้พี่ไปส่ง!!” อ่าว! อะไรกันอ่ะ ฉันขอกลับกับลุงชาติเองนะ ไม่ได้กลับคนเดียวซักหน่อยโถ่!
“แล้วพี่ไคท์จะขับรถวนไปวนมาทำไมในเมื่อที่ยืนอยู่นี่ คือบ้านพี่!!”
“พี่จะเป็นคนไปส่งเรา!!”
“เผด็จการ!” มันก็มากไปนะ ฉันจะกลับยังไงมันก็เรื่องของฉัน เค้าไม่เห็นจะเกี่ยวเลยด้วยซ้ำ!
“อีฟ พี่บอกว่าพี่จะไปส่ง เดี๋ยวท่าอีฟไม่ยอมพี่ก็จะไม่ใจดีด้วย!”
“แล้วพี่ไคท์จะทำอะไรอีฟ”
“หึ รึว่าเราอยากรู้ก่อนล่ะ เดี๋ยวพี่โปรโมชั่นให้เอารึเปล่า” บ้าที่สุด!! อะไรเนี่ยยยย
“พี่ไคท์บ้าที่สุด เผด็จการ โหดร้าย”
“ก็พี่บอกว่าให้พี่ไปส่ง แล้วเราดื้อเองนะ”
“…….”
“ตกลงให้พี่ไปส่ง”
“......”
“ก็แค่นั้น”
และพี่ไคท์ก็มาส่งฉันถึงที่บ้านตามความต้องการของเค้าทุกอย่าง เผด็จการชะมัด นี่ท่าฉันหือกับเค้าอีกนิดนะมีหวังฉันเส็จเค้าแน่!!! เกือบไปแล้วยัยอีฟแต่ดีเท่าไหร่แล้วล่ะนะที่เค้าไม่ขับรถพาฉันไปทัวร์นรกก่อนวัยนะ เพราะตอนที่เค้าขับรถมาส่งฉันนะหัวฉันนี่แทบปลิวอ่ะซิ่งดิ่งนรกมากค่ะไม่ทราบพี่ท่านจะรีบไปไหน! แซงทุกคัน ฝ่าทุกไฟ แต่ฉันก็มีชีวิตอยู่
เฮ้อ~ แต่เมื่อกี้หน้ากลัวชะมัด ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยหรอกนะพี่ไคท์โหมดโหดเนี่ย แต่ท่าโหดแบบผู้ชายคนอื่นฉันจะมาว่าสักคำ แต่มาโหมดโหดแบบจ้องจะเขมือบฉันอีท่าเดียวเลยวู้ยยยยย หน้ากลัวชะมัดให้ตายสิ -*-
“อีฟ”
“คะ” พี่ไคท์เรียกฉันหรอมามุกไหนอีกล่ะคะคุณพี่ -*- ฉันไม่เล่นด้วยแล้วนะเดี๋ยวสุขภาพจิตและใจจะไม่ดีเอา -//-
“เมื่อกี้เราโกรธพี่รึเปล่า”
“อีฟไม่ได้โกรธพี่ไคท์ซะหน่อย”
“เห็นเราไม่คุยกับพี่”เอาอีกแล้วไง ขยับมาใกล้ฉันอีกแล้ววว นี่ไม่เอาน๊า! มันไม่ดีส่งผลต่อหัวใจอย่างแรงส์>//<
“พี่ขอโทษ......อย่าโกรธพี่นะครับเด็กดี” พี่ไคท์ขยับเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบาอ่อนโยน
โฮกกกกอีฟลิน อยากตายยยT^T ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ตลอดเลยนะพี่ไคท์เนี่ย มีโมเม้นแบบนี้ด้วยหรอค่ะ อีฟลินอยากตาย TT_TT
“พี่ไปก่อนล่ะ งั้นฝันดีนะอีฟ” พี่ไคท์เอ่ยและยิ้มให้พร้อมกันรอบยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนใจดีและปนขี้เล่นออกแนวเพล์ยบอย รับประกันเลยนะว่าพี่ไคท์เสือผู้หญิงชัวร์แถมให้ว่าน่าจะเพล์ยบอยตัวพ่อด้วยนะ ฮือ! คิดแล้วเศร้าเอาพี่เสาไฟฟ้าฉันกลับมา แงงงงง T^T
“ฝันดีเหมือนกันค่ะ ขับรถดีๆนะค่ะพี่ไคท์^^” ฉันก็ยิ้มตอบเค้าไปเหมือนกันนะ จะบอกให้ท่าไม่ยิ้มตอบเลยก็กระไรอยู่ ยังไงก็เถอะยิ้มของพี่ไคท์มันทำให้ผู้หญิงทั้งโลกตายกันไปเป็นแถบๆเหมือโดมิโน่ได้เลยนะ หน้ากลัวที่สุดค่ะ T^T
“กลับมาแล้วค่ะ”
“กลับมาแล้วหรอลูก”
“ค่ะ เพพเพอร์!! มาได้ไง”
พอฉันเงยขึ้นก็พอกับเพื่อนสนิทของตัวเองนั่นก็คือเพพเพอร์ อะไรเนี่ยเกิดอะไรขึ้นทำไมยัยเพพเพอร์ถึงมาอยู่นี่!
“ฉันขออาสัยบ้านเธออยู่สักคืนหน่อยรายละเอียดฉันเล่าให้ฟังทีหลัง”
“เธอนอนกับฉันใช่มั้ย”
“อืมเห้ยย อะไรของเธอเนี่ยอีฟ!” เพพเพอร์จะร้องเห้ยก็ไม่แปลกหรอกฉันลากเธอขึ้นบันไดมาห้องฉันเองแหละ
“เล่ามาเลยเกิดอะไรขึ้น”
“เสียบุคลิกเงียบๆของเธอหมดเลยนะ”
“ไม่สนแล้วสำหรับตอนนี้ แล้วมีเรื่องอะไรถึงมาค้างบ้านฉัน”
“เฮ้อ~~ พายุลูกใหญ่พัดหาฉันแล้วล่ะ!” หมายความว่าไงเนี่ยเกิดอะไรขึ้นกับเพพเพอร์!
“อะไร..”
“ก็พี่เฟอร์กิวส์นะสิ”
“ทำไมหรอฉันก็ว่าพี่เฟอร์กิวส์ปกตินะ -_-” เอ๊ะ! หรือเพื่อนฉันมันจะเพี้ยนเนี่ย
“ก็ปกติหรอก แต่พี่เฟอร์กิวส์วันนี้บุกบ้านฉันลากฉันไปบ้านเขาแล้วก็ตอแยจะไปส่งบ้านฉันเลยโทรหาลุงชาติคนขับรถของเธอแล้วบอกว่าฉันมีธุระบ้านเธอซ่ะเลย” หา!! พี่เฟอร์กิวส์บุกบ้านยัยเพพเพอร์!แล้วยัยวิสก้าจะรอดมั้ยเนี่ย หน้าสงสารชะมัดแฮะ -_-
แต่ก็สามารถเดาได้เลยว่านี่ไม่ใช่ประเด็นและสาเหตุหลักแน่ ที่ยัยนี่จะชอบพี่เฟอร์ขนาดหนีเค้ามาขึ้นรถลุงชาติและมาค้างบ้านฉันสาเหตุมันหน้าจะเป็น
“พี่เฟอร์กิวส์เป็นนักกีฬาใช่มั้ย!”
“อืม เค้าเป็นนักกีฬาบาสแถมยังมาเล่นดนตรีได้ทุกชนิดอีกต่างหาก-_-” ว่าแล้วไง ยัยเพพเพอร์น่ะไม่ชอบพวกนักกีฬามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เกลียดหรอกนะแต่ไม่ชอบยิ่งนักกีฬาบาสนี่หนักเลยนะก็พวกนั้นเค้าสูงลิบโลก แต่ยัยนี่น่ะเตี้ยสุดโลกเลยไง -O-;
“นี่อีฟ นานๆทีเรา 2 คนสักเพลงมั้ย ฉันเอากีตาร์มาด้วยน่ะ” อ๊ะ! จริงด้วยเพพเพอร์เอากีตาร์มาพวกฉันทั้ง 3 คน ว่างๆจะเล่นดนตรีด้วยกันบางครั้งก็อัดคลิปลง Facebook ของแต่ละคน
แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยอัดคลิปแล้วล่ะ เพราะงานมันเยอะไม่มีเวลาว่างบ้างก็ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน 3 คน เพราะเอาเครื่องดนตรีมาไม่เคยตรงกันเล๊ยยยยย
“เพลงไหนล่ะ” ฉันหยิบไวโลลินขึ้นมาเพื่อเตรียมเล่นเพลงทีกำลังจะตกลงกัน
“เอาเป็นเพลงล่าสุดที่เล่นนั่นแหละ”เพพเพอร์เอ่ยพร้อมหยิบกีตาร์ออกจากระเป๋า
“โอเคงั้นเริ่มเลยนะ”
“อ่า”
Written in these walls are the stories that I can't explain
[สิ่งที่เขียนอยู่บนกำแพงนี้ คือเรื่องราวที่ฉันไม่อาจอธิบายได้]
I leave my heart open but it stays right here empty for days
[สิ่งที่เขียนอยู่บนกำแพงนี้ คือเรื่องราวที่ฉันไม่อาจอธิบายได้]
She told me in the morning she don't feel the same about us in her bones
[เธอบอกฉันในตอนเช้าว่าเธอไม่รู้สึกเหมือนกับฉันเลยเกี่ยวกับเรื่องของเรา]
It seems to me that when I die these words will be written on my stone
[สำหรับฉัน มันดูเหมือนว่า เมื่อฉันตายไป คำพูดพวกนี้จะถูกสลักไว้บนหินที่หลุมศพฉันแน่ๆ]
เพพเพอร์เป็นคนเริ่มต้นร้องเพลงและสลับกับฉันคนละท่อน เสียงของเพพเพอร์เข้ากับทุกเพลง
ไม่ว่าจะเป็นเพลงที่จะต้องใช้เสียงสูงๆ เพลงที่ต้องใส่อารมณ์ เธอก็สามารถร้องได้
เกิดมาเพียบพร้อมเรื่องดนตรีก็งี้แหละ อย่าเอาฉันไปเปรียบก็แล้วกัน ฉันขอถอยดีกว่า
The story of my life
[เรื่องราวชีวิตของฉัน]
I take her home
[ฉันพาเธอกลับบ้าน]
I drive all night to keep her warm
[พาเธอขับรถเล่นทั้งคืนให้เธอรู้สึกอบอุ่น]
And time... is frozen
[และเวลาก็หยุดเดิน]
The story of my life
[เรื่องราวชีวิตของฉัน]
I give her hope
[ฉันมอบความหวังให้เธอ]
I spend her love
[ฉันให้ความรักกับเธอ]
Until she's broke Inside
[จนกระทั่งเธอหัวใจสลาย]
The story of my life *
[นี่แหละเรื่องราวของชีวิตฉัน]
เพพเพอร์กับฉันค่อยร้องเพลงประสานเสียงกันไปเรื่อยๆตามเนื้อของเพลง
แล้วก็ต้องหยุดเล่นกะทันหันเมื่อเสียงโทรศัพท์ไอโฟนของฉันดังขึ้น
ใครล่ะเนี่ย -*- โทรมาตอนนี้ทำไมนะให้ตายเถอะนี่ก็ดึกแล้วนะ ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมารับสายโดยไม่ได้ดูชื่อ ช่างเถอะ
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”
[ว่าไงเรา]
“ใครคะ....”
[ลืมพี่รึไงเราน่ะ]
“พี่ไคท์หรอ” พอได้เยินว่าเป็นพี่ไคท์เท่านั้นแหละยัยเพพเพอร์เก็บกีตาร์เข้ากระเป๋าแถมใจดีเก็บไวโอลินใส่กล่องให้ฉันและรีบเข้าห้องน้ำไปเลย เพื่อนฉันนี่แสนดีมากกกก -*-
[ท่าไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร รึว่าเรามีนัดคุยโทรศัพท์กับคนอื่นล่ะ หึ คงขัดจังหวะสินะ]พี่ไคท์พูดผ่านโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเย็นๆ หน้ากลัวของเขา นี่ฉันรู้สึกได้เลยนะว่ามีรังสีอำมหิตผ่านจากไอโฟนส่งมาที่ฉันน่ะ -*-
“ทำไมพี่ไคท์พูดแบบนี้ล่ะ แล้วพี่ไคท์โทรมาทำไมล่ะคะ” ฉันก็ขี้เกียจเถียงนะบางที พี่ไคท์เข้าขั้นเอาแต่ใจ X300 เลยล่ะ เป็นเด็กรึไง อายุก็ห่างกว่าฉันตั้ง 3 ปี แต่ฉันเคยเห็นแม่เอาเกรดของพี่เค้าล่าสุดมาให้ดูนะ เกรด 4 เด่นสง่ามากกกกก ฉันว่าฉันเก่งแล้วน่ะได้เกรดแต่ล่ะครั้งไม่เคยต่ำกว่า 3.75 แต่นี่คือเอ่อ.... ฉันชิดซ้ายเลยแต่ทำไมมาคุยกับฉันมันดูคนละเรื่องเลย ท่ากลับไปตอนเจอพี่เค้าแรกๆที่โรงเรียนใหม่ๆได้นี่อยากลองกลับไปดูนะ ตอนนั้นพี่เค้าเงียบ นิ่ง รังสีอำมหิตแผ่สยายในอนาเขต 1000 เมตรค่ะ แต่อันไหนมันก็พอๆกันนั่นแหละ เฮ้อ~~อีฟขอไม่ยุ่ง U_U
[อยากไดยินเสียงเด็กผู้หญิงที่เรียกเด็กผู้ชายอายุห่างจากตัวเอง 3 ปีว่า พี่เสาไฟฟ้า]
“พี่ไคท์บ้า!!”
ฉันตัดสายเป็นอันเรียบร้อยและไม่ลืมปิดเครื่องด้วย พูดเรื่องอดีตตอนนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงแบบเรียบๆ นิ่งๆ ออกแนวเจ้าเลห์อีก โถ่เอ้ยยย!! ให้เดาว่าตอนนี้เขาต้องหัวเราะฉันอยู่ชัวร์ล้านเปอร์เซ็นเลยจร้า!!ยัยเพพเพอร์นี่ก็มุดอยู่ในห้องน้ำอยู่ได้นี่เธอแช่น้ำจนเปื่อยไปแล้วรึไง ไม่ออกมาซักที
เฮ้อ~~ แต่อยากจะรู้เหมือนกันแฮะว่าพวกพี่เฟอร์กิวส์จะเป็นแบบพี่ไคท์ของฉันรึเปล่า เห้ยยยย!!! เดี๋ยวๆๆๆ เมื่อกี้ฉันพูดว่า พี่ไคท์ของฉัน งั้นหรอ บ้าไปใหญ่แล้วยัยอีฟฟฟฟอ๊ากกกกก
อะไรเนี่ยฉัน >.< ฉันต้องเอาบุคลิกตัวตนที่แท้จริงของฉันกลับมา อีฟ อีฟลิน วาเลสเตอร์ ผู้นิ่ง เงียบ ไม่ใช่รั่วแบบตอนนี้ >O< (เธอก็รั่วมาตั้งแต่ตนเรื่องแล้วไม่ใช่หรอค่ะ -_-)
แต่ว่าตอนนี้ก็คงจะยากหน่อยเพราะมีพี่ไคท์ที่คอยปั่นหัวสมองและหัวใจของฉัน ไม่รู้ทำไมนะพออยู่ใกล้เค้าทีไรหัวใจนี่เต้นโครมครามๆ ทุกที หัวใจฉันนี่ไม่รักดีจริงๆ TT^TT แต่ยังไงก็ต้องรักษาภาพภพแห่งความเป็นอีฟที่นิ่ง เงียบ สงบ ไว้ก่อน สู้ตายยยยยอีฟลินไฟต์ติ้งงงงงงง>O<
* เพลง Stoy of my life ศิลปิน one direction
แต่เขาก็่พยายามนะ T^T เพื่อนทุกๆคน
อันอินฟินนิตี้หาค่าเปรียบมิได้
Perper c'z
ความคิดเห็น